Όταν ο καλός σου δίνει τη μισή τούρτα πεσκέσι στους επισκέπτες πρέπει την επόμενη μέρα να σκεφτείς λίγο πιο ιδιαίτερους τρόπους για να φωτογραφίσεις τα τρία κομμάτια που έχουν μείνει… 

Αλλά για αυτό είμαστε εδώ.. Μαζί με τη συνταγή λοιπόν και μερικές ενδιαφέροντες λήψεις για όποιες και όποιους ενδιαφέρονται για τη φωτογραφία φαγητού. 

Λοιπόν! Πρώτη συνταγή μετά από καιρό… ε, καιρός ήταν δεν νομίζετε; 

Φθινόπωρο γαρ αλλά μάλλον γαϊδουροκαλόκαιρο θα έλεγα. Και στην Ελλάδα αλλά και στην Καλιφόρνια. 

Και ναι, ήρθε ο καιρός της κολοκύθας… Κολοκύθα εδώ, εκεί, παραπέρα, άσπρες κόκκινες, κίτρινες μπλε, καραβάκια, ούπς λάθος τραγούδι… Αλλά τώρα που το λέμε, ξέρετε αυτό το μείγμα μπαχαρικών που χρησιμοποιούν για τις τάρτες κολοκύθας.. Αυτό που έχει κανέλα, τζίντζερ, μοσχοκάρυδο, γαρύφαλλο, μπαχάρι και εγώ προσθέτω λίγο μαύρο πιπέρι έτσι για το διαφορετικό… 

Ξέρετε πότε έγινε πολύ γνωστό και όλοι πια το αγοράζουν ή το φτιάχνουν; Από όταν ξεκίνησε η μόδα με τον pumkin spice late στα starbucks. Από τότε έχει γίνει χαμός και οι κολοκύθες, οι πίτες με κολοκύθα, οι κολοκυθόσουπες και ότι κολοκυθένιο τέλος πάντων ήρθε ξανά πολύ στη μόδα. 

Και μιας και ξέρω μια ωραία συνταγή την οποία θα σας την ανεβάσω λίγο αργότερα στο χειμώνα με αγκινάρα είπα να τη διαμορφώσω λίγο και να την δοκιμάσω με κολοκύθα.. Μια χαρά βγήκε θα έλεγα.. έβαλα και ένα σιροπάκι να γίνει πιο ζουμερό το γλυκάκι και μου θύμισε ας πούμε τιραμισού.. χωρίς όμως σαβαγιάρ αλλά με ένα παντεσπάνι αρκετά σαβαγιαρένιο ένα πράγμα… 

Αλλά ας προχωρήσουμε και ας δούμε… 

Μιλώντας με ένα Γάλλο φίλο πριν 2 χρόνια μου έλεγε για ένα γλυκό που του έκανε η μάνα του όταν ήταν μικρός και όπως το κατάλαβα από τα συμφραζόμενα το έλεγε πουτίγκα από ταπιόκα.. 

Εγώ πάλι την ταπιόκα μόνο από τα bubble tea την ήξερα και μάλιστα είχα πάρει τα σφαιρίδια αυτά πριν αρκετά χρόνια ώστε να κάνουμε δοκιμές για ένα μαγαζί που ετοίμαζε το τότε αφεντικό μου. 

Μάλιστα, στα ωραία τα κινέζικα σούπερ μάρκετ της Κεραμεικού τις είχε και σε διάφορα χρώματα, έτοιμες για βράσιμο… 

Οπότε όταν μου μιλούσε για την πουτίγκα της μαμάς του φανταζόμουν ποιος ξέρει τι φανταζόμουν και εγώ… Γάλλος τώρα αυτός, αποικίες οι Γάλλοι σε όλο τον κόσμο, με περίεργα προιόντα και υπέροχο φαγητό, κάτι σε υπερπαραγωγή σκεφτόμουν ότι θα ήταν.

Μου είχε έρθει στο νου και ο μικρός Νικόλας που η μάνα του έφτιαχνε γλυκό κάθε βράδυ για το δείπνο και μου έκανε εντύπωση σαν παιδί πως γίνεται να είναι όλοι αυτοί τόσο αδύνατοι τρώγοντας γαλακτομπούρεκο κάθε μέρα… και πως εμείς που η μάνα έφτιαχνε ένα γλυκό την εβδομάδα ήμασταν σαν σαμπρέλες.. Μετά βέβαια περνώντας τα χρόνια κατάλαβα… τέλος πάντων… 

Άρχισα λοιπόν να ψάχνω αυτή την πουτίγκα με ταπιόκα και τελικά κατάλαβα ότι είναι σαν το δικό μας το ρυζόγαλο… αλλά αντί για ρύζι είχε τα μπαλάκια της ταπιόκας. 

Βέβαια, έβαζαν και αυγά και κάποιοι μάλιστα και κρέμα γάλακτος και κάποιοι στο τσακίρ κέφι χτυπούσαν τα ασπράδια μαρέγκα και τα έβαζαν στο τέλος έτσι ώστε η πουτίγκα να έπαιρνε ακόμα πιο βελούδινη υφή… 

Και ήρθε η ώρα που βρήκα ταπιόκα στη μορφή που ήθελα σε ένα μεγάλο σκλαβενίτη και είπα θα το κάνω… και τελικά έμεινε στο ντουλάπι η ταπιόκα για μήνες και σήμερα, τρίτη μέρα μετά το χιονιά και με τους καβγάδες περί ατομικής ευθύνης και άλλα τέτοια όμορφα είπα να τη φτιάξω την πουτίγκα… 

Απλή πολύ συνταγή είναι. Την έφτιαξα και μου άρεσε πολύ. Αυγά δεν είχα και δεν έβαλα βέβαια αλλά ΟΚ.. την επόμενη φορά. 

Μια άλλη φορά θα την κάνω και με γάλα καρύδας και μάγκο ή ροδάκινο.

Ζάχαρη δεν έβαλα. Μου είχε μείνει Slim-Fix από ένα βιντεάκι που είχα κάνει για ένα πελάτη και μου βγήκε ο κόλος να μετατρέψω τη συνταγή του κέικ για να γίνει χωρίς ζάχαρη αλλά η στέβια και τα λοιπά γλυκαντικά σε κρέμες, ζελέ και πουτίγκες είναι μια χαρά… 

Γεύση ωραία.. υφή ακόμα πιο ωραία και διαφορετική σε σχέση με το ρυζόγαλο. Σε σχέση με το άνθος ορύζης πολύ καλύτερο Γενικά θα το προτιμήσω από εδώ και πέρα! Να το δοκιμάσετε και εσείς και θα το δείτε! 

Και ναι... άργησα να φτιάξω τα δικά μου τα γλυκά.. Οπότε με έπιασε η προκοπή σήμερα.. 29 Δεκέμβρη και εγώ κάνω μελομακάρονα.. 

Αλλά και κουραμπιέδες.. Όλα μαζί....  Ο αδερφός μου τα περιμένει πως και πως. εγώ ΟΚ... ούτε καν έψαξα να δω αν έχω τα υλικά. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μου έλειπε τίποτε... 

Αλλά τελικά έλειπαν 70 γρ αλεύρι αμυγδάλου. 100 ήθελα, 30 είχα.. 

Αμύγδαλα άλλα δεν είχα γιατί όλα τα καραμέλωσα... οπότε, τι βάζουμε τώρα; αλεύρι κανονικό; όχι! 

Σιμιγδάλι; ούτε... Και μετά πέφτει το μάτι μου σε ένα αλεύρι καρύδας που είχα για ένα βίντεο που είχα κάνει και περίσσεψε λίγο...

Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί... λέω ας το βάλω να δω τι γίνεται.. Και έγινε κάτι μαγικό.. Πάντα στα μελομακάρονα είχα θέμα με το λάδι, που αν δουλέψεις πολύ τη ζύμη ξερνάει το λάδι.. 

Λοιπόν το αλεύρι καρύδας για κάποιο λόγο δεν το επιτρέπει αυτό. Οπότε έχεις μια ζύμη ακόμα πιο ευκολοδούλευτη πράγμα πάντα ευχάριστο... 

Οπότε το αλεύρι καρύδας στα μελομακάρονα ήρθε για να μείνει... 

Και τώρα για το χρώμα... Είχα πάρει από τον Γιώργο Κάτο στην Ευριπίδου κάτι χρώματα περλέ σε σκόνη... ήθελα να τα χρησιμοποιήσω σε κάτι κουλουράκια αλλά δεν τα κατάφερα τελικά.. Οπότε είπα να δοκιμάσω να δω αν βάφονται τα μελομακάρονα.. 

Και βάφονται μια χαρά.. Δεν ήθελα να τα βάψω όλα.. κάπως ήθελα να φαίνονται οι πινελιές.. 

Δοκίμασα να βάλω και άλλα χρώματα! Μια χαρά έγιναν, ιδίως για παιδιά. Δεν τα φωτογράφισα όμως. Θα δοκιμάσω και του χρόνου να βάψω και τους κουραμπιέδες.. :-) Ακόμα ψάχνω να βρω πως θα κάνω χρυσή την άχνη... :-) 

Δύο τρία πράγματα έχω να σας πω για τα μελομακάρονα σαν τιπάκια. ΜΗΝ ανακατέψετε για πολύ ώρα όταν βάλετε το μείγμα με το αλεύρι στο μείγμα με τα υγρά. Μερικές γρήγορες κινήσεις είναι αρκετές. 

Επίσης, μια φορά το χρόνο τα κάνετε. Βάλτε ΠΟΛΥ καλό μέλι!!! Μη τσιγουνευτείτε τώρα και βάλετε των 4 ευρώ.. Χάλια θα βγουν τα μελομακάρονα σας το λέω... Χάλια όπως και το μέλι που θα βάλετε. Εγώ την πάτησα έτσι την πρώτη φορά. Μετά έμαθα. 

Επίσης ένα ακόμα.. Ποτέ δεν πρέπει να κάνετε πολλές δόσεις μαζί.. θα αναγκαστείτε να ανακατέψετε πολύ ώρα και θα βγει χάλια το πράγμα! Οπότε 2 ταψιά την φορά φτάνουν και παραφτάνουν! 

14 Δεκέμβρη σήμερα. 

Προσπαθώ να "κόψω" ένα τιμολόγιο για ένα event που έκανα εχθές σε συνεργασία με την "ΕΛΟΠΥ" και ήμουν σε ένα μεγάλο ΙΕΚ μαγειρικής όπου έκανα μια παρουσίαση και 4 συνταγές με ψάρια. 

Λατρεύω την ΕΛΟΠΥ και τα ψάρια ιχθυοκαλλιέργειας γιατί μου επιτρέπουν σαν επαγγελματία μάγειρα αλλά και σαν απλό οικιακό μάγειρα να έχω μια υπέροχη πρώτη ύλη που να τη χρησιμοποιώ για αποενοχοποιημένες συνταγές με ψάρι. 

Και λέω αποενοχοποιημένες γιατί δεν χρειάζεται να το κάνω μόνο ψητό ή βραστό για να το σεβαστώ και καλά... Ήταν πολύ ωραίες και ελαφριές και ενδιαφέρουσες και διαφορετικές.. Θα τις φτιάξω και θα τις ανεβάσω και εδώ. 

Τέλος πάντων.. εδώ και ώρα προσπαθώ να κόψω το τιμολόγιο αλλά αυτή η online εφαρμογή το e-timologio που πρέπει να το κόψω αρνείται να δουλέψει... 

Οπότε για να μην αρχίσω να βρίζω ας σας μιλήσω για μια συνταγή που αγαπώ πολύ... 

Την έφτιαξα πέρσι σχετικά αργά με τους τελευταίους λωτούς, την φωτογράφησα και δεν την ανέβασα ποτέ στο σάιτ. Περίμενα να το κάνω φέτος που οι λωτοί θα ήταν στο φόρτε τους και μάλλον είναι τώρα η ώρα.

Είναι λοιπόν μια πουτίγκα.. ας πούμε δηλαδή ένα κέικ το οποίο όμως δεν ψήνεται στο φούρνο αλλά βράζει. Και θα μου πεις βρε Γιάννη πως βράζει ένα κέικ; δεν γίνεται λούτσα μέσα στην κατσαρόλα; ε, δεν γίνεται... και στην εκτέλεση της συνταγής θα σας πω το πως.

Την συνταγή την είχα πολλά πολλά χρόνια από μια πολυαγαπημένη μου μαγείρισσα την Pim μια Αμερικανοταϋλανδή τύπισσα η οποία στην χρυσή εποχή των food blogs (βλέπε David Liebovitch, Smitten Kitchen κτλ.) πραγματικά είχα βγάλει υπέροχες συνταγές και πάντα ήταν πολύ επεξηγηματική στην εκτέλεση τους.. 

Λίγο μου θυμίζει την Αργυρώ την Κουτσού από τη Τζουτζούκα ένα πράγμα.. το ίδιο πάθος και αφοσίωση για τη μαγειρική... 

Η Πιμ λοιπόν είχε ένα μπλογκ.. Βίβλο το είχα.. ότι συνταγή έβγαζε πήγαινα και τη διάβαζα.. Αλλά μετά από χρόνια η Πιμ έγινε ιδιοκτήτρια 3 εστιατορίων.. δύο στην Αμερική και ένα στην Μπανκόγκ.. Οπότε δεν είχε χρόνο να ανεβάζει συνταγές... 

Και κάποια στιγμή που πήγα να κάνω μια συνταγή της το μπλογκ της δεν υπήρχε πια.. Είχε εξαφανιστεί. Ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε αυτό... Να έχω ένα σάιτ αναφοράς με υπέροχες συνταγές και να χαθεί έτσι σαν να μην υπήρχε. 

Φοβερό... 

Για κάποιο λόγο νομίζουμε ότι τα σάιτ που ακολουθούμε θα είναι εδώ για πάντα... Καμία σχέση. Καριέρες ανεβαίνουν και πέφτουν, σέρβερ επίσης πέφτουν οπότε τίποτε δεν είναι σίγουρο... Ένα άλλο αγαπημένο μου σάιτ το Khymos το οποίο μιλούσε για fine dining και foraging όταν κανείς δεν ήξερε καν τι ήταν αυτά επίσης άλλαξε ρότα και το μόνο που μένει είναι ένα e-book για τη χρήση των κολλοειδών. Τέλος πάντων.. Η αλήθεια είναι ότι αν κοιτάξω τα bookmark μου τα μισά είναι ανενεργά. 

Οπότε σας τα λέω όλα αυτά για να προσέχετε. Δεν λέω να τυπώνετε κάθε συνταγή που σας αρέσει αλλά τουλάχιστον να την κρατάτε κάπου αποθηκευμένη. 

Ας γυρίσουμε λοιπόν στους λωτούς και την Pim. Πριν ένα χρόνο κατάφερα και βρήκα τη συνταγή. Μιας και δεν ήταν δική της από την αρχή έψαξα και βρήκα ποια την είχε γράψει πρώτη και έτσι τη δοκίμασα. 

Είναι ένα υπέροχο γλυκό. Ο λωτός δεν είναι ότι "ακούγεται" πολύ αλλά είναι γενικά υπέροχη και απαλή η γεύση του, το γλυκό είναι υπέρ ζουμερό και γενικά είναι από τα πολύ αγαπημένα μου χειμωνιάτικα γλυκά. 

Ας δούμε λοιπόν τη συνταγή.

Μου τη δίνει οι άνθρωποι να είναι κολλημένοι.. Με τη μπάλα ή με οτιδήποτε άλλο. 

Και πραγματικά, από τα πράγματα που λατρεύω είναι να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου και να αναπτύσσω  τα επιχειρήματα της αντίθετης άποψης μόνο και μόνο για να φαίνεται και η άλλη πλευρά. 

Επίσης λατρεύω να δίνω πληροφορίες για πράγματα που άλλοι αγνοούν. Ας πούμε για το ότι το βιτάμ δεν είναι βούτυρο, για το ότι οι ιχθυοκαλλιέργειες δεν είναι το χειρότερο πράγμα που έχει εφευρεθεί, για το ότι δεν αρκεί να αντικαταστήσεις τη ζάχαρη με ένα άλλο γλυκαντικό για να φτιάξεις ένα γλυκό κατάλληλο για διαβητικούς.. 

Σήμερα λοιπόν θα σας μιλήσω για χρώματα.. Χρώματα που χρησιμοποιούνται στην ζαχαροπλαστική και μαγειρική… θυμάμαι όταν ξεκίνησα να ψάχνω για μια συνταγή για red velvet cake.. κόκκινο και υπέροχο αλλά το υπέροχο κόκκινο χρώμα του από παντζάρια δεν γίνεται μια φορά.. 

Αν δοκιμάσεις να το κάνεις με παντζάρια και κακάο όπως πρέπει θα βγει ένα καφεκόκκινο χρώμα κάτι που δεν είναι πολύ ωραίο στο μάτι.. Ούτε στο ινσταγκραμ. Έτσι λοιπόν έβαλα κόκκινο χρώμα ζαχαροπλαστικής και μάλιστα σε πάστα (για να πιάνει) και το έκανα έτσι.. 

Έπεσαν να με φάνε που λέτε.. Όχι εμένα δηλαδή αλλά τον άνθρωπο για τον οποίο έκανα τη συνταγή. Που δεν ντρέπεσαι, που βάζεις χημικά, τα παιδιά μας, αίσχος και άλλα τέτοια όμορφα. 

Λοιπόν… Ας πάμε τώρα στην Ιταλία. Έχω δοκιμάσει ένα γλυκό που το λένε Ζούπα Ινγκλέζε με ένα πολύ ωραίο κόκκινο χρώμα που το παίρνει από ένα, ποτό να το πω, σιρόπι να το πω, λικέρ να το πω, ένα κόκκινο υγρό με έντονη και λίγο “παλιακιά” γεύση που λέγεται Αλκέρμες. 

Μιας και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και ήθελα να φτιάξω το γλυκό αυτό στο σπίτι έψαξα να βρω το Αλκέρμες. 

Το όνομά του το παίρνει από το Κιρμίζ, αραβική λέξη που σημαίνει κόκκινο και αν θυμάστε το παλιό τραγούδι “το πουκάμισο το κρεμεζί μια φορά φορούσα εγώ και μια εσύ” ήταν κόκκινο και όχι κρεμ… Κοίτα να δεις τώρα που θα γίνω και Μπαμπινιώτης. Τέλος πάντων…

Κατάφερα και βρήκα Αλκέρμες σε ένα φαρμακείο στην Κηφισιά της κ. Πρίφτη η οποία είχε μερικά μπουκάλια που τα είχε φέρει από ένα φαρμακείο καλογριών στην Ιταλία το Σάντα Μαρία Νοβελα. Την πληροφορία την τσίμπισα από τον υπέροχο Δαμιανό Σιδηροκανελη, και αν με ρωτήσετε βρε Γιάννη τη σχέση έχει ένα λικέρ με τα φαρμακεία θα σας πω ότι τα σπετσιέρικα στην Κέρκυρα (μπαχαρικά και αρωματικά μείγματα για το φαγητό) θα τα βρείτε σε φαρμακεία.. 

Πάντως μην ψάχνετε για Αλκέρμες στο φαρμακείο της Πρίφτη. Δεν έχει άλλο.. 

Όταν λοιπόν έψαχνα να βρω τι είναι αυτό που δίνει το καταπληκτικό κόκκινο χρώμα στο Αλκέρμες μιας και ήξερα ότι ήταν φυσικό χρώμα έφριξα.. Είναι ΖΟΥΛΗΓΜΕΝΑ ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ!!! 

Έντομα δηλαδή.. και μάλιστα έντομα που προέρχονται από το Περού και παρασιτούν σε ένα κάκτο.. Είναι κοκκοειδή, φτιάχνουν δηλαδή ένα σκληρό Κέλυφος κάτω από το οποίο κρύβονται και κάνει δύσκολη την καταπολέμησή τους. 

Τι κάνουνε λοιπόν οι τύποι; μαζεύουν τα έντομα, τα αποξηραίνουν και τα πουλάνε. Όταν είναι “φρέσκα” και τα ζουλήξεις βγάζουν ένα πολύ κόκκινο ζουμί, σαν αίμα ένα πράγμα.. Όταν δε τα αποξηράνεις και τα βάλεις σε αλκοόλ το κόκκινο χρώμα βγαίνει από μέσα τους. Έξοχα.. 

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα άλλο έντομο που το χρησιμοποιούσαν για βαφές αλλά στην περίπτωση του εντόμου δεν κυνηγούσαν το ίδιο αλλά τα αυγά του από τα οποία έπαιρναν ένα ωραίο κόκκινο χρώμα ζουλώντας τα και με το οποίο έβαφαν κυρίως υφάσματα. 

Λέγεται ότι οι Σπαρτιάτες έβαφαν τους μανδύες τους κόκκινους με αυτό το έντομο για να μην φαίνεται το αίμα πάνω τους. Σπλάτερ γίναμε.. 

Με όλα αυτά αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι βρε παιδί μου καμιά φορά το φυσικό είναι και πιο σπλάτερ από το τεχνητό.. Οπότε αν ζητάτε φυσικές χρωστικές ρωτήστε από που προέρχονται… Μην έχουν πεθάνει μερικές χιλιάδες εντομάκια για το γλυκό σας… Γιατί μεν το γλυκό είναι με φυσικό χρώμα, αλλά πόσο “φυσικό” είναι το φυσικό δεν ξέρω… 

Κάπως το ίδιο με το γάλα αμυγδάλου που τόσο της μόδας έχει γίνει αλλά για να το φτιάξουν τις αμυγδαλιές της Καλιφόρνιας τις επικονιάζουν  με μελίσσια τα οποία νοικιάζουν και έρχονται εκεί από όλη τη χώρα και οι κακόμοιρες οι μέλισσες πεθαίνουν κατά χιλιάδες από τα ψεκασμένα με χημικά δέντρα και τις ασθένειες… Οπότε δεν ξέρω τι είναι καλύτερο.. το γάλα αμυγδάλου έτσι ή το γάλα από μια αγελάδα…  Τέλος πάντων, μεγάλες κουβέντες… 

Ας δούμε τώρα τι θα χρειαστούμε… 

Πριν μερικές μέρες και ενώ ετοιμαζόμασταν για τη φωτογράφηση του καινούριου Olive η διευθύντρια του περιοδικού μας έστειλε τα moodboards. Εικόνες αναφοράς δηλαδή για το στυλ της φωτογράφησης. Πως θα είναι τα χρώματα, τι είδους σκεύη θα χρησιμοποιήσουμε στις συνταγές και μια γενικότερη αναφορά στην εποχή. 

Μια από τις εικόνες με στοίχειωσε. Ήταν μια φωτογραφία από brownie τόσο ωραία και σοκολατένια αλλά είχαν και άλλα δύο καταπληκτικά χαρακτηριστικά. Είχαν μέσα βατόμουρα και επίσης είχαν φύλλα δάφνης. Γλυκιά και πικρή η σοκολάτα, ξινόγλυκα τα βατόμουρα, πικρά αλλά αρωματικά τα φύλλα... Συνδιασμός που σκοτώνει! 

Αποφάσισα να βρω τη συνταγή και να τη φτιάξω. Βρήκα μια ωραία συνταγή για μπράουνι που είχα, αλλά έβαλα αλεύρι βρώμης αντί για απλό γιατί αυτό είχα και ήθελα να μην έχουν τόσο γλουτένη τα γλυκά. Επίσης έβαλα γλυκαντικό αντί για ζάχαρη μισό μισό με καστανή ζάχαρη και χρησιμοποίησα σοκολάτα 70% έτσι για να είναι πικρούλι.. Γενικά μάλλον είναι ένα μπράουνι για μεγάλους και όχι για παιδιά. 

Με είχει καλέσει ο Ανέστης με το Γιώργο για φαγητό και τους το πήγα... Πάθαμε πλάκα όλοι μαζί για το πόσο καλό ήταν. 

Σας συστήνω να το φτιάξετε. Ακόμα και αν δεν βρείτε βατόμουρα άγρια να μαζέψετε μπορείτε να βρείτε αυτή την εποχή στο σούπερ μάρκετ σίγουρα... Υπέροχο φθινοπωρινό γλυκό!

Η συνταγή ακολουθεί... 

Ήμουν σε μια κατάσταση λίμπο τις τελευταίες μέρες.. Δεν ξέρω αλλά με τις φωτιές αλλά και με διάφορα που συνέβηκαν σε προσωπικό επίπεδο ήμουν λίγο σαν χαμένος. 

Ακόμα και τώρα δεν είμαι 100% μαζί σας.. ή μαζί μου, αλλά είμαι σαφώς καλύτερα. 

Νιώθω πολύ κουρασμένος και πρέπει λίγο να το δω όλο αυτό που μου συμβαίνει.

Οπότε δεν έχω πολυμαγειρέψει τελευταία ούτε έχω κάνει και πολλά κουλά για να τα ανεβάσω στο σάιτ. Έχω μαζέψει βέβαια πολλές συνταγές που έκανα τελευτά απλά δεν τις έχω καθαρογράψει και νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα.

Να τις καταγράψω, να τις καθαρογράψω και να τις ανεβάσω μιας και τη φωτογράφησή τους την έχω ήδη κάνει καιρό τώρα. 

Ελπίζω μόνο να βρω τις σημειώσεις μου. 

Σημείωση στον εαυτό μου. Πρέπει να πάρω ένα σημειωματάριο όπου να γράφω ακριβώς τι κάνω ώστε να μην ψάχνω σε χαρτάκια για να βρω τι είναι τι. Γενικά με την οργάνωση δεν το έχω πολύ και πρέπει λίγο να βοηθηθώ στο θέμα. 

Στο θέμα μας τώρα λοιπόν:

Έκανα μια ωραία συνταγή πριν αρκετό καιρό… ένα μπακλαβά, ο οποίος όμως είναι με λάδι και όχι βούτυρο...  Με χυμό ροδιού, άρα ξινός, χωρίς ζάχαρη αλλά με μέλι... Περίεργος συνδιασμός στα σίγουρα.. και σίγουρα πολύ όμορφα χρώματα. 

Το πράσινο του φιστικιού με το κόκκινο του σιροπιού δένουν καλά και το φύλλο τα συμπληρώνει όλα. Η συνταγή είναι αρκετά γνωστή και με παραλλαγές στο διαδίκτυο αλλά εγώ εμπιστεύτηκα την Ζενεβιέβ Κο, γιατί πρώτον μου αρέσει το όνομα Ζενεβιέβ, μου θυμίζει λίγο δεν ξέρω τι, κάτι προς βόρεια Ευρώπη σαν να την κυνηγάς και να της φωνάζεις Ζενεβιέβ Μύγδαλα ένα πράγμα αν και η συγκεκριμένη Ζενεβιέβ είναι Ασιατικής καταγωγής με μαύρα μακριά μαλλιά, αλλά δουλεύει στους ΝΥ Τimes και μερικές συνταγές της θα δείτε εδώ. 

Επειδή ως γνωστόν είμαι βλαμμένος άλλαξα λίγο ή πολύ τη συνταγή της για να την πάω στα γούστα μου και νομίζω ότι τα κατάφερα πολύ καλά.. 

Είχα πει να μην ανεβάσω συνταγή με το χαμό που γινόταν με τις φωτιές και τα λοιπά δεινά που μας έτυχαν αλλά αυτή ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας. Βέβαια που να φανταστώ ότι θα είχαμε δυο μεγάλες φωτιές στην Αττική σήμερα και τον χαμό στο Αφγανιστάν με τους ανθρώπους να πέφτουν από τα αεροπλάνα.. αλλά ας μην το συνεχίσω... τέλος πάντων... Αν έχετε διάθεση ρίξτε της μια ματιά. Νομίζω ότι θα την βρείτε ενδιαφέρουσα.. Α! το χειμώνα θα κάνω μια συνταγή για αλμυρό-γλυκό μπακλαβά με μελιτζάνες.. έτσι για να ξέρετε τι σας περιμένει... 

Κάτι σαν παγωτό λοιπόν... 

Μπορεί να είναι παγωμένο, μπορεί να έχει γεύση παγωτού, μπορεί να έχει το σχήμα του παγωτού αλλά παγωτό δεν είναι ακριβώς.. Βλέπετε για να πει κάποιος ότι αυτό είναι παγωτό πρέπει τα λιπαρά του να προέρχονται από το γάλα ή την κρέμα, από ζωικά λιπαρά γενικά.. ενώ στον όρο παγωμένο γλύκισμα για παράδειγμα τα λιπαρά μπορεί να είναι από όπου να'ναι... 

Αυτό ίσχυε και τουλάχιστον από το όνομα και μόνο μπορούσες να καταλάβεις αν το παγωτό ήταν καλό ή όχι... Φυσικά οι βιομηχανίες έδωσαν μεγάλη μάχη οπότε ο νόμος άλλαξε οπότε τον όρο παγωτό μπορεί να τον πάρει και ένα παγωμένο γλύκισμα με φυτικά λιπαρά.. 

Δεν λέω ότι όλα τα φυτικά λιπαρά είναι κακά ή ότι όλες οι βιομηχανίες παγωτού φτιάχνουν κάτι κακό αλλά αυτό που λέω είναι ότι πρέπει πάντα να κοιτάμε τα συστατικά από τα πράγματα που αγοράζουμε. 

Στην Αμερική πάντως ο όρος παγωτό χρησιμοποιείτε για παγωμένα τρόφιμα με τουλάχιστον 10% ζωικά λιπαρά και με λιγότερο από 100% αέρα μέσα. Γιατί ίσως αν δεν το ξέρετε τα παγωτά έχουν αρκετό αέρα παγιδευμένο μέσα τους. Όσο πιο πολύ αέρα τόσο πιο αφράτα είναι και δεν έχουν πολλούς κρυστάλλους αλλά καμιά φορά πληρώνουμε για τον αέρα ιδίως όταν μάλιστα το παγωτό πωλείται με το λίτρο... 

Τέλος πάντων... 

Ήθελα να φτιάξω ένα παγωμένο γλύκισμα λοιπόν σχετικά χαμηλό σε λιπαρά, που να μην χρειάζεται παγωτομηχανή και γενικά να είναι κάπως υγιεινό. Δοκίμασα διάφορες συνταγές και τελικά κατέληξα σε μια της αγαπημένης Donna Hay η οποία μου άρεσε γιατί μπορείς να παίξεις πολύ μαζί της. Να την κάνεις vegan να την κάνεις με λιγότερα λιπαρά, να την γλυκάνεις με μέλι ή στέβια ή σιρόπι αγαύης, να βάλεις φρούτα, να βάλεις ξηρούς καρπούς, να βάλεις χρώμα... Από τότε μέχρι τώρα το έχω φτιάξει με πολλούς συνδυασμούς και θα σας δώσω έναν από τους πιο απλούς...

Έκανα εξετάσεις αίματος.. 

Τις φοβόμουν αρκετά. Θες γιατί η μάνα μου και η γιαγιά μου πέθαναν από επιπλοκές ζαχάρου, θες γιατί με τη χοληστερίνη έχουμε ένα θέμα ως οικογένεια, θες γιατί τρώω ζάχαρες και βούτυρα και ψωμιά και τυριά... 

Τις φοβόμουν τις εξετάσεις αυτές και τις είχα καθυστερήσει αρκετά. Οι τελευταίες που είχα κάνει ήταν πριν από 2 χρόνια νομίζω και ενώ ήταν καλές ήταν σαν να μου έδινε η ζωή μια ευκαιρία για να τραφώ σωστά και να χάσω βάρος. 

Και μετά ήρθε ο Κόβιντ-19 και η κλεισούρα και όλα τα ωραία.. και αντί να χάσω βάρος πήρα 2 κιλά.. τέλος πάντων... 

Είπα να κάνω ένα τσεκ απ λοιπόν και το έκανα.. 

Τα αποτελέσματα ήταν μια χαρά. Προς τα πάνω δηλαδή αλλά κάτω από τα όρια.. Οπότε δεν χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή για ζάχαρο και χοληστερίνες και πάλι καλά να λέμε.. 

Αλλά είπα μήπως αλλάξω μερικά πράγματα στη διατροφή μου... Και να κάνω λίγο πιο προσεκτικές κινήσεις στις συνταγές μου. Αν και κοιτώντας τες δεν έχω ανεβάσει και καμιά βόμβα θερμίδων να πεις αλλά καλό θα ήταν να τις κάνω ακόμα πιο φιλικές στο χρήστη ένα πράγμα. :-) 

Δοκίμασα να κάνω αυτά τα σκόουνς για παράδειγμα χωρίς βούτυρο αλλά με ελαιόλαδο, με αρκετό αλεύρι ολικής.. και με λίγη καστανή ζάχαρη και λίγο πικρούτσικα με χυμό γκρέιπφρουτ και με πολλά ξινούτσικα μπλούμπερις και γενικά να παίξω λίγο μαζί τους. Η συνταγή βασίστηκε σε μια συνταγή της Genevieve Ko, που την αγαπώ πολύ! 

Τα σκόουνς είναι γρήγορα ψωμάκια ας πούμε που η χώρα καταγωγή τους είναι η Σκώτια και τα έκαναν με βρώμη και τα έψηναν στη θράκα. Με τον καιρό έγιναν πιο σικάτα, γίνονται με αλεύρι και τα ψήνουμε στο φούρνο... 

Βγήκαν ΠΑΡΑ πολύ νόστιμα. ΠΑΡΑ πολύ όμως. Βέβαια, δεν είναι τόσο υπέροχα την επόμενη μέρα όσο θα ήταν αν ήταν βουτυράτα αλλά όταν σκάει το μπλούμπερι στο στόμα και γεμίζεις από τα αρωματικά ζουμιά του το ξεχνάς αυτό. Και ταξιδεύεις.. Και είναι υπέροχα! 

Ας δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε! 

Άλλη μια συνταγή με λουλούδια.. Ναι.. σε κέικ αυτή τη φορά.. Τεμπούρα τα έχω κάνει, σιρόπι τα έχω κάνει, μαρμελάδα έχω κάνει αλλά σε κέικ δεν τα είχα βάλει. 

Καιρός ήταν όμως. 

Από τα αγαπημένα μου είναι τα λουλούδια της Ροβινίας που μοσχομυρίζουν και πραγματικά τα έχουν όλα, γεύση, άρωμα, τα πάντα. 

Τα έχω κάνει τεμπούρα αλλά ήθελα να τα κάνω και κάτι άλλο και με κάποιο άλλο τρόπο να κρατήσω το άρωμά τους. 

Και βρήκα μια συνταγή του Emiko Davies και είπα να τη δοκιμάσω. 

Και τη δοκίμασα! και μου άρεσε πολύ αλλά ήθελε κάτι παραπάνω.. και έβαλα και σιρόπι.. ροβινίες στην τρίτη λοιπόν μιας και υπάρχουν μέσα στο κέικ, υπάρχουν επάνω στο κέικ και υπάρχουν και στο σιρόπι που σιροπιάζει το κέικ.. 

Τι άλλο να θέλει κανείς... 

Ας δούμε τα υλικά! 

Φέτος είπα να κάνω απλά κουλουράκια.. 

όχι τα γνωστά κόκκινα, ούτε με φυτικά χρώματα κτλ... 

Είπα ας πάω παραδοσιακά.. 

Και έτσι ξεκίνησα.. Απλά μετά με τσίμπησε μια μύγα. Τώρα τι μύγα ήταν δεν ξέρω. Στην αρχή ξεκίνησε σαν αστείο. Είπα να δοκιμάσω πέρα από τα γνωστά σχέδια τύπου βαρκάκι, σαλιγκαράκι, πλεξουδίτσα να κάνω και κάτι πιο ιδιαίτερο. Τι σόι ινφλουένσερ είμαι άλλωστε αν μένω στα τετριμμένα.. χα χα χα χα!! εδώ γελάμε όλοι μαζί! :-) :-) 

Οπότε ξεκίνησα να κάνω μια πλεξίδα τύπου τσουρεκιού με 3 κορδόνια... έγινε σούπερ! μετά είπα να δοκιμάσω μια με τέσσερα, μια με πέντε και μετά αφού γέμισε και το δεύτερο ταψί και δεν με ένοιαξε πια ήρθα και το πήγα το πράγμα μακριά.. Μιλάμε για μακριές πλεξούδες.. 

Πλάκα είχαν και χάρηκα κιόλας που τα κατάφερα και πόσο πχιά είναι η ζύμη της μάνας μου τρομερή κτλ, κτλ... 

Και τα έψησα και ανέβασα και μερικές φωτό στα στόρις στο ίνστα.. Και άρεσε στον κόσμο και μου έλεγαν τι θα τα κάνεις, τι θα τα κάνεις και λέω τελικά, βρε δεν στολίζω τη λαμπάδα μου φέτος με τα κουλουράκια; Και τα στόλισα.. με λουλούδια από τον κήπο! 

Εκκλησία δεν νομίζω ότι θα πάω φέτος.. 

Του χρόνου όμως δεν θα είναι ωραία να κάνω πάλι τέτοιες λαμπάδες και να έχω κάτι να μασουλάω στο δρόμο από την Εκκλησία μέχτι το σπίτι και πριν την μαγειρίτσα; Και ίσως του χρόνου τα κάνω κόκκινα! :-) 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Πάβλοβα λοιπόν... 

Συνταγή δεν έχω δώσει ακόμα.. Έψαχνα κάτι το πραγματικά εντυπωσιακό αλλά και παράλληλα τη συνταγή που θα μου λύσει τις απορίες μου... Και έπεσε το μάτι μου σε ένα βίντεο στο instagram. Ένα βίντεο στο οποίο η εκπληκτική Zoe Francois του @zoebakes στο ινστα παρουσιάζει την πάβλοβά της.. 

Και παθαίνω σοκ και βρίσκω επιτέλους τη συνταγή που ψάχνω και ΌΟΟΟΟλα τα μυστικά της καλής Πάβλοβας. 

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι ξέρετε την ιστορία της Πάβλοβας που πήρε το όνομά της από τη χορεύτρια Παύλοβα όταν επισκέφθηκε την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία με τις δύο χώρες να ερίζουν για την αρχική συνταγή.. Τέλος πάντων... 

Η πάβλοβα είναι ένα πολύ απλό γλυκό. Μια ψημένη μαρέγκα είναι δηλαδή που σερβίρεται με σαντιγί και φρούτα. Σιγά το πράγμα δηλαδή... 

Αλλά δεν είναι έτσι απλό! 

Το να φτιάξεις μια σωστή μαρέγκα που να σέβεται τον εαυτό της, να ψηθεί σωστά κτλ είναι ένα δύσκολο πράγμα. Και αυτό γιατί εξαρτάται από πολλά θέματα. 

Τα αυγά κατ' αρχήν. Υπάρχουν μέτρια, μεγάλα, μικρά, φρέσκα, λιγότερο φρέσκα.. Όλα αυτά παίζουν ρόλο για μια καλή μαρέγκα. 

Μετά, η ζάχαρη... τι ζάχαρη και πόση... 

Επίσης, το χτύπημα, δυνατό, απαλό, για πόση ώρα; 

Τι άλλο βάζουμε πέρα από τα αυγά και τη ζάχαρη και γιατί;

Το ψήσιμο; Πως θα γίνει; σε τι θερμοκρασία; για πόσο χρόνο;... 

Θα τα δούμε λοιπόν αυτά ένα ένα... 

Επίσης δεν θα τη σερβίρω απλά με σαντιγί. 

Θα κάνω ένα curd αλλά αντί για λεμόνι που το κάνουν συνήθως θα το κάνω με σαγκουίνι.. 

Και για όσες και όσους δεν ξέρουν το curd είναι κάτι σαν μαρμελάδα από εσπεριδοειδή κυρίως που όμως περιέχει βούτυρο και αυγά.. Είναι κάτι ανάμεσα σε μαρμελάδα και σε κρέμα δηλαδή. 

Εγώ το λατρεύω... Στην Τούρτα με τις μαργαρίτες το έχω χρησιμοποιήσει για τη γέμιση αλλά δεν σας έδωσα συνταγή για να μην σαν ταράξω.. Οπότε σας την δίνω εδώ!

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε!

Λοιπόν! τα υπέροχα μπισκότα ελαιόλαδου-φιστικιού-λεμονιού και θυμαριού της Σάρα Κίφερ. 

Τα είδα και τα λάτρεψα.. τρομερά εμφανίσιμα, ανοιξιάτικα, ωραία και ζουμπουρλούδικα. Και αρκετά Πασχαλινά... Νομίζω ότι είναι μια πολύ ωραία ιδέα για τις ημέρες αυτές. Θυμάρι δεν είχε στη συνταγή αλλά αποφάσισα να το βάλω εγώ γιατί είχα την αίσθηση ότι θα ταίριαζε και τελικά δίκιο είχα.

Μαζί με την Πάβλοβα, την Παστιέρα Ναπολετάνα και μια άλλη Ιταλική αλμυρή τάρτα νομίζω ότι θα είναι τα φαγητά που θα προτείνω για φέτος το Πάσχα. Μιας και Πάσχα στο χωριό δεν θα κάνουμε τουλάχιστον να κάνουμε κάτι διαφορετικό. 

Εύκολη και δύσκολη αυτή η συνταγή συνάμα.. Η δυσκολία είναι στο να ανοίξεις τη ζύμη για να κόψεις τα μπισκότα.. Όλοι έχετε κάνει μελομακάρονα και ξέρετε πως ξερνάει η ζύμη το λάδι κτλ.. Εδώ, για να μπορεί να ανοίξει η ζύμη μπαίνει παραπάνω αλεύρι και γίνεται πολύ τριφτή. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι στη ζύμη έχει φιστίκι πραγματικά δεν βοηθάει και πολύ :-) 

Μη σας απογοητεύω όμως από τώρα.. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Για το ρούμπαρμπ και τις περιπέτειές μου στο να το βρω σας τα έχω πει εδώ αλλά και εδώ.. 

Παντού το είχα βρει.. σχετικά παντού δηλαδή εκτός από την Ελλάδα που βρήκα μόνο κάποια φυτά σε ένα φυτώριο αλλά δεν κατάφερα να τα κάνω να μεγαλώσουν και δεύτερη χρονιά. 

Σε μανάβικο στην Ελλάδα ούτε καν.. Μέχρι που νομίζω στο fb και μάλλον από την Ξανθή (Συνταγές της Ασπρούλας) διάβασα ότι σε ένα μανάβικο στο Παγκράτι έχει Ρούμπαρμπ.. 

Μιας και έτρεχα άργησα να πάω και τελικά βρήκα μόνο 750 γρ αλλά ΟΚ.. Από το τίποτε καλά και τα 750 γρ. Ελπίζω να ξαναφέρει ο Στέλιος από το 'Μποστάνι"

Αυτό που ήθελα πολύ να κάνω ήταν ένα κραμπλ.. την πρώτη φορά που το είχα δοκιμάσει στις Βρυξέλλες ήταν σε ένα κραμπλ μαζί με φράουλες.. και είχα πάθει πλάκα.. Πάει πολύ με φράουλες το ρουμπάρμπ είναι αλήθεια. 

Βρήκα λοιπόν ένα Κέικ με κραμπλ της Dianna Henry, του άλλαξα λίγο τα φώτα και σας το παρουσιάζω... 

Λοιπόν! αν περιμένετε ένα γλυκό δεν είναι.. είναι αρκετά ξινό και άγλυκο.. Αν θέλετε βάλτε περισσότερη ζάχαρη και στο κραμπλ και στο κέικ.. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε: 

Λοιπόν, δεν είμαι τρελός εντάξει; 

Στην Ρωσσία, τη Γεωργία κτλ αυτό το γλυκό το κάνουν και με τη βοήθειά του καταπολεμούν τα κρυώματα του χειμώνα... Το σιρόπι του δε είναι μαγικό... 

Εγώ το έμαθα από τη φίλη τη Γιάννα τη Μπαλαφούτη που το είχε ανεβάσει στο σάιτ της και εδώ είναι το άρθρο και είπα να το φτιάξω.. 

Και το έφτιαξα.. Και τώρα θα μου πεις μα βρε Γιάννη που βρήκες τα κουκουναράκια; το που βρήκα όσοι ξέρουν που μένω ξέρουν και την ερώτηση... 

Η ερώτηση όμως είναι άλλη... Πως τα μάζεψες βρε θηρίο; 

Θυμάστε τα χιόνια; 

Θυμάστε πόσα δέντρα έπεσαν και πόσα κλαδιά; 

Ε! αν θυμάστε θα καταλάβατε από που βρήκα τόσα μικρά κουκουναράκια.. Και μάλιστα ακόμα πιο μικρά από αυτά που έκανε γλυκό η Γιάννα... 

Σαν γλυκό κουταλιού είναι ενδιαφέρον... Δεν θα πω ότι είναι τέλειο, πεντανόστιμο ή και εγώ δεν ξέρω όπως κάνω συνήθως.. 

Κατ' αρχήν αν έχετε θέμα με τη γύρη και αλλεργίες ούτε καν να το συζητάτε. Μην το φτιάξετε, δεν είναι για σας.

Αλλά αν θέλετε κάτι πραγματικά ιδιαίτερο δοκιμάστε το. Το σιρόπι είναι πραγματικά πεντανόστιμο!!!!

Για τα κουκουνάρια αυτά καθεαυτά δεν ξέρω.. ίσως αν ήταν πιο ψωμομένα όπως αναφέρει η Γιάννα να ήταν καλύτερα τα πράγματα αλλά τα δικά μου ήταν πολύ κούτσικα και θα έλεγα ότι δεν ρούφηξαν καλά το σιρόπι με αποτέλεσμα να είναι λίγο πιο θρυπτά και λίγο πιο στεγνά. 

Νόστιμα όμως με γεύση μελιού και ρετσινιού... 

Τέλος πάντων.. είναι ένα γλυκό για δυνατούς λύτες.. 

Δοκιμάστε το! 

Ωραία... 

Τι να πω τώρα εδώ.. 

Άνοιξη, η τυρινή εβδομάδα πέρασε, είμαστε στη Σαρακοστή αλλά αυτό το γλυκό δεν πρόλαβα να το ανεβάσω την προηγούμενη εβδομάδα οπότε δείτε το τώρα.. 

Και αν νηστεύετε τότε αφήστε το να το φτιάξετε ανήμερα το Πάσχα μετά τα αρνιά και τα κοκορέτσια... 

Είναι ένα απλό, απλούστατο γλυκό... γίνεται και με μίξερ και με ένα απλό σύρμα και λίγη δύναμη στα χέρια. Πάντως σοβαρά, όσοι νομίζουν ότι το τιραμισού είναι δύσκολο ή παίρνει χρόνο να φτιαχτεί ας δουν αυτή τη συνταγή.. σε 2 μπολ γίνεται, δεν θέλει ψήσιμο, εκτός αν αποφασίσεις να κάνεις τα σαβαγιάρ οπότε τότε αλλάζει το πράγμα..

Αλλά στο σούπερ μάρκετ υπάρχουν, μένουν καιρό στο ντουλάπι και μπορείς στο τσακ μπαμ να φτιάξεις ένα τέλειο γλυκό... 

Εδώ δεν θα το φτιάξω με καφέ μιας και είπα να το κάνω πιο ανοιξιάτικο αλλά και με καφέ είναι το ίδιο... 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε.. 

Αυτό το γλυκό Κίτρο είναι η αγάπη.. 

Γιατί όχι άλλωστε.. 

Τι είναι η αγάπη... 

Είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά αλλά και πικρή.. πολύ πικρή..

Είναι ξινή ενίοτε ή γίνεται και ξινή και κάποιες φορές και αλμυρή.. ιδίως όταν δοκιμάζεις τα δάκρυα του αγαπημένου σου ή για να μην το πάμε τόσο μακριά, τις σταγόνες της θάλασσας πάνω στο κορμί του.

Είχα δυο Κίτρα.. Τα αγόρασα μαζί με κάτι περγαμόντα από τη λαϊκή την Τρίτη και μου είπε η καλή κυρία να τα κάνω αμέσως γιατί είναι ευαίσθητα.. 

Μεγάλα, αρωματικά και υπέροχα τα άφησα στο τραπέζι επάνω να δίνουν το άρωμά τους μερικές μέρες. 

Και χτες βράδυ μιας και ήμουν έτσι αρκετά χάλια αφού σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατο του πατέρα μου είπα να το φτιάξω το γλυκό για να ξεφύγει λίγο το μυαλό μου.

Και μιας και είναι η γιορτή των ερωτευμένων σήμερα είπα να το κάνω πιο αγαπησιάρικο.. Οπότε το άφησα αρκετά πικρό και του έβαλα και λίγο αλάτι... 

Είναι ένα πολύ εύκολο γλυκό και θα σας έλεγα να το δοκιμάσετε.. Αν αγαπάτε.. ή και αν δεν αγαπάτε.

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Θα μου πεις γιατί πλακάκι βρε Γιάννη; 

Στα Αγγλικά αυτό το γλυκό θα το έλεγες slab, το οποίο αυτό σημαίνει... ή μάλλον όχι ακριβώς πλακάκι αλλά πέτρα όπως ας πούμε ένα κομμάτι μάρμαρο.. 

Τάρτα δεν είναι γιατί αφ' ενός δεν έχει ζύμη τάρτας και δεν έχει γέμιση με την κλασική "ταρτική" έννοια της λέξης. Είναι σαν κέικ; μπα.. ούτε σαν κέικ γιατί η βάση είναι κάτι ανάμεσα σε ζύμη μπισκότου, παστέλι και τάρτας. Γενικά είναι κάτι που δεν το έχετε φάει και πολύ... Σας μπάρα θα το έλεγα και αν το έκοβα στα σωστά κομμάτια μάλλον σαν μπάρα φιστικιού θα μπορούσα να το πουλούσα αν είχα ζαχαροπλαστείο... 

Η ιστορία ξεκίνησε πριν τα Χριστούγεννα όταν είδα ένα ίδιο σχεδόν γλυκό που το είχε φτιάξει ο φίλος Διονύσιος και μου άρεσε πολύ εμφανισιακά και του το είπα.. Και μου είπε ότι θα μου στείλει μερικά κομμάτια με ένα ταξί. Όπως και έκανε. Με τον φίλο του τον Jim έκαναν θαύματα στην κουζίνα του σπιτιού τους φέτος το χειμώνα... και μιας και δεν μπορούν να τα τρώνε όλα έκαναν πακέτα και έστειλαν πολλά σε φίλους τους. Όλα αυτά τα έγραψα πιο αναλυτικά εδώ και μπορείτε αν θέλετε να τα διαβάσετε...  

Ζήτησα λοιπόν τη συνταγή από τον Διονύσιο και μου την έστειλε και μπράβο και μαγκιά του δηλαδή! Είπα να τη δοκιμάσω λοιπόν και την δοκίμασα. Και βγήκε μια αποτυχία. Και στενοχωρήθηκα πολύ.. είχα πάρει και κάτι πεκάν για να τα στολίσω όπως και εκείνος και πραγματικά δεν βγήκε καλό. 

Και δεν βγήκε καλό για τρεις λόγους. Πρώτος λόγος ότι δεν διάβασα σωστά τη συνταγή, δεύτερος γιατί έκανα του κεφαλιού μου και τρίτος λόγος ότι είχα μάθημα την ώρα που έψηνα το γλυκό και το παράψησα.. Και αν παραψήσεις καραμέλα ξέρεις τι συμβαίνει... 

Δεν το έβαλα κάτω και την έκανα ξανά την επόμενη μέρα. Και αντί για πεκάν έβαλα τα καταπληκτικά φιστίκια του Παναγιώτη από το Κέλυφος. Και βγήκε το γλυκό απλά υπέροχο.. Είχα και λίγη λιωμένη σοκολάτα από ένα βίντεο που γυρνούσα εκείνη την ώρα οπότε έριξα και λίγη από πάνω.. 

Λοιπόν, εδώ σας έχω την συνταγή και ακολουθήστε τη κατά γράμμα και θα φάτε ένα όνειρο.. 

Μια συμβουλή... κόψτε το σε μικρά κομμάτια.. 

Μια ιστορία για το πως βγάζω τις συνταγές... 

Όλα ξεκινούν από μια ιδέα.. 

Είχα αρκετά κυδώνια στο σπίτι, μου αρέσει το άρωμά τους, το χρώμα τους και αν είναι ωραία και ώριμα το σπίτι μοσχοβολάει όταν μπαίνεις μέσα. 

Επίσης είναι ένα αρκετά παρεξηγημένο φρούτο μιας και δεν είναι εύκολο να το φας ωμό και δεν έχει τη χρήση που του πρέπει πέρα από το γλυκό κυδώνι και άντε και το κυδωνόπαστο. 

Το έβαλα λοιπόν σε ένα κέικ παρέα με μήλα και αχλάδια και πραγματικά έκλεψε την παράσταση. Και μιας και δεν χρειάζεται πριν μαγείρεμα η συγκεκριμένη συνταγή είχε μεγάλη επιτυχία. 

Ήθελα λοιπόν να κρατήσω τη γεύση και το άρωμα του και αποφάσισα να κάνω πουρέ τα υπόλοιπα και να τα κρατήσω για αργότερα στην κατάψυξη ή να τα κάνω κυδωνόπαστο και μαρμελάδα. 

Όταν πήρα τον αρωματικό πουρέ σκέφτηκα να τον χρησιμοποιήσω σαν τη μπανάνα στο banana bread. Είναι και η εποχή τώρα με την καραντίνα και όλοι κάνουν banana bread οπότε είπα να τους τρολάρω λίγο... 

Δοκίμασα λοιπόν την υπέροχη συνταγή μου για banana bread με τον πουρέ κυδωνιού... 

Από γεύση τέλειο... από εμφάνιση άστα να πάνε... Μάλλον τα υγρά ήταν πολλά για το αλεύρι και ήρθε και έγινε κάτι σαν πυκνή μους κτλ κτλ... Είχα βάλει και λίγη κόκκινη σοκολάτα ruby μέσα η οποία κάηκε και μύρισε και γενικά ένα χάλι μαύρο..

Μου πήρε δυο ακόμα προσπάθειες για να το φτάσω στο επίπεδο που ήθελα και ίσως θα χρειαζόταν άλλη μία.. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα. 

Έκανα όμως κυδωνόπαστο και μαρμελάδα κυδώνι και όλα έγιναν καταπληκτικά.. Τα έβαλα όλα πάνω στο κέικ και ήρθε και έδεσε... 

Ακολουθούν οι συνταγές... 

Μια ιστορία γνωριμιών... 

Τελικά γιατί γνωρίζουμε κάποιους ανθρώπους; Γιατί μπαίνουν στη ζωή μας λίγο σαν σίφουνες κάποιοι και μετά εξαφανίζονται χωρίς μια κουβέντα; 

Πως μας "ακουμπάνε";Τιι μας δίνουν; Τι ήθελαν; 

Ερωτήματα πολλά τέτοιου είδους μου δημιουργεί κάθε φορά η συνάντηση με έναν νέο άνθρωπο ή φίλο. 

Έτσι έγινε και με τον Jim. Έλληνας της διασποράς, με πολύ ενδιαφέρουσα παιδική ηλικία, ήρθε στην Ελλάδα με τα παιδιά του. Για ένα προτζεκτ αρχικά και ίσως στο βάθος της καρδιάς του να ήθελε να μείνει κιόλας. 

Γνωριστήκαμε και γρήγορα ξεκίνησε μια ωραία φιλία. Με αρκετές διακοπές βέβαια λόγω δουλειάς, λόγω Covid κτλ κτλ κτλ.. 

Και μια μέρα πως τον ρώτησα ποιό είναι το αγαπημένο του γλυκό που δεν μπορεί να βρει στην Ελλάδα και μου είπε: η τούρτα βανίλια, μαρέγκα από το Cipriani's 

Τι είναι αυτό τον ρώτησα, βρες το μου λέει.. και το βρήκα.. 

Ο προπάππους Τζουζέπε Τσιπριάνι λοιπόν που το επώνυμο προέρχεται από τον άγιο Κυπριανό δούλευε σαν μπάρμαν σε ένα ξενοδοχείο στη Βενετία. Εκεί γνώρισε τον Χάρυ Πίκερινγκ, πολύ καλό πελάτη του μπαρ... Όταν ο Χάρυ πήγε και του είπε ότι η οικογένειά του τον αποκλήρωσε γιατί έπινε πολύ ο Τζουζέπε του δανείζει χρήματα. 

Ο Χάρυ χάνεται αλλά τέσσερα χρόνια μετά επιστρέφει, δίνει πίσω τα δανεικά στον Τζουζέπε και του δίνει και άλλα δέκα φορές τόσα για να τον ευχαριστήσει, και με τα χρήματα αυτά ο Τζουζέπε ανοίγει ένα δικό του μπαρ που το ονομάζει Harry's bar προς τιμή του Χάρυ... 

Και αυτό είναι το γνωστό μπαρ στη Βενετία που δημιουργείται το πρώτο κοκτέιλ Μπελίνι και που θεωρητικά πρώτη φορά εκεί σερβιρίστηκε το πρώτο Καρπάτσιο.. 

Το Harry's bar αποκτά πολύ μεγάλη φήμη όταν έγινε το σημείο συνάντησης των διασήμων της εποχής και μετά ο Τζουζέπε συνέχισε με εστιατόρια, ξενοδοχεία μέχρι που τώρα η αλυσίδα Cipriani έχει εστιατόρια, μπαρ, καφέ και ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο και από το e-shop τους μπορείς να πάρεις από ζυμαρικά μέχρι τυριά και μπελίνι... 

Το συγκεκριμένο γλυκό λοιπόν είναι μια τούρτα με τέσσερα λεπτά παντεσπάνια. Ανάμεσα σε κάθε κομμάτι από το παντεσπάνι υπάρχει μια πολύ ελαφριά κρέμα που είναι στην ουσία κρέμα γάλακτος χτυπημένη σε σαντιγί και ανακατεμένη με κρέμα πατισερί.. Όλο πολύ αεράτο και ελαφρύ... 

Και όλη η τούρτα γύρω γύρω έχει μαρέγκα.. Που την καις με το φλόγιστρο και γίνεται ο πανικός.. 

Τρελάθηκα από την περιγραφή και μόνο... 

Και αποφάσισα να την κάνω.. Και την έκανα... και έπαθα.. τη φωτογράφησα και του την πήγα. Ήθελα να τη δοκιμάσει γιατί δεν έχω δοκιμάσει εγώ την αυθεντική οπότε δεν ήξερα αν έμοιαζε..

Κοντά ήταν μου είπε. όχι τόσο τέλεια όπως η αυθεντική αλλά πλησίαζε αρκετά. Και μιας και μάλλον δεν θα πάω στο Cipriani's να δοκιμάσω την αυθεντική τώρα κοντά ε θεωρώ ότι μια χαρά είναι το αποτέλεσμα και αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας.. 

Τον Jim δεν τον ξανάδα από τότε... Μήπως τελικά δεν του άρεσε η τούρτα και μου έλεγε ψέματα για να μην με πληγώσει; 

Δοκιμάστε τη και πείτε μου.. 

Ας  δούμε εδώ τι θα χρειαστούμε! 

Λοιπόν... μου αρέσουν τα κούκις.. έτσι ιδίως μαζί με τον καφέ είναι τρομερό πράγμα. 

Μέχρι τώρα όμως δεν μπορώ να πω ότι τα πετύχαινα και πολύ και αυτά που αγόραζα δεν μου άρεσαν και πολύ... και ήταν και πανάκριβα.. 

Όταν τα έφτιαχνα εγώ συνήθως άπλωναν πολύ και γινόντουσαν πίτα και πολλές φορές ενωνόντουσαν μεταξύ τους.. Δοκίμαζα να βάζω λιγότερο μπέικιν αλλά και πάλι χάλια.. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι πήγαινε λάθος μέχρι που τα συζήτησα με ένα πολύ καλό ζαχαροπλάστη και μου είπε τα μυστικά. 

Τα οποία θα σας τα πω και εγώ παρακάτω.. 

Επίσης γενικά δεν ξετρελαινόμουν γιατί πολλές φορές είτε έβγαιναν κάπως ή τέλος πάντων η γέμιση που είχαν δεν ήταν αρκετή ή ακόμα ακόμα δεν φαινόταν καλά τι είχαν μέσα σε σχέση με αυτά στις φωτογραφίες... Οπότε κοίταξα και αυτό το θέμα πολύ!

Και τρίτο ήταν ότι τις περισσότερες φορές ήταν λίγο άνοστα.. αλλά και αυτό το έλυσα.. 

Για να δούμε λοιπόν τι πρέπει να προσέξουμε. 

Στα κέικ και σε αυτά τα γλυκά το αλεύρι πρέπει να το περνάμε από σίτα για να αφρατέψει. Έτσι το κέικ θα βγει πιο αφράτο. 

Στα κουλουράκια ΔΕΝ το θέλουμε αυτό.. δεν θέλουμε να υπάρχει αέρα στο μείγμα της ζύμης γιατί κάνει τα κουλουράκια να απλώνουν πολύ. Οπότε σε κουλουράκια δεν περνάμε το αλεύρι από σίτα. 

Επίσης για τον ίδιο λόγο δεν αφρατεύουμε το βούτυρο με τη ζάχαρη όπως κάνουμε στους κουραμπιέδες για παράδειγμα. ΔΕΝ θέλουμε αέρα μέσα στη ζύμη γιατί κάνει τα κουλουράκια να απλώνουν στο ψήσιμο.

Είναι ΠΟΛΥ σημαντικό η ζύμη να ξεκουραστεί και να είναι εντός ψυγείου πριν τα ψήσουμε. Ιδανικά 12 ώρες είναι μια χαρά.. Και επίσης αφού τα πλάσουμε πρέπει και ΠΑΛΙ να τα αφήσουμε στο ψυγείο για μια ώρα πριν τα ψήσουμε... 

Με τον τρόπο αυτό τα κουλουράκια δεν απλώνουν τόσο... 

Όσον αφορά τώρα την εμφάνιση. Να ξέρετε ότι η λευκή σοκολάτα ιδίως σε σχέση με όλες τις άλλες καίγεται ΠΟΛΥ εύκολα. Συνήθως δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί είναι μέσα στα κούκις αλλά μας αρέσει και να φαίνονται οι ξηροί καρποί και οι γεμίσεις γενικά οπότε τι κάνουμε; Στολίζουμε τα κουλουράκια μας ενδιάμεσα στο ψήσιμο. Δηλαδή βγάζουμε το ταψί από το φούρνο και μπήγουμε μέσα τα κομματάκια της έξτρα σοκολάτας και ξηρών καρπών που κρατήσαμε. 

Επίσης λίγη μαρμελάδα βοηθάει. Κοιτάξτε μόνο μην έχει μεγάλα κομμάτια φρούτων και δεν περνάει από τη μύτη του κορνέ..

Αυτά.. λοιπόν νομίζω ότι σας τα είπα όλα.. 

Για να δούμε τι θα χρειαστούμε τελικά! 

Αφιερωμένη στον Τζέκο αυτή η συνταγή... Νομίζω ότι θα του άρεσαν! 

Πως λέμε κέικ ή μαρμελάδα εσπεριδοειδών, ε, όταν χρησιμοποιούμε μήλα ή και αχλάδια ή και κυδώνια, τα τρία αυτά δέντρα  ανήκουν στην ομάδα των γιγαρτόκαρπων. Άλλες ομάδες καρποφόρων δέντρων είναι τα πυρηνόκαρπα (δαμασκηνιά, κερασιά, βυσσινιά, βερικοκιά κτλ, τα ακρόδρυα στην οποία ανήκουν όλοι οι ξηροί καρποί, τα εσπεριδοειδή που είναι τα πιο γνωστά, και υπάρχουν και τα "λοιπά" στα οποία ανήκουν η ελιά, ροδιά, ακτινίδια, αβοκάντο κτλ.. 

Τα γιγαρτόκαρπα ή αλλιώς μηλοειδή πήραν το όνομά τους από τα γίγαρτα, τα κουκούτσια δηλαδή… Είχα και από τα τρία είδη φρούτα στο σπίτι και είπα να κάνω ένα κέικ… 

Αφορμή στάθηκε το αγαπημένο μου κέικ με μήλα της Deb (smitten Kitchen) το οποίο είναι ένα κέικ της μάνας της η οποία το βρήκε από ένα απόκομμα εφημερίδας… Και μιας και το έκανα δικό μου θα πω ότι είναι το κέικ με μήλα της δικιά μου μάνας… :-) Αφού μπορώ και σας το λέω.. 

Η μάνα μου βέβαια δεν έκανε κέικ μήλου αλλά αν την ήξερε αυτή τη συνταγή θα το έκανε σίγουρα και μάλιστα συχνά! Οπότε το βαφτίζω κέικ μήλου της μάνας μου και μάλιστα από μια συνταγή που ήρθε από την μικρά Ασία με τον παππού μου! Ορίστε! Έτσι γίνονται οι παραδόσεις.. 

Οπότε και εσείς όταν το κάνετε θα λέτε ότι η συνταγή είναι από την μικρά Ασία που την έφερε ο παππούς του φίλου μου του Γιάννη.. και θα σας λένε Ουάου!!!!  :-) 

Ας πάμε να δούμε τώρα γιατί να το κάνετε.. 

Γιατί είναι απλά πεντανόστιμο.. 

τριπλοπεντανόστιμο!!! με βάθος και υπέροχες γεύσεις και όλα τα καλά!

Επίσης, άλλος λόγος είναι ότι το κέικ γίνεται καλύτερο ακόμα την επόμενη μέρα.. μιας και τα φρούτα βγάζουν την υγρασία τους και το κέικ γίνεται τόσο ζουμερό σαν να είναι κρέμα… 

Ένα απίστευτο πράγμα. 

Μπορείτε να το κάνετε με μήλα ή αχλάδια, ή κυδώνια ή με όποιον συνδιασμό τους. 

Εγώ είχα 3 μεγάλα αχλάδια, ένα μήλο και ένα κυδώνι.. και τα έβαλα και τα τρία μέσα. Το κυδώνι δεν το είχα δοκιμάσει έτσι ξανά. Αποκάλυψη… δίνει μια ωραία οξύτητα στο κέικ που κόβει τη γλύκα του και το κάνει ακόμα πιο υπέροχο… 

Επίσης να πω εδώ ότι έβαλα ένα μείγμα μπαχαρικών που λέγεται 5 spices. Μείγμα 5 μπαχαρικών δηλαδή… τα οποία είναι αστεροειδής γλυκάνισος, κανέλα, πιπέρι σετσουάν, σπόροι μάραθου και λύγο γαρύφαλλο… Αν έχετε το βάζετε και του δίνει μια ωραία πολυπλοκότητα. Αν δεν έχετε βάλτε μόνο κανέλα και πιπέρι… Αλλά βρείτε το σε κάποιο μπαχαράδικο ή μεγάλο σουπερ μάρκετ.. Θα σας αρέσει πολύ.. και στο κέικ αυτό αλλά και στο κοτόπουλο! 

Λοιπόν, πάμε να δούμε τι θα χρειαστούμε! 

Μα να μην θυμάμαι που την είδα τη συνταγή αυτή.. 

Σε κάποιο βιβλίο πρέπει να ήταν... αλλά δεν θυμάμαι που.. 

Όταν τη διάβασα λέω σιγά.. σιγά μην γίνεται παγωτό από φύλλα συκιάς.

Θυμήθηκα πολλά πολλά χρόνια πριν που είμασταν στο χωριό του πατέρα μου στην Εύβοια διακοπές με τον αδερφό μου και νομίζω ότι οι γονείς μας θα ερχόντουσαν μερικές μέρες αργότερα. Ή ήταν και η μάνα μαζί μας και θα ερχόταν ο πατέρας μου μετά. Σημασία έχει που πήραμε την απόφαση με τον αδερφό μου και την ξαδέρφη μου τη Βαγγελιώ να πάμε να τον προϋπαντήσουμε πάνω στο βουνό. Ο δρόμος ήταν ένας δύσκολος χωματόδρομος και ο πατέρας μου θα χαιρόταν να μας δει... 

Ανεβαίνοντας λοιπόν μου ήρθε να πάω τουαλέτα.. και χαρτί δεν είχα. Είδα όμως μια συκιά και ρώτησα την ξαδέρφη μου αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα φύλλα της και μου είπε ότι μάλλον τρελός είμαι γιατί το γάλα της συκιάς είναι πολύ ερεθιστικό και μάλλον θα είχα θέματα.. 

Οπότε τα φύλλα της συκιάς δεν τα είχα καν για εξωτερική χρήση πόσο μάλλον για εσωτερική.. 

Βέβαια αργότερα στη ζωή έμαθα για ένα τυράκι καλοκαιρινό που το πήζουν σε κάποιο νησί χρησιμοποιώντας το γάλα της συκιάς οπότε σκέφτηκα ότι υπάρχουν χρήσεις και χρήσεις και μάλλον η υψηλή θερμοκρασία μάλλον το αδρανοποιεί τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τις δερματικές αντιδράσεις.. 

Πίσω στο παγωτό τώρα λοιπόν.. Καθώς το έψαχνα λίγο έμαθα ότι το βγάζουν και σε 2-3 καλά εστιατόρια της Αθήνας όπως ας πούμε στη Χύτρα και επίσης το έχει φτιάξει και ο Lebovitz οπότε λέω κοίτα να δεις Γιάννη, πρέπει να το δοκιμάσεις.

Και το δοκίμασα. Και ήταν αποκάλυψη η γεύση του.. Δεν θυμίζει σύκο... το φρούτο δηλαδή... έχει άλλο χαρακτήρα πιο βοτανικό, λίγο μοιάζει με καρύδα και έχει ένα υπέροχο άρωμα.. Μου θύμισε λίγο το άρωμα σύκο-αλάτι που φτιάχνει ο Νίκος στο ΚΚ's Lab στην Αξαρλιάν και είναι το αγαπημένο μου..

Είναι μια συνταγή με κρόκους και λοιπά, κανονική συνταγή για παγωτό δηλαδή.. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Φθινόπωρο και δεν είμαι καλά.. 

Όχι δηλαδή ότι θα μου λείψει το καλοκαίρι... Ιδίως το φετινό καθόλου όμως.. Δύσκολο, ζεστό και πολύπλοκο.. πολύ πολύπλοκο.. :-) Τέλος πάντων... 

Το φθινόπωρο φαίνεται πιο "ζεστό" αν και ξεκίνησε θα έλεγα ανάποδα.. Ή μάλλον ανάποδο.. με υποσχέσεις αλλά και με τελειώματα.. Δύσκολα τελειώματα. 

"Hey Siri, how many days till Christmas?" 102 μου απάντησε... Την Πέμπτη πια θα έχουμε πέσει στις 99... ε ρε γλέντια! Μήπως να στολίσω; Θα περιμένω τον Νοέμβριο μάλλον. 

Όσο για τη σημερινή συνταγή ήθελα έτσι κάτι εύκολο και γρήγορο αλλά γευστικά θα το ήθελα να είναι πολύπλοκο και αρκετά πικρό για γλυκό. Κάπως έτσι όπως ήταν το καλοκαίρι και η αρχή του φθινοπώρου. 

Οπότε επέλεξα αυτά τα μάφιν. Σοκολατένια μεν αλλά με μαύρη 65% σοκολάτα. Έντονα, αλλά πικρούτσικα. Σκοτεινά και έντονα. 

Αν δεν είστε της περιπέτειας βάλτε σοκολάτα με λιγότερο κακάο.. Πάντως να ξέρετε είναι acquired taste.. Δηλαδή, όσο τρώτε τόσο θα σας αρέσει.. Οπότε δοκιμάστε το έτσι την πρώτη φορά.. 

Α, δεν σας είπα.. την άλλη εβδομάδα μάλλον θα πάω μερικές μέρες στα Γιάννενα.. Με 2 παπούτσια πάνινα ένα πράγμα.. και μετά από αυτό κάποια στιγμή θα σας κάνω και μια ανακοίνωση για ένα υπέροχο πρότζεκτ στο οποίο θα πάρω μέρος.. Και για το οποίο έχω ένα τεράστιο ενθουσιασμό! 

Αλλά ας μην το γρουσουζέψω ακόμα.. 

Α! και για τις φωτογραφίες... Βγήκαν σε ένα μικρό τραπέζι που έχουμε στον πίσω κήπο.. Εκεί υπάρχουν κάτι δέντρα που ρίχνουν τα φύλλα τους στις αρχές του καλοκαιριού... Οπότε δεν είναι "φθινοπωρινά"... αλλά νομίζω ταίριαξαν... και με την εποχή και τη διάθεση. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Τι να πω για αυτή τη μαρμελάδα.. όταν είδα κάπου να βάζουν λάιμ σε μια φρουτοσαλάτα με ροδάκινα και αφού τη δοκίμασα είπα μέσα μου ότι αυτό θα πρέπει να είναι τέλειο και σε μαρμελάδα. 

Και δεν είχα καθόλου άδικο. Και το δοκίμασα στην αρχή με ένα κιλό φρούτα... έτσι για τη δοκιμή. Έβαλα όμως πιο πολύ λάιμ και λίγο την ισοπέδωσε τη γεύση. Γιατί καλό το εσπεριδοειδές βρε παιδί μου αλλά ουκ εν τω πολλώ το ευ... Επίσης ένα πρόβλημα που είχα είναι ότι κάπως αφού έβρασε η μαρμελάδα δεν είχε τη φρεσκάδα του λάιμ που είχε στη σαλάτα.. Κακό αυτό είπα.. 

Οπότε την επόμενη φορά έκανα μια μικρή μαγκιά να πούμε. Δεν έβαλα όλο το ξύσμα μαζί... Έβαλα το μισό στην αρχή και το άλλο μισό μετά το τέλος του βρασίματος. Οπότε έδωσε αυτή τη φρεσκάδα που έψαχνα. 

Το κακό ήταν ότι είχα κόψει αρκετά χοντρό το ξύσμα και λίγο με ενοχλούσε στο δόντι.. 
Την τρίτη και τελευταία δοκιμή το ξύσμα το πήρα με μια ράσπα οπότε ήταν σαν σύννεφο και δεν με ενόχλησε καθόλου. Βέβαια αυτό που δεν ξέρω είναι μήπως το ξύσμα αυτό δεν αφήσει τη μαρμελάδα να διατηρηθεί σωστά μέσα στο χρόνο. Οπότε για καλό και για κακό έχετέ τη στο ψυγείο σας. Έχει περάσει πια πάνω από μήνας βέβαια από τότε που την έφτιαξα και μια χαρά μου φαίνεται και εκτός ψυγείου αλλά μη σας πάρω και στο λαιμό μου έτσι; δεν το θέλω. :-)

Και μιας και μιλούσα στα φρουτοσαλάτα στην αρχή έκανα χτες μία και έβαλα ένα μυστικό τρομερό υλικό που όλοι το λάτρεψαν.

Πήρα από το Μπαχάρ αλλά νομίζω ότι το έχω δει και σε άλλα μπαχαράδικα μια καυτερή και καπνιστή πάπρικα που όμως έχει περάσει και μια διαδικασία ζύμωσης και  είναι μαύρη... δεν είναι σκόνη, είναι λίγο πιο χοντροκομμένη και είναι και αρκετά ζουμερή. 

Είναι απλά η πιο ωραία πάπρικα που έχω δοκιμάσει. Τη λένε Ούρφα και αν βρεθείτε ποτέ προς το κέντρο ρίξτε μια ματιά και πάρτε έστω και λίγο να δοκιμάσετε. Θα πάθετε σας το υπογράφω.. 

Λοιπόν, ας δούμε τι κάναμε με τη μαρμελάδα.. 

Από τα πολύ απλά και όμορφα γλυκά.. 

Τίποτε δύσκολο, γίνεται στο λεπτό και με ότι φρούτα θέλετε μέσα.. Με μούρα, σύκα, βερίκοκα και βέβαια με κεράσια. 

Είναι από τα πολύ απλά γλυκά αλλά θέλει να το κάνετε ένα δυο φορές μέχρι να του πάρετε τον αέρα. Και για παράδειγμα αυτό που έχω φωτογραφήσει εγώ δεν είναι και το καλύτερο. Θα έλεγα ότι είναι παραψημένο. 

Επίσης οι πιουρίστες λένε ότι τα κεράσια θα πρέπει να είναι με τα κουκούτσια μέσα. Γιατί καθώς ψήνεται λέει από το κουκούτσι βγαίνει η μυρωδιά του πικραμύγδαλου και δίνει μια ακόμα πιο ωραία γεύση στο γλυκό... 

Καλά, σιγά τώρα.. εγώ έχω αφήσει πολλές φορές τα κουκούτσια μέσα και σχεδόν κανένας δεν είπε α τι ωραία που τα άφησες και έχει τόσο ωραία γεύση το γλυκό. Όλοι βρίζουν που πρέπει να φτύνουν τα κουκούτσια. 

Επίσης είδα σε μια φωτογραφία ένα πολύ ωραίο κλαφούτι που είχε αφήσει και τα κοτσάνια στα κεράσια και έμοιαζε σαν δάσος από κοτσάνια πάνω από το γλυκό.. Βλακείες... Δεν στέκονται όρθια τα άτιμα με τίποτε εκτός αν ανοίγετε κάθε πεντάλεπτο το φούρνο να τα ισιώνετε ή αν βάλετε από πάνω μια σίτα και τα περάσετε από μέσα ή και εγώ δεν ξέρω τι.. Πάντως δεν αξίζει με την καμία.. Βγάλτε τα κουκούτσια, ψήστε τα κανονικά και θα φάτε ένα από τα πιο ωραία γλυκάκια που έχετε δοκιμάσει... 

Στη συνταγή που θα σας δώσω και η οποία είναι από την Γαλλία γκαραντί εκτός από αλεύρι στο χυλό έχει και αλεύρι αμυγδάλου.. βάλτε το και θα με θυμηθείτε.. λίγη ποσότητα είναι.. τρίψτε μερικά αμύγδαλα στο μούλτι... Παίζει μεγάλο ρόλο και στην υφή και στη γεύση του τελικού αποτελέσματος. 

Αυτά... Και προσοχή, αν δεν βρείτε κεράσια κάντε το με σύκα ή με βατόμουρα... ή κομμάτια από ροδάκινα... 

Καθώς μεγάλωνα η μάνα μου έκανε δύο μαρμελάδες το χρόνο... 

Μια βερίκοκο και μια γιαρμάδες. Τότε οι φράουλες ήταν ακόμα πολύ ακριβές για να τις κάνει κανείς μαρμελάδα. 

Οπότε θα θυμάμαι πάντα αυτές τις δυο μέρες του χρόνου που το σπίτι μύριζε βερίκοκο και γιαρμάς αντίστοιχα και επίσης θυμάμαι που μαζεύαμε τα κουκούτσια του αμύγδαλου.

Αυτό το κάναμε για τρεις λόγους. Ο πρώτος ήταν για να βάλουμε από ένα (αφού το σπάγαμε) μέσα σε κάθε μεγάλο βάζο με μαρμελάδα για τη γεύση του πικραμύγδαλου που άφηνε.

Ο δεύτερος ήταν γιατί έκανε ποτό πικραμύγδαλο με τα κουκούτσια που μαζεύαμε και ο τρίτος ήταν για να κάνουμε σφυρίχτρες με τον αδερφό μου. Αυτό ήθελε λίγο επιδεξιότητα και δεν θυμάμαι ποιος μας το είχε μάθει. Μπορεί ο παππούς Αβραάμ, μπορεί και όχι.. 
Πάντως ήταν εύκολο να το κάνεις αρκεί να έτριβες αρκετή ώρα το κουκούτσι πάνω στο τσιμέντο έτσι ώστε να έκανε μια μικρή τρύπα λόγω της τριβής. Φυσούσες μέσα μετά όπως φυσάς κάθετα σε μια φυσαρμόνικα και έβγαινε ένας πολύ ωραίος ήχος. Αν έχετε παιδιά δοκιμάστε το.. 

Λοιπόν, αυτή τη μαρμελάδα θα κάνω σήμερα. Θα βάλω από ένα κουκούτσι αλλά θα βάλω και βανίλια.. φυσική.. γιατί μου αρέσει πολύ ο συνδυασμός της με το βερίκοκο... 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Αγαπώ τον David Liebovitz. Χρόνια τώρα... είναι από τους πρώτους food bloggers που έμαθα, στην παρέα της Πιμ, της Σμιττεν, γενικά σε όλα τα καλά παιδιά της άνθισης του food blogging στην Αμερική πριν από δώδεκα-δεκαπέντε χρόνια. 

Ο τύπος είναι μάγος. Αμερικανός που μετακόμισε στο Παρίσι γιατί έτσι και όλες του τις εμπειρίες του τις μοιράστηκε μαζί μας μέσω του φαγητού και των συνταγών του. Απίστευτες συνταγές, τρομερό χιούμορ και πολύ καλό παιδί.. Αν δεν τον ξέρετε να τον μάθετε.

Έχει βγάλει αρκετά βιβλία, νομίζω έχω τα περισσότερα και ένα από τα αγαπημένα μου είναι αυτό για τα παγωτά. Σε αυτό, είδα και τη συνταγή για το παγωτό αυτό που σας φέρνω εδώ, και ήθελα να τη δοκιμάσω. 

Βγήκε σούπερ, ιδίως με τις προσθήκες της μαρμελάδας και του ξερού φρούτου και θα σας έλεγα να το δοκιμάσετε! Παγώνει αρκετά στην κατάψυξη να ξέρετε οπότε θέλει να το αφήσετε να ξεπαγώσει λίγο πριν το σερβίρετε.. 

Λίγα άνθη από δυόσμο του πάνε πολύ... 

Μεγάλη αλήθεια: Σε παγωτά, μαρμελάδες κτλ ΠΑΝΤΑ να αγοράζετε τα πιο νόστιμα φρούτα που θα βρείτε και τα πιο ώριμα. Αλλιώς μην τα κάνετε καν... 

Να σας πω εδώ ότι η γιαγιά Ντακ δεν έψηνε κερασόπιτες αλλά τάρτες με βύσσινο.. 

Λοιπόν... ΠΡΙΝ τελειώσουν τα κεράσια γιατί τα βύσσινα τελείωσαν θαρρώ πηγαίνετε και αγοράστε μερικά.. λίγο λιγότερο από κιλό θέλετε.. Και βγάλτε τα κουκούτσια.. 

Βάλτε τα φρούτα σε ένα μπολ. ΜΗΝ τα φάτε.. βάλτε τα υπόλοιπα υλικά της συνταγής που θα βρείτε πιο κάτω και κάντε τη.. Θα με θυμηθείτε, και όταν πεθάνω να την κάνετε μια φορά το χρόνο για να συχωρεθούν τα πεθαμένα μου που λένε... 

Αν δεν βρείτε κεράσια ή και βύσσινα αγοράστε αυτά στο τενεκέ.. της Ομοσπονδίας, ξέρετε εσείς.. στραγγίξτε τα και κάντε την τάρτα με αυτά.. Εντάξει, δεν θα είναι το ίδιο αλλά ΟΚ... 

Ζύμη της τάρτας δεν σας δίνω.. σας την έχω δώσει εδώ και θα είναι η μοναδική ζύμη τάρτας που πρέπει να ξέρετε... 

Η γέμιση είναι εύκολη και απλή.. Θα δείτε ότι έχει μέσα ταπιόκα. Αν δεν βρείτε βάλτε κορνφλάουρ... το ίδιο είναι... ΑΠΛΑ η ταπιόκα όταν πήζει γίνεται πιο κρυστάλλινη και όχι θολή όπως το κορνφλάουρ ή το αλεύρι. Άντε σας είπα και ένα μυστικό ακόμα. 

Αλλά σας ξορκίζω... Κάντε τη.... 

Μια από τις αγαπημένες μου μαρμελάδες.. 

Ξεκίνησε όταν είχα το σπίτι στο χωριό όπου τα τριαντάφυλλα και τα κεράσια ήταν την ίδια εποχή στα πάνω τους. 

Ξέρετε πως να δείτε αν μια γεύση μαρμελάδας ταιριάζει. Παίρνετε το φρούτο σε ένα πιατάκι, βάζετε αναλογικά τη ζάχαρη και τα υπόλοιπα αρωματικά και τα πιέζετε με τα χέρια σας σαν να θέλετε να τα κάνετε πουρέ και τα δοκιμάζετε.. έτσι θα πάρετε μια καλή ιδέα για το πως θα μοιάζει η μαρμελάδα σας μετά... 

Και έτσι θα πάρετε και μια γεύση για το πόσο ζάχαρη θα πρέπει να βάλετε.. Αν σας φαίνεται πολύ τότε βάζετε λιγότερη ζάχαρη, αν σας φαίνεται ξινή βάζετε περισσότερη. Γενικά η μαρμελάδα δεν θέλει συνταγή.. 

Λοιπόν.. έτσι έκανα και με τη μαρμελάδα αυτή... μετά βέβαια κοιτώντας είδα ότι την έχουν κάνει πολλοί και ιδίως η Φερμπέρ, μια Γαλλίδα μαρμελαδού πολύ γνωστή πια σε όλο τον κόσμο.. 

Είναι λίγο μπελαλίδικη μαρμελάδα για 2 λόγους. Γιατί κατ' αρχήν θα πρέπει να βγάλετε τα κουκούτσια από τα κεράσια και δεύτερο ότι θέλει μια μικρή διαδικασία ώστε να την ετοιμάσετε. Αλλά δοκιμάστε τη και νομίζω ότι θα σας αρέσει πολύ! 

Ο Παναγιώτης από το "Κέλυφος" όταν ήρθε μου έφερε Φιστίκια. Όταν τα δοκίμασα πραγματικά έπαθα πλάκα από την υπέροχη γεύση τους. 

Δυστυχώς όμως στα προϊόντα που έχει βγάλει στην αγορά δεν έχει βγάλει ψίχα φιστικιού οπότε τα φιστίκια του είναι μόνο για να τα τρως έτσι σαν σνακ. 

Ή μήπως όχι; Είχα λυσσάξει να κάνω ένα γλυκό με τα φιστίκια του γιατί ήταν τόσο νόστιμα και τελικά το αποφάσισα.. Θα αφαιρούσα με το χέρι την ψίχα από κάποια και θα έκανα ένα γλυκό. 

Τι γλυκό όμως; Μιας και θα έκανα την τάρτα με τα παντζάρια που ανέβασα χτες είπα να κάνω μια τάρτα γλυκιά μιας και είχα ακόμα τη μισή δόση της ζύμης. Αλλά τι να έβαζα μέσα που να είχε φιστίκι; 

Και μου ήρθε.. δεν ξέρω αν ξέρετε το μαρτσιπάν, μια γλυκιά πάστα από αμύγδαλα, βούτυρο, ζάχαρη και αυγό. Ε! αποφάσισα να κάνω μια τέτοια αντίστοιχη κρέμα από φιστίκι.. και από πάνω μιας και είχα στο ψυγείο κάποια βερίκοκα, ροδάκινα και μπλούμπερις είπα να τα βάλω αυτά από πάνω και να ψήσω την τάρτα έτσι.. 

Για το μαρτσιπάν με το φιστίκι έχω μια συνταγή από την Ντεμπ (Η Ντεμπ, ή αλλιώς Smitten Kitchen) είναι μια πολυαγαπημένη food blogger από τη Νέα Υόρκη που την ακολουθώ χροοοοοοονια τώρα.(από το 2008 και ίσως και πιο παλιά). Ήταν νια και γέρασε και εγώ επίσης.. τώρα έχει δυο παιδιά, έχει βγάλει νομίζω και το δεύτερο βιβλίο της.. Είναι τόσο αναλυτική στις περιγραφές της που το να διαβάζεις τις συνταγές της είναι υπέροχο.. 

Τα υπόλοιπα εύκολα λοιπόν και ξεκίνησα.. 

Να πω εδώ το εξής... Για να είναι νόστιμη η γέμιση είναι απλό! θέλετε νόστιμα φιστίκια. Οπότε αυτή η άθλια συνήθως ψίχα φιστικιού που υπάρχει στα σούπερ μάρκετ δεν κάνει.. Οπότε θα σας έλεγα να πάρετε τα απλά με το κέλυφος και να αφαιρέσετε την ψίχα.. ούτως ή άλλως δεν θέλει και πολλά για τη συνταγή οπότε σε κανένα μισάωρο θα είσαστε ΟΚ! :-) 

Επίσης! αν το κάνετε που το κάνετε κάντε τη διπλή ποσότητα και κρατήστε το μισό σε ένα σακουλάκι στην κατάψυξη... Έτσι την επόμενη φορά αν έχετε και τη ζύμη και την γέμιση στην κατάψυξη είναι πολύ γρήγορο να ετοιμάσετε ένα γλυκό ακόμα και για επισκέπτες της τελευταίας στιγμής...

Για τα φιστίκια του Παναγιώτη θα σας τα πω εκτενέστερα! 

Πάντα ήθελα να είμαι μεγαλύτερος από την ηλικία μου… 

Ακόμα και σαν παιδί έκανα παρέα με μεγαλύτερους, τρελαινόμουν στο διάβασμα όλη τη χρονιά και ιδίως το καλοκαίρι που οι γονείς μου, μου αγόραζαν το ένα βιβλίο μετά το άλλο, σε σημείο που ο αδερφός αρκετά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ότι δεν είχε διαβάσει κανένα εξωσχολικό βιβλίο μέχρι τα 18 του από αντίδραση επειδή με έβλεπε εμένα να διαβάζω συνέχεια και να μην θέλω να παίξουμε.. Ο κακομοιράκος ήταν και δυο χρόνια μικρότερος και εφηύρε παιχνίδια για να με εμπνεύσουν να παίξουμε μαζί.. 

Θυμάμαι διακοπές κάπου στην Πελοπόννησο να έχει πρήξει να παίξουμε τις “πετρίτσες” ένα απλοϊκό παιχνιδάκι ενώ εγώ ήθελα να πάω να τελειώσω τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ… 

Τέλος πάντων… Μεγαλώνοντας συνέχισα το διάβασμα και κάπου εκεί στο τέλος του γυμνασίου νομίζω ξεκίνησε η έκδοση του “Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο” του Μαρσέλ Προυστ από τις εκδόσεις Ηριδανός και φυσικά πήρα τον πρώτο τόμο.. 

Είχε δημιουργήσει μεγάλο ντόρο η έκδοση αυτή την εποχή εκείνη μιας και ήταν η πρώτα φορά που εκδιδόταν το βιβλίο στα Ελληνικά και μάλιστα από ένα μεταφραστή που ήταν στις φυλακές της Αίγινας λόγω της Χούντας. Ξεκίνησε λοιπόν να μεταφράζει το βιβλίο σε εξαιρετικά άσχημες συνθήκες και δυστυχώς πέθανε άξαφνα στα 60 του αφήνοντας τον 5ο τόμο ανολοκλήρωτο και φυσικά τον 6ο και τον 7ο χωρίς καν μετάφραση. 

Είχε λοιπόν κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο “Από τη μεριά του Σουάν” και έτρεξα να το πάρω.. 

Εκεί λοιπόν είδα την πρώτη αναφορά στα Μαντλέν κάτι μικρά κεκάκια που από τη μια μεριά έμοιαζαν με κοχύλι και από την άλλη είχαν μια ωραία καμπούρα και μάλιστα η “καλή” τους μεριά είναι αυτή με την καμπούρα γιατί όσο μεγαλύτερη η καμπούρα τόσο πιο καλός τεχνίτης ήταν αυτός που τα έφτιαξε… 

Ήθελα να τα δοκιμάσω λοιπόν και κάποτε μετά από κάποια χρόνια την πρώτη φορά που πήγα στο Παρίσι τα έφαγα αλλά δεν ξετρελάθηκα μπορώ να πω… Τώρα ξέρω ότι ήταν μπαγιάτικα γιατί ένα κακό που έχουν είναι ότι πρέπει να τα φας την ώρα που βγαίνουν από το φούρνο σχεδόν… 

Μετά βέβαια ξεκίνησα να τα φτιάχνω και εγώ και ε.. ήταν κάπως καλά..

Πέρασαν χρόνια για να πάω τη συνταγή σε ένα καλό επίπεδο και να μάθω τα μυστικά της.. Θέλει 2-3 σημεία που θέλουν προσοχή αλλά κατά τα άλλα είναι ένα πολύ εύκολο γλυκάκι… 

Τελικά να πω ότι δεν τον τελείωσα το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο. Δεν κατάφερα να φτάσω ούτε μέχρι τη μέση του πρώτου τόμου.. Πολύ βαρύ και δύσκολο και πολύ να μιλάει ο συγργαφέας για τον εαυτό του και τα εσώψυχά του με τρομερές περιγραφές που μου φαινόντουσαν τόοοοοσο βαρετές! 

Άκουσα πρόσφατα ότι η μετάφραση τελείωσε από τον Παναγιώτη Πούλο και ότι κυκλοφόρησαν και οι επτά τόμοι από τις Εκδόσεις Εστία πλήρως ανανεωμένοι με επίμετρα και συνόψεις και σημειώσεις και όλα τα καλά.. 

Ξέρετε τι θέλω δώρο για τα γενέθλιά μου το Σεπτέμβρη…  Μήπως και τώρα μποέσω πιο εύκολα να το διαβάσω... 

Πάμε τώρα στο γλυκάκι που δεν θέλει κουταλάκι!

Δεν σας έχω μιλήσει για τον φίλο μου τον Παναγιώτη. Καταπληκτικός designer, τα φώτα του ιδίως είναι καταπληκτικά, ένας υπέροχος άνθρωπος με καταγωγή από το Βόλο, σπουδές και ζωή στην Ιταλία, κοσμογυρισμένος και με μεγάλη αγάπη στο φαγητό και ιδίως στο ψωμί. 

Τον είδα πριν μερικές μέρες και πως το έφερε η κουβέντα για τα τσουρέκια. Μου είπε λοιπόν ότι το Πάσχα έκανε τα κλασσικά του τσουρέκια και πήρε κάπου το μάτι του το Tangzhong. Δοκίμασε να φτιάξει τσουρέκια με την τεχνική αυτή, έπαθε πλάκα και αυτός και όσοι τα δοκίμασαν και όταν μου τα έλεγα τα μάτια του έλαμπαν. 

Πρέπει να το ψάξεις, μου λέει Γιάννη το Tangzhong!! Άλλο επίπεδο τα τσουρέκια με αυτό σου λέω! 

Κατάλαβα ότι έχει βρει κάτι πολύ καλό, αλλά να σας πω την αλήθεια, τόσα τσουρέκια που έχω κάνει τόσα χρόνια τώρα, όλο υποσχέσεις ήταν και από αποτέλεσμα ουδέν.

Σχεδόν όλα δηλαδή εκτός βέβαια από το τσουρέκι που έκανα το Πάσχα το προζυμένιο που ήταν τρομερό και δεν θέλει ζύμωμα αλλά δεν είναι ίδιο με το κλασσικό τσουρέκι... Αλλά ποιος θα κάτσει τώρα να κάνει τσουρέκι προζυμένιο που θα σου πάρει 24 ώρες κτλ κτλ... 

Οπότε μπήκα στο google και ξεκίνησα να ψάχνω. Βρήκα λοιπόν ότι τα περισσότερα ψωμιά στην Ασία και ιδίως στην Ιαπωνία είναι πάρα πολύ αφράτα. Αυτό το είχα παρατηρήσει και εγώ, ας πούμε τα ρολά κανέλας που είχα φάει στο Τόκυο δεν τα έχω φάει πουθενά στον κόσμο τόσο αφράτα, το λεγόμενο γαλατόψωμό τους είναι ότι πιο αφράτο και υπέροχο και μέχρι τώρα νόμιζα ότι ο λόγος ήταν ότι όλα αυτά ήταν φουλ στα διογκωτικά και στα χημικά.

Και όμως όχι.. ο λόγος ήταν το Tangzhong. Τι είναι τώρα αυτό βρε Γιάννη θα μου πείτε... 

Προζύμι δεν μπορώ να το πω... διογκωτικό ούτε... χημικό, ούτε. Αν θα μπορούσα να του δώσω ένα χαρακτηρισμό αυτός θα ήταν ότι το Tangzhong είναι ένα ρου. Το Ρου, είναι η βάση της μπεσαμέλ, που βάζουμε δηλαδή το βούτυρο με το αλεύρι στην κατσαρόλα και τα μαγειρεύουμε μέχρι να πήξει το αλεύρι. 

Κάτι τέτοιο είναι και το Tangzhong. Ένα ρου με αλεύρι και νερό αντί για βούτυρο.. 

Τι γίνεται λοιπόν;  Το αλεύρι μπορεί να απορροφήσει μια συγκεκριμένη ποσότητα νερού. Το ίδιο αλεύρι όμως μπορεί να απορροφήσει πολλαπλάσια ποσότητα βραστού νερού και να το κρατήσει στη μάζα του σαν ζελέ. Οπότε τι έχουμε; επιπλέον υγρασία στη ζύμη, επιπλέον χρόνος που το ψωμί μας ή ότι έχουμε φτιάξει παραμένει φρέσκο και όσο και να το ζουπάς, αυτό επιστρέφει στη θέση του. ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΦΡΑΤΟ!!! 

Οπότε αυτό που κάνεις είναι να βάλεις νερό και αλεύρι σε ένα κατσαρολάκι, να το φέρεις σε βρασμό μέχρι το μείγμα να πήξει και να γίνει σαν ζελέ. Η θερμοκρασία του δεν πρέπει να πάει πολύ πάνω από τους 65 βαθμούς γιατί μετά η ικανότητα του αλευριού να κρατά νερό μειώνεται. Οπότε ένα θερμόμετρο βοηθάει σε αυτό. 

Πόσο αλεύρι κάνουμε με τον τρόπο αυτό; Κάνουμε το 10% από τη συνολική ποσότητα αλευριού. Όχι παραπάνω γιατί αλλιώς η ζύμη μετά θα γίνει σφιχτή αντί να είναι αφράτη. 

Πόσο νερό βάζουμε; Μέχρι 5 φορές την ποσότητα του αλευριού.. αν δηλαδή βάλουμε 40 γρ αλεύρι για να κάνουμε Tangzhong τότε βάζουμε 200 γρ νερό. 

Το Tangzhong μπορούμε να το βάλουμε σε κάθε συνταγή που είναι ζύμη.. ψωμιά, Ντόνατ, Τσουρέκια, ρολά Κανέλας... σε όλα αυτά μπορούμε να βάλουμε Tangzhong. 

Πως το υπολογίζουμε όμως; 

Στο αλεύρι είναι εύκολο.. Αν σε μια ζύμη έχει 400 γρ αλεύρι μπορούμε να πάρουμε από 20-40 γρ αλεύρι από το συνολικό για να κάνουμε Tangzhong. Και πόσο νερό θα βάλουμε στην κατσαρόλα μαζί με το αλεύρι; 100-200 γρ αντίστοιχα. 

Ωραία! αλλά πόσο νερό πρέπει να βγάλω από τη συνταγή; εμ; εδώ σε θέλω μάστορα. Πρέπει να βγάλεις όσο νερό αντίστοιχεί επί τοις εκατό στο άλευρι που αφαιρείς για να κάνεις το Tangzhong. 

Ας δούμε ένα παράδειγμα. 

Έχουμε ας πούμε μια συνταγή για ψωμάκι. 

Στη συνταγή έχουμε, 500 γρ αλεύρι και 300 γρ νερό. 

Από το αλεύρι μπορούμε να πάρουμε τα 50 γρ και να ετοιμάσουμε το Tangzhong με 50Χ5=250 γρ νερό. 

Από τη συνταγή θα βγάλουμε το (300Χ50):500=30 γρ νερό. (απλή μέθοδο των τριών). 

Οπότε η συνταγή μας θα γίνει

450 γρ αλεύρι

270 γρ νερό 

300 γρ Tangzhong

Οπότε στην ουσία η ζύμη μας θα έχει πάρα πολύ υγρασία αλλά θα δουλεύεται εύκολα.. 

Να πω μια παρατήρηση. Σε ζύμες με αλεύρι ολικής άλεσης δεν δουλεύει τόσο εύκολα και καλά το Tangzhong. Αν φτιάξετε εκεί τότε φτιάξτε το Tangzhong με απλό αλεύρι και όχι με ολικής. 

Αυτά.. 

Οπότε έφτιαξα ένα υπέροχο Τσουρέκι και φτιάξτε το και εσείς! Θα ενθουσιαστείτε!!!! 

Εντωμεταξύ δεν έχω δει κανέναν άλλον να το κάνει έτσι... Μέχρι το χειμώνα όλοι τέτοια τσουρέκια θα φτιάχνουν! Να θυμάστε ότι το είδατε πρώτοι εδώ! :-) :-) 

Και έκανα μια ωραία ανακάλυψη... 

Θα μου πεις σιγά την ανακάλυψη βρε Γιάννη.. Αλλά ναι, υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν τα σκέφτεσαι.. θες έτσι να κάνεις ένα κλικ... Και μετά ανοίγονται πολλοί δρόμοι...

Γιατί ας πούμε τι είναι το σορμπέ; ένα σιρόπι κάνεις με ζάχαρη και νερό στο οποίο προσθέτεις τον πουρέ από τα φρούτα σου και το βάζεις στην παγωτομηχανή... 

Αλλά αν το σιρόπι μπορεί να μην είναι ένα απλό σιρόπι.... μπορεί να είναι ένα αρωματισμένο σιρόπι με κάποια μπαχαρικά ας πούμε. ή κάποιο σιρόπι που έχει μείνει στο βάζο από ένα γλυκό κουταλιού ας πούμε...  ή και ένα σιρόπι στο οποίο βάζεις ένα αρωματικό όταν το βράσεις, λουίζα ας πούμε ή ακόμα ακόμα και τσάι... 

Αυτό λοιπόν σκέφτηκα και άρπαξα το λευκό τσάι που είχα φτιάξει... Είχε μείνει κάμποσο. 

Έβαλα λοιπόν ζάχαρη και νερό σε ένα κατσαρολάκι  και το έβρασα για λίγο... 

Έριξα και το τσάι.

Το άφησα να κρυώσει καλά καλά και το σούρωσα... 

Με το σιρόπι αυτό έκανα το σορμπέ.. και πραγματικά σας λέω ότι ήταν τρομερό!!! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Αγαπώ πολύ τις Τζιτζιφιές! Δεν μιλάω για την περιοχή αν και και εκείνη την αγαπώ όσο αγαπώ τα δέντρα.. 

Κάποτε νόμιζα ότι ο γλωσσοδέτης που λέγαμε "ανέβηκα στη Τζιτζιριά, στη Μυτζιριά, να κόψω Τζίτζιρα, Μίτζιρα και Τζιτζιμιτζιχότζιρα" είχε να κάνει με το δέντρο αυτό αλλά τελικά καμία σχέση. Τα τζίτιζιρα είναι τα Τζιτζίκια και από εκεί και πέρα οι υπόλοιπες λέξεις είναι απλά πλασμένες για το μύθο και δεν αντιστοιχούν σε κάτι άλλο.. 

Τελευταία φορά είχα δει μια Τζιτζιφιά στη Σάμο και είχα τρελαθεί με το δεντράκι αυτό έξω από ένα "καλύβι" στις εξοχές της. Ήταν ακόμα μικρό και είχε ένα υπέροχο στιλπνό κορμό και απίστευτα λαμπερά πράσινα φύλλα (Ziziphus jujuba) 

Μιας και ήταν φθινόπωρο είχε καρπούς επάνω και τρελάθηκα με τη γεύση τους. Πιο δίπλα είχε και ένα άλλο δεντράκι με παρόμοια φρούτα αλλά με φύλλα που μοιάζουν με της ελιάς, δίχρωμα, πράσινα από πάνω και γκρίζα από κάτω. Αυτό είναι ένα άλλο φυτό που ενώ μοιάζουν οι καρποί τους δεν είναι η αυθεντική Τζιτζιφιά αλλά ένας ελαίαγνος (Elaeagnus angustifolia). Οποτε μην μπερδεύετε τα δύο φυτά.. άλλο το ένα και άλλο το άλλο.. εδώ μιλάμε για την απλή Τζιτζιφιά με τα πράσινα φύλλα που κρέμονται και τον υπέροχο στιλπνό κορμό που μοιάζει με γλυπτό.. 

Σαν φυτό ήρθε από την Κίνα πριν πάρα πάρα πολλά χρόνια και είναι πολύ γνωστό εκεί και ο κόσμος το λατρεύει και σαν φαγητό αλλά και σαν γιατρικό. Χρησιμοποιούνται σαν φάρμακο οι καρποί, τα φύλλα, ο κορμός, οι ρίζες.. και γενικά θεωρείται σαν ένα μαγικό φυτό και οι καρποί της τρώγονται ωμοί, αποξηραμένοι, τους κάνουν τουρσί, καραμέλες κτλ... 

Στα Αγγλικά λέγεται Jujube tree ή Chinese date και το Jujube μου θύμησε μια κοπέλα στη δεύτερη σεζόν του Ru Paul Drag Race που είχε αυτό το όνομα.. Κοίτα να δεις τώρα.. 

Τέλος πάντων.. Να πω εδώ ότι καρπούς φυσικά δεν είχα βρει αλλά ούτε και δεντράκια είναι πολύ εύκολο να βρεις αν και θα ήθελα να βάλω ένα στον κήπο.. Αντέχει και στην ξηρασία, μια χαρά θα είναι.. 

Δεν ξέρω αν γνωρίζετε ότι υπάρχει μια Κινέζικη Λαϊκή στην Αθήνα, Κάθε μέρα αλλά ιδίως το Σάββατο και την Κυριακή κάτω από την Κουμουνδούρου και στην παράλληλο της Πειραιώς την Αγησιλάου στη διασταύρωση με τη Μυλέρου μαζεύονται διάφοροι και πουλάνε λαχανικά κυρίως και φρούτα που τα χρησιμοποιείς στην Κινέζικη κουζίνα. Εκεί λοιπόν πηγαίνω για να βρω ωραία μποκ τσόι αλλά και ενδιαφέρουσες κολοκύθες και διάφορα άλλα που δεν τα ξέρω καν πως τα λένε..  Το Φθινόπωρο που μας πέρασε λοιπόν στη λαϊκή αυτή βρήκα τζίτζιφα και πήρα κανένα κιλό... 

Αφού έφαγα αρκετά ωμά και έβαλα να αποξηράνω μερικά ακόμα κανένα μισόκιλο που έμεινε αποφάσισα να τα κάνω λικέρ... 

Πολύ εύκολη συνταγή και δίνει ένα ενδιαφέρον και αρωματικό λικέρ που μπορείς να το κάνεις πολλά κοκτέιλ... 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε! 

Ήθελα καιρό τώρα να ανεβάσω ένα ωραίο κέικ σοκολάτας που είχα στο "οπλοστάσιό" μου..

Ζουμερό, έξτρα σοκολατένιο, με κακάο και σοκολάτα μέσα, να μην σε λιγώνει, να σε χορταίνει και να μην θες άλλο κομμάτι παρά το ένα που έφαγες μιας και σε γέμιζε τόσο σοκολάτα που όλα ήταν καλά στη ζωή... ακόμα και όταν δεν ήταν.. 

Γιατί η ζωή δεν είναι πολύ καλή τελευταία. Μια με τον ιό, μια με τις επιδράσεις του στις δουλειές, τα ταξίδια και τις ζωές μας, μια με τον καύσωνα, μια με τις βροχές και το κρύο μετά, μετά με αυτά που έγιναν στην Αμερική με τον Floyd, μετά με τους τόνους ντίζελ που έπεσε στα ποτάμια της αρκτικής είναι σαν να μας έχουν ρίξει μια τεράστια μούτζα.. Και ποιος να μας έχει μουτζώσει; μάλλον μόνο η γη θα μπορούσε να το κάνει. 

Τέλος πάντων. Το γεγονός είναι ότι η αλήθεια είναι εκεί έξω απλά δυστυχώς η αλήθεια είναι κάτω από τόση πληροφορία που θέλει πολύ σκέψη και πολύ σκάψιμο για να τη βρεις.. 

Τελευταίο παράδειγμα οι ανεμογεννήτριες.. πόσο μελάνι έχει χυθεί για το αν είναι καλές για το περιβάλλον, κακές για το περιβάλλον, αν αξίζει να μπουν στα βουνά μας ή όχι. Και ποιοι είναι πίσω από όλα τα άρθρα για τα υπέρ και τα κατά τους; Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο πραγματικά αξιόπιστο μέσο που να λέει την αλήθεια. Γιατί μια είναι η αλήθεια. Τα υπόλοιπα είναι γνώμες. 

Ας πάμε τώρα στις δικές μας αλήθειες. 

Ένα κέικ σοκολάτας έχει απλά και λίγα υλικά. Και είναι πολύ εύκολο να γίνει. Στο μόνο που πρέπει να δώσετε σημασία είναι η ποιότητα των υλικών. 

Μην σας παρακαλώ πάρετε ένα απλό και φτηνό κακάο. Η διαφορά που θα κάνει στο γλυκό σας είναι πραγματικά εκεί.. και φαίνεται! 

Άρα ένα πιο ακριβό κακάο, ένα Βαν χάουτεν, ένα Παυλίδης, ένα Νεστλέ (από αυτά που μπορείτε να βρείτε στο σούπερ μάρκετ) είναι αυτό που θέλετε. Ακούστε με.. ή αν δεν θέλετε να με ακούσετε κάντε το τεστ. Κάντε δύο κέικ. Το ένα με το ακριβότερο κακάο και το άλλο με ένα φτηνότερο. Δοκιμάστε τα και ελάτε πείτε μου μετά. 

Επίσης. Σιρόπι δεν χρειάζεται για να το σιροπιάσετε όπως το κέικ λεμόνι που έκανα την προηγούμενη εβδομάδα. Το λάδι και τα κεράσια που έχει μέσα είναι αρκετά για να το κρατήσουν ζουμερό για μια εβδομάδα.. Και μια άλλη μικρή προτροπή. Αφήστε το ένα βράδυ και δοκιμάστε το την επόμενη μέρα.. Είναι πολύ καλύτερο... 

Άλλο τώρα.. Γενικά όταν το φτιάχνω δεν βάζω τίποτε από πάνω. Δεν χρειάζεται.. Αλλά στη φωτογράφηση ε είπα να το στολίσω λίγο οπότε αν θέλετε να το κάνετε και εσείς τότε ετοιμάστε λίγη σαντιγί στην οποία θα βάλετε μέσα κακάο. 

Θα σας πρότεινα όμως να μην την βάλετε όλη από πάνω εκτός και αν σκοπεύετε να το φάτε όλο σε μια μέρα. Αλλιώς θα πρέπει να το βάλετε ψυγείο και δεν θα είναι το καλύτερο για το κέικ αν και θα είναι μια χαρά για τη σαντιγί. Οπότε προτείνω να έχετε τη σαντιγί σε ένα κορνέ και να τη σερβίρετε στο πιάτο.. 

Εγώ στη φωτογράφηση έβαλα Garni.. Είναι ένα τρικ των food stylist να μη στολίζουν τα γλυκά με σαντιγί μιας και με τα δυνατά φώτα και τη ζέστη η σαντιγί δεν τα πάει καλά ενώ το Garni μένει ντούρος μπακαλιάρος για μέρες.. Και μάλιστα αντί για 200 γρ γάλα βάζω μόνο 100 για να κρατιέται ακόμα καλύτερα.. Όταν πρόκειται να κόψω ένα κομμάτι για να το φάω το πετάω το γκαρνί.. ε ναι... δεν θα το βάλω στο στόμα μου, για ποιό λόγο.. Νόστιμο δεν είναι... 

Από εκεί και πέρα τώρα.. αντί για κεράσια μπορείτε να βάλετε άλλα φρούτα. Όπως ας πούμε φράουλες ή κάποια άλλα berries... απλά μην νομίζετε ότι θα τα καταλαβαίνετε και πολύ.. δίνουν βέβαια μια ωραία οξύτητα και αυτό είναι καλό αλλά η σοκολάτα σκοτώνει λίγο τις υπόλοιπες γεύσεις. Βέβαια όταν σκάει στο δόντι ένα τραγανό και ζουμερό κομμάτι κεράσι δεν είναι κακό αλλά ΟΚ! 

Τέλος, ήθελα μια σαλτσούλα, κάτι για να γλιστράει το κέικ. Σιρόπι σοκολάτας δεν είχα, μια γκανάζ βαριόμουν να κάνω τελευταία στιγμή, οπότε άνοιξα το ντουλάπι και βρήκα το φοβερό πετιμέζι του Καραγγελή με σοκολάτα.. Σας έχω μιλήσει και άλλη φορά για το άθερμο πετιμέζι του Καραγγελή και μάλιστα είχα κάνει και μια ωραία συνταγή  με αυτό. Τον είδα λοιπόν στην Εξποτροφ στις αρχές του χρόνου αν και δεν μιλήσαμε πέρα από ένα γεια γιατί εκείνη την ώρα χαριεντίζονταν με μια food blogger και δεν μου έδωσε καμία σημασία :-) αλλά μετά πέρασα από το περίπτερο των παιδιών που έχουν το KAKAU και είδα ότι μαζί με τον Καραγγελή είχαν βγάλει ένα προιόν που έχει 90% πετιμέζι και 10% βιολογικό κακάο... Και ήταν τέλειο οπότε αγόρασα ένα-δυο μπουκάλια.. Ε! από αυτό το υπέροχο προϊόν έβαλα λίγο πάνω στο κέικ και το πήγε σε άλλο επίπεδο!! Τα παιδιά έχουν και καταπληκτικό κακάο φυσικά και το κέικ γίνεται ακόμα πιο τέλειο με το δικό τους προϊόν αλλά δεν είναι τόοοοοσο απλό να το βρείτε.. εκτός αν προγραμματίσετε από νωρίς και το έχετε αγοράσει μέσω της σελίδας τους κτλ.. Πάντως αξίζει με τα χίλια και σας ξορκίζω να το κάνετε.. 

Αυτά λοιπόν με το κέικ και σας κούρασα το ξέρω αλλά ΟΚ! τι να κάνετε και εσείς... 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το πω αυτό το κέικ.. πως να το χαρακτηρίσω; 

Να πω ότι είναι το καλύτερο κέικ λεμονιού; το έχουν πει όλοι για το δικό τους και νομίζω ότι απλά δεν καλύπτει το πόσο πραγματικά ιδιαίτερο είναι.. 

Να πω ότι από χτες μέχρι σήμερα έχω φάει τα 2/3 από αυτό; και πάλι θα μου πείτε βρε Γιάννη είσαι γνωστός κοιλιόδουλος, δεν μας κάνει εντύπωση.. 

Να αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους; Και αυτό μπορεί να κάνω.. 

Απλά ήθελα να σας δώσω λίγο να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.. 

Είναι ένα κέικ λεμόνι… απλά το λεμόνι στο κέικ υπάρχει σε διάφορες παρασκευές.. 

Για να τις μετρήσω… χυμός μία, λιμοντσέλο δύο, ξύσμα 3, λεμόνι τουρσί 4… 

Άρα θα μπορούσα να το πω τετραπλό κέικ λεμονιού, ή κέικ λεμονιού Χ 4. 

Ή μήπως να το πω 4Χ4 για να τελειώνουμε; 

Όπως και να το πείτε πάντως όταν θα φάτε ένα κομμάτι θα θέλετε να φάτε και άλλο.. και άλλο και άλλο… Είναι γλυκό, αλλά είναι και αλμυρό, είναι ζουμερό, τόσο ζουμερό που δεν φαντάζεστε και επίσης είναι αρωματικό.. γεμίζει το στόμα σου λεμόνι… 

Αυτά! τώρα που τα λεμόνια είναι στα φόρτε τους δοκιμάστε το… 

Και μην, σας παρακαλώ δηλαδή, μην αφήσετε έξω το σιρόπι και τη μαρέγκα.. ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνετε… Πάμε να δούμε τι θα χρειαστούμε. 

Ίσως η καλύτερη μαρμελάδα που έχω φτιάξει ποτέ. Απλά.. και σταράτα. 

Η ιστορία ξεκίνησε από προχθές που η Άλεξ ή αλλιώς @bakergirlofficial μου έστειλε μια συνταγή για μια σαλάτα με σαγκουίνια και ραπανάκια και μου είπε ότι με το που την είδε της θύμισε εμένα.. 

Σαγκουίνια η αλήθεια είναι ότι δεν έχει πολλά και ιδίως αυτή την εποχή. Θυμάμαι όμως ότι στη Λαϊκή της Νέας Ιωνίας κάθε Πέμπτη υπάρχει ένας πορτοκαλάς που φέρνει κάθε εβδομάδα και μάλιστα πολύ πολύ κόκκινα και υπέροχα σαγκουίνια. 
Οπότε χτες περνώντας από εκεί πήρα μερικά. Κατάφερα και βρήκα και μερικά ραπανάκια οπότε θα την κάνω τη σαλάτα μέσα στο Σαββατοκύριακο και αν είναι τόσο ωραία όσο φαίνεται θα την ανεβάσω. 

Χτες το βράδυ όμως είπα να δω τι έχει μέσα στο ψυγείο μήπως πάει να χαλάσει τίποτε.. Και εκεί βρήκα κάτι φράουλες που καλό θα ήταν να τις έκανα κάτι και σύντομα. 

Σκέφτηκα λοιπόν να τις κάνω μαρμελάδα.. Και εκεί που τις καθάριζα ήταν δίπλα τα πορτοκάλια.. και λέω, βρε, πως θα ήταν αν έβαζα και 2-3 πορτοκάλια μέσα; 

Και έπιασα 2 μικρά πορτοκάλια και τα έκοψα όπως είναι στη μέση και μετά σε λεπτές φέτες. Και ένα τρίτο το έστυψα και πήρα το χυμό του που τον έριξα στην κατσαρόλα μαζί με τη ζάχαρη, τις φράουλες και τα λεπτοκομμένα πορτοκάλια. 

Και μετά όπως κάνω τα σπάω όλα με το χέρι μου. Και δοκιμάζω για να δω αν η ζάχαρη είναι αρκετή. Και παθαίνω ένα σοκ από τη γεύση. Ειλικρινά δεν το περίμενα. 

Οι φράουλες έχουν έντονη γεύση, τα πορτοκάλια το ίδιο και, περίμενα να σας πω, ότι θα κοντραριζόντουσαν πολύ οι γεύσεις και δεν θα ταίριαζαν! Αλλά συνέβη κάτι διαφορετικό. Οι γεύσεις υπάρχουν και είναι διακριτές. Και πως γίνεται αυτό; Γίνεται γιατί στην αρχή καταλαβαίνεις τη φράουλα στην κουταλιά που βάζεις στο στόμα σου. Και εκεί που η φράουλα πάει να χαθεί έρχεται το πορτοκάλι και παίρνει τη σκυτάλη! Η γεύση συνεχίζεται και μένει και μια λίγο πικρή επίγευση πορτοκαλένια μέχρι την επόμενη κουταλιά. Απλά συγκλονιστικό. 

Αναρωτήθηκα αν αυτή η γεύση και οι εντάσεις θα υπάρχουν και μετά το βράσιμο. Οπότε τα έφερα όλα σε βρασμό, αφαίρεσα τον αφρό και αφού έκλεισα το μάτι τα άφησα όλο το βράδυ στην κατσαρόλα. 

Την επόμενη μέρα το πρωί τα έβαλα ξανά να βράσουν και σε μερικά λεπτά η μαρμελάδα ήταν έτοιμη. Σκεφτόμουν να μην έβαζα καθόλου μπαχαρικά αλλά τελικά έριξα μερικούς σπόρους από τόνκα γιατί ήθελα αυτή την καραμελένια γεύση από αυτούς. Αλλά μάλλον δεν χρειάζονται τόσο πολύ και μην μπείτε στον κόπο να γυρίσετε τα μπαχαράδικα για να τους βρείτε. 

Έκανα δύο βαζάκια λοιπόν και έμεινε λίγο σε ένα μπολ. Αμέσως έβαλα βούτυρο σε λίγο ψωμί και τα πήρα έξω για να τα φωτογραφήσω. 

Συγνώμη αν οι φωτογραφίες δεν είναι οι γνωστές πολύ "κάπως" φωτογραφίες μου γιατί ήθελα τόσο πολύ να καταβροχθίσω το ψωμί οπότε δεν είχα πολύ χρόνο για styling! :-) 

Ας δούμε λοιπόν τα υλικά

Πριν κάποια χρόνια είχα βρεθεί σε ένα χωριό στην ορεινή Αχαΐα.. το γνωστό χωριό για το οποίο σας έχω μιλήσει πολύ.. 

Βρίσκομαι λοιπόν στην ταβερνούλα του χωριού και όταν ρωτήσαμε μετά το φαγητό αν υπάρχει κάποιο γλυκάκι μας είπε ναι, έχει φρέσκια γαλατόπιτα. 

Ααααα! είπαμε όλοι! Παραδοσιακή γαλατόπιτα, τι ωραία! φέρτε μας 3 κομμάτια.. 

Και μετά είναι από τις χαραγμένες σκηνές που έχεις στο μυαλό σου όταν δοκιμάζεις τη γαλατόπιτα και δεν λες τίποτε, παρά τα παρατάς όλα και πας μέσα στην κουζίνα να ρωτήσεις για τη συνταγή... τα μυστικά, να σου εξηγήσουν βρε παιδί μου πως αυτή η γαλατόπιτα είναι απλά η επιτομή της γαλατόπιτας.. 

Και η καλή μαγείρισσα μου λέει ντροπαλά, δεν είναι κανένα περίεργο υλικό ούτε κάποιο μυστικό αγόρι μου. Η συνταγή του Άκη είναι... :-) 

Και εκεί έρχεται το επόμενο εγκεφαλικό.. Μα... την ξέρω καλά τη συνταγή του Άκη, πολύ πολύ πολύ καλά μάλιστα (για όσους ξέρουν) αλλά τέτοιο πράγμα δεν βγαίνει!!! 

Και ρωτάω ξανά την καλή κυρία! Μα είστε σίγουρη; μήπως την έχετε αλλάξει λίγο ή πολύ, μήπως το ένα, μήπως το άλλο; όχι αγόρι μου μου λέει.. μέχρι και ζυγαριά έχω πάρει για να κάνω τα γλυκά σωστά! 

Μάλιστα.. Οπότε μου έρχεται η φαεινή ιδέα.. 

Τι γάλα έχετε βάλει; α! παιδί μου από εδώ μια κυριά μου έδωσε ωραίο κατσικίσιο γάλα από το σπίτι της, τέτοια εποχή την άνοιξη είναι το ωραιότερο γάλα που έχεις πιει! και βούτυρο πρόβειο δικό της πάλι! 

Και έτσι απλά εξηγούνται όλα.. 

Ιδίως σε απλές συνταγές που δεν έχουν φιοριτούρες και περίεργα υλικά και πολλά μπαχαρικά το να φτιάξεις ένα νόστιμο γλυκό ή φαγητό εξαρτάται πρώτα απ' όλα από την ποιότητα της πρώτης ύλης! 

Είναι πολύ σημαντικό να αγοράζουμε το πιο καλό γάλα, το πιο νόστιμο βούτυρο και να τα ενώνουμε κάνοντας ένα γλυκό που θα κάνει τη διαφορά. 

Και εκεί είναι η μεγάλη διαφορά. 

Έτσι λοιπόν χτες που είχα κόσμο έφτιαξα μια πολύ ωραία γαλατόπιτα. Είχα αγοράσει από το σούπερ μάρκετ κατσικίσιο γάλα και ωραίο πρόβειο βούτυρο και έγινε ένα γλυκό θαύμα... 

Δοκιμάστε τη συνταγή λοιπόν.. αλλά αν είναι να τη φτιάξετε επενδύστε λίγο στα υλικά της... 

Η αλήθεια είναι ότι δεν βγήκε τόσο καταπληκτική όσο εκείνη που είχα δοκιμάσει στο χωριό μιας το γάλα εκείνο και δεν είχε παστεριωθεί ούτε είχε περάσει από απόσμιση αλλά έφτασε πολύ κοντά

Ας δούμε τα υλικά:

Πρωτομαγιά σήμερα.. 

Και ανάμεσα στις ευχές που έδωσα και πήρα, ένας καλός φίλος μου είπε: Γιάννη, κοίταξε μη φας κανένα λουλούδι σήμερα, γιορτάζουν!!! 

Είχε δίκιο λοιπόν, οπότε και εγώ τη συνταγή αυτή την ανεβάζω στις 2 Μαΐου αν και εγώ το γλυκάκι μου το έφαγα σήμερα :-) 

Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συνταγή γιατί έχει ένα από τα αγαπημένα μου φυτά μέσα, τη Λουίζα.. Την αγαπώ πολύ, μοσχομυρίζει, την έχω κάνει και βίντεο πέρσι.. :-) Φέτος λοιπόν μόλις ξεκίνησε να βγάζει φύλλα οπότε βρήκα την ευκαιρία να πάρω μερικά για να κάνω το γλυκό.

Με τα φύλλα της αρωμάτισα και το ζελέ αλλά και τη μους σοκολάτας.. Δεν το έγραψα στον τίτλο όμως γιατί ήδη ήταν πολύ μεγάλος.. 

Ελαφρύ γλυκό, το βάζω σε ένα μικρό ποτήρι του κρασιού και είναι ότι πρέπει. Καλό είναι, καθώς τρως να βουτήξεις το κουτάλι μέχρι κάτω για να πάρεις και ζελέ και σοκολάτα. Οι διαφορετικές υφές νομίζω ότι είναι πολύ ταιριαστές. 

Το σερβίρω με λίγο γιαούρτι πρόβειο. Η οξύτητα του γιαουρτιού ταιριάζει και κόβει την γλύκα της σοκολάτας και ταιριάζει με το χυμό λεμονιού που έχει μέσα το ζελέ. 

Μια συνταγή για μεγάλους που όμως νομίζω ότι και στα παιδιά θα αρέσει πολύ! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Οι μαργαρίτες του κήπου.. 

Τόσα έχω να θυμάμαι... Είναι ένα μέρος εδώ στο Άλσος που κάθε χρονιά φυτρώνουν πάμπολλες μαργαρίτες. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδί να είμαι πιο κοντός από αυτές. να πηγαίνω μέσα και να γεμίζω κιτρινάδες από τη γύρη τους και πολλά ζουζούνια πάνω μου ή και μέσα στο στόμα μου :-) 

Αργότερα τις μαζεύαμε για να κάνουμε το στεφάνι του Μαΐου.. Με τον σωστό τρόπο.. τα δάχτυλα κάτω από το λουλούδι, να το τραβάς προς τα πάνω και να ακούς το κλακ... και μετά μέσα στη σακούλα και πάμε για την επόμενη.. 

Στο σπίτι οι κλωστές περνούσαν μέσα από το μάτι της βελόνας και να οι γιρλάντες με τις μαργαρίτες που πήγαιναν γύρω γύρω από το μεταλλικό στεφάνι.. Και η μυρωδιά τους να μένει στη μύτη... 

Προχτές δεν ξέρω τι με έπιασε και ήθελα να κάνω μια τούρτα.. Α ναι! θυμήθηκα.. Είναι που από καιρό ήθελα να κάνω μια τούρτα με λουλούδια πασχαλιάς. Είχα δει μια συνταγή που έβαζαν τα λουλούδια μέσα σε κρέμα γάλακτος και αφού τα έβραζαν τα άφηναν μερικά λεπτά να περάσει το άρωμά τους μέσα στην κρέμα την οποία μετά χρησιμοποιούσαν για να κάνουν κρέμα πατισερί.. Το δοκίμασα όλος χαρά αλλά τελικά καμία σχέση.. δεν είχε καθόλου άρωμα η κρέμα και μάλιστα είχε γίνει και λίγο πικρή από το λουλούδι... Οπότε το παράτησα αυτό το όνειρο και είπα τότε να κάνω μια άλλη τούρτα χωρίς λουλούδια... Και μιας και έφυγα από τα κόκκινα του Πάσχα και πήγαινα προς τα κίτρινα της Άνοιξης είπα να κάνω μια κίτρινη τούρτα που να έχει γεύση λεμόνι... Δεν ήθελα να τη γεμίσω με βουτυρόκρεμα και ήθελα να είχε 3 ορόφους και όχι δύο όπως είχε η πρώτη μου αυτή με τα λουλούδια της αμυγδαλιάς. Θα την έκανα κίτρινη λοιπόν και μάλιστα Ομπρε δηλαδή με το χρώμα να πηγαίνει από το πιο αχνό στο πιο έντονο, και στα παντεσπάνια και στην βουτυρόκρεμα. 

Ωραία λοιπόν.. αποφάσισα να την γεμίσω με γκανάζ λευκής σοκολάτας, και μιας και είχα και ένα βάζο με lemon and orange curd (κάτι σαν μαρμελάδα με αυγά όμως) είπα να το βάλω και αυτό σαν γέμιση.. 

Από πάνω είπα να την καλύψω με τη φοβερή βουτυρόκρεμα με ελβετική μαρέγκα που κάνω αλλά και αυτή να την αρωματίσω με λεμόνι... Γενικά ήθελα να την κάνω λεμονένια αλά ισορροπημένα λεμονένια.. 

Και μετά σκέφτηκα τις μαργαρίτες... και είπα θα βάλω μερικές.. 

Οπότε στην αρχή σκέφτηκα να την πω τούρτα λεμόνι-λευκής σοκολάτας.. μετά είπα να την πω τούρτα Μαργαρίτα.. πως λέμε πίτσα μαργαρίτα; ε αυτό! :-) 

Στο τέλος είπα να την πω τούρτα Μ'αγαπάει-δεν μ'αγαπάει... Και ο κάθε ένας και η κάθε μία να μετράει τα πέταλα στο κομμάτι του και να δει αν τελικά η αγάπη είναι με ανταπόκριση ή χωρίς :-) 

Λοιπόν! πάμε να δούμε τα υλικά; 

Στην αρχή το σκεφτόμουν αν θα το έλεγα πορτοκαλόπιτα το γλυκό αυτό ή κέικ πορτοκαλιού ας πούμε.. Αλλά τελικά αποφάσισα στο πορτοκαλόπιτα αν και δεν είναι σαν τις πορτοκαλόπιτες που έχετε δοκιμάσει.. 

Θα έλεγα ότι είναι μια έκδοση της πορτοκαλόπιτας για μεγάλους, μια πιο σοβαρή να την πω προσπάθεια στο πολύπαθο αυτό γλυκό.. 

Κατ' αρχήν είναι πολύ πορτοκαλένια. Έχει σιρόπι αλλά είναι αρκετά ελαφρύ και όχι μπουχτιστικό...  Αν θέλετε να το πούμε αλλιώς είναι μια πορτοκαλόπιτα που άνετα την τρως όλη... Άλλωστε σε ένα ταψάκι 20 εκ γίνεται... δεν είναι καμιά τρελή ποσότητα... 

Επίσης είναι ΑΦΡΟΣ... όχι τα γνωστά στουμπωτικά γλυκά που ξέρετε.. 

Επίσης είναι έτοιμη σε δέκα λεπτά και άλλα 20 λεπτά ψήσιμο.. Οπότε σε μια ώρα το πολύ (για να κρυώσει λίγο το λέω) έχετε έτοιμο υπέροχο γλυκό.. 

Έχει ένα υλικό που ίσως είναι λίγο ιδιαίτερο και αυτό είναι αλεύρι για όλες τις χρήσεις ολικής άλεσης αλλά νομίζω πια ότι το βρίσκεις σε όλα τα σούπερ μάρκετ.. Γενικά θα σας έλεγα να την δοκιμάσετε και δεν θα γυρίσετε πίσω σε άλλες βαριές πορτοκαλόπιτες με φύλλο κτλ κτλ.. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Έχουμε μια πασχαλιά στον κήπο... 

Την έχουμε πάρα πολλά χρόνια και δεν μπορώ να πω ότι πάει πάρα πολύ καλά.. Ή είναι πολύ μεγάλη πια σε ηλικία (πάνω από 50 χρόνων σίγουρα) ή δεν την φροντίζουμε καλά. 

Πάντως όπως και να έχει μερικά κλαδάκια με λουλούδια θα κάνει κάθε χρόνο... 

Εντωμεταξύ πραγματικά αγαπώ το άρωμά της και είναι το άρωμα που έχω συνδέσει μαζί με το Πάσχα. Ίσως γιατί ο επιτάφιος της γειτονιάς πάντα ήταν στολισμένος με Πασχαλιές.. 

Όταν βγήκα τη μεγάλη Παρασκευή για να ψωνίσω πέρασα και από τη λαϊκή και σε ένα πάγκο πωλούσαν κλαδιά πασχαλιάς. Πήρα αρκετά και τα έβαλα στο βάζο. Ήθελα να μοσχομυρίζει το σπίτι Πασχαλιά. 

Πολύ καλά έκανα και μου κράτησαν συντροφιά μέχρι σήμερα. 

Είχα όμως κάτι φράουλες που δεν ήταν και πολύ ζωηρές οπότε είπα να τις κάνω μαρμελάδα. Και εκεί που σκεφτόμουν με τι, έπεσε το μάτι μου στην Πασχαλιά του κήπου... 

Έκοψα 2 κλαδάκια, τα μάδησα από τα λουλούδια και τα έβαλα μαζί με το φρούτο στην κατσαρόλα. Έδωσαν το άρωμά τους στη μαρμελάδα... Περίεργος συνδιασμός. Ίσως όχι τόσο ταιριαστός όσο η μαρμελάδα με το χαμομήλι αλλά σίγουρα ιδιαίτερος. 

Αν θέλετε τη δοκιμάζετε! 

Κατ'αρχήν για να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους. 

Αυτές οι παπαρούνες του αγρού δεν είναι αυτές από τις οποίες βγαίνει το όπιο. Δεν είναι καν αυτές από τις οποίες βράζουμε τα σποράκια και τα δίνουμε στα μωρά να κοιμούνται.. 

Αυτές οι άλλες είναι άλλο είδος, πανέμορφες, εξαιρετικά διακοσμητικές και θυμάμαι στη γεωπονική μας είχαν δώσει και σποράκια και είχα φυτέψει.. έτσι για να ξέρουμε τη διαφορά. Η αλήθεια είναι ότι πριν μερικά χρόνια βρήκα κάποια σποράκια που είχα φυλάξει αλλά δεν φύτρωσαν. Είναι πολλά τα χρόνια από τότε. :-) 

Τέλος πάντων... Στην Γαλλία λοιπόν φτιάχνουν ένα πολύ ωραίο σιρόπι από τα πέταλα της απλής παπαρούνας και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον μέσα στο κυνήγι του επαναστατικού κόκκινου φέτος το Πάσχα και είπα να το δοκιμάσω.. Εδώ στη γειτονιά έχει πολλές και είπα να μαζέψω.. 

Όχι τόσο εύκολο όμως γιατί θέλει πολλές.. Πάρα πολλές! Πάρα πολλές γιατί είναι τόσο ελαφριά τα πέταλά τους που για να μαζέψεις τα 100 γρ που ζητάει η συνταγή, ε θα κουραστείς λίγο.. Εκτός αν μένεις δίπλα σε ένα χωράφι που έχει πολλές σαν σπαρμένες όπως η τυχερή η ξαδέρφη μου η Κατερίνα με την οποία μίλαγα πριν λίγο.. 

Θα το φτιάξει λέει και αυτή και θα πάει να κεράσει το χωριό... :-) Θα τους μεταλάβει με το κόκκινο σιρόπι του λουλουδιού... Ταιριαστό για το Πάσχα αλλά ίσως για το επόμενο.. Φέτος είπαμε μένουμε μέσα.. 

Αφού τα μαζέψουμε λοιπόν τα υπόλοιπα είναι απλά και σε μισή ωρίτσα έχουμε τελειώσει.. Αν και θα σας πρότεινα να τα ψαχουλέψτε αρκετά για ζούδια.. Είναι τρομερό πόσα εντομάκια κρύβονται στα διπλωμένα πέταλά τους... 

Δείτε και το βιντεάκι:

Θα έχετε παρατηρήσει τις δύο τρέλες μου.. το κόκκινο χρώμα και το προζύμι.. 

Με το προζύμι έχω ιστορία χρόνων πολλών αλλά τελευταία είπα να τη μοιραστώ και με όλες και όλους εσάς οπότε έκανα άρθρα, σειρά από βίντεο στο youtube και αρκετές συνταγές... 

Για το κόκκινο σας είπα πως με έπιασε με τα κόκκινα κουλουράκια.. Μια τρέλα!!! 

Και εκεί που τα σκεφτόμουν όλα αυτά είπα στον εαυτό μου, βρε Γιάννη δεν φτιάχνεις και τσουρέκια με προζύμι; Ενδιαφέρον θα είναι.. Το συζήτησα λίγο με την Άλεξ που εδώ που τα λέμε το θέμα προζύμι το παίζει στα δάχτυλα και τις είπα τους προβληματισμούς μου για τη γεύση και εκείνη μου είπε ότι καμία σχέση, η γεύση δεν θα έχει διαφορά... Αυτό που θα έχει διαφορά είναι η υφή.. 

ΟΚ είπα.. και ξεκίνησα.. 

Είχα την φοβερή συνταγή από παλιά τα ωραία τσουρέκια χωρίς ζύμωμα οπότε είπα να ξεκινήσω από εκεί μιας και μια χαρά συνταγή είναι και γιατί να την αλλάξω.. 

Έκανα όμως μια αλλαγή και αντί για μέλι έβαλα την ίδια ποσότητα σε ζάχαρη μιας και μου φάνηκε ότι θα είχα ένα πρόβλημα λιγότερο και έτσι ήταν τελικά.. 

Επίσης είπα να τα κάνω γεμιστά.. με Ζαχαρωμένα δάχτυλα του βούδα και με ζελέ Κυνόροδου...  Υπερπαραγωγή.. ξέρω.. αλλά τέτοιο Πάσχα που είναι τέτοια θέλει... 

Και τα έκανα... 

Η ζύμη είναι πολύ υγρή... θέλει λίγο υπομονή... Όταν μπει στο ψυγείο σφίγγει και το βούτυρο οπότε την επόμενη μέρα δουλεύεται λίγο πιο εύκολα.. 

Πάντως έχω να πω ότι βγήκαν καταπληκτικά... τέλεια!!! δεν έχω να πω τίποτε.. αφράτα όσο πάει.. ζουμερά και υπέροχα! Δοκιμάστε τα!!! 

Λατρεύω τα κυνόροδα.. Τους καρπούς από τις άγριες τριανταφυλλιές δηλαδή.. Το Σεπτέμβρη κοκκινίζουν αλλά καλό είναι να τους αφήσεις πάνω στο φυτό το χειμώνα γιατί τα κρύα τους κάνουν πιο γλυκούς.. 

Αν βιάζεσαι να τους μαζέψεις μπορείς απλά να τους κρατήσεις στο ψυγείο.. 

Super food πραγματικό... γεμάτο βιταμίνη C και γενικά βόμβα θρεπτικών συστατικών, υπέροχοι σαν τσάι για το κρύωμα, τέλειο για τις αρθρίτιδες και γενικά πολυπροστατευτικό! 

Εμένα πάλι μου αρέσει η ξινούλα γεύση του και το λατρεύω σαν ζελέ... 

Πριν κανένα ενάμιση μήνα όταν ανέβηκα στο Συνεβρό στην ορεινή Αχαΐα μάζεψα αρκετά και τα έφερα πίσω στην Αθήνα.. 

Το να φτιάξεις ζελέ από αυτά είναι πολύ εύκολο... Είναι κάτι σαν μαρμελάδα αλλά επειδή δεν έχει μέσα κομμάτια από το φρούτο είναι διαυγές. Θα το χρησιμοποιήσω σε ψωμί μαζί με βούτυρο σπάνια όμως γιατί δεν φτιάχνω πολύ, αλλά θα το βγάλω να συνοδεύσω ένα μπουτάκι αρνί στο φούρνο ή και με τυριά.. 

Είναι καταπληκτικό και αν βρείτε δοκιμάστε να το φτιάξετε.. 

Στις περισσότερες συνταγές που ξέρω τα καθαρίζουν κιόλας από τα σπόρια και τις τρίχες που έχουν μέσα αλλά είναι ΠΑΡΑ πολύ χρονοβόρο οπότε έχω βρει ένα άλλο τρόπο και δεν το κάνω.. 

Ας δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε.. 

Δεν θα έκανα κουλουράκια φέτος. Δεν είχα καμία διάθεση πραγματικά. Αυτό το μένουμε μέσα αρχίζει και πραγματικά μου δημιουργεί θέμα. Και όχι αυτό ακριβώς το να είμαστε μέσα αλλά η έλλειψη του χαδιού, της αγκαλιάς. Γενικά σαν άνθρωπος είμαι πολύ της αφής. Και της όσφρησης αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.. 

Μου έστειλε μήνυμα όμως η φίλη μου η Αφροδίτη και μου ζήτησε για τους οδηγούς αν έχουμε καμιά συνταγή για Πασχαλινά Κουλουράκια. Και είπα βεβαίως έχω.. Τη συνταγή της μάνας μου... Που δεν την είχα ανεβάσει εδώ οπότε καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.. 

Ήθελα λοιπόν να την κάνω λίγο πιο μοντέρνα, λίγο πιο παιδική και λίγο πιο εύκολη... Θυμάστε τα ωραία τρουφάκια που είχα κάνει για τα παιδιά.. Ε, κάπως ήθελα να την έκανα και αυτή λίγο πιο εύκολη. Και την έκανα.. και προσέθεσα χρώμα. Είπα να τα κάνω κόκκινα για να ταιριάζουν με τα πασχαλινά αυγά.. την άνοιξη

Το πρώτο ταψί δεν μου πέτυχε στο ψήσιμο.. Έψησα κανονικά και το χρώμα χάθηκε και έγινε καφέ.. Σαν πρωτάρης την πάτησα.

Το επόμενο ταψί βγήκε μια χαρά.. Ροζουλί και παιδικό.. Έφυγε το κόκκινο έντονο της ζύμης και έμεινε ένα όμορφο Ροζουλί.. Οι αλλαγές έρχονται.. Δεν θα είναι ροζ όμως.. 

Τα περισσότερα από τα ζαχαρωτά έμειναν ανέπαφα από τη θερμοκρασία, μόνο τα πολύχρωμα μπαλάκια έλιωσαν.. Αλλά και αυτά έδωσαν ένα ποτάμι χρώμα στα κουλουράκια.. 

Δοκιμάστε αυτή την πολύ νόστιμη συνταγή αλλά προσοχή στο ψήσιμο σας παρακαλώ! Περισσότερες λεπτομέρειες πιο κάτω.. 

Δεν θα έκανα κουλουράκια φέτος. Δεν είχα καμία διάθεση πραγματικά. Αυτό το μένουμε μέσα αρχίζει και πραγματικά μου δημιουργεί θέμα. Και όχι αυτό ακριβώς το να είμαστε μέσα αλλά η έλλειψη του χαδιού, της αγκαλιάς. Γενικά σαν άνθρωπος είμαι πολύ της αφής. Και της όσφρησης αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.. 

Μου έστειλε μήνυμα όμως η φίλη μου η Αφροδίτη και μου ζήτησε για τους οδηγούς αν έχουμε καμιά συνταγή για Πασχαλινά Κουλουράκια. Και είπα βεβαίως έχω.. Τη συνταγή της μάνας μου... Που δεν την είχα ανεβάσει εδώ οπότε καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.. 

Ήθελα λοιπόν να την κάνω λίγο πιο μοντέρνα, λίγο πιο παιδική και λίγο πιο εύκολη... Θυμάστε τα ωραία τρουφάκια που είχα κάνει για τα παιδιά.. Ε, κάπως ήθελα να την έκανα και αυτή λίγο πιο εύκολη. Και την έκανα.. και προσέθεσα χρώμα. Είπα να τα κάνω κόκκινα για να ταιριάζουν με τα πασχαλινά αυγά.. την τρέλα, την επανάσταση, το αίμα. 
Και ξεκίνησα και άκουγα μουσική καθώς τα έφτιαχνα.. Είχα κατεβάσει μια συλλογή με τραγούδια της Laurie Anderson και ξεκίνησε με ένα από τα αγαπημένα μου:

"Hey little darlin,
I'm comin' your way little darlin
And I'll be there
Just as soon as I'm all straightened out
Yeah just as soon as I'm perfect"

Και μετά ήρθε το:

"When my father died we put him in the ground When my father died it was like a whole library burned down World without end remember me"

Και συνέχισα να κάνω κουλουράκια.. και να βάζω πιο πολύ κόκκινο χρώμα. 

Και θυμόμουν μικρό παιδί, δημοτικό θα πήγαινα. Έπεφτα να κοιμηθώ το βράδυ και με έπιανε μια κατάσταση.. σαν να μην μπορούσα να κουνηθώ, σαν να με πλάκωνε κάτι και να μην με άφηνε. Το ένιωθα να έρχεται. "Ξεκινάει" 'έλεγα στον εαυτό μου, και με κατέκλυζε. Μια θλίψη, ένα κακό, και μετά από λίγο περνούσε. Ποιος ξέρει τι είχα στο μυαλό μου τότε, τι σκεφτόμουν... 

Και μετά ήρθε ένα πολύ αγαπημένο μου:

Που μου θύμισε τι κάνουμε τώρα που μένουμε μέσα.. Μιας και δεν μπορούμε να είμαστε με άλλους, παίρνουμε φίλους τηλέφωνο και λέμε τι έγινες βρε συ, πως την παλεύεις, θα τα πούμε ξανά, όταν τελειώσει όλο αυτό να βγούμε για ποτάκια και να τα πούμε, ναι ναι λέμε και λένε, να τελειώσει αυτό και θα βρεθούμε.. 

Και δεν θα βρεθούμε όπως και δεν βρισκόμαστε τόσο καιρό πριν το "μένουμε μέσα"..

Και εκεί έβαλα το πρώτο ταψί να το ψήσω και δυστυχώς τα έψησα σε δυνατή φωτιά και πήραν χρώμα.. και δεν ήταν πια κόκκινα αλλά καφέ. Σαν σκόνη. 

Και ευτυχώς τελείωσε αυτό και ήρθε το Strange Angels:

"Well it was one of those days larger than life

When your friends came to dinner
And they stayed the night
And then they cleaned out the refrigerator -
They ate everything in sight
And then they stayed up in the living room
And they cried all night"

Και θα το ζήσουμε αυτό. Έτσι Αντώνη; Έτσι Θύμιο; Έτσι Ελένη; 

Και έχει και αυτή την επόμενη μαγική στροφή αυτό το τραγούδι:

"Strange angels - singing just for me
Old Stories - they're haunting me
Big changes are coming
Here they come
Here they come."

Και το επόμενο ταψί βγήκε μια χαρά.. Ροζουλί και παιδικό.. Έφυγε το κόκκινο έντονο της ζύμης και έμεινε ένα όμορφο Ροζουλί.. Οι αλλαγές έρχονται.. Δεν θα είναι ροζ όμως.. 

Τα περισσότερα από τα ζαχαρωτά έμειναν ανέπαφα από τη θερμοκρασία, μόνο τα πολύχρωμα μπαλάκια έλιωσαν.. Αλλά και αυτά έδωσαν ένα ποτάμι χρώμα στα κουλουράκια.. 

Και τώρα που τελείωσαν οι μουσικές και τα κουλουράκια τι κάνω; την ανεβάζω έτσι αυτή τη συνταγή; να τη διαβάσουν τα παιδιά; Καλύτερα όχι.. 

Αυτό εδώ το κείμενο θα είναι το "Κατάλληλο από 15 και πάνω".. Θα ανεβάσω τη συνταγή άλλη μια φορά όμως χωρίς όλα αυτά έτσι ώστε να είναι κατάλληλη για όλους. 

Άλλωστε δικό μου είναι το σάιτ, ότι θέλω το κάνω.. :-) 

Καλό βράδυ... 

Είχα πάρει από το σούπερ μάρκετ ένα πακέτο με μαύρο σουσάμι. 

Μου αρέσει πολύ το μαύρο σουσάμι.. Γενικά μου αρέσει το σουσάμι..  Είμαι από αυτούς που θα γυρίσουν ανάποδα το χάρτινο σακουλάκι από το κουλούρι για να πάρω κατευθείαν τα σουσάμια στο στόμα μου ή αυτός που με σαλιωμένο δάχτυλο παίρνει σουσαμάκι σουσαμάκι ότι έχει μείνει πάνω στο τραπέζι.. 

Στη Φιλαδέλφεια στην κεντρική πλατεία δίπλα σχεδόν τον Τίλλα υπήρχε ένα τυροπιτάδικο χρόνια τώρα που το είχε ένας μουστακαλής με τη γυναίκα του και έκαναν κάτι μυθικές τυρόπιτες με μπόλικο σουσάμι απάνω.. μετά από χρόνια σταμάτησαν να τις φέρνουν και τώρα πια δεν υπάρχει καν το μαγαζί αυτό.. Τι να πει κανείς.. 

Να πω εδώ ότι το ταχίνι δεν το πολυσυμπαθώ.. περίεργο πράγμα, ξέρω ξέρω.. 

Τι λέγαμε; α! ναι, το σουσάμι.. λοιπόν, το σουσάμι υπέροχο, το αναποφλοίωτο καλύτερο αλλά το μαυροσούσαμο είναι ότι πιο τέλειο υπάρχει.. 

Είναι πιο πικρό, πιο έντονο σε γεύση και γενικά το προτιμώ… Στην Ασία γενικά το χρησιμοποιούν πολύ και μάλιστα υπάρχει και μια σούπα από αυτό που την τρώνε για γλυκό… 

Μμμμμ! πρέπει να το δοκιμάσω.. 

Τέλος πάντων.. 

Το πακέτο που είχα πάρει λοιπόν ήταν κοντά στα 250 γρ και μιας και δεν το τρώω με το κουτάλι είχε μείνει στο ντουλάπι για καιρό και δεν ήξερα τι να το κάνω.. 

Και μετά ήρθε η Γιάννα Μπαλαφούτη.. Καταπληκτική η Γιάννα για όσους δεν την ξέρετε.. Όσοι την ξέρετε δεν χρειάζεται να σας πω εγώ. Ανέβασε λοιπόν κάτι φωτογραφίες από ένα παστέλι που σκάρωσε το πρωί με ένα μέλι που είχα ζαχαρώσει.. 

Και εκεί μου ήρθε η ιδέα.. Να τι θα κάνω το σουσάμι είπα! Της έστειλα μήνυμα και μου λέει βάλε και πορτοκάλι μέσα! Έχω κάτι καλύτερο της είπα.. έχω περγαμόντο.. Και μιας και είχα και κάτι φιστίκια Αιγίνης είπα να κάνω ένα τέτοιο παστέλι.. Και το έκανα.. Και βγήκε υπέροχο.. Μαύρο, λαμπερό, αρωματικό, τόσο μα τόσο γευστικό… Αλλά έχει ένα κακό.. Είναι πολύ γευστικό.. Και είμαι μόνος στο σπίτι… Τι θα κάνουμε μέχρι το τέλος μου λες; 

Αυτά.. 

Συνταγή ακολουθεί! 

Μου αρέσουν πολύ τα μπράουνις. Η υπέροχη υφή τους, το ότι πάντα είναι ζουμερά (εκτός αν τα παραψήσουμε), η απίθανη σοκολατένια γεύση τους. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι όσο μεγαλώνω ψάχνω και άλλες γεύσεις και όχι μόνο τη σοκολάτα την οποία δεν άλλαζα με τίποτε μικρότερος. Ποιος ξέρει γιατί.. 

Και μιας και η κολοκύθα η γλυκιά είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα (ακόμα θυμάμαι την γλυκιά κολοκυθόπιτα της μαμάς της Αλεξίας που μας έφτιαχνε στη γιορτή της στις 30 Αυγούστου) είπα τι ωραία θα πήγαινε η κολοκύθα με ένα μπράουνι.. Βέβαια δεν το σκέφτηκα πρώτος εγώ, σιγά τώρα μην ανακαλύψω και τον τροχό αλλά η Μάρθα Στιούαρτ έχει μια τέτοια συνταγή χρόνια τώρα.. Οπότε με βάση εκείνη τη συνταγή έκανα τα δικά μου και νομίζω ότι κάπως έφτιαξα κάτι νόστιμο… Δείτε λοιπόν εδώ και φτιάξτε τη! 

Α.. να πω πως έχω πάντα στην κατάψυξη πουρέ κολοκύθας από τις υπέροχες κολοκύθες της Ειρήνης. 

Και αν θα δείτε στα περισσότερα κέικ που φτιάχνω βάζω τις ζάχαρες σε μορφή άχνης. Όχι ότι τις αγοράζω έτσι απλά τις περνάω από το μούλτι. Δίνουν πάντα πιο ωραία υφή στα κέικ μου…

Αυτή την περίοδο προσπαθώ να ξεσκαρτάρω τα ντουλάπια της κουζίνας, το ψυγείο και την κατάψυξη... έτσι ώστε να καταναλωθεί ότι υπάρχει εκεί μέσα χωρίς να χρειάζεται να πηγαίνω συχνά στο σούπερ μάρκετ.. Ελπίζω να τα καταφέρω.. 

Κάποιες φορές βρίσκω πράγματα που δεν ξέρω καν τι είναι, άλλες φορές, βρίσκω πράγματα που έχουν λήξει καιρό, όπως χτες ένα πακέτο με φρυγανιές που έχουν λήξει εδώ και 2 χρόνια και άλλα τέτοια όμορφα! Πάντως τις φρυγανιές τις έφαγα, είμαι εδώ μαζί σας μια μέρα μετά και άρα όλα καλά!!! 

Βρήκα λοιπόν κάτι φράουλες που είχα βάλει πέρυσι στην κατάψυξη και είπα κάτι να τις κάνω.. σκέφτηκα να κάνω ένα απλό αφράτο κέικ και να τις βάλω εκεί μέσα. 

Έγινε πραγματικά ΥΠΕΡΟΧΟ!! δεν το φανταζόμουν και εγώ πόσο καλό είναι!! Το σερβίρω σκέτο αλλά αν θέλω να το πάω ένα βήμα παραπέρα είναι τέλειο με λίγη σαντιγί και επιπλέον φράουλες φρέσκες από πάνω.. 

Φυσικά γίνεται άνετα και με φρέσκες φράουλες.. δεν χρειάζεται να τις έχετε στην κατάψυξη δηλαδή!!! 

Ας δούμε τα βήματα! 

Με πήρε τηλέφωνο η φίλη μου η Αφροδίτη. Είχα καιρό να την ακούσω. 
Είμασταν μαζί στο πανεπιστήμιο και ακόμα και αν δεν βρισκόμαστε συχνά κάθε φορά που μιλάμε είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα.. 
Μέσα σε όλα ξέχασα να της πω ότι επέστρεψε ο Χανδρής στην Ελλάδα! :-) Ελπίζω να το διαβάσει από εδώ... 

Τέλος πάντων.. Η Αφροδίτη που λέτε είναι αυτή που με έφερε σε επαφή με τους Οδηγούς.. Ξέρετε ομάδες πουλιών, μεγάλους οδηγούς και τέτοια!! Είχα ξεκινήσει και εκπαίδευση για να γίνω στέλεχος μια εποχή και είχα κάνει τους δύο Κύκλους στο Ξυλόκαστρο θυμάμαι.. Για το τι μιλούσαμε δεν θυμάμαι αλλά την καρυδόπιτα που μας είχαν κάθε πρωί τη θυμάμαι ακόμα.. 
Μέσω της Αφροδίτης γνώρισα τις Ελένες, τη μικρή και τη μεγάλη, τη Μαίρη, την Τάντα στη Δράμα και βέβαια τον Λευτέρη και ου... με έχουν σημαδέψει όλα αυτά και μόνο γι' αυτό θα της χρωστάω ευγνωμοσύνη. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που την αναφέρω εδώ.. Η προηγούμενη ήταν όταν έκανα τις σταφίδες μου για φέτος.. :-) 

Μου είπε λοιπόν ότι ήθελε μια συνταγή για να την βάλει σε ένα newsletter που θα στείλουν στους οδηγούς (μικρούς και μεγάλους) που να μπορούν να την ετοιμάσουν και τα μικρότερα ακόμα παιδιά μαζί με τους γονείς τους. Με ρώτησε αν έχω κάτι στο νου μου και της είπα ότι κάτι θα βρω.. 

Δεν είναι καθόλου εύκολο να ξέρετε να βρεις συνταγές που δεν θέλουν μαγείρεμα και φούρνους και εστίες και να είναι αρκετά απλές ώστε να μπορεί και ένα παιδί να τις κάνει. 

Τα τρουφάκια όμως συνήθως πληρούν αυτούς τους κανόνες... 
Οπότε σκέφτηκα μια συνταγή που είναι εύκολη και με λίγα υλικά και μπορεί να την κάνει ο κάθε ένας. 

Υλικά, βασικά υλικά, έχει μόνο τρία. Αμύγδαλα σπασμένα, καρύδα και ζαχαρούχο γάλα. Βέβαια μπορείς να την εμπλουτίσεις αρκετά αλλά νομίζω ότι για αρχή είναι μια χαρά! 

Για να δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε!

Έχουμε μια αμυγδαλιά στο διπλανό οικόπεδο… Αλλά αυτό σας το είπα και σε ένα προηγούμενο άρθρο… που διαβάζοντάς το ξανά συνειδητοποίησα ότι ακόμα δεν σας έχω μιλήσει για τον Γιάννη και πρέπει να το κάνω.. Αλλά σιγά σιγά και όλα θα γίνουν…

Ο μισοχειμώνας που περνάμε είναι στα τελειώματά του και περνώντας την τελευταία εβδομάδα μπροστά από την αμυγδαλιά καθώς έβγαζα βόλτα τη Φάρα την έβλεπα ανθισμένη και υπέροχη και έλεγα στον εαυτό μου ότι οπωσδήποτε θα πρέπει να τη βγάλω μερικές φωτογραφίες και να κάνω ένα γλυκό με τα λουλούδια της… 

Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Δηλαδή όχι οι μέλισσες αλλά η χτεσινή δυνατή βροχή και ενώ ήξερα τι ήθελα να φτιάξω και αγόρασα και τα υλικά όταν πήγα να μαζέψω τα λουλούδια δυστυχώς απλά δεν είχε μείνει κανένα… 

Στις φωτογραφίες εσείς βέβαια βλέπετε λουλούδια αλλά δεν είναι της αμυγδαλιάς… Είναι από την μικρή τζανεριά που υπάρχει επίσης στο διπλανό οικόπεδο που ευτυχώς δεν είχε πάθει και πολλά από τη βροχή.. Οπότε χρησιμοποίησα εκείνα.. Συνεχίζω να ονομάζω το γλυκό όμως τούρτα αμυγδάλου και ας είναι άλλα τα λουλούδια.. Ελπίζω του χρόνου να την ξανακάνω με λουλούδια αμυγδαλιάς. 

Θα μου πεις, πολλοί θα τα έβλεπαν λίγοι θα τα καταλάβαιναν αλλά τι να κάνω και εγώ που είμαι φιλαλήθης… :-) 

Αποφάσισα να κάνω τούρτα για να υποδεχτώ την άνοιξη και να τιμήσω τα αμύγδαλα.. Οπότε και αλεύρι αμυγδάλου έχει, και εκχύλισμα αμυγδάλου έχει και λικέρ αμυγδάλου έχει!

Μόνο γάλα αμυγδάλου δεν έχει αν και την επόμενη φορά θα δοκιμάσω να τη φτιάξω με αυτό. 

Εύκολη τούρτα… απλά θέλει την υπομονή της γιατί έχει αρκετά στάδια… 

Ας τα δούμε ένα ένα.. 

Την ξέρετε τη Τζούλι Τζόουνς; 

Εγώ την έμαθα από το ινσταγκραμ όπου έχει ένα πολύ επιτυχημένο account. Ψάξτε τη και νομίζω ότι θα σας αρέσει (@Julie_jonesuk, είναι το όνομά της εκεί).  

Ανεβάζει καταπληκτικές τάρτες με περίτεχνη διακόσμηση και επίσης μιλάει αρκετά για τη μητέρα της που πάσχει από Αλτσχάιμερ που και σε αυτό με πέτυχε στην καρδιά μιας και εμείς περνούσαμε τα ίδια με τον πατέρα μου που έπασχε από άνοια. 

Περισσότερα για εκείνη θα βρείτε εδώ!

Τέλος πάντων.. Μου άρεσε πολύ που χρησιμοποιεί λουλούδια για τη διακόσμηση και όσες και όσοι με ξέρουν λίγο καλύτερα γνωρίζουν το πάθος μου για τα εδώδιμα λουλούδια. Μιας και ξεκινάει σιγά σιγά η άνοιξη ήθελα να φτιάξω μια τάρτα την οποία εμπνεύστηκα από εκείνη. Για τη βάση δεν συζητώ, θα έβαζα τη δική μου αλλά η ιδέα της για γέμιση τάρτας που στην ουσία είναι μια ωραία πανακότα μου φάνηκε σούπερ.. Στη συνταγή της έβαλε χαμομήλι αποξηραμένο από σακουλάκι για τσάι και εκεί βέβαια είπα ότι γιατί να ανατρέξω στα αποξηραμένα όταν έχουμε τόσο ωραία λουλούδια εδώ. 

Από πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τα λουλούδια της γαζίας για γλυκό αλλά είναι ακόμα νωρίς και δεν έχουν ανθίσει όσο και αν είχα βάλει λυτούς και δεμένους να μου βρουν! Ευχαριστώ Αντώνη, ευχαριστώ Ξανθή!

Μετά δοκίμασα να χρησιμοποιήσω τα λουλούδια από ένα ιδιαίτερο φασκόμηλο που έχω και είναι ανθισμένο στον κήπο αυτές τις μέρες αλλά δυστυχώς βγήκε πολύ πικρό και όχι τόσο αρωματικό. 

Οπότε κάθισα και άρχισα να κοιτάω γύρω γύρω τον κήπο και το μάτι μου έπεσε πάνω στο λέμονγκρας που έχω και ακόμα και το χειμώνα είναι γεμάτο με ωραίους υπέροχους βλαστούς γεμάτους άρωμα. Οπότε ειπα ότι θα χρησιμοποιήσω εκείνο και πολύ καλά έκανα γιατί έγινε καταπληκτικό! 

Στόλισα το γλυκό με φρούτα της εποχής και λουλούδια από τον κήπο και το πάρκο και έγινε καταπληκτικό και από εμφάνιση αλλά και από γεύση! 

Είναι ένα εύκολο σχετικά γλυκό να το κάνετε και εσείς. λίγο μπελαλίδικο όμως. Θα μπορούσατε απλώς να κάνετε την πανακότα και να την βάλετε σε ποτήρια και να τη σερβίρετε.. 

Είναι και η τυρινή αυτή την εβδομάδα οπότε μιας και το γλυκό μου έχει κρέμα και γάλα είναι ότι πρέπει για να γιορτάσετε την τελευταία εβδομάδα των Αποκριών. 

Ελπίζω να περάσετε όμορφα! Καλή σαρακοστή! 

Δεν ήταν εύκολος ο Γενάρης και ο Φλεβάρης μέχρι τώρα… 

Πολλές ώρες στο νοσοκομείο, στεναχώρια και λίγος ύπνος. 

Ούτε πολύ κέφι για μαγείρεμα και για φωτογράφιση, το μόνο που ήθελα ήταν ένας ύπνος χωρίς εφιάλτες και χωρίς να περιμένεις να χτυπήσει το κινητό σου μέσα στη νύχτα να σου πουν τα άσχημα νέα. 

Τελείωσαν όμως όλα αυτά και τώρα μπαίνουμε σε μια άλλη περίοδο που τα συναισθήματα ακόμα είναι μπλοκαρισμένα και προσπαθείς σιγά σιγά να επανέλθεις στην καθημερινότητα και την πραγματικότητα. 

Δύσκολο.. Χρειάζεται προσπάθεια και στήριξη από τους γύρω σου, ακόμα και αν την αρνείσαι.. 

Επίσης να πω ότι αυτό το δίμηνο μου έδειξε ξεκάθαρα ποιοι είναι μαζί μου και ποιοι όχι. 

Όχι ότι δεν το περίμενα από κάποιους αλλά πάντα είχα μια μικρή ελπίδα. Ε, τώρα δεν την έχω ούτε αυτή. Οπότε για καλό είναι και αυτό… πέφτουν οι μάσκες κτλ.. απόκριες κιόλας για! 

Πάμε στα δικά μας τώρα…. Στα μαγειρικά και τα ωραία.. 

Για χρόνια τώρα έψαχνα να βρω μια ωραία συνταγή για βάση τάρτας. Απλή με βούτυρο, εύκολη στην παρασκευή της που να δίνει φύλλο τραγανό, με ωραίες στρώσεις που να μην γίνεται νιανιά, που να μην παπαριάζει ακόμα και με αρκετά υγρές γεμίσεις. Ήταν κάπως σαν την αναζήτηση για το ιερό δισκοπότηρο… 

Μόνο που αντίθετα από το ιερό δισκοπότηρο τελικά την βρήκα.. :-) στο βιβλίο της Kate McDermott ‘Art of the pie”και έχει μόνο 3 υλικά (άντε 5 αν βάλεις και λίγο αλάτι και λίγο ζάχαρη αν τη θες γλυκιά) και δεν θέλει μίξερ, ούτε κουζινομηχανή και δεν είναι τόσο η συνταγή αυτή καθεαυτή, αν και σίγουρα η αναλογία αλευριού-βουτύρου βοηθάει, όσο ο τρόπος να τα ενώσεις όλα αυτά και να κάνεις μια ωραία ζύμη και μετά να την ανοίξεις σε φύλλο για την ταρτιέρα. Νομίζω ότι η συνταγή πάει παρέα με τον τρόπο παρασκευής και δεν αρκεί να σας δώσω μόνο τα υλικά για να τη φτιάξετε αλλά να σας εξηγήσω κιόλας το πως γίνεται… 

Με τη συνταγή αυτή για το φύλλο έφτιαξα μια ωραία γλυκιά τάρτα και για γέμιση έβαλα σαγκουίνια… ολόκληρα… κομμένα σε λεπτές λεπτές φέτες… Χωρίς να τα βράσω… έτσι.. απλά.. 

Είναι μια εντυπωσιακά απλή συνταγή, που σε εκπλήσσει και μπορείς να την κάνεις σχεδόν με ότι “ξυνό” υπάρχει… Θα δοκιμάσω να την κάνω και με μανταρίνι… Για να δούμε.. 

Να πω ότι χάρηκα πολύ με τη συνταγή αυτή… ήταν σαν να με χάιδεψε στον ώμο και να έκανε τα πράγματα μέσα μου πιο ήρεμα και γλυκά. Και αυτό το χρειαζόμουν πολύ… 

Λοιπόν πάμε να δούμε τι θα χρειαστούμε.. 

Όπως ίσως ξέρετε διδάσκω σε ένα ΙΕΚ, το ΙΕΚ Praxis όπου κάνω σεμινάρια για food styling και food photography.
Ένα από τα πράγματα που μου ζήτησαν να παιδιά να τους δείξω ήταν το ψεύτικο παγωτό που ετοιμάζουμε όταν φωτογραφίζουμε.. 

Γιατί αν νομίζετε ότι τα παγωτά που βλέπετε στις διαφημίσεις στα περιοδικά, στην τηλεόραση ή ακόμα και εδώ στα σάιτ είναι πραγματικά ε να μην το νομίζετε πια. Τα περισσότερα από αυτά είναι ψεύτικα και πως να μην είναι δηλαδή αφού ποιο παγωτό μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις συνθήκες φωτογράφησης και γυρίσματος. 
Γιατί μέχρι τώρα τα φώτα ήταν πολύ ζεστά ενώ πες τώρα ότι χρησιμοποιούμε πολύ τα λεντ αλλά και εκτός από τα φώτα τα στούντιο είναι πολύ ζεστά μέρη συνήθως. Οπότε τις περισσότερες φορές όταν έχουμε να φωτογραφίσουμε μια μηλόπιτα ας πούμε και θέλουμε ένα παγωτό εκεί πάνω τότε το παγωτό που θα βάλουμε είναι ψεύτικο. 

Στην περίπτωση όμως που φωτογραφίζουμε κάποιο παγωτό, σε μια διαφήμιση παγωτού δηλαδή τότε αναγκαζόμαστε να βάλουμε αληθινό παγωτό αλλά στην περίπτωση αυτή χρειάζεται μεγάλη ταχύτητα και πολύ προετοιμασία μιας και 2 λεπτά να το αφήσεις εκτός κατάψυξης είναι αρκετό για να χαλάσει η υφή του και να φανεί λιωμένο και όχι λιμπιστικό. 

Συνταγές για ψεύτικα παγωτά υπάρχουν πολλές και κάποιες που κυκλοφορούν ιδιαίτερα γίνονται με πουρέ σε σκόνη... Απλά με τον πουρέ υπάρχει το θέμα ότι φαίνεται ότι το παγωτό δεν είναι αληθινό.. 
Δύο είναι τα σημεία στο παγωτό που να το κάνουν να φαίνεται αληθινό. Το "πόδι", το σημείο δηλαδή στη βάση της μπάλας όπου από το ειδικό εργαλείο με το οποίο σχηματίζουμε τις μπάλες δημιουργείται μια "βάση" ας την πούμε. Αν υπάρχει αυτή η βάση και είναι καλή τότε έχουμε ένα καλό ψεύτικο παγωτό. 
Το δεύτερο σημείο είναι τα σκασίματα στη μπάλα. Καθώς μαζεύουμε το παγωτό στο εργαλείο δημιουργούνται κοψίματα-σκασίματα ιδίως αν το παγωτό είναι ακόμα αρκετά παγωμένο. 

Αν υπάρχουν τέτοια σκασίματα και στο ψεύτικο παγωτό τότε ακόμα περισσότερο φαίνεται ότι είναι πιο αληθοφανές. Και με τα δύο αυτά σημεία έχουμε θέματα στο ψεύτικο παγωτό από τον πουρέ. 

Θα σας δώσω εδώ μια συνταγή για ψεύτικο παγωτό που μοιάζει σχεδόν σαν αληθινό. Και όχι μόνο αυτό αλλά μπορείτε να το φάτε, έχει ωραία γεύση οπότε αν βρεθείτε να θέλετε να το δοκιμάσετε σε κάποιο διαφημιστικό τότε μπορείτε άνετα.. 
Στα παιδιά έδωσα μία λίγο διαφορετική που δεν χρειάζεται μίξερ αλλά δεν θα την ανεβάσω εδώ αυτή.. :-) Ελάτε στα μαθήματα να τη μάθετε.. :-) 

Λοιπόν, θα χρειαστούμε:

Αγαπώ τα Σαγκουίνια.. είναι σίγουρα ένα χειμωνιάτικο φρούτο τόσο ζεστό σε χρώμα που σαν να έχει μέσα του το καλοκαίρι.. Και μιας και στη αγορά έρχονται μετά τα Χριστούγεννα, κάπου προς τα μέσα προς τα τέλη Γενάρη σαν να τα έχω ότι λίγο φέρνουν μαζί τους και την άνοιξη… 

Εντωμεταξύ δεν ξέρεις και ποτέ τι χρώμα θα έχουν ακριβώς πριν τα κόψεις. Βέβαια αν δεις πολλές κόκκινες αποχρώσεις στη φλούδα κάτι θα υποπτευθείς για το εσωτερικό τους αλλά και πάλι ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος. 

Έκανα μια φωτογράφιση με μερικά από αυτά τις προάλλες και μου έμειναν καμιά δεκαριά μισά που δεν ήξερα και τι να τα κάνω.. Οπότε λέω ας τα στύψω να πιω λίγο χυμό και θα δούμε.. Τελικά μου έμειναν 500 γρ χυμού που κάτι ήθελα να τον κάνω αλλά τι δεν ήξερα. 

Και εκεί που βγήκα έξω στην πίσω αυλή για να βάλω τη Φάρα μέσα στο σπίτι έπεσε το μάτι μου πάνω στη Λουίζα που έχουμε στην αυλή όπου η κακομοιρούλα από το κρύο των προηγούμενων ημερών τα είχε δει όλα.. 

Οπότε κόβω καμιά 20αριά φύλλα και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Είχα αποφασίζει τι θα κάνω.. 

Συνταγή δεν έχω να σας δώσω ακριβώς μιας και είναι από τα πράγματα που βγαίνουν στο έτσι… αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω να καταλάβετε πως σκέφτηκα… 

ΟΚ.. με τον χυμό μπορείς να κάνεις διάφορα πράγματα.. μπορείς να τον βάλεις σε ένα κέικ ας πούμε ή σε κουλουράκια ή να κάνεις ένα ζελέ ή να τον παγώσεις και να κάνεις μια γρανίτα ας πούμε. Ή και ένα σορμπέ όπως ήθελα να κάνω εγώ. 

Γενικά ένα σορμπέ είναι χυμός ή πουρές ενός φρούτου αλλά προσθέτουμε επίσης ένα σιρόπι ζάχαρης για να είναι γλυκό και κάποιες φορές και κάποιο αλκοολούχο ποτό.. Μπορείς επίσης να αρωματίσεις με διάφορα αρωματικά και μπαχαρικά αλλά μιας και δεν κάνουμε εδώ παγωτό ώστε να βάλουμε να βράσουμε την κρέμα γάλακτος με τα μπαχαρικά θα πρέπει να βρούμε άλλο τρόπο να το κάνουμε. 

Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να πάρουμε το χυμό και να τον περάσουμε στο μπλέντερ μαζί με τα αρωματικά. Και μετά να το σουρώσουμε. Έτσι σπάνε τα κομματάκια από το πορτοκάλι που είναι στο χυμό και επίσης τα αρωματικά λυώνουν και αρωματίζουν όλο το μείγμα. 

Χρειάζεται κάποιο σιρόπι επίσης για να γλυκάνεις το μείγμα και εγώ είχα σιρόπι που μου είχε μείνει από το κέικ με περγαμόντο και είχα και λίγο γλυκό κρασί και το έβαλα και αυτό μαζί.. 

Αλλά ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά:

Μα βρε Γιάννη, γιατί δεν κάνεις κανένα μπισκότο εσύ και πρέπει να αγοράζουμε από το σούπερ μάρκετ κάθε φορά; 

Γιατί; δεν σου αρέσουν τα Μιράντα πια; 

Μου αρέσουν αλλά τι σόι μάγειρας είσαι; τα είπαμε αυτά πρέπει λίγο να ξεκινάμε να προσέχουμε τι τρώμε!

Μα αφού και τα μπισκότα που θα φτιάχνω και εγώ θα έχουν ζάχαρη και αλεύρι όπως και τα αγοραστά. 

Ναι, αλλά τουλάχιστον δεν θα έχουν μέσα τίποτε άλλο… 

Και εκεί με έπεισε.. 

Βέβαια, ξέρω ότι τα αγαπημένα του μπισκότα είναι κάτι υπέροχα μπισκότα με τζίντζερ που τα παίρνει από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς όταν βρίσκεται στην Αγγλία και τα φέρνει και εδώ στη βαλίτσα αλλά καλό είναι να ψάξω να βρω μια τέτοια ωραία συνταγή.. 

Και βρήκα… ΠΟΛΛΕΣ!!! ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ!!! και σχεδόν σε όλες είχε μαργαρίνη.. Αλλά μαργαρίνη δεν χρησιμοποιώ παρά μόνο σε ελάχιστες συνταγές… Και αυτή δεν θα ήθελα να ήταν μία από αυτές. 

Το κακό είναι ότι η μαργαρίνη είναι σχεδόν όλη λιπαρή ουσία ενώ το βούτυρο έχει ένα 15% τουλάχιστον νερό μέσα… Οπότε αυτό το νερό πρέπει να φύγει.. και για να φύγει πρέπει να βράσει. Οπότε αυτό έκανα… χρησιμοποίησα λίγο παραπάνω βούτυρο και το έβαλα σε ένα τηγάνι.. και το “έψησα” και έγινε καταπληκτικό και αρωματικό και οι πρωτεΐνες του ψιλοκάηκαν και πήρε αυτή την υπέροχη γεύση του καστανού βούτυρου… 

Το δεύτερο που δεν μου άρεσε ήταν η ποσότητα των μπαχαρικών μιας και στις περισσότερες συνταγές η κανέλα πήγαινε σύννεφο.. Και μιας και η κανέλα είναι καλή είναι χρυσή έχει τις χάρες όλες αλλά δεν είναι για τα πάντα τη μείωσα αρκετά. 

Ας δούμε λοιπόν τα υλικά… 

Αγαπώ πολύ τα κέικ.. Και τα Περγαμόντα!

Μόλις είδα περγαμόντο στο σούπερ μάρκετ πήρα μερικά ώστε να ξεκινήσω να φτιάχνω όμορφες συνταγές με αυτά. 
Είναι από τα αγαπημένα μου εσπεριδοειδή, με πολύ ξινό αλλά αρωματικό χυμό και μια φλούδα τόσο αρωματική που σε κάνει να κλαις.. 

Έψαχνα να βρω μια συνταγή κάπως μεσογειακή που να αναδεικνύει τα αρώματα του υπέροχου αυτού φρούτου και να είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Μου αρέσουν τα κέικ με ελαιόλαδο γιατί συνήθως είναι ζουμερά και αρωματικά και σκέφτηκα να βάλω εκτός από αλεύρι και σιμιγδάλι για να το κάνω να έχει και ωραίο σώμα.
Και μιας και το πήγα λίγο μακριά έβαλα και λίγο αλεύρι αμυγδάλου γιατί απλά το λατρεύω στα κέικ μιας και δίνει και σώμα και ωραία γεύση...

Το άλλο που ήθελα να κάνω ήταν να προσθέσω και λίγα ακόμα μεσογειακά στοιχεία. Μια βόλτα στον κήπο με έφερε στο ωραίο θυμάρι που υπάρχει εκεί και σκέφτηκα να το βάλω στο γλυκό.. Θα μου πείτε θυμάρι σε κέικ; εδώ το έβαλα σε παγωτό, στο κέικ θα κολλήσω;
Νομίζω και λεμονοθύμαρο θα ταίριαζε αλλά και βερβένα.. Την επόμενη φορά..

Και βέβαια δεν θα το άφηνα έτσι το κέικ αφού το έψησα.. Σίγουρα θα ήθελε ένα σιροπάκι να το πω, ένα γλάσο να το πω.. κάτι τέτοιο ή κάτι ενδιάμεσο.. Δεν το ήθελα σιροπιαστό αλλά και αυτό το γλάσο με την άχνη πάνω στα κέικ δεν μου ταίριαζε για εδώ... Οπότε είπα να κάνω κάτι ενδιάμεσο..

Υλικά και εκτέλεση ακολουθούν: 

Θα θυμάστε ίσως που σας μίλησα για τα περίεργα εσπεριδοειδή του κήπου μας σε ένα προηγούμενο άρθρο. Εκεί σας γνώρισα τα δάχτυλα του Βούδα με την περίεργη μορφή τους. Είχε τρία κάνει το δεντράκι μας, ένα το χαρίσαμε και μας έμειναν 2.. το ένα θέλω να το κάνω κάπως περίεργα και η συνταγή αυτή θα πάρει μέρες για να γίνει αλλά το άλλο είπα να το κάνω κάτι γρήγορα και αποφάσισα χτες το βράδυ να το καραμελώσω.. 
Είναι μια εύκολη συνταγή που δεν θέλει πολλά πολλά απλά πρέπει να περιμένεις ένα βράδυ για να στεγνώσουν τα κομματάκια του φρούτου.. Με την ίδια διαδικασία μπορείτε να φτιάξετε και άλλες ποικιλίες από κίτρα αλλά και φράπες.. Ακόμα και χοντρόφλουδα πορτοκάλια μπορείτε να τα φτιάξετε με τον τρόπο αυτό.. Οπότε δοκιμάστε το και νομίζω ότι θα σας αρέσει πολύ! 

Καλή φώτιση μιας και είναι των Φώτων σήμερα! 

Μια πολύ ωραία συνταγή με κολοκύθα.. μια από τις συνταγές που δοκίμασα χρησιμοποιώντας τις κολοκύθες της Ειρήνης Κόρκου. 

Για την Ειρήνη και τα υπέροχα λαχανικά της θα σας μιλήσω μια άλλη στιγμή αλλά τώρα απλά θα σας πω ότι καλλιεργεί ποικιλίες κολοκύθας που δεν θα βρείτε εύκολα αλλού στην Ελλάδα! Από εκείνη πήρα 4 διαφορετικές ποικιλίες και με μια υπέροχη κόκκινη κολοκύθα που τρώγεται μαζί με το φλούδι της ψητή και λέγεται Red Kuri έκανα το συγκεκριμένο γλυκό. Η γεύση της συγκεκριμένης κολοκύθας μοιάζει λίγο με κάστανο και η σάρκα της είναι πολύ συνεκτική και με υπέροχη υφή οπότε σε πουρέ πάει τέλεια.. 

Το γλυκό μου το ζήτησε να το φτιάξω ο Ρόμπερτ μιας και του αρέσει πολύ και σαν καλό παιδί που είμαι το έκανα. Σαν βάση χρησιμοποίησα μια συνταγή της Μάρθας (Martha Stewart, ξέρετε εσείς) αλλά της άλλαξα τα φώτα και σας την παρουσιάζω. 

Τη βάση της τάρτας δεν την έψησα πριν μόνη της γιατί δεν βρίσκω κανένα λόγο στη συγκεκριμένη συνταγή… Αλλά αν θέλετε να μπείτε στη διαδικασία να μη σας κρατάω.. :-) 

Μια από τις πρώτες συνταγές που είχα ανεβάσει εδώ στο σάιτ είναι αυτή με την αρωματισμένη ζάχαρη από έλατο. Μπορεί να ήταν και η πρώτη δηλαδή... 
Αγαπώ πολύ τις αρωματισμένες ζάχαρες και κάνω αρκετές κατά τη διάρκεια του χρόνου όπως με λεμόνι ή με δάχτυλα του Βούδα και γενικά με εσπεριδοειδή, ή με πασχαλιές, ζαμπάκια κτλ... 

Από τις πιο εύκολες λοιπόν είναι αυτή με πεύκο γιατί ε, εδώ που μένουμε από πεύκα να φάνε και οι κότες δηλαδή.. 
Όταν την είχα ανεβάσει τη συνταγή έλεγα ότι θα έφτιαχνα ένα κέικ κάποια στιγμή το οποίο θα αρωμάτιζα με τη ζάχαρη αυτή... Και τελικά ήρθε η ώρα... 

Έψαχνα καιρό κάποιες λίγο χαμένες συνταγές της μητέρας μου και τελικά τις προάλλες τα κατάφερα και βρήκα τα κιτάπια της... Κάποιες από αυτές θα τις δούμε και μαζί... 
Βρήκα λοιπόν και μάλιστα πάνω στην ώρα μια συνταγή για βασιλόπιτα που μου ζήτησε η Φωτεινή Γεωργαντά για την εκπομπή στο κανάλι και ξεκίνησα να τη δουλεύω.

Ομολογώ ότι δεν είναι η κλασική βασιλόπιτα που έκανε η μάνα μου, συνήθως εκείνη προτιμούσε μια τύπου γιαουρτόπιτα που είναι πιο αφράτη, αλλά εμένα σε αυτή έπεσε το μάτι μου και είπα αυτή θα κάνω.

Τρόμαξα βέβαια από την ποσότητα της ζάχαρης και την έλλειψη "υγρών" στη συνταγή αλλά λέω ΟΚ, δεν έχω να χάσω τίποτε.. Και τελικά είχα δίκιο που τη δοκίμασα. Και αυτό γιατί είναι μια βασιλόπιτα που θα σας βγάλει ασπροπρόσωπους, βαριά, σταθερή, που δεν σκάει και γενικά μια πολύ αξιόπιστη συνταγή για να την κάνετε αρκεί να μην είστε βιαστικοί. 

Εγώ και στο κέικ αλλά και στη βουτυρόκρεμα χρησιμοποίησα τη ζάχαρη Πεύκου αλλά εσείς μπορείτε να μην το κάνετε και να βάλετε άλλα μυριστικά και εκχυλίσματα και πολύ καλά θα κάνετε αν δεν θέλετε να παιδεύεστε... Απλά σας δίνω εδώ ένα τρόπο γιανα κάνετε λίγο πιο ενδιαφέροντα τα κέικ σας... 
Στη συνταγή λοιπόν δίνω εκχύλισμα πορτοκαλιού και βανίλιας που μια χαρά είναι αλλά αν βάλετε την αρωματισμένη ζάχαρη με το πεύκο μην τα χρησιμοποιήσετε... αφήστε το πεύκο να κάνει τη δουλειά του. 

Δυστυχώς τη συνταγή της μητέρας μου δεν έχω μπορέσει να τη βρω. Ετοίμασα λοιπόν αυτή τη συνταγή και σας την δίνω. 

Είναι για 2 ταψιά και περίπου 40 κομμάτια. 3 σειρές από 8 και ένα δυο ακόμα κάθετα στα άλλα στο ταψί. Κάπου θα τα χωρέσετε. 
Δεν έχω να σας πω πολλά για τα μελομακάρονα. Δεν με τιμώρησαν ποτέ για το γλυκό αυτό ενώ για τους κουραμπιέδες με πέταξαν έξω από το σπίτι γιατί ανέβαινα στην καρέκλα για να πιάσω την πιατέλα πάνω στο ντουλάπι της κουζίνας.

Και τώρα εκεί τα βάζουμε στο σπίτι. Εντάξει, εμείς πια είμαστε μεγάλα παιδιά και δεν θα τα πλακώσουμε να τα φάμε σε μια μέρα. Αυτή τη φορά τα βάζουμε εκεί για να μην τα φάει το σκυλί. Αλλά έχει πλάκα η αγάπη μου για τα γλυκά. Σαν τη Φάρα κάνω και δεν με νοιάζει τίποτε... Ε! Χριστούγεννα ένα παραπάνω... 

Δύο τρία πράγματα έχω να σας πω για τα μελομακάρονα σαν τιπάκια. ΜΗΝ ανακατέψετε για πολύ ώρα όταν βάλετε το μείγμα με το αλεύρι στο μείγμα με τα υγρά. Μερικές γρήγορες κινήσεις είναι αρκετές. 

Επίσης, μια φορά το χρόνο τα κάνετε. Βάλτε ΠΟΛΥ καλό μέλι!!! Μη τσιγουνευτείτε τώρα και βάλετε των 4 ευρώ.. Χάλια θα βγουν τα μελομακάρονα σας το λέω... Χάλια όπως και το μέλι που θα βάλετε. Εγώ την πάτησα έτσι την πρώτη φορά. Μετά έμαθα. 

Το αλεύρι αμυγδάλου το δοκίμασα για πλάκα. Δεν ήθελα να βάλω σιμιγδάλι που βάζουν πολλοί και κάπως το νιώθω να μην ψήνεται καλά και το νιώθω πολύ όταν το τρώω. Οπότε είχα ένα παλιά συσκευασία με αλεύρι αμυγδάλου και δοκίμασα να βάλω από αυτό. Έγινε τέλειο το γλυκό με τη βοήθειά του. 

Επίσης ένα ακόμα.. Ποτέ δεν πρέπει να κάνετε πολλές δόσεις μαζί.. θα αναγκαστείτε να ανακατέψετε πολύ ώρα και θα βγει χάλια το πράγμα! Οπότε 2 ταψιά την φορά φτάνουν και παραφτάνουν! 

Πολλά φιλιά και καλά Χριστούγεννα! 

Υπέροχη συνταγή για να τα έχετε σαν σνακ, να τα βάζετε στα μπισκότα σας και ακόμα και σαν δώρο αυτές τις μέρες για τους φίλους και τις φίλες σας. 

Κουραμπιέδες.. 

Το γλυκό των Χριστουγέννων για μένα… Αν έχω να διαλέξω μεταξύ κουραμπιέδων και μελομακαρόνων τότε θα πω ότι μου αρέσουν και τα δύο σχεδόν το ίδιο αλλά θα ξεκινήσω να τρώω πρώτα τους κουραμπιέδες και μετά τα μελομακάρονα. 

Αυτό γιατί θεωρώ ότι οι βουτυράτοι κουραμπιέδες που γίνονται πιο μαλακοί με την χειμωνιάτικοι υγρασία και η άχνη τους που νοτίζει κάπως χαλάει την γευστική τους απόλαυση. 

Αντιθέτως τα μελομακάρονα μιας και όσο περνάνε οι μέρες τα αρώματά τους δυναμώνουν, γίνονται πιο περίπλοκα και γενικά είναι πολύ πιο νόστιμα.. 

Και στο κάτω κάτω δεν είναι περίεργο που για τους κουραμπιέδες με είχαν βάλει τιμωρία όταν ήμουν μικρός παρά για τα μελομακάρονα. 

Είπα λοιπόν να φτιάξω μια συνταγή για κουραμπιέδες που να έχει κάτι το διαφορετικό και να τους αναδεικνύει λίγο περισσότερο. Και βλέποντας λίγα βιντεάκια στο youtube έφτασα στο κανάλι του Bruno Albouze. Είναι ένας Γάλλος που ζει στην Αμερική και τις συνταγές του τις εμπιστεύομαι πάρα πολύ. Επίσης να πω ότι τις έχουν κατά κόρο αντιγράψει Έλληνες και ξένοι σεφ.

Έχει λοιπόν κάποιες συνταγές για μπισκότα που τις βρήκα καταπληκτικές γιατί έδινε μια άλλη διάσταση στο τι είναι μπισκότο και τι πρέπει να έχει μέσα. Και ένα από τα πράγματα που χρησιμοποιεί για να καλύψει τα μπισκότα του είναι καραμελωμένα αμύγδαλα. 

Ω, τι ωραία σκέφτηκα, ίσως τα καραμελωμένα αμύγδαλα είναι αυτό που χρειάζομαι για τους κουραμπιέδες μου. Και ξεκίνησα τις δοκιμές! 

Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τη χρήση τους και σίγουρα δεν θα κάνω ξανά κουραμπιέδες χωρίς να καραμελώσω τα αμύγδαλά μου.

Δοκίμασα επίσης να τους “γεμίσω” με μια γκανάζ λευκής σοκολάτας. Γευστικά δεν ήταν κακό αλλά μιας και οι κουραμπιέδες είχαν μέσα κομμάτια αμυγδάλου όταν πήγαινες να βάλεις τη σοκολάτα μέσα κάποιοι έσπαγαν. 

Μίλησα με τον Γιώργο Τσούλη στο τηλέφωνο και είπαμε τα νέα μας χτες και του μίλησα για τη σοκολάτα κτλ και μου είπε ότι ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να κάνω μπαλάκια από την γκανάζ, να τα βάλω να παγώσουν στο ψυγείο και να τα χρησιμοποιήσω καθώς πλάθω τους κουραμπιέδες… Όντως αυτό μπορεί να βοηθήσει αλλά θα πάρει πάρα πολύ χρόνο και να πω την αλήθεια βαριέμαι :-) Αν θέλετε να το δοκιμάσετε εύκολο είναι! :-) 

Λοιπόν, αν δεν έχετε φτιάξει κουραμπιέδες ακόμα δοκιμάστε τους. Και ακόμα και να έχετε φτιάξει δοκιμάστε τους. Νομίζω ότι είναι μια παραλλαγή στη συνταγή που δίνει μερικούς ακόμα πόντους στο γλυκό αυτό… 

Επίσης να πω ότι χρησιμοποίησα μόνο λιωμένο αιγοπρόβειο βούτυρο γιατί πραγματικά λατρεύω τη γεύση του. Αν θέλετε να μην έχει τόσο βουτυράτη γεύση ο κουραμπιές τότε άνετα μπορείτε να βάλετε μισό μισό αιγοπρόβειο και αγελαδινό βούτυρο ή και όλο αγελαδινό.. 

Μόνο μη βάλετε κανένα βιτάμ ή καμιά άλλη μαργαρίνη γιατί σας σκότωσα!! 

Και μιας και τα καραμελωμένα αμύγδαλα θα τα χρησιμοποιήσω και σε άλλες συνταγές θα τα αναρτήσω σαν άλλη συνταγή στο σάιτ… οπότε το λινκ για αυτά θα το βρείτε εδώ.

Η βάση της συνταγής για τους κουραμπιέδες είναι της μάνας μου.. και δυστυχώς έχω χάσει τα μελομακάρονά της.. 

Κέικ καρότου.. ή αλλιώς carrot cake.. 

ή αλλιώς άλλη μια παραπληροφόρηση για ένα κέικ που μόνο ιδιαίτερα υγιεινό δεν το λες.. κάτι σαν το banana bread ένα πράγμα που και τα βούτυρα του τα έχει και τη ζάχαρη και και και..

Στο σάιτ εδώ έχω ανεβάσει ένα banana bread λίγο πιο υγιεινό να το πω μιας και αντί για ζάχαρη έχει το υπέροχο πετιμέζι του Καραγγελη..

Στο κέικ καρότου που έφτιαξα σήμερα μιας και ήδη έχει λαδι αντί για βούτυρο και μόνο 2 αυγά τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα..

Το κέικ αυτό ξεκίνησε όταν ο Ρομπερτ μου ζήτησε να τον μαθω να φτιάχνει ένα εύκολο και σχετικά υγιεινό κέικ και μιας και το συγκεκριμένο θέλει μόνο 2 μπολ και ένα κουτάλι για να γίνει νομίζω ότι ήταν το κατάλληλο για κάποιον πρωτάρη. 

Όποτε αν θέλετε να βάλετε κάποιον να μάθει να φτιάχνει ένα γλυκό ή αν θέλετε να κάνετε κάτι μαζί με τα παιδιά σας νομίζω ότι το συγκεκριμένο είναι ιδανικό. 

Και μιας και είναι ένα σχετικά άγλυκο γλυκό και δεν έχει το καρότο καμία ιδιαίτερη γεύση νομίζω ότι τα μπαχαρικά και τα αρωματικά του πάνε πολύ. 

Όποτε εκτός από την κανέλα που συνήθως βάζουμε στο κάροτ κέικ έβαλα επιπλέον τριμμένο τζίντζερ αλλά και Κουρκουμά ο οποίος εκτός από το ωραίο χρώμα που δίνει στο κέικ το κάνει και ακόμα πιο ‘υγιεινό’ μιας και ο κουρκουμας είναι ένα και ένα για το στομάχι και γαστρεντερικό μας σύστημα.. 

Το κέικ και μόνο του είναι μια χαρά.. αλλά είπα να το κάνω έτσι πιο υπερπαραγωγή. 

Αποφάσισα λοιπόν να ετοιμάσω ένα γλασο με άχνη ζάχαρη και Αλκερμες ένα σιρόπι δηλαδή από τη Φλωρεντία που μου το είχε δώσει ο Δαμιανός.. το σιρόπι αυτό έχει ένα ωραίο βυσσινί χρωμα όποτε με μερικες σταγόνες λεμονιού έγινε σχεδόν πορτοκαλί.. 

Έπειτα είπα να φτιάξω και μερικά καραμελωμένα καρότα για να στολισω το γλυκό και από πάνω έριξα μερικά φύλλα από μικρά μικρά φύλλα βερβένας, μερικά λουλουδια από τον κήπο και λίγους καρπούς από ένα σχίνο που έχουμε στην αυλή.. 

πάντως και τίποτε να μην βάλετε μια χαρά θα είναι σας το υπογράφω! 

Ας δούμε τα υλικά που θα χρειαστούμε λοιπόν..

Στο πρόσφατο ταξίδι μας στη Νάντη στη Γαλλία εκτός από τα ωραία ανθοπωλεία και τις όμορφες αγορές και τα εστιατόρια η αλήθεια είναι ότι τρελαθήκαμε λίγο και από τους φούρνους και τα ζαχαροπλαστεία. 

Και μιας και ξεκινούσε η εποχή που τα μήλα έβγαιναν στην αγορά δοκιμάσαμε πολλά γλυκά με μήλα, ήπιαμε πολύ μηλίτη και καλβάντος και γενικά έγινε του μήλου... 
Και δεν είναι όπως εδώ που βρίσκεις 4-5 διαφορετικές ποικιλίες μήλου αλλά μπορεί να είδα και 10 διαφορετικές και ήταν ακόμα νωρίς και δεν είχαν έρθει όλες οι ποικιλίες στην αγορά.

Να πω εδώ ότι η μηλιά θέλει κρύο οπότε στη βόρεια Ευρώπη και στη βόρεια Αμερική έχω φάει από τα πιο ωραία μήλα με εξαίρεση τα καταπληκτικά μήλα Πιλαφά στην περιοχή της Αρκαδίας και τα μήλα από το Περιθώρι της Αχαΐας. Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά. 

Μια από τις πιο ωραίες μηλόπιτες που φάγαμε ήταν μια τυπική μηλόπιτα της περιοχής η οποία έχει μέσα κρέμα γάλακτος και είναι πολύ μα πάρα πολύ νόστιμη. Μου αρέσουν πολύ οι τάρτες μήλου αλλά να πω την αλήθεια βαριέμαι λίγο να κάνω τη ζύμη, να την αφήνω να παγώνει, μετά να την ανοίγω, να την βάζω στο σκεύος, να την ψήνω μόνη της και μετά να βάζω τις γεμίσεις. Μιλώντας με μια κυρία σε ένα φούρνο μου είπε ότι η δική τους τάρτα μήλου είναι πολύ εύκολη και γίνεται σε ένα μόνο μπολ.. Καλά είπα.. Θα μου δώσετε τη συνταγή; Και μου την έδωσε και είπα ναι σιγά και μην είναι τόσο απλή.. 

Χτες το μεσημέρι τη δοκίμασα λοιπόν! και ένα έχω να πω ότι έχει μείνει μόνο ένα κομμάτι σήμερα... Αλλά αυτό είναι ίσως το μοναδικό κακό αυτής της τάρτας.. Δεν θα μείνει τίποτε.. και θα την κάνετε και θα την ξανακάνετε γιατί ακριβώς είναι εύκολη, γρήγορη και δεν χρειάζεται παρά μόνο ένα μπολ για να την ετοιμάσετε... 

Ας δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε... 

Καλημέρα! Καιρό είχα να ανεβάσω κάτι στο σάιτ αλλά παιδιά μου έπρεπε να πάω και εγώ λίγες διακοπές. Πήγα λοιπόν στην Νάντη στη Γαλλία για την οποία έχω πολλά να γράψω και πολλές φωτογραφίες να ανεβάσω οπότε σιγά σιγά θα γίνει και αυτό. 

Αλλά πριν από όλα ήθελα να σας μιλήσω για τη σταφίδα και μια μικρή ιστορία που είχα μαζί της.. 

Λοιπόν!! μιας και όλα έχουν να κάνουν με ανθρώπους ας ξεκινήσουμε μια ιστορία που ξενικά 30 χρόνια πριν που μπήκα στη Γεωπονική. Εκεί γνώρισα την Αφροδίτη μια καταπληκτική τύπισα με μια αδερφή επίσης εξαιρετική και μια οικογένεια γενικά υπέροχη… Ο πατέρας της δε ένας τρομερός τύπος, διευθυντής τότε σε ένα υποκατάστημα της Αγροτικής τράπεζας στην Αθήνα με τον οποίον μας συνδέει και μια ληστεία μιας και μια μέρα πήγα να αφήσω κάτι για την κόρη του στην τράπεζα και την ώρα που ήμουν εκεί έγινε ληστεία… :-)

Η Αφροδίτη από την Πάτρα και φυσικά φοιτητές γαρ πήγαμε για το καρναβάλι, και μετά και άλλες φορές και μετά είχα και μια μικρή ιστορία με τους εκεί οδηγούς και παραλίγο να γίνω στέλεχος και ακόμα θυμάμαι αυτή τη φοβερή καρυδόπιτα σε μια εκπαίδευση στο Ξυλόκαστρο.. Πω πω πως περνάνε τα χρόνια και τι σου μένει στο νου… Σημείωση στον εαυτό μου να βρω τη συνταγή αυτή της καρυδόπιτας.. 

Εκεί λοιπόν στους οδηγούς γνώρισα την “μεγάλη” Ελένη Παρθενοπούλου και μέσω αυτής την “μικρή” Ελένη Κοσμίδου που μέχρι τώρα παραμένει η καλύτερή μου φίλη.. 

Αλλά εκτός της μικρής Ελένης η Μεγάλη Ελένη μου γνώρισε την αγαπημένη της Θεία την Κίτυ..
Η Κίτυ, Αγγλίδα και είχε παντρευτεί τον αγαπημένο θείο της Ελένης ο οποίος έμενε και αυτός στο Λονδίνο και η δουλειά του και τα χρήματά του είχαν φτιαχτεί από το εμπόριο σταφίδας. 

Το “κάστρο” του στο Ρίο ονομαστό και οι σταφιδαποθήκες του στο λιμάνι της Πάτρας επίσης. 

Τον θείο δεν τον γνώρισα αλλά η Κίτυ έφτανε και για τους δυο! (Σημείωση στον εαυτό μου να βρω τη συνταγή της Θείας Κίτυς για τη μαγειρίτσα που καλύτερη δεν έχω φάει στη ζωή μου)…

Ο Θείος και η Θεία ερχόντουσαν που λέτε τα καλοκαίρια στην Ελλάδα οδηγώντας από το Λονδίνο.. Τρομερές στιγμές από όσο ξέρω.. 

Τέλος πάντων… Το σημαντικό είναι ότι μέχρι τότε δεν είχα ιδέα για τη σημασία της καλλιέργειας της Σταφίδας για την τοπική οικονομία αλλά και την οικονομία της Ελλάδας γενικά. 

Μετά σιγά σιγά τα έμαθα.. ότι η σταφίδα τον 19ο αιώνα αποτελούσε το 70% των εξαγωγών μας, και το “δυστυχώς επτωχεύσαμε” του Τρικούπη το 1893 ήταν μετά την κατάρρευση του σταφιδεμπορίου μιας και δεν έμπαιναν πια χρήματα στη χώρα. 

Να πω ακόμα ότι ιδίως στην περιοχή της Βόρειας Πελοποννήσου η οικονομία τους βασιζόταν στη Σταφίδα με αποτέλεσμα την εποχή του τρύγου (Ιούλιος-Οκτώβριος) να είναι κλειστά τα δικαστήρια και επίσης το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη δεν γινόντουσαν γάμοι μιας και όλοι ήταν τόσο πιεσμένοι από χρόνο τους μήνες αυτούς. 

Μετά από χρόνια άρχισα να επισκέπτομαι την περιοχή της Αιγιαλείας και να τρώω την υπέροχη μικροσκοπική σταφίδα τους της ποικιλίας Βοστίτσα που έχει καταχωρηθεί και σαν ΠΟΠ προϊόν. Μιλούσα λοιπόν με αρκετούς από τους παραγωγούς και ήξερα πάρα πολύ καλά πόσο δύσκολη είναι η καλλιέργειά της.. και πόσα χέρια θέλει για να πάρεις το τελικό προϊόν. 

Η περιοχή αυτή έχει μεγάλη ιστορία και στη λατρεία του Διονύσου και έτσι το σταφύλι και το κρασί ήταν εκεί από την αρχαιότητα.. Και μάλιστα το χωριό Σελιάνα (το διπλανό χωριό από το Συνεβρό, για το οποίο σας έχω μιλήσει ήδη εδώ) θεωρείτο από τον Παυσανία σαν το καλύτερο μέρος για την καλλιέργεια της Αμπέλου.. 

Την τελευταία φορά λοιπόν που ανέβηκα στο χωριό πήρα και λίγο από το υπέροχο ψιλόρωγο σταφύλι τους και αποφάσισα να κάνω τη δική μου σταφίδα στο σπίτι για το χειμώνα… 

Θα σας δώσω τη συνταγή λοιπόν… 

Και να ευχαριστήσω τον πατέρα μου για τη βοήθεια στο να βγάζουμε τα κοτσανάκια από το σταφύλι.. τα χέρια του χέρια μου ένα πράγμα. Η φωτογραφία του αυτή είναι από τις αγαπημένες μου και θα μείνει στο μυαλό μου αυτό το απόγευμα όσο τίποτε όσα χρόνια και αν περάσουν… 

Αν βρεθείτε στην περιοχή ή ακόμα και στη λαϊκή αγοράστε λίγη σταφίδα, ακολουθήστε τη συνταγή και ετοιμάστε τη μαζί με τα παιδιά, τους γονείς ή τους φίλους σας… Λίγο ήλιο θέλει, υπομονή και αγάπη.. Και είμαι σίγουρος ότι θα σας συντροφεύσει σαν ανάμνηση για πολλά πολλά χρόνια! 

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι και άλλες τέτοιες αηδίες.. 
Αναρωτιέμαι ποιος το είπε αυτό για πρώτη φορά. Προσπάθησα να ψάξω αλλά ο γκουγκουλας δεν έβγαλε τίποτε.. Παρά μόνο ότι είναι αλήθεια γιατί βγήκε μια έρευνα ότι όντως ισχύει και άλλα τέτοια όμορφα και ερωτικά. 
Μπορεί να βοηθάει αν το φαγητό που φτιάχνεις είναι καλό αλλά αν είναι από μέτριο και κάτω αστο καλύτερα... 

Οπότε άκου να σου πω food blogger to be, αρχάριε food blogger ή απλέ σπιτικέ μάγειρα με ανησυχίες: Αν κάνεις δοκιμές για μια συνταγή και είσαι ακόμα στις αρχές μη δώσεις στον καλό σου ή στην καλή σου να δοκιμάσει γιατί την έβαψες.. Η μουρμούρα και η γκρίνια θα πάει σύννεφο. 
Κάνε τις δοκιμές σου και όταν πλησιάζεις στο στόχο τότε δώσε να δοκιμάσει. Θα αισθανθεί και εκείνη/εκείνος καλά και σίγουρος θα είσαι για τη δουλειά σου! 

Αλλά θα μου πεις.. Είναι Σάββατο πρωί βρε Γιάννη και δοκιμάζεις συνταγή για πανκέικ... Μα θέλω να δοκιμάσω να σου λέει, εσύ εκεί, όχι να λες, βράχος...
Γιατί μετά ή πολύ ψημένα θα είναι, ή πολύ σόδα θα έχει μέσα και έχουν γεύση σαν σαπούνι, ή γιατί έβαλες και ζάχαρη αφού θες να τα κάνεις αλμυρά και τόοοοοοσα ακόμα.. Και χάλια μάγειρας είσαι και μόνο από συνταγές μαγειρεύεις και σιγά, τι είναι τα πανκέικ που δεν μπορείς να φτιάξεις και άλλα τέτοια όμορφα.. 

Ευτυχώς εγώ δεν έχω τέτοια θέματα.. πάντα με καλοσύνη και χιούμορ αντιμετωπίζουν τα "σκοντάγματά" μου... πάλι καλά! :-) 

Δοκιμάστε τη συνταγή πάντως.. Θα σας αρέσει.. κάντε από 7 μικρά για τον κάθε ένα και φάτε τα με πολλά φρούτα, γιαούρτι και λουλούδια... 

A! και να πω ότι τη συνταγή την είδα πρώτα στο σάιτ της αγαπημένης Deb (smitten kitchen)

Σορμπέ σοκολάτας... 
Μερικές λέξεις... Χωρίς αυγά, χωρίς κρέμα, χωρίς μίξερ, με λίγη ζάχαρη και πλούσια γεύση σοκολάτας... Α... και αρκετά εύκολο στο σερβίρισμα... Δεν παγώνει πάρα πολύ... 

Και θα με ρωτήσετε.. μα βρε Γιάννη σιγά πια... τι παγωτό είναι αυτό; Και θα σας πω ότι είναι το πιο σοκολατένιο παγωτό που έχετε δοκιμάσει ποτέ. Και το γιατί είναι πολύ απλό. Όταν σε ένα παγωτό υπάρχει πολύ κρέμα μέσα και άρα είναι πολύ λιπαρό, η λιπαρότητα αυτή λίγο "δαμάζει" την γεύση του παγωτού. 

Έτσι ένα σοκολατένιο παγωτό γίνεται λιγότερο σοκολατένιο.
Αν τώρα δεν υπάρχουν πολλά λιπαρά τότε η γεύση του παγωτού βγαίνει ατόφια. Έτσι πάντα ένα σορμπέ σοκολάτα είναι πολύ πιο σοκολατένιο από ένα παγωτό σοκολάτα κανονικό. 

Το κακό με τα σορμπέ είναι η υφή τους. Καλώς ή κακώς η κρέμα δίνει πιο απαλή γεύση στο παγωτό και κάνει την υφή του πιο βελούδινη. Οπότε τι κάνουμε; βάζουμε γάλα και όχι κρέμα. Και όχι ότι και ότι γάλα αλλά κατσικίσιο. Εντάξει δεν θα πάρουμε τα βουνά να βρούμε κατσίκια και να τα αρμέξουμε. Και στο σούπερ μάρκετ μια χαρά κατσικίσιο γάλα έχει.. 
Θα μου πείτε όμως ότι κανονικά τότε δεν θα πρέπει να λέγεται σορμπέ γιατί συνήθως το σορμπέ δεν έχει γάλα. Και θα έχετε δίκιο... 

Στο εξωτερικό μάλλον sherbert θα το ονόμαζαν.. τα σερμπέτια που λένε.. Α! τώρα που λέμε σερμπέτια... Πέρασα απ΄έξω από το Σερμπετόσπιτο της Νάνσυς στην πλατεία του Ψυρρή! Κλειστό μέχρι τις 20! Να περνάς όμορφα φιλενάδα! Καλά μπάνια!! Και μπράβο για το κλείσιμο αν και η πλατεία άδεια η μισή... 

Λοιπόν... να δούμε τη συνταγή; 

Α!! την αρχική συνταγή τη βρήκα σε ένα βιβλίο της Dorie Greenspan. Αγαπάμε Ντόρυ!!!! 

Είναι κάποιοι άνθρωποι τους οποίους ευγνωμονείς στη ζωή σου. Και χωρίς να τους ξέρεις καλά καλά σε παίρνουν από το χέρι και απλόχερα μοιράζονται μαζί σου γνώσεις, εμπειρίες, επαφές, άλλους ανθρώπους. Τρεις τέτοιοι άνθρωποι που έχω την τύχη να γνωρίσω είναι ο Βασίλης Καλλίδης, ο Μάκης Βασιλειάδης για τους οποίους θα σας τα πω μια άλλη φορά και ο τρίτος είναι η Γιάννα Μπαλαφούτη. 

Τη Γιάννα τη γνώρισα μέσω του διαδυκτίου όταν ακόμα είχε την Πυλιακή γη και κάποια στιγμή την γνώρισα και από κοντά. Μετά ήρθαμε και λίγο πιο κοντά και λόγω των σκυλιών και για να μην σας τα πολυλογώ, γιατί θα την κάνω την συνέντευξη μαζί της κάποια στιγμή το Σεπτέμβρη, μου γνώρισε ένα σωρό υπέροχο κόσμο, καταπληκτικούς παραγωγούς και μεταποιητές ξεκινώντας από την Θεσσαλονίκη στην καταπληκτική έκθεση του Στεφανίδη Gourmet Exhibition.

Στην έκθεση αυτή είδα ξανά τον Αλέξανδρο Αλεξάνδρου ο οποίος με σύστησε στον Νικόλα Πατεράκη επίσης από τη Λήμνο ο οποίος καλλιεργεί αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά κάτω από την Aegean Organics. Και στο χωριό του πατέρα μου στην Εύβοια συλλέγαν ρίγανη του βουνού κτλ αλλά το πάθος του Νικόλα δεν το είχα δει ξανά μέχρι που παρατήρησα από κοντά τα προϊόντα του. Μου έδωσε ένα σακουλάκι με θυμάρι ξερό, και 2 ματσάκια ανθισμένο που τα έφερα στην Αθήνα και έδιναν το άρωμά τους στο σπίτι. 

Πριν από λίγες μέρες στη Λήμνο έγινε το Lemnos Philema 2019 μια γιορτή γαστρονομίας και κρασιού του νησιού της Λήμνου. Δεν πήγα και ζήλευα λίγο ήταν η αλήθεια όλους όσους είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στο όμορφο αυτό νησί. Ελπίζω να πάω του χρόνου! 

Αλλά μιλάω πολύ και το ξέρω. Είπα λοιπόν να κάνω ένα παγωτό που θα θυμίζει λίγο το νησί και σκεφτικά να κάνω ένα παγωτό θυμάρι μιας και είχα ακόμα θυμάρι από τον Νικόλα. 

Είναι μια συνταγή με το θυμάρι να είναι πολύ έντονο.. Αν δεν το θέλετε έται και σας φαίνεται πικρό τότε μπορείτε να μειώσετε τη δόση του θυμαριού. Από την άλλη βέβαια αν δεν βρείτε το συγκεκριμένο θυμάρι τότε μπορεί η δόση να είναι και λίγη. 

Να ξέρετε το παγωτό έχει μια νότα πίκρας. Που πάει πολύ βέβαια με μέλι ή με κάτι άλλο γλυκό. Χτες που το έβγαλα σε κόσμο τους άρεσε πολύ.

Ας δούμε τη συνταγή λοιπόν! 

Το 1999 μου έκαναν δώρο το πρώτο βιβλίο της Donna Hay.. της καταπληκτικής αυτής Αυστραλέζας μαγείρισσας η οποία άλλαξε πολύ τον τρόπο που βλέπουμε το φαγητό και είναι έμπνευση για το στυλ στην παρουσίαση του φαγητού και το food styling γενικότερα και κοινώς αν δείτε ένα περιοδικό μαγειρικής τα τελευταία χρόνια τα μισά είναι εμπνευσμένα από αυτή... 

Στο βιβλίο αυτό υπήρχε μια συνταγή για Αμερικάνικο τσιζκέικ που πραγματικά τα σπάει και την είχα κάνει πάρα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια.. 

Μετά μιας και άρχισα να ψάχνω το φαγητό στην Αρχαία Ελλάδα είδα ότι το Αμερικάνικο Τσιζκέικ δεν είναι καθόλου από την Αμερική αλλά ξεκίνησε από την χώρα μας. 

Στην αρχαία Ελλάδα έφτιαχναν ένα παρόμοιο γλυκό και το έδιναν στους αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων καθώς επίσης ήταν το "παραδοσιακό" γλυκό των γάμων στην Αρχαία Ελλάδα. 
Η πρώτη σωζόμενη συνταγή ήταν του Αθηναίου το 300 π.χ από τους δειπνοσοφιστές.... και ήταν πολύ απλή.. ανακάτευες τυρί αφού το χτυπούσες με ένα κόπανο για να γίνει αλοιφή και του προσέθετες αλεύρι και μέλι.. Και μετά απλά το έψηνες στο "φούρνο"...
Η βάση μόνο του λείπει... 

Βάση είχαν πολλοί από τους "πλακούντες" τις πίτες δηλαδή της αρχαίας Ελλάδας. Και κάποιες είχαν μέσα τυρί και μέλι.. όπως μια συνταγή που μπορείτε να δείτε εδώ...

Οπότε το γλυκό αυτό ξεκίνησε από την Ελλάδα και ξαναγύρισε σε αυτή... 

Να πω εδώ ότι το κάνω αρκετά πιο ελαφρύ προσθέτοντας αρκετό γιαούρτι... Αλλά μπορείτε να το κάνετε και με σκέτο καλό στραγγιστό γιαούρτι με 5% λιπαρά. 

Πρώτη φορά δοκίμασα μπλούμπερις και πανκέικ στην Αμερική το 1985... Είχα πάει να δω τη θεία Σάντυ (εγώ ήμουν τότε 16 και εκείνη άντε να ήταν 19) και μόλις είχε παντρευτεί με τον θείο μου τον Γιώργο (ή αλλιώς Ναύτη, όπως τον λέγαμε στο σπίτι) μιας και πριν μεταναστεύσει για Αμερική δούλευε στο Εμπορικό Ναυτικό.
Τους αγαπούσα και τους αγαπώ πολύ και πέρασα τότε στο σπίτι τους 3 μήνες που εν πολλοίς μου άλλαξαν τη ζωή... 

Τα πρωινά που μου έφτιαχνε η Σάντυ ήταν θεΙκά και τεράστια... Στους 3 μήνες πρέπει να πήρα 10 κιλά και δεν με γνώρισαν όταν γύρισα.. Τέλος πάντων... 

Εκεί στο Νιου Τζέρσεϊ καλλιεργούν πολλά μπλούμπερι και τα είχα τσακίσει... 
Μου έφτιαχνε επίσης ωραία πάνκέικ από κουτί σαν αυτό με το γάλα με έτοιμο μείγμα που το αγόραζες από το σούπερ μάρκετ! Απίστευτη ευκολία αλλά κάποια στιγμή ήθελα να μάθω να τα φτιάχνω σωστά... 

Μέχρι που βρήκα αυτή τη συνταγή που ΟΚ δεν είναι και ότι πιο αθώο μιας και το άτομο θα φάει 60 γρ βούτυρο τουλάχιστον... χωρίς αυτό που θα βάλει από πάνω... 

Δοκιμάστε τη όμως.. Είναι καταπληκτική συνταγή και δεν χρειάζεται το μείγμα να μείνει στο ψυγείο για ένα βράδυ... βέβαια τώρα που το σκέφτομαι λέω να φτιάξω και αύριο να δοκιμάσω με το μείγμα στο ψυγείο και να χτυπήσω τη μαρέγκα τελευταία ώρα και να την ενσωματώσω λίγο πριν τα ψήσω... 
Θα σας κρατήσω ενήμερους... 

Και φυσικά δεν χρειάζεται να βάλετε μπλούμπερι... αλλά αν βρείτε και ιδίως από τον Νικολάου βάλτε... Θα σας ξετρελάνουν! 

Έχουμε μια κορομηλιά στο σπίτι.. Ή μάλλον είχαμε πολλές κορομηλιές όλα τα προηγούμενα χρόνια.. 
Μεγάλωνε η μία, έκανε κορόμηλα, τα τρώγαμε από το δέντρο, πετούσαμε τα κουκούτσια στον κήπο και γεννιόταν η επόμενη κορομηλιά.
Μιας και δεν τις ραντίζαμε μετά από 6-7 χρόνια πέθαινε η πρώτη και έμενε το παιδί της κτλ, κτλ... 

Έχω και μια φωτογραφία μου παιδί μαζί με τη μάνα μας και τον αδερφό μου κάτω από την κορομηλιά της γωνίας του παρτεριού μια 25η Μαρτίου που ήταν ολάνθιστη και εμείς γυρίσαμε από την παρέλαση φορώντας ζακέτες πλεκτές από τη μανούλα... 
Φυσικά δεν πρόκειται να την ανεβάσω ποτέ αυτή τη φωτογραφία γιατί δεν είμαι τρελός αλλά ΟΚ... ήθελα να σας το πω... 

Λοιπόν.... έχουμε μια κορομηλιά.. Δεν είναι πολύ μεγάλη.. 5-6 χρόνων και πως γλίτωσε ενώ φτιάχναμε το σπίτι δεν ξέρω... Κάνει νόστιμα κορόμηλα τα οποία όμως είχαν λίγο ταλαιπωρηθεί από το χαλάζι του Μαΐου και δεν ήταν πολύ εμφανίσιμα. 

Τα μάζεψε ο αδερφός μου και είπε αν είναι να τα κάνεις καμιά μαρμελάδα πάρτα. Και τα πήρα... Και τα άφησα 5 μέρες να ωριμάσουν καλά καλά και όταν επιστρέψαμε από την Μάνη είπα να τα ετοιμάσω.
Γενικά είναι αδιάφορα σαν φρούτα και χωρίς ιδιαίτερη γεύση... Ή μάλλον έχουν γεύση αλλά τους λείπει η ένταση.. είναι μάλλον φλατ να πω και ναι μεν είναι ωραία να τα κόβεις και να τα τρως από το δέντρο αλλά μέχρις εκεί. 
Όταν είναι να τα κάνεις μαρμελάδα χάνουν πολύ εκτός αν βάλεις μέσα κάτι που να τα ξεσηκώνει...

Από άλλες φορές ήξερα ότι αν αφήσεις τη φλούδα τους και τα βράσεις μαζί με αυτή παίρνουν ένα ωραίο ροζέ να το πω, ροδί να το πω χρώμα. Ένα χρώμα που μου αρέσει πολύ... Οπότε αποφάσισα να αφήσω τη φλούδα τελικά. 
Τα σκεφτόμουν αυτά το βραδάκι μετά το φαγητό την ώρα που τα είχα βάλει στην κατσαρόλα με λίγη ζάχαρη... Τι άλλο να βάλω μέσα όμως αναρωτιόμουν μιας και δεν είχα στο σπίτι λεμόνια.
Κρατούσα και ένα ποτήρι με Ακακίες του κυρ Γιάννη που είχε μείνει μετά το κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες και χωρίς να το πολυσκεφτώ το έριξα μέσα στην κατσαρόλα... 

Κρασί ροζέ, ταιριάζει με το χρώμα, όξινο, γλυκό και αρωματικό... Μάλλον θα παίξουν καλή μπάλα με τα κορόμηλα σκέφτηκα... 

Με είδε ο Ρόμπερτ και του γύρισαν τα μάτια.. Πάει ένα ποτήρι καλό κρασί θα σκέφτηκε, μιας και δεν τα πάει καλά με τα Κορόμηλα ενώ τα πάει καλά με τις Ακακίες... 
Χαμογέλασα... Για να δούμε τι θα δούμε... 

Τις Ακακίες τις ξέρω πολλά πολλά χρόνια και μου τις γνώρισε η φίλη μου η Αγγελική Οικονόμου. Σπίτι της τις είχα πρωτοπιεί όταν ακόμα τα ροζέ κρασιά δεν ήταν καθόλου της μόδας... Και ήμουν και λίγο μπλαζέ στην αρχή... Ροζέ κρασί.. άκου τώρα.. 
Τελικά τις λάτρεψα και τις πίνω από τότε... 

Πριν αρκετά χρόνια είχαμε πάει και στο οινοποιείο του Κυρ' Γιάννη κάπου κοντά στη Φλώρινα ας πούμε.. Τότε το έφτιαχναν μιας και είχε μόλις ξεκινήσει να είναι επισκέψιμο.. Κάπου έχω μερικές φωτογραφίες, ίσως κάτσω να τις βρω.. Πολύ ωραία εκδρομή αυτή με τους δρόμους κρασιού της βόρειας Ελλάδας... Τέλος πάντων... 

Η μαρμελάδα έγινε υπέροχη... σήμερα το πρωί την δοκίμασα με ψωμί και βούτυρο... Έδωσα και τη μισή στον αδερφό μου.. 3 βαζάκια όλα και όλα... 

Η συνταγή ακολουθεί

Πήγα στη λαϊκή... Θα μου πεις σιγά το νέο.. Ναι.. αλλά σε ποια λαϊκή; 
Πήγα στη λαϊκή στα Βριλλήσια. Και γιατί βρε Γιάννη πήγες εκεί; Πήγα εκεί γιατί εκεί θα βρω το Χρήστο. 
Ο Χρήστος είναι ο αγαπημένος μου παραγωγός. Χρόνια πολλά τον ξέρω από την περίοδο που έμενα στην Πεύκη και πηγαίναμε τα Σάββατα στη λαϊκή στο Μαρούσι. 
Εκεί, έβλεπα ένα πολύ οργανωμένο πάγκο ενός παιδιού που εκτός από οργάνωση είχε και πολύ στυλ και ωραία "διακόσμηση" στον πάγκο του και είχε διάφορα περίεργα λαχανικά.
Εκεί για παράδειγμα είχα πρωτοδεί Κέιλ ας πούμε. Και μιλάμε πολλά χρόνια πριν. 
Ένα κακό είχε ο πάγκος του Χρήστου. Το ότι περίμενες ουρά για να ψωνίσεις. Και δεν είχε χαρτάκια, ούτε μπορούσες να "κρατήσεις" θέση.. :-) 
Τώρα τι με έπιασε με τον Χρήστο; Ε, σκοπεύω να σας μιλήσω περισσότερο για εκείνον σε κάποιες μέρες. 

Λοιπόν! Πήγα στη Λαϊκή και έκανα το προσκύνημα στον πάγκο του. Είδα λοιπόν ότι είχε ολόφρεσκες φράουλες. Και πήρα. Γιατί ξέρω ότι ο Χρήστος καλλιεργεί με βιολογικές μεθόδους τα φυτά του και δεν τον ενδιαφέρει να πάρει πιστοποίηση.
Το ξέρετε ίσως ότι οι φράουλες είναι από τα πιο επιβαρυμένα σε φάρμακα φρούτα οπότε καλό είναι να ψωνίζετε βιολογικές φράουλες. 
Πήρα και αρκετά λαχανικά και ένα από τα δώρα που μου έκανε ήταν ένα μάτσο χαμομήλι το οποίο μάλιστα το έβαλε μέσα στην τσάντα με τις φράουλες...

Φτάνοντας σπίτι και ετοιμάζοντας τα πράγματα για το ψυγείο άνοιξα τη σακούλα με τις φράουλες και έβγαλα να φάω μία. Είχε ένα ελαφρύ άρωμα από το χαμομήλι και της πήγαινε πάρα πολύ... 
Και εκεί λοιπόν που θα τις έτρωγα ωμές είπα να τις κάνω μαρμελάδα. Μαζί με το χαμομήλι... 

Και έτσι έκανα και βγήκε μια από τις πιο ωραίες μαρμελάδες που έχω κάνει. 
Τρία βαζάκια μόνο.. Ένα πιο μεγάλο και δυο μικρά. Το ένα εξαφανίστηκε σχεδόν από την αρχή.  Χτες ήρθε ο Δημήτρης να δει λίγο το συναγερμό μιας και το πληκτρολόγιο της πίσω πόρτας δεν δούλευε. Εκείνη την ώρα έκανα στον πίσω κήπο τη φωτογράφηση για τη μαρμελάδα που δεν είχα προλάβει την ημέρα που τις αγόρασα. Είχα ανοίξει το δεύτερο μικρό βαζάκι.
Δοκίμασε μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα. Όταν φεύγοντας τον ρώτησα πόσο σου χρωστάω, μου είπε ένα βάζο μαρμελάδα. Του έδωσα το μεγάλο. Πρέπει να πάρω 3-4 κιλά μου φαίνεται αύριο... 

Η συνταγή ακολουθεί... 

Α! να πω το εξής. Στη μαρμελάδα φράουλα συνήθως βάζω και σπόρους κόλιαντρου γιατί μου αρέσει πολύ έτσι όπως σκάνε στο στόμα. Έβαλα αρκετούς όμως (1 κ.σ.) και χάθηκε λίγο η μυρωδιά του χαμομηλιού... Στην συνταγή λοιπόν τους μείωσα σε 1 κ.γ. 
Αν δεν βρείτε χαμομήλι βάλτε περισσότερο κόλιαντρο.

Όσοι με ξέρετε λίγο καλύτερα θα γνωρίζετε ότι έχω μεγάλη τρέλα με τα λουλούδια. Όχι μόνο να τα μυρίζω και να τα βλέπω αλλά και να τα τρώω… 

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και οι καμπάνες ηχούν πένθιμα και δεν τρώμε ούτε καν λάδι κανονικά. 

Αλλά το πρωί που έβγαζα το σκύλο βόλτα μου ήρθε η μυρωδιά από τις Ροβινίες λίγο πιο πάνω από το δρόμο μέσα στο πάρκο που έχουν πια ανθίσει. 

Από τα πιο όμορφα λουλούδια για μένα, μοσχομυρίζουν και έχω συνδέσει τη μυρωδιά τους με το Πάσχα. 

Προέρχονται από την Αμερική αλλά τα χρησιμοποιούν σε κήπους σε όλο τον κόσμο. 

Το ξύλο της είναι πανέμορφο και το χρησιμοποιούν για έπιπλα αλλά και για καυσόξυλα.

Στη Γαλλία τα λουλούδια της τρώγονται.. το ίδιο και στην Ιαπωνία που τα κάνουν Τεμπούρα… 

Διάβασα ότι στη Ρουμανία τα κάνουν μαρμελάδα.. χμμμμμ… ενδιαφέρον και πρέπει να το ψάξω… 

Είπα και εγώ να τα κάνω τεμπούρα λοιπόν και σας βρήκα τρομερή συνταγή από την αγαπημένη Donna Hay… Απλά την άλλαξα λίγο και προσέθεσα λίγη ζάχαρη…

Ο φίλος μου ο Κώστας πήρε σύνταξη και ανακάλυψε την μαγειρική. 

Αγόρασε και ένα σούπερ ντούπερ μίξερ, του έκανα δώρο και ένα εξάρτημα για ζυμαρικά και ξεκίνησε!!! στο δρόμο πήρε μερικά κιλά και μετά συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να τρώει αυτά που φτιάχνει.. Όχι γιατί δεν ήταν νόστιμα! Το ακριβώς αντίθετο. Επειδή ήταν.

Το θέμα βέβαια είναι ότι ο Κώστας ήταν Κομπιουτεράς. Και μια φορά Κομπιουτεράς, πάντα Κομπιουτεράς... Κάπως σαν την Πρώτη φορά Αριστερά ένα πράγμα.. 

Ξεκινώντας λοιπόν από τους υπολογιστές που ήθελε να είναι όλα τακτικά και τα καλύτερα ήθελε και οι συνταγές που φτιάχνει να είναι οι καλύτερες και οι πιο τέλειες.. Οπότε ξεκίνησε να βελτιστοποιεί όλες τις συνταγές του. 

Ξεκίνησε λοιπόν να φτιάχνει τσουρέκια.. μια χαρά ήταν.. Όχι όμως κατά τη δική του άποψη.. ήθελε να είναι τα πιο τέλεια τσουρέκια του κόσμου... Οπότε ξεκίνησε να αλλάζει το ένα να αλλάζει το άλλο να δοκιμάζει τις συνταγές όλων εκεί έξω.. 

Μέχρι και ιμβερτοποιημένη ζάχαρη έφτιαξε για να είναι σίγουρος ότι τα τσουρέκια του θα είναι τα πιο τέλεια τσουρέκια του κόσμου... 

Εγώ πάλι πέρασα από όλα αυτά τα στάδια.. Όταν δοκίμαζα συνταγές για τσουρέκια πριν χρόνια είχα φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν θυμόμουν πιο τσουρέκι αντιστοιχούσε σε ποια συνταγή... είχα χάσει τα αυγά και τα πασχάλια που λένε

Και όχι μόνο αυτό αλλά είμαι σίγουρος ότι κάπου χάθηκε η καλύτερη συνταγή του κόσμου για τσουρέκια... 

Φέτος είπα να κάνω κάτι άλλο... Να βρω μια εύκολη συνταγή για τσουρέκια.. τόσο εύκολη και απλή όμως που να μην αγχώνει τον άλλον.. Να μπορεί να τα κάνει και κάποιος που δεν έχει ιδέα για το πως γίνονται.. 

Ξεκίνησα από ένα Εβραϊκό ψωμί το Τσάλα το οποίο είναι το αντίστοιχο τσουρέκι των Εβραίων.. Μια εμπλουτισμένη ζύμη δηλαδή με αυγά και γάλα όπως και τα δικά μας τσουρέκια.. και έψαξα να δω αν μπορεί να γίνει ένα τέτοιο τσουρέκι χωρίς ζύμωμα.

Γιατί ψωμί χωρίς ζύμωμα υπάρχει και είναι τέλειο.. είπα λοιπόν να βρω και μια αντίστοιχη συνταγή για τσουρέκι.. 

Και την βρήκα.. Χωρίς ζάχαρη αλλά με μέλι.. Και χωρίς μαστίχα.. γιατί προσωπικά δεν μου αρέσει η μαστίχα ιδιαίτερα... Μου αρέσει όμως το πορτοκάλι.. και έτσι έβαλα εκχύλισμα πορτοκαλιού. Και μέλι πορτοκαλιάς του Γιάννη Καμπούρη.. Ένα από τα πιο φινετσάτα μέλια πορτοκαλιάς που έχω δοκιμάσει ποτέ. Για τον Γιάννη θα σας τα γράψω μια άλλη φορά γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο να τον γνωρίσετε και εκείνον αλλά και τα προϊόντα του. Τα μέλια και τα λάδια του.. Αυτό το μέλι πορτοκαλιάς όμως είναι χρυσός... τέλος πάντων.. πίσω στα τσουρέκια... 

Λοιπόν... για τα τσουρέκια δεν θα κουράσετε τα χεράκια σας.. θα γίνουν υπέροχα και νόστιμα χωρίς να τα ζυμώσετε. Θέλουν όμως λίγη υπομονή για να ξεκουραστεί η ζύμη και να ξεδιπλώσει τις αρετές της η γλουτένη του αλευριού. Για το λόγο αυτό η ζύμη θα πρέπει να μείνει στο ψυγείο για ένα βράδυ... Και μετά τα τσουρεκάκια μας να τα αφήσουμε σιγά σιγά να φουσκώσουν... 

Δοκιμάστε τα λοιπόν... 

Σαν του Κώστα τα απόλυτα τσουρέκια δεν θα είναι... αλλά δεν θα σας βάλω να φτιάξετε ιμβερτοζάχαρο όμως.. Θα μπορέσετε αντίθετα να πάτε μια βόλτα.. 

Και δείτε και βιντεάκι! 

Αγαπώ το κέικ μπανάνας ή αλλιώς το banana bread από τότε που το είδα για πρώτη φορά στο μπλογκ της αγαπημένης μου Deb και από τότε το κάνω συνέχεια... 

Αλλά το ήθελα λίγο πιο ελαφρύ και πιο ζουμερό. Έπαιξα λοιπόν πολύ με διάφορα υλικά και βρήκα ότι το στραγγιστό γιαούρτι του δίνει μια ωραία μαστιχωτή υφή που μου άρεσε πολύ.

Κάτι όμως ήθελα να κάνω και με τη ζάχαρη που ήταν αρκετή και κάποια στιγμή όταν δοκίμασα το πετιμέζι του Καραγγελή είπα ότι αυτό ήταν που ήθελα στη συνταγή μου! 

Και όχι να το παινευτώ αλλά είχα δίκιο.. Το πετιμέζι του έδωσε τόσο ωραία υφή και γεύση που δεν το φαντάζεστε... Αλλά το συγκεκριμένο πετιμέζι. Μην βάλετε άλλο γιατί θα είναι πολύ έντονο και θα κοντράρει πολύ τις μπανάνες με αποτέλεσμα μόνο banana bread να μην θυμίζει το γλυκό.

Αν δες το βρείτε τότε βάλτε την ίδια ποσότητα σε ζάχαρη. Μια χαρά θα είναι και με αυτή! 

Α! και για να μην το ξεχάσω.. Στη συνταγή ζητάω πολύ ώριμες μπανάνες.. Από αυτές που είναι κατάμαυρες.. Στα σούπερ μάρκετ τις πουλάνε τώρα πια έτσι και αρκετά φτηνότερα από τις κανονικές. 

Αν τώρα δεν έχετε και θέλετε σώνει και καλά να κάνετε το γλυκό τώρα τότε βάλτε τις μπανάνες σας για μερικά δευτερόλεπτά στο φούρνο μικροκυμάτων.. 

Δεν θα είναι το ίδιο αλλά καλύτερα από το τίποτε... 

Πανακόττα.. Ψημένη κρέμα δηλαδή. Αν και δεν την ψήνεις να πω την αλήθεια, οπότε μάλλον το όνομα είναι για να σε μπερδεύει... 

Κρέμα γάλακτος, ζάχαρη και ζελατίνα ουσιαστικά έχει μέσα και μπορείς να παίξεις με αρώματα και γεύσεις και συνοδευτικά όσο θες.. 

Η πρώτη αναφορά της έγινε το 2001 στο Πιεμόντε στην Ιταλία σαν ένα από τα παραδοσιακά γλυκά της περιοχής. Αν και όχι στη μορφή που την ξέρουμε σήμερα. 

Τέλος πάντων... μου αρέσει να βάζω και λίγο γιαούρτι μέσα, την κάνει λίγο πιο ελαφριά. Παραδοσιακά μου αρέσει να την αρωματίζω με βανίλια αν και εδώ έβαλα και ένα ξύλο κανέλας. Ταιριάζει με το συνοδευτικό που είναι ψητό ρούμπαρμπ στο οποίο έχω βάλει επίσης λίγη κανέλα μέσα. 

Για το ρούμπαρμπ σας τα είπα και στην μαρμελάδα. Είναι εκπληκτικό το τι μπορείς να κάνεις με αυτό. Εδώ, μαζί με μερικά ακόμα απλά υλικά γίνεται ένα μούρλια συνοδευτικό για την πανακόττα μας απλά ψήνοντας το για λίγο στο φούρνο. 

Ένα από αυτά είναι ένα υπέροχο μέλι φασκομηλιάς του Μανόλη Στεφανάκη από την Κρήτη το "Μελίγυρης"... Από εκείνη την πρώτη φορά που δοκίμασα μέλι φασκομηλιάς ένα πρωί στην Μάνη αγαπώ πολύ αυτό το μέλι. Και ναι μεν δεν μπορώ να το βρίσκω από τα παιδιά του ξενοδοχείου Αντάρης έξω από την Αρεόπολη μπορώ να βρίσκω το αντίστοιχο Κρητικό από τα παιδιά του Μελίγυρης στο Παντοπωλείο της Μεσογειακής Διατροφής. Τον κ. Στεφανάκη τον γνώρισα προσωπικά και στη Food Expo και τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήμασταν και συμφοιτητές στο πανεπιστήμιο.. Πρέπει να τον ρωτήσω... 

Α!! και να σημειώαω για ακόμα μια φορά ότι δεν έχω πάρει χρήματα για να αναφέρω το μέλι του κ. Στεφανάκη εδώ και ότι γενικά ότι αν χρησιμοποιώ ένα προϊόν είναι γιατί το αγαπώ και θέλω να το γνωρίσετε και εσείς... 

Το Ρούμπαρμπ είναι ένα λίγο μυθικό πράγμα για μένα. 

Είναι ένα λαχανικό να το πεις, ας το πεις, το οποίο κάνει μεγάλα πράσινα φύλλα πάνω σε κόκκινους βλαστούς. Θα έμοιαζε με παντζάρι αν οι μίσχοι ήταν πιο μεγάλοι από του πατζαριού και τα φύλλα του ήταν πολύ διαφορετικά από τα παντζάρια.

Να πω εδώ ότι τα φύλλα δεν τρώγονται.. ούτε οι ρίζες του φυτού.. 

Επίσης να πω ότι αν και στα Ελληνικά το Ρούμπαρμπ λέγεται Ραβέντι δεν είναι πολύ γνωστό στην Ελλάδα. 

Ίσως ήταν πιο γνωστό παλιότερα και δε στην βόρεια Ελλάδα κυρίως.

Τέλος πάντων.. 

Το γνώρισα πριν πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες μαζί με φράουλες σε ένα κραμπλ και έπαθα πλάκα.. Δεν βρήκα εκείνη την εποχή ούτε εκεί ούτε στο Παρίσι που πήγα ένα μήνα αργότερα. 

Βρήκα στο σούπερ μάρκετ Φλώρα στη Μύκονο (για όσους ξέρουν) τον ίδιο Απρίλιο αλλά δεν αγόρασα. 

Μετά βρήκα στην Αγγλία και στην Κύπρο αλλά ποτέ στην Ελλάδα. 

Τελικά στην Αυστραλία πριν από κάποιο καιρό βρήκα και έφερα πίσω 2 κιλά.. 

Δεν περίμενα να φτάσουν σώα αλλά τελικά μια χαρά και από αυτά έφτιξα 2 συνταγές.

Αυτή εδώ τη μαρμελάδα και μια πανακότα..

Η συγκεκριμένη μαρμελάδα τώρα συνδυάζει το πικρό με το ξινό και το γλυκό υπέροχα… 

Αν βρείτε Ρούμπαρμπ πρέπει να τη δοκιμάσετε. 

Στις περισσότερες συνταγές ονλάιν απλά στύβουν τα φρούτα αλλά εδώ είπα να τα κάνω φιλέτα. 

Δεν νομίζω ότι αξίζει… 

Αγαπώ πολύ τα έλατα! 

Μου θυμίζουν Χριστούγεννα αλλά και ταξίδι με το αυτοκίνητο για το χωριό του πατέρα μου στην Εύβοια. Όταν είμασταν μικροί παίζαμε ένα παιχνίδι με τον αδερφό μου όταν ανεβαίναμε τη Δίρφυ για να πάμε στο χωριό. 

Το παιχνίδι λεγόταν: "Βρες το πρώτο έλατο" και στο οποίο νικούσε όποιος έβρισκε και έδειχνε το πρώτο. Βλέπετε τα έλατα ξεκινούσαν πάνω από τα 600 μέτρα υψόμετρο οπότε μέχρι τότε στο δρόμο βλέπαμε μόνο πεύκα. 

Ιδιαίτερα την άνοιξη το παιχνίδι γινόταν λίγο πιο εύκολο μιας και ξεκινούσε η νέα τους εμφάνιση με τα ανοιχτοπράσινα φυλλαράκια στις άκρες των κλαδιών και ήταν ακόμα πιο εύκολο να τα δεις.. Αν τα έπιανες ήταν μαλακά και αν τα έτριβες στο χέρι σου, σου άφηναν ένα υπέροχο άρωμα.

Είπα λοιπόν να κάνω ένα καινούριο παιχνίδι και να μπορέσω να κρατήσω αυτό το άρωμα περισσότερο. Και μιας και όλο το ίντερνετ είναι γεμάτο με ζάχαρη από πασχαλιές και ζάχαρη από το ένα και το άλλο είπα να φτιάξω μια ζάχαρη από Έλατο. 

Τώρα τι θα την κάνω δεν ξέρω ακόμα. Ίσως φτιάξω με αυτή ένα κέικ...

Φυσικά μπορούμε να κάνουμε τη ζάχαρη αυτή και με πεύκο άνετα και θα είναι επίσης πολύ πολύ ωραία! Και με μυρτιά σκέφτομαι να τη δοκιμάσω κάποια στιγμή...