Τα αρωματικά ξίδια τα έχετε ακούσει και τα έχετε δει πιθανόν.
Κάτι λίγο θλιμμένα κλαδάκια από δεντρολίβανο ή εστραγκόν σε μπουκαλάκια αρκετά περίτεχνα κάποιες φορές και πάρα πολύ ακριβά σαν να μην έχουν μέσα ξίδι αλλά χρυσό..
Τέλος πάντων, πριν χρόνια είχα μπει και εγώ σε αυτό το τρεντ αλλά μου έφυγε μετά.
Μέχρι που έπεσε το μάτι μου (αχ αυτό το μάτι μου) στον Pascal Baudar…
Ο Pascal που λέτε είναι ένας Αμερικάνος Βέλγικης καταγωγής ο οποίος γυρνάει τη χώρα και δημιουργεί γαστρονομικές εμπειρίες με υλικά που βρίσκει από τη φύση.
Δεν είναι ένας απλός forager όμως.. Το έχει πάει ένα βήμα πιο πέρα και πραγματικά είναι καταπληκτικός.
Κάνει σεμινάρια (έχω παρακολουθήσει μερικά διαδικτυακά), έχει εκδόσει τρία βιβλία, έχει πάρει μέρος σε τηλεοπτικές εκπομπές, έχει κάνει ραδιόφωνο κλπ….
Έκανε λοιπόν κάτι μαγικό με τα ξίδια που πραγματικά κέντρισε το ενδιαφέρον μου..
Τι είναι αυτό;
Δεν κάθησε να κάνει ένα απλό αρωματικό ξίδι αλλά μαζεύει από τη φύση, φυτά, κομμάτια ξύλου, μανιτάρια κτλ και φτιάχνει ένα ξίδι αποτύπωμα της εποχής αλλά και του χώρου στον οποίο ζει..
Γιατί ακόμα και στον ίδιο τόπο, άλλα φυτά και σπόρια κτλ θα μαζέψεις από τη φύση τον Γενάρη και άλλα τον Απρίλη μιας και άλλα φυτά θα υπάρχουν το χειμώνα και άλλα την άνοιξη.
Επίσης και ο τόπος παίζει σημαντικό ρόλο. Άλλα φυτά υπάρχουν στο Φρακτό στη Δράμα και άλλα στη Νίσυρο και άλλα στη Σαντορίνη…
Οπότε λοιπόν το ξίδι κάθε φορά, κάθε εποχή, κάθε χρονιάς θα είναι διαφορετικό. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον για κάθε άνθρωπο που ενδιαφέρεται για τη γαστρονομία και μπορεί όλα αυτά να τα γευτεί.
Είμαι τυχερός και ζω σε ένα πάρκο οπότε η φύση είναι γύρω μου απλόχερα αλλά όλοι μπορούμε να το κάνουμε. Βγήκα λοιπόν αρχές του Ιανουαρίου και μάζεψα από το πάρκο ότι έβρισκα που ήξερα ότι δεν είναι δηλητηριώδες και πράγματα που ξέρω ότι τρώγονται. Άλλωστε στο κάτω κάτω ξίδι κάνουμε, δεν θα το πιούμε όλο, μερικές σταγόνες θα βάλουμε σε μια σαλάτα.. Ακόμα και μανδραγόρα να βάλουμε μέσα ε δεν θα γίνει και κάτι (μάλλον).
Ας δούμε λοιπόν τι κάνουμε…