Η θεία η Αλίκη έμενε στο Βόλο.. μαζί με την κόρη της την Ιωάννα.
Θυμάμαι ότι ήταν μια υπέροχη αρχόντισσα. Είχε μια πολύ όμορφη και γλυκιά φωνή που σε έπαιρνε μαζί της, έλεγε απίστευτο φλυτζάνι και τρέχαμε όλοι να μας πει τα μελλούμενα και είχε τόσα κακτάκια στην αυλή που κάθε φορά που πηγαίναμε στο Βόλο έπαιρνα από ένα κομμάτι και έτσι μεγάλωνα τη συλλογή με τα κακτάκια στο σπίτι στην Αθήνα... 

Τέλος πάντων.. Στο Βόλο είχαμε και κάποιους ακόμα συγγενείς και τώρα που το σκέφτομαι αναρωτιέμαι πως μαζεύτηκαν όλοι εκεί. Οπότε πηγαίναμε αρκετά συχνά. Και ναι μεν ήμουν παιδάκι οπότε τσίπουρο δεν έπινα αλλά τους μεζέδες μια χαρά τους έτρωγα.

Εκεί μάλλον ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα γαρίδες σαγανάκι σε κάποιο τσιπουράδικο στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Και σίγουρα είναι από τις στιγμές που σου μένουν στη ζωή όταν τις πρωτοφάς.

Γαρίδες με κόκκινη σάλτσα, μπαχαρικά, άλλοτε πιο λίγα άλλοτε περισσότερα και λίγο τυράκι να λιώνει και τα κομμάτια του ψωμιού να μαζεύουν τη σαλτσούλα... και καμιά φορά και κανένα μουστάκι από τα κεφάλια της γαρίδας. 

Και βέβαια είχα και τη μανούλα να μου τις καθαρίζει όπως εγώ τώρα τις καθαρίζω εγώ για ένα άλλο δίδυμο.. Η ζωή μας κύκλους κάνει. 

Από το Βόλο λοιπόν στην Αθήνα και στο τηγάνι σας. Εύκολη πολύ συνταγή και χωρίς να παίρνει πολύ χρόνο. Τυράκι ότι θέλετε αν και προτιμώ τα λευκά τυριά και ας μην λιώνουν. 

Δοκιμάστε το και έχετε στο μυαλό σας μια αυλή ασπρισμένη με ασβέστη καλοκαιράκι.