Πάντα ήθελα να είμαι μεγαλύτερος από την ηλικία μου…
Ακόμα και σαν παιδί έκανα παρέα με μεγαλύτερους, τρελαινόμουν στο διάβασμα όλη τη χρονιά και ιδίως το καλοκαίρι που οι γονείς μου, μου αγόραζαν το ένα βιβλίο μετά το άλλο, σε σημείο που ο αδερφός αρκετά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ότι δεν είχε διαβάσει κανένα εξωσχολικό βιβλίο μέχρι τα 18 του από αντίδραση επειδή με έβλεπε εμένα να διαβάζω συνέχεια και να μην θέλω να παίξουμε.. Ο κακομοιράκος ήταν και δυο χρόνια μικρότερος και εφηύρε παιχνίδια για να με εμπνεύσουν να παίξουμε μαζί..
Θυμάμαι διακοπές κάπου στην Πελοπόννησο να έχει πρήξει να παίξουμε τις “πετρίτσες” ένα απλοϊκό παιχνιδάκι ενώ εγώ ήθελα να πάω να τελειώσω τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ…
Τέλος πάντων… Μεγαλώνοντας συνέχισα το διάβασμα και κάπου εκεί στο τέλος του γυμνασίου νομίζω ξεκίνησε η έκδοση του “Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο” του Μαρσέλ Προυστ από τις εκδόσεις Ηριδανός και φυσικά πήρα τον πρώτο τόμο..
Είχε δημιουργήσει μεγάλο ντόρο η έκδοση αυτή την εποχή εκείνη μιας και ήταν η πρώτα φορά που εκδιδόταν το βιβλίο στα Ελληνικά και μάλιστα από ένα μεταφραστή που ήταν στις φυλακές της Αίγινας λόγω της Χούντας. Ξεκίνησε λοιπόν να μεταφράζει το βιβλίο σε εξαιρετικά άσχημες συνθήκες και δυστυχώς πέθανε άξαφνα στα 60 του αφήνοντας τον 5ο τόμο ανολοκλήρωτο και φυσικά τον 6ο και τον 7ο χωρίς καν μετάφραση.
Είχε λοιπόν κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο “Από τη μεριά του Σουάν” και έτρεξα να το πάρω..
Εκεί λοιπόν είδα την πρώτη αναφορά στα Μαντλέν κάτι μικρά κεκάκια που από τη μια μεριά έμοιαζαν με κοχύλι και από την άλλη είχαν μια ωραία καμπούρα και μάλιστα η “καλή” τους μεριά είναι αυτή με την καμπούρα γιατί όσο μεγαλύτερη η καμπούρα τόσο πιο καλός τεχνίτης ήταν αυτός που τα έφτιαξε…
Ήθελα να τα δοκιμάσω λοιπόν και κάποτε μετά από κάποια χρόνια την πρώτη φορά που πήγα στο Παρίσι τα έφαγα αλλά δεν ξετρελάθηκα μπορώ να πω… Τώρα ξέρω ότι ήταν μπαγιάτικα γιατί ένα κακό που έχουν είναι ότι πρέπει να τα φας την ώρα που βγαίνουν από το φούρνο σχεδόν…
Μετά βέβαια ξεκίνησα να τα φτιάχνω και εγώ και ε.. ήταν κάπως καλά..
Πέρασαν χρόνια για να πάω τη συνταγή σε ένα καλό επίπεδο και να μάθω τα μυστικά της.. Θέλει 2-3 σημεία που θέλουν προσοχή αλλά κατά τα άλλα είναι ένα πολύ εύκολο γλυκάκι…
Τελικά να πω ότι δεν τον τελείωσα το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο. Δεν κατάφερα να φτάσω ούτε μέχρι τη μέση του πρώτου τόμου.. Πολύ βαρύ και δύσκολο και πολύ να μιλάει ο συγργαφέας για τον εαυτό του και τα εσώψυχά του με τρομερές περιγραφές που μου φαινόντουσαν τόοοοοσο βαρετές!
Άκουσα πρόσφατα ότι η μετάφραση τελείωσε από τον Παναγιώτη Πούλο και ότι κυκλοφόρησαν και οι επτά τόμοι από τις Εκδόσεις Εστία πλήρως ανανεωμένοι με επίμετρα και συνόψεις και σημειώσεις και όλα τα καλά..
Ξέρετε τι θέλω δώρο για τα γενέθλιά μου το Σεπτέμβρη… Μήπως και τώρα μποέσω πιο εύκολα να το διαβάσω...
Πάμε τώρα στο γλυκάκι που δεν θέλει κουταλάκι!