Τα αρωματικά ξίδια τα έχετε ακούσει και τα έχετε δει πιθανόν. 

Κάτι λίγο θλιμμένα κλαδάκια από δεντρολίβανο ή εστραγκόν σε μπουκαλάκια αρκετά περίτεχνα κάποιες φορές και πάρα πολύ ακριβά σαν να μην έχουν μέσα ξίδι αλλά χρυσό..

Τέλος πάντων, πριν χρόνια είχα μπει και εγώ σε αυτό το τρεντ αλλά μου έφυγε μετά. 

Μέχρι που έπεσε το μάτι μου (αχ αυτό το μάτι μου) στον Pascal Baudar… 

Ο Pascal που λέτε είναι ένας Αμερικάνος Βέλγικης καταγωγής ο οποίος γυρνάει τη χώρα και δημιουργεί γαστρονομικές εμπειρίες με υλικά που βρίσκει από τη φύση. 

Δεν είναι ένας απλός forager όμως.. Το έχει πάει ένα βήμα πιο πέρα και πραγματικά είναι καταπληκτικός. 

Κάνει σεμινάρια (έχω παρακολουθήσει μερικά διαδικτυακά), έχει εκδόσει τρία βιβλία, έχει πάρει μέρος σε τηλεοπτικές εκπομπές, έχει κάνει ραδιόφωνο κλπ…. 

Έκανε λοιπόν κάτι μαγικό με τα ξίδια που πραγματικά κέντρισε το ενδιαφέρον μου..

Τι είναι αυτό; 

Δεν κάθησε να κάνει ένα απλό αρωματικό ξίδι αλλά μαζεύει από τη φύση, φυτά, κομμάτια ξύλου, μανιτάρια κτλ και φτιάχνει ένα ξίδι αποτύπωμα της εποχής αλλά και του χώρου στον οποίο ζει.. 

Γιατί ακόμα και στον ίδιο τόπο, άλλα φυτά και σπόρια κτλ θα μαζέψεις από τη φύση τον Γενάρη και άλλα τον Απρίλη μιας και άλλα φυτά θα υπάρχουν το χειμώνα και άλλα την άνοιξη.

Επίσης και ο τόπος παίζει σημαντικό ρόλο. Άλλα φυτά υπάρχουν στο Φρακτό στη Δράμα και άλλα στη Νίσυρο και άλλα στη Σαντορίνη… 

Οπότε λοιπόν το ξίδι κάθε φορά, κάθε εποχή, κάθε χρονιάς θα είναι διαφορετικό. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον για κάθε άνθρωπο που ενδιαφέρεται για τη γαστρονομία και μπορεί όλα αυτά να τα γευτεί. 

Είμαι τυχερός και ζω σε ένα πάρκο οπότε η φύση είναι γύρω μου απλόχερα αλλά όλοι μπορούμε να το κάνουμε. Βγήκα λοιπόν αρχές του Ιανουαρίου και μάζεψα από το πάρκο ότι έβρισκα που ήξερα ότι δεν είναι δηλητηριώδες και πράγματα που ξέρω ότι τρώγονται. Άλλωστε στο κάτω κάτω ξίδι κάνουμε, δεν θα το πιούμε όλο, μερικές σταγόνες θα βάλουμε σε μια σαλάτα.. Ακόμα και μανδραγόρα να βάλουμε μέσα ε δεν θα γίνει και κάτι (μάλλον). 

Ας δούμε λοιπόν τι κάνουμε… 

Θα το κρατήσω μικρό αυτό το κείμενο.. Ελπίζω δηλαδή αν και επειδή με ξέρω κρατάω μικρό καλάθι. Παρασύρομαι και.. Και ναι πάλι το κάνω...

Να τα σβήσω να τα γράψω από την αρχή; μπα.. ας τα αφήσω, να είναι όπως είναι.. ατάκτως ερριμένα... 

Λοιπόν! τελευταία μέρα του χρόνου... Και ήρθε η ώρα για να κάτσουμε κάτω και να σκεφτούμε πως ήταν το άτιμο το 21, και πως θα είναι το άτιμο το 22.

Γαμώτο, ξέχασα να βγάλω το τυρί κρέμα και το βούτυρο από το ψυγείο, πως θα προλάβω να κάνω το τσιζκέικ για τη Λίνα σήμερα ε; (πάω και το βγάζω και έρχομαι..) 

Ωραία πάει και αυτό.. Ελπίζω τώρα να καθυστερήσουν τα παιδιά που είναι να φέρουν το πέλετ σήμερα για τη σόμπα μπας και τελειώσω αυτό το κείμενο αλλά μπα.. με την τύχη μου το βλέπω ότι θα είναι εδώ σε 10 λεπτά.

Ω, ρε ξέχασα να συμμαζέψω την αποθήκη, που θα βάλουν τώρα τα πράγματα; (φεύγω και πάω αποθήκη αφού πρώτα πατάω το save για το κείμενο μην τα ξαναγράφω από την αρχή... 

Από την άλλη όμως αν τα έγραφα από την αρχή δεν θα έγραφα όλα αυτά έτσι δεν είναι; μάλλον ναι... 

Όλα αυτά έτσι για να δείτε τι γίνεται στο μυαλό μου και πιθανόν (εύχομαι πιθανόν) και στα μυαλά των περισσότερων από μας.. μην είμαι μόνος μου καταλαβαίνετε.. 

Λοιπόν... το 21 πάει.. και να μην γυρίσει να πω; δεν το λέω ότι ήταν χάλια αλλά δεν το λες ότι ήταν και πολύ σπουδαίο. Το 22 πάλι για τους Παρθένους λέει ότι θα είναι το καλύτερο.. χμμμ για να δούμε. 

Πάντως πολλές φορές νιώθω ότι η ζωή περνάει και ούτε που την παίρνουμε χαμπάρι.. ούτε καν. Κάνουμε τόσα πράγματα, μας απορροφά τόσο η δουλειά και η οικογένεια που ξεχνάμε τον εαυτό μας. 

Κάπου κάπου ξεχνάμε να αναπνέουμε κιόλας. 

Για μένα το 21 ήταν καλή χρονιά για ένα πράγμα. Κατάφερα και πήρα πολλές ανάσες την ώρα που δούλευα για ένα project εκτός Αθηνών. Ένα πολύ όμορφο φωτογραφικό πρότζεκτ που τελειώνει σιγά σιγά και τώρα μπαίνει σε άλλη φάση. 

Μου έδωσε την ευκαιρία όμως την ώρα που φωτογράφιζα στη φύση να σκέφτομαι λίγο, να σκέφτομαι και να αγκαλιάζω φυτά και δέντρα. Και ένα δυο φορές να περπατάω ξυπόλυτος και να ακουμπάνε οι πατούσες μου στη γη. Ευτυχώς που δεν περνούσε κανένας γιατί θα έλεγε ότι αυτός έχει ξεφύγει.. (όχι ότι δεν το λένε τώρα, αλλά άλλο θέμα αυτό)... 

Στην τελευταία σιωπή λοιπόν, έκοψα μερικές κορυφούλες από ένα έλατο και τις έφερα στην Αθήνα. 

Σήμερα το πρωί λοιπόν, ψιλόκοψα 2-3 κορφούλες σε μια κούπα, τη γέμισα με καυτό νερό και την άφησα 5 λεπτά. Η μυρωδιά και η γεύση του δάσους ήρθε στα ρουθούνια μου..

Για να το γλυκάνω λίγο έβαλα λίγο από το σιρόπι που είχα φτιάξει όταν έκανα το γλυκό με τα κουκουνάρια. Γλυκό και πικρό μαζί.. τανικό επίσης. 

Ανακάτεψα και ήπια μια γουλιά.. Όπως η ζωή ένα πράγμα σκέφτηκα. Κάθησα 5 λεπτά, ήπια λίγο ακόμα και αποφάσισα να το φωτογραφίσω και να ανεβάσω τη συνταγή στο σάιτ. 

Ίσως και να χάθηκε η μαγεία για μένα, ίσως και όχι. Αλλά ακόμα και να έφυγε από εδώ ίσως ήρθε σε σας.

Καλή χρονιά να έχουμε!!! Χρόνια πολλά και καλά!!! 

Μου αρέσουν πολύ οι φακές... Πολύ όμως.. τις θεωρώ πολύ εύκολο φαγητό να γίνουν.. εξαιρετικά θρεπτικές και γενικά μια υπερτροφή. 

Έχω πάντα βρασμένες σε μερίδες στην κατάψυξη για σαλάτες αλλά και χωρίς να έχεις βρασμένες και χωρίς μούλιασμα μπορείς να έχεις ένα γεύμα σε λίγες ώρες. 

Αλλά τελευταία ξεκίνησα να το ψάχνω λίγο περισσότερο με τις φύτρες... Και γενικά με τα όσπρια όταν βλαστάνουν.. 

Γενικά οι φύτρες είναι γεμάτες θρεπτικά συστατικά και βιταμίνες. Αλλά τι γίνεται όμως με το βράσιμο; διατηρούνται; αξίζει να μπούμε στη διαδικασία; 

Έκανα μια μικρή έρευνα και βρήκα τα εξής: 

Οι φακές όπως όλα τα όσπρια περιέχουν φυτικό οξύ που τις κάνει δύσπεπτες και πολλές φορές παραπονιόμαστε ότι μας τουμπανιάζουν, ότι κλάνουμε συνέχεια κτλ... Με το μούλιασμα λοιπόν και το φύτρωμα τους το φυτικό οξύ χάνεται κάνοντας τις φακές πολύ πιο εύκολες στην πέψη.

Επίσης το φύτρωμα τους αυξάνει τη διαθεσιμότητα τους σε βιταμίνες Β και D.. αυτό έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα και κάνει τα όσπρια ακόμα πιο θρεπτικά! 

Επίσης το φύτρωμα αυξάνει τις πρωτεΐνες τους κατά τουλάχιστον 10%.

Με το φύτρωμα μειώνουμε το χρόνο βρασμού στο μισό περίπου.

Αυξάνονται οι φαινόλες στο διπλάσιο. Οι φαινόλες είναι αντιοξειδωτικά που υπάρχουν και στο ελαιόλαδο για παράδειγμα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βοηθάνε στη μείωση της κακής χοληστερίνης και του διαβήτη. 

Και τέλος αλλάζει τη γεύση τους και την υφή τους. Μπορούμε να φάμε τις φακές ωμές σε σαλάτα αλλά ακόμα και όταν τις βράζουμε έχουν μια εντελώς διαφορετική γεύση. Γίνονται πιο απαλές, αποκτούν μια γεύση σαν ξηρούς καρπούς και γενικά είναι σαν να τις έχουμε ανεβάσει μια σκάλα. 

Αρνητικά δεν υπάρχουν καθόλου στη διαδικασία. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι απλά αυξάνουμε το χρόνο κατά δυο μέρες πράγμα που σημαίνει ότι αν θέλουμε να τις φυτρώσουμε πρέπει να το προγραμματίσουμε λίγο.. 

Εγώ προσωπικά τρελάθηκα με τη γεύση και είναι ο μόνος τρόπος που θα τρώω τις φακές από εδώ και πέρα. Θα το δοκιμάσω και με τα ρεβίθια σίγουρα αλλά και με τα φασόλια. 

Να πω επίσης ότι το δοκίμασα με τις υπέροχες φακές από το δικότυλο και μάλιστα ήταν και προπέρσινες.. Έχω να πω ότι βλάστησαν όλες πράγμα που σημαίνει πόσο καλή δουλειά κάνουν τα παιδιά με την καλλιέργειά τους. 

Ας δούμε λοιπόν τις λεπτομέρειες.. 

Εμείς οι Έλληνες βρε παιδί μου νομίζουμε ότι έχουμε πιάσει τον Πάπα από τα ** ένα πράγμα.. Ίσως γιατί στα αρχαία χρόνια κάπως ήταν οι πρόγονοί μας, τώρα νομίζουμε ότι όλα τα ξέρουμε, από μας ξεκίνησαν όλα κλπ, κλπ... 

Όταν λοιπόν πριν 30 χρόνια είχα πάει για πρώτη φορά στην Αμερική είχα δοκιμάσει μπάμπκα.. Το αντίστοιχο Εβραϊκό τσουρέκι είναι... 

Μου είχε κάνει εντύπωση λοιπόν πως είναι δυνατόν να έχουν και άλλοι λαοί το Τσουρέκι. χα χα χα!!! σιγά σιγά θα μου έλεγαν ότι κάνουν και άλλοι λαοί κουραμπιέδες :-) Και φυσικά μετά από χρόνια κατάλαβα ότι ούτε εκεί έχουμε τα πρωτεία.. 

Μπάμπκα πρώτη φορά έφτιαξα πριν 12 χρόνια όταν είδα μια συνταγή στο σάιτ της αγαπημένης Debs και μετά άρχισα να την βλέπω να γίνεται σιγά σιγά γνωστή και στην Ελλάδα κυρίως τα τελευταία 2-3 χρόνια. Ιδίως στο lockdown όταν όλοι ξεκίνησαν να ζυμώνουν η μπάμπκα είναι μια παρασκευή που είναι απλή, συγχωρεί περισσότερο από το τσουρέκι και είναι πεντανόστιμη. 

Μιας και πρέπει να χάσω βάρος είπα να κάνω μια αλμυρή εκδοχή της Μπάμπκας και ξεκίνησα μια μικρή έρευνα. 

Το πρόβλημα που θα υπήρχε θα ήταν η έλλειψη της ζάχαρης και πως αυτό θα είχε ίσως κακή επίδραση στην υφή της ζύμης αλλά τελικά μπορώ να πω ότι δεν έκανε τη διαφορά..

Για τη γέμιση τώρα είχα λίγο από ένα πέστο που είχα κάνει και το είχα στο ψυγείο, είχα υπέροχο Αγελαδινό Μαστέλο από τη Χίο, είχα υπέροχα φιστίκια του Πάνου από το Κέλυφος και ένα βαζάκι με λίγες λιαστές ντομάτες σε λάδι από την Authentic Greece.. 

Μπορείτε να βάλετε ότι θέλετε.. σάλτσα ντομάτας, ντιπ πιπεριάς, ότι τριμμένο τυρί, κτλ κτλ... 

Έγινε καταπληκτική... Υπέροχη και τέλεια.. Μάλιστα γίνεται σε 2 φόρμες οπότε η μια μπαίνει κατάψυξη καλά κλεισμένη... 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Είμαι τόσο τυχερός.. 

Πραγματικά ώρες ώρες νιώθω ευλογημένος. Κάνω την αγάπη μου δουλειά, συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους και δοκιμάζω καταπληκτικά προϊόντα. 

Σε αυτή τη συνταγή συνυπάρχουν προϊόντα που οι άνθρωποι που τα παράγουν αγαπούν και αυτοί τόσο πολύ αυτό που διάλεξαν να κάνουν που απλά το πιάτο που μαγείρεψα βγήκε απλά μαγικό... 

Είναι απίστευτο επίσης σε αυτή την εποχή της μαζικότητας και της ανωνυμίας να ξέρεις από που είναι το κάθε τι που μπαίνει στην κοιλιά σου. Να τρέφεσαι συνειδητά, να παίρνεις ενέργεια από την τροφή, όχι μόνο από τα θρεπτικά της συστατικά αλλά και από την ενέργεια που έβαλαν μέσα σε αυτή οι άνθρωποι που τα παρήγαγαν. Πραγματικά σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα για τον εαυτό σου, για τον κόσμο και σε κάνει να έχεις μια μικρή ελπίδα για το αύριο...

Στη συνταγή αυτή λοιπόν υπάρχουν τα όσπρια από το Δικότυλο που τα αγαπώ πολύ και σας τα έχω αναφέρει αρκετές φορές, υπάρχουν τα φοβερά σέσκουλα του Χρήστου Μπλαντή από τον Μαραθώνα, τον φοβερό αυτό καλλιεργητή που τα προϊόντα του θα τα βρεις στις λαϊκές του Μαρουσιού, του Χαναδρίου κτλ, υπάρχει το λάδι του Ευτύχη το Pamako από την Κρήτη (ακόμα να κάνω την παρουσίαση σου εδώ γαμώτο!), υπάρχει το Πετιμέζι του Καραγγελή, και υπάρχει και ένα πολύ ωραίο Riesling από τη Σιάτιστα από το οινοποιείο "Δύο Φίλοι" που νομίζω ότι ήταν το πρώτο Ελληνικό οινοποιείο που επισκέφτηκα ποτέ πριν από πάνω 10 χρόνια και είχα μαγευτεί από την προσπάθεια της Γεωργίας και του Γιάννη εκεί πάνω... Ελπίζω να πάω σύντομα ξανά! 

Τη συνταγή την ξεκίνησα αργά χτες το βράδυ.. Αγόρασα κάτι πολύ ωραία πυράντοχα ταψιά από το Σκλαβενίτη χτες και ήθελα να τα φωτογραφίσω... Θυμήθηκα ότι έχω κάτι σέσκουλα στο ψυγείο που είχα πάρει από τον Χρήστο πριν από δυο εβδομάδες και είπα ότι θα τα φωτογραφήσω με αυτά μιας και τα συγκεκριμένα σέσκουλα έχουν τρομερά χρώματα. Καθώς άνοιξα τις σακούλες είδα ότι έχω 3 μάτσα και ότι δεν θα αντέξουν και άλλη μια εβδομάδα οπότε είπα να σκαρώσω ένα φαγάκι. Και επειδή αρκετούς υδατάνθρακες είχα φάει τελευταία είπα να τα συνδυάσω με μερικούς ακόμα :-) Βέβαια τα όσπρια έχουν υδατάνθρακες αλλά τουλάχιστον είναι αρκετά πολύπλοκοι και έτσι δεν τους κάνει άμεση ενέργεια ο οργανισμός μας. Πάντα έχω στην κατάψυξη σακουλάκια με βρασμένα όσπρια για σαλάτες και φαγάκια και χρησιμοποίησα ένα από αυτά. 

Σε 20 λεπτά είχα έτοιμη φαγητάρα... Φαγητάρα όμως... 

Συνταγή εδώ:

Για τη μολόχα σας τα έλεγα στο προηγούμενο... Τελικά την έβαλα όλη για βάμμα και θα πάω να μαζέψω άλλη για να αποξηράνω. 

Γενικά δεν είμαι και πολύ στα πάνω μου. Η κλεισούρα και όλο αυτό το πράγμα με έχει και εμένα φέρει στα όριά μου όπως και όλες και όλους εσάς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι κάνουμε εδώ αλλά ΟΚ.. Πάντως σίγουρα κάτι δεν κάνουμε καλά γιατί τα κρούσματα είναι ψηλά και εμείς ανοίγουμε γιούρια στα παλιούρια. Πάντως ότι ο κόσμος έχει κουραστεί δεν είναι δικαιολογία.

Αλλά τι ξέρω εγώ; Αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα πολύς κόσμος ακούει ανθρώπους σαν τον Brian Rose τον Icke και άλλους και πραγματικά αυτό μου κάνει εντύπωση.. Δεν θα πω τις απόψεις μου εδώ, δεν είναι συνταγή μαγειρικής αλλά απλά όπως λένε ακολούθησε το χρήμα... 

Για τα ντολμαδάκια τώρα:

Καθώς μάζευα τα λουλούδια της μολόχας μάζεψα και μερικά φύλλα και είπα να κάνω ντολμαδάκια γιατί ήξερα ότι στην Κρήτη αλλά και αλού τα χρησιμοποιούν για το λόγο αυτό.. Άλλωστε όταν βγαίνουν οι μολόχες τα αμπέλια ακόμα αργούν οπότε λογικό το θεωρώ.. 

Μπορώ να πω ότι βγήκαν πολύ νόστιμα τα ντολμαδάκια μου... Η χρήση του πληγουριού βοήθησε και η σάλτσα ήταν καταπληκτική... 

Δοσολογίες δεν έχω.. φαντάζομαι αν ανοίξετε μια συνταγή για ντολμαδάκια γιαλατζί θα βρείτε τα βάρη κτλ αλλά εγώ το έκανα εντελώς στην τύχη και βγήκε σούπερ... 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Αγαπώ πολύ τις μολόχες.. Έχουμε πολλές εκεί που ζω.. 

Μικρός που έπεφτα συχνά στις τσουκνίδες έτριβα το πονεμένο μέρος με φύλλα από μολόχα. 

Ο παππούς έλεγε ότι πάντα δίπλα σε μια τσουκνίδα φύτρωνε και μια μολόχα, γιν και γιαν και ο θεός μαζί μας. 

Μεγαλώνοντας είδα ότι καμία σχέση οι μολόχες με τις τσουκνίδες τουλάχιστον το που φυτρώνουν αλλά σαν παιδάκι καλή ήταν η ιστορία.. 

Πάντως τις μολόχες τις λάτρευα.. σαν λουλούδια βέβαια δεν κρατούσαν πολύ αλλά δεν με ένοιαζαν τόσο τα λουλούδια τότε. 

Αυτό που μου άρεσε ήταν τα "ψωμάκια" της μολόχας, οι σπόροι της δηλαδή που όταν είναι άγουροι μοιάζουν λίγο σαν το ψωμί μαργαρίτα που παίρναμε από το φούρνο. 

Σε άλλες χώρες τα λένε τυράκια αλλά όπως και να το πεις σαν παιδιά με τον αδερφό μου τα ταράζαμε. Πολύ νόστιμα ήταν! 

Μεγαλώνοντας έμαθα ότι τις μολόχες τις τρώμε και ότι τα βλαστάρια και τα φύλλα μπορούμε να τα βάλουμε σε σαλάτα ωμά ή να τα σιγοβράσουμε λίγο και να τα βάλουμε σε ομελέτα. 

Επίσης έμαθα πόσο μαγική είναι η μολόχα μιας και τα φύλλα, τα λουλούδια, τους μίσχους και τη ρίζα ακόμα μπορούν να μας βοηθήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε περιπτώσεις δυσκοιλιότητας, προβλημάτων με την απόχρεμψη, τονωτικό του εντέρου, διουρητικό αλλά και σαν βοηθητικό σε πονεμένα πόδια ή σε φλεγμονές του δέρματος. 

Από τα μέρη του φυτού φτιάχνουμε έκχυμα, αφέψημα, βάμμα αλλά και καταπλάσματα. 

Για να δούμε όμως ποιες οι διαφορές τους. 

Τα εκχύματα και τα αφεψήματα συνήθως γίνονται από ξερά βότανα. Αφήνουμε δηλαδή τα μέρη του φυτού που χρησιμοποιούμε να ξεραθούν στην σκιά και μετά από αυτά κάνουμε τα εκχύματα και τα ροφήματα. 

Το βάμμα γίνεται και από ξερά και φρέσκα μέρη του φυτού. 

Το έκχυμα τώρα είναι κυρίως για πιο ευαίσθητα μέρη του φυτού όπως τα λουλούδια ή τα φύλλα. Σε αυτό ένα μέρος από τα λουλούδια ή τα φύλλα απλά μπαίνει με καυτό νερό σε μια κανάτα και στην ουσία υπάρχει μια διαβροχή του φυτού από το νερό. 

Παίρνουμε ένα ρόφημα λοιπόν όπως κάνουμε με το τσάι στα σακουλάκια που τα βάζουμε απλά σε βραστό νερό. 

Το αφέψημα τώρα γίνεται κυρίως σε λιγότερο ευαίσθητα μέρη του φυτού και εκεί βράζουμε το μέρος του φυτού μαζί με νερό για κάποια ώρα ώστε να περάσουν τα συστατικά του στο νερό και να το πιούμε μετά. Είναι όπως κάνουμε το τσάι του βουνού που το βράζουμε μαζί με νερό (κοτσάνια, φύλλα και άνθη) και το πίνουμε μετά. 

Το βάμμα είναι κάτι διαφορετικό. Δεν χρειάζεται θέρμανση και αντί για νερό χρησιμοποιούμε οινόπνευμα. Ανάλογα το πόσο ευαίσθητα είναι τα μέρη του φυτού και από το αν είναι φρέσκα ή αποξηραμένα θα πάρουμε την απόφαση για το πόσοι βαθμοί θα είναι το αλκοόλ που θα χρησιμοποιήσουμε. Όσο πιο σκληρό το μέρος του φυτού τόσο περισσότερους βαθμούς πρέπει να έχει το αλκοόλ... 

Εγώ σήμερα μάζεψα τις μολόχες της χρονιάς. Ένα μέρος από τα λουλούδια θα τα χρησιμοποιήσω για βάμμα και τα υπόλοιπα θα τα αποξηράνω για να έχω τον χειμώνα τον επόμενο και να φτιάχνω τα "τσάγια" μου... 

Φωτογράφισα τα λουλούδια και θα σας γράψω τι κάνω με το βάμμα κτλ αλλά επειδή για να είναι έτοιμο θα πρέπει να περάσουν 6 εβδομάδες το άρθρο θα το συμπληρώσω τότε. 

Επίσης μάζεψα και λίγα τρυφερά φύλλα και έκανα ντολμαδάκια με πλιγούρι και μια ωραία σάλτσα. 

Θα τα φωτογραφήσω και θα ανεβάσω και αυτή τη συνταγή στο σάιτ... 

Ας δούμε λοιπόν πως θα προετοιμάσουμε τις μολόχες μας... 

Την Κολέτ την ήξερα.. 

αν θέλετε να μάθετε για αυτήν δείτε αυτό το λινκ.

Αυτό που δεν ήξερα όμως ήταν ότι είχε φτιάξει ένα πολύ ωραίο ποτό..

Ένα ποτέ με βάση το κρασί (κυρίως λευκό ή ροζέ)  που αρωματίζεται και χρωματίζεται όμως από πορτοκάλια αλλά και λίγο κονιάκ... 

Ένα κοκτέιλ να το πω, δεν είναι... κρασί δεν είναι, ποτό δεν είναι, δεν ξέρω τι είναι... 

Επίσης είναι γλυκό, ξινό, πικρό κάπως σαν την ίδια την Κολέτ.. 

Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι είναι πολύ εύκολο να το φτιάξετε. Θέλει απλά λίγο χρόνο... ένα μήνα ας πούμε. 

Αλλά σε αυτό το χρόνο δεν κάνετε τίποτε εσείς.. Απλά περιμένετε. 

Σας κέντρισα το ενδιαφέρον; Για δείτε τι θα χρειαστείτε! 

Μου αρέσει πολύ να μαζεύω πράγματα που τρώγονται από τη γη.. 

Μανιτάρια, λαχανικά, χόρτα, λουλούδια... 

Πολλές συνταγές που έχω ανεβάσει όπως αυτή, αυτή, αυτή και αυτή από τούρτες, ποτά, ορεκτικά κτλ είναι με πράγματα που έχω μαζέψει από τις βόλτες μου στη φύση. Με αυτό βρίσκομαι πιο κοντά στη γη, ξέρω πότε βγαίνει το κάθε τι και κάθε χρόνο το περιμένω. 

Είναι μια καταπληκτική αίσθηση και νομίζω πως είναι κάτι που χάνεται στις μέρες μας δυστυχώς. 

Είμαι τυχερός γιατί από μικρός πήγαινα με την οικογένειά μου στο χωριό στο οποίο γεννήθηκε ο πατέρας μου και εκεί το foraging ήταν τρόπος ζωής. Επίσης είμαι τυχερός γιατί ζω σε ένα μεγάλο πάρκο οπότε ακόμα και εκεί μπορείς να βρεις διάφορα πραγματάκια που τρώγονται. Θυμάμαι μικρό παιδί τρώγαμε και μας άρεσαν πολύ τους άγουρους καρπούς της μολόχας που μοιάζουν σαν καρβελάκια ψωμιού ή τους τρυφερούς μίσχους της άγριας σίκαλης που ήταν σχεδόν γλυκοί..  Και όσο για τη ρίζα του 'κλέφτη' αυτού του φυτού δηλαδή που φυσάμε και ταξιδεύουν οι σπόροι του κουβαλώντας μικρά αλεξίπτωτα έχει μια υπέροχη γεύση στρειδιού και αργότερα έμαθα ότι είναι το salsify που πωλείται πανάκριβα.. 

Τέλος πάντων... 

Στις τελευταίες βόλτες μου είδα ότι είχαν ήδη ανθίσει τα άγρια σκορδάκια, υπέροχα λουλουδάκια τα οποία μοσχομυρίζουν ή μοσχοβρωμάνε σκόρδο (ανάλογα πως το βλέπει κανείς). Έκοψα μερικά και τα έκανα κάτι πολύ απλές αλμυρές τηγανίτες που ήταν πεντανόστιμες.

Η ζύμη πολύ απλή, αλεύρι και νερό, λίγο αλάτι και πιπέρι, μερικά αρωματικά (μαϊντανό και άνηθο) και απλά τα τηγανίζεις... 

Αλεύρι είχα ένα πολύ ωραίο δίκοκκο μύλων Αγίων Γεωργίου με το οποίο κάνω και ωραίο ψωμί, και τέλος συνδύασα τις τηγανήτες με τριμμένο Κατσικίσιο μαλακό Μαστέλο... Τέλειος συνδυασμός!

Ας δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε για αυτή την εύκολη συνταγή για ένα απλό μεσημεριανό πιάτο...

Έχω ανεβάσει αρκετά χούμους στο σάιτ αυτό.. και είναι τρελό μιας και δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Και σχεδόν όλες οι συνταγές από χούμους που έχω ανεβάσει έχουν και κάτι... 

Υπάρχει το χούμους με την κολοκύθα όπου η κολοκύθα δίνει μια πιο ελαφριά γεύση... 

Υπάρχει το χούμους με το πατζάρι με το ιδιαίτερο χρώμα του... 

Αλλά ακόμα και το απλό χούμους δεν είναι τόσο απλό μιας και μέσα βάζω αντζούγιες.. 

Τελικά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχω θέμα με το ταχίνι ακόμα και στο χούμους. 

Γενικά το σουσάμι το λατρεύω.. Σε τυρόπιτα επάνω θα μετρήσω τους σπόρους του ένα πράγμα. 

Αλλά όταν το κάνεις ταχίνι ε κάπως ξεφεύγει και γίνεται πολύ έντονο. Ταχινόπιτες κτλ ας πούμε ούτε να τις δω.. 

Άντε σε σάλτσα με μπόλικο νερό και λεμόνι μαζί με φαλάφελ θα το φάω αλλά μέχρις εκεί.. 

Πριν από λίγες μέρες έφτιαξα ένα βίντεο με χούμους για το περιοδικό Olive σε μια συνταγή με ταχίνι. 

Η συνταγή είναι της Νανάς Δαριώτη η οποία είναι καταπληκτική μαγείρισσα και πολύ πολύ έμπειρη... 

Μου άρεσε πολύ η συνταγή της αλλά ήθελα να δοκιμάσω να κάνω ένα χούμους με κάποιο άλλο καρπό... 

Τότε σκέφτηκα ότι ίσως άξιζε να δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω τα φιστίκια του Kelyfos αντί για σουσάμι.. και να κάνω "ταχίνι" από φιστίκι Αγίνης. 

Το έφτιαξα και στα πρώτα βήματα κατάλαβα ότι πρέπει να μειώσω λίγο την ένταση των υπολοίπων υλικών μιας και δεν είχαν να παίξουν

ενάντια στο ταχίνι αυτή τη φορά.. 

Οπότε έβαλα λιγότερο σκόρδο και λεμόνι καθώς και μπαχαρικά. 

Για το χρώμα και ελαφριά γεύση χρησιμοποίησα κάποια αρωματικά μέσα στο σώμα του χούμους που έδωσαν ωραία γεύση και άρωμα. 

Νομίζω ότι αυτό θα είναι το αγαπημένο μου χούμους!

Τα κεραμικά που έχω σερβίρει το χούμους και τις πίτες είναι από το υπέροχο Homatino

Λατρεύω τους λωτούς..

Δηλαδή δεν είναι ότι τόσο πολύ τους θεωρώ σαν πολύ γευστικό φρούτο αλλά τρελαίνομαι με την πάρτη τους ένα πράγμα. 

Να πω ότι τους λατρεύω σαν δέντρα, είναι το απόλυτο χειμωνιάτικο καρποφόρο με μόνο τους κόκκινους καρπούς πάνω στα γκρι κλαδιά για να μην πω τα υπέροχα πορτοκαλί τους φύλλα το φθινόπωρο...

Στη ζαχαροπλαστική τώρα τους βάζω σε μια υπέροχη πουτίγκα που κάνω και πραγματικά την λατρεύω... αλλά δεν θυμάμαι να τους είχα χρησιμοποιήσει στη μαγειρική. Μέχρι που μου ήρθε η ιδέα να τους βάλω σε μια κολοκυθόσουπα. 

Σκεφτόμουν ότι θα ήταν μια υπέροχη σούπα.. αλλά περίμενα μέρες να την κάνω γιατί οι λωτοί που είχα οι άτιμοι δεν ωρίμαζαν με τίποτε.. 

Αλλά τελικά έγινε μια σούπα μα μια σούπα, όνειρο!!! Δοκιμάστε τη.. έτσι αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στον εαυτό σας... 

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως έπρεπε να έψηνα και τους λωτούς μαζί με την κολοκύθα.. 

Την επόμενη φορά θα το δοκιμάσω... Ίσως κάνει τη γεύση ακόμα πιο έντονη! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε!

Το συγκεκριμένο πιάτο το έχω φάει στην Ιταλία στη Γένοβα συγκεκριμένα και το λένε Farinata αλλά το έχω φάει και στη Νίκαια στη Νότια Γαλλία και το λένε Socca. Παρόμοια πιάτα έτσι μια ζύμη φτιαγμένη από αλεύρι ρεβιθιού, νερό, λάδι και αλάτι υπάρχουν στις περισσότερες περιοχές της Ιταλίας (ιδίως του Νότου και της Σικελίας) καθώς επίσης της Νότιας Γαλλίας όπου και πάλι θα το συναντήσουμε με διάφορα ονόματα. 

Στην Ελλάδα δεν θυμάμαι να το έχω φάει πουθενά αλλά πολύ πιθανόν να υπάρχει κάπου σαν ξεχασμένη συνταγή... Άλλωστε τα ρεβίθια ξεκίνησαν να καλλιεργούνται στην Ασία γύρω από τον Καύκασο και η καλλιέργειά τους μεταφέρθηκε στην Μεσόγειο και φυσικά και στην άλλη μεριά Ινδία κτλ όπου εκεί πραγματικά είναι ένα τρόφιμο που πραγματικά καλλιεργείται πολύ.. Μιας και σίγουρα η καλλιέργειά τους θα πέρασε από Ελλάδα για να πάει Ιταλία και μετά Γαλλία κτλ μάλλον θα τα τρώγαμε και εμείς σαν αλεύρι και όχι μόνο σαν όσπρια σούπα.. Αν κάποια ή κάποιος έχει μνήμες από μια τέτοια παραδοσιακή συνταγή ας μου πει... 

Είναι ένα εξαιρετικά απλό πιάτο που σχεδόν δεν έχει συνταγή.. 4 υλικά μόνο... Αλεύρι από ρεβίθι, νερό, ελαιόλαδο και αλάτι.. άντε και πιπέρι άντε και κανένα μπαχαρικό... 

Η προετοιμασία της όμως θέλει λίγο προσοχή και δεν είναι κάτι που θέλει βιασύνη. Όπως ας πούμε ότι ο χυλός πρέπει να μείνει κάποιες ώρες ώστε να διαβραχεί το αλεύρι από το νερό και επίσης ότι καλύτερα είναι να ψήνεται στο φούρνο και όχι στο τηγάνι... Αλλά θα τα δούμε όλα τα μυστικά ένα ένα. 

Απλά να έχετε υπόψη σας ότι είναι ένας λευκός καμβάς αυτή η συνταγή και μπορείτε να την κάνετε όπως θέλετε... 

Θέλετε να βάλετε λαχανικά μέσα; μπορείτε, θέλετε να βάλετε κάποια φύλλα; μπορείτε.. Θέλετε μπαχάρια; μπορείτε. Θέλετε να τις συνοδεύσετε με τυρί; άνετα! με τηγανητό αυγό; ακόμα πιο εύκολο.. 

Οπότε δοκιμάστε τη συνταγούλα και θα με θυμηθείτε! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Ενώ έχω μεγάλη λατρεία στη Μαφάλντα από μικρό παιδί, με ένα πράγμα πάντα διαφωνούσαμε, όσο μπορείς να διαφωνήσεις με ένα χαρακτήρα από ένα κόμικ δηλαδή... Την απέχθειά της για τις σούπες.. Εγώ πάλι τις λάτρευα από μικρό παιδί, τι όσπρια, τι ψαρόσουπες, κρεατόσουπες, κοτόσουπες... ότι πιο μαμαδίσιο φαγητό πάντοτε τις θεωρούσα. 

Είχα γελάσει το πιο πολύ δε, όταν γεννήθηκε ο αδερφός της ο Νάντο και καθώς μεγάλωσε λίγο και η Μαφάλντα νόμιζε ότι είχε βρει ένα σύμμαχο στη ζωή τον είδε πως λάτρευε τις σούπες και η κακομοιρούλα έπαθε μεγάλο κακό... Νομίζω ότι όντως δεν έχω γελάσει ποτέ τόσο... 

Μεγαλώνοντας, ψάχνοντας λίγο το φαγητό πιο ενεργά και ταξιδεύοντας είδα ότι σούπες μπορείς να κάνεις με σχεδόν το οτιδήποτε.. ιδίως λαχανικά που δεν ήταν και τα αγαπημένα σου όταν ήσουν πιο μικρός.. Έτσι λοιπόν κολοκυθόσουπες, σούπα από γλυκοπατάτα ή απλή πατατόσουπα, μπορσ που έφτιαχνε η γιαγιά η Λίνα κλπ τις αγάπησα ακόμα παραπάνω... 

Και μετά συνάντησα το μίσο. Το οποίο είναι μια πολύ αλατισμένη πάστα από όσπρια (συνήθως σόγια αλλά και από ρεβίθια αλλά και από κριθάρι έχω δει) που έχει υποστεί ζύμωση με τη βοήθεια ενός μύκητα. Αυτή η πάστα περνάει πολύ χρόνο παρέα με το μύκητα αυτό και μετά από μήνες παίρνουμε το μίσο το οποίο είναι φουλ στα προβιοτικά και κάνει θαύματα στο στομάχι και τα έντερα. 

Στην Ιαπωνία κάνουν μια σούπα μίσο από τις πιο εύκολες του κόσμου που απλά διαλύουν την πάστα αυτή σε ζεστό ζωμό και βάζουν μέσα μανιτάρια, τόφου κτλ... και συνήθως τελειώνει ένα καλό δείπνο. Μίσο υπάρχει λευκό, κόκκινο ,κτλ... σε πολλά χρώματα δηλαδή το οποίο έχει να κάνει με τον καρπό από τον οποίο προήλθε και το πόσο καιρό έχει υποστεί ζύμωση. Δηλαδή όσο πιο πολύ καιρό έχει ζυμωθεί τόσο πιο σκούρο είναι... 

Φυσικά υπάρχουν ποιότητες μίσο.. Αυτό εξαρτάται από το αν το όσπριο είναι βιολογικό ή όχι, από τον τρόπο ζύμωσης, το είδος του βαρελιού κτλ... Αυτό που καλό είναι να έχετε υπόψη σας είναι ότι όσο πιο ακριβό τόσο πιο καλό... 

Λοιπόν... με τη βοήθεια του μίσο κάνω μια σούπα που αγαπώ δέκα φορές καλύτερη.. Και μιλάω για τη σούπα μπρόκολο, η οποία μαζί με το μίσο πάει σε άλλο επίπεδο.. Θα έλεγα ότι κάπως και μακροβιοτικά αν και δεν έχω ασχοληθεί πολύ με τη συγκεκριμένη διατροφή και ούτε έχω και πολλές ειδικές γνώσεις πάνω στη συγκεκριμένη διατροφή αν και πρέπει να το ψάξω λίγο παραπάνω... Λοιπόν ας δούμε τι θα χρειαστούμε...

Μια τάρτα μα ποια τάρτα... 

Σας λέω να την κάνετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.. 

Η σκέψη είναι απλή... Ότι λαχανικά έχετε ή μάλλον σας έχουν ξεμείνει, γιατί δεν θέλει και πολλά από το καθένα, τα αρωματίζετε με ένα ωραίο ντρέσινγκ. 

Κάποια που είναι ας πούμε σκληρά όπως καρότα, μπρόκολα κτλ τα περνάτε είτε από τον ατμό ή τα βράζετε για λίγο έτσι για να μην είναι πέτρα. 

Έχετε στην κατάψυξή σας έτοιμη ζύμη για τάρτα. Έχω κάνει πολλές τάρτες φέτος εδώ, σας έχω δώσει τη συνταγή... Ε αυτή.. μια έχω.. μια και καλή έτσι για τις καθημερινές τάρτες. 

Φτιάξτε μια διπλή δόση, χωρίστε τη σε μερίδες και βάλτε τη στην κατάψυξη... 

Επίσης πάρτε ξινομυζήθρα Κρήτης από το σούπερ μάρκετ που είναι ένα υπέροχο τυρί. Μαλακό, νόστιμο και αρκετά όξινο. Στο ψυγείο κρατάει μήνες αν το έχετε κλειστό.. Θα σας λύσει τα χέρια σε πολλές περιπτώσεις. 

Και όταν θέλετε φτιάξτε αυτή την υπέροχη τάρτα. 

Ο επίσημος δοκιμαστής μου (ο αδερφός μου), όταν με είδε να τη στήνω μου λέει: "Καλά βρε παιδί μου σιγά, υπερπαραγωγή την κάνεις" σιγά την τάρτα... 

Όταν όμως τη δοκίμασε έπαθε πλάκα από τη νοστιμιά, τις διαφορετικές υφές, τα αρώματα και τις εναλλαγές από γλυκό σε ξινό κλπ... 

Είναι μια τάρτα που θα εντυπωσιάσει σίγουρα τους καλεσμένους σας.

Ένα μόνο πρόβλημα έχει... Τι άλλο θα σερβίρεις μαζί της για να μπορέσει να σταθεί στο ίδιο τραπέζι.. Ακόμα και ένας μουσακάς λίγος θα φαίνεται δίπλα της.. 

Ίσως μια πάπια; Μα ποια πάπια;.... 

Ας δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε:

Υπάρχουν μερικές ευτυχείς συγκυρίες και μερικές ότι τόσο ευτυχείς. 

Για παράδειγμα ήρθαν ξαφνικοί επισκέπτες στο σπίτι και δεν είχα φαγητό να τους δώσω πέρα από κάτι αυγά ένα πράγμα. 

Αλλά σαν έξυπνο παιδί που είμαι έχω τον τρόπο μου. Νοικοκύρης βρε παιδί μου! από το τίποτε να σου βγάζω μεζέ. όχι από το εντελώς τίποτε βέβαια, όχι σαν την Έλενα Ακρίτα που σε ένα από τα ωραία χρονογραφήματα από την εποχή του ταχυδρόμου έλεγε, βεβαίως να φτιάξω κάτι με ότι έχω στο ψυγείο, αλλά αν έχω μόνο μισό λεμόνι στο ψυγείο τι να σου φτιάξω με αυτό. Και έχει δίκιο... 

Μπορεί όμως να μην είχε μεγάλο καταψύκτη... Ενώ εγώ έχω.. και όχι άδειο.. έχω εκεί μέσα την Άρτα και τα Γιάννενα. Τι ζωμούς, τι έτοιμες σούπες, τι κοτόπουλα, τι έτοιμους κιμάδες όπου γράφουν επάνω την ημερομηνία παρασκευής τους και το βάρος τους, (σας τα έχω πει όλα εδώ), τι έτοιμα βρασμένα όσπρια. Και στα όσπρια θα μείνουμε.. γιατί αυτά έχουν σημασία.. Σας έχω πει λοιπόν ότι όσπρια παίρνω μόνο από το Δικότυλο μιας και τους ξέρω και τη δουλειά τους ξέρω και τους αγαπώ πολύ.. Και αυτό που κάνω είναι να έχω βρασμένα ρεβίθια και φακές σε μερίδες και να τα κάνω ότι θέλω γρήγορα και άκοπα.. 

Η σημερινή συνταγή είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Έβγαλα ρεβίθια από την κατάψυξη, είχα και δυο τρία άλλα υπέροχα υλικά όπως το Μαστέλο από τη Χίο και έγινε μια σαλάτα, αλλά μια σαλάτα!!! χορταστική, νόστιμη και υπέροχη.. 

Και ας μην ζύγισα τα υλικά ακριβώς θα σας τα πω στο περίπου.. άλλωστε τέτοιες συνταγές είναι για να αυτοσχεδιάζετε! Με ότι έχετε κάνετε φαγητό, γρήγορα και εύκολα! 

 Ας δούμε πως το έφτιαξα εγώ.. 

Πως δεν το είχα φάει εγώ αυτό το φαγητό μέχρι τώρα δεν ξέρω... 

Μικρός όταν ήμουν η μάνα μου έστελνε τον παππού μου στη λαϊκή.. Αυτός σημείωνε ότι του λέγαμε να πάρει στο τευτέρι του και ξεκινούσε.. 

Επέστρεφε ώρες μετά με κάποια από αυτά που του είχαμε ζητήσει και μερικά που δεν του είχαμε ζητήσει. Και όταν έφτανε η στιγμή να κάνει τη σούμα η μάνα μου χαμογελούσε γιατί σίγουρα εκεί είχε βάλει και το ουζάκι στο καφενείο ή ποιος ξέρει τι άλλο...

Ίσως η μάνα μου δεν τις ήξερε, ίσως ο παππούς πάντως κολοκυθοκορφάδες δεν είχα δοκιμάσει ποτέ.

Τις είχα ακούσει βέβαια. Στην αρχή και εγώ όπως και οι περισσότεροι νόμιζα ότι οι κολοκυθοκορφάδες είναι τα λουλούδια της κολοκυθιάς όμως μετά από καιρό κάποιος μου εξήγησε το λάθος μου. Και για άλλη μια φορά είδα τη σοφία του φτωχού Έλληνα που προσπαθεί να φτιάξει φαγητό με ότι υπάρχει. 

Γιατί όπως και με τα αμπελοβλάσταρα τουρσί έτσι και με τις κολοκυθοκορφάδες δεν υπάρχουν ειδικές κολοκυθιές που τις μεγαλώνουν για αυτές. Και μη γελάτε γιατί το έχω ακούσει και αυτό. Οπότε για να το εξηγήσουμε είναι τα βλαστάρια από τις κολοκυθιές που μεγαλώνουν πολύ και παίρνουν τη δύναμη από τα κολοκύθια που μεγαλώνουν πιο κοντά στη βάση του φυτού. Αντί λοιπόν να τα βγάλουν και να τα πετάξουν στην Πελοπόννησο και ιδίως στη Μεσσηνία τα μαγειρεύουν. 

Εγώ τα βρήκα στη λαϊκή και αγόρασα διστακτικά την πρώτη φορά λίγες έτσι απλά για να τις δοκιμάσω. 

Συνταγές υπάρχουν πολλές και τις κάνουν με διάφορους τρόπους. Κυρίως με λαδάκι και φρέσκια ντομάτα, βάζοντας μέσα και ότι άλλο υπάρχει στο μποστάνι, κανένα κολοκυθάκι, καμιά χεριά από φασόλια φρέσκα, γλυστρίδα, αλλά το κάνουν και με ψάρι και με κρέας... Κάποιοι βάζουν λίγο σύγκλινο για γεύση και στο τέλος κάποιοι τις συνοδεύουν με ένα μείγμα από γάλα, γιαούρτι και φέτα.. Εγώ το δοκίμασα με Κεφίρ που μου έδωσε ο Τάκης και πολύ του πήγε... 

Λοιπόν... από τότε που το δοκίμασα αυτό το φαγητό το ερωτεύτηκα.. Είναι απλά καταπληκτικό το άρωμα και η γεύση του. Είμαι σίγουρος ότι όποιος μεγάλος σεφ Γάλλος ας πούμε το δοκιμάσει θα πάθει σοκ. Είναι τόσο απλά τα αρώματα, τόσο ωραία η υφή, τόσο καταπληκτική η γεύση που δεν φαντάζεστε πόσο γκουρμέ φαγητό είναι.. Με λίγο ωραίο λαδάκι μαζί είναι απλά μαγικό. 

Στη συνταγή που θα σας δώσω δεν θα σας μπερδέψω με κεφίρ κτλ.. Αλλά δεν θα τα σερβίρω με φέτα όπως προτείνουν πολλοί. Ο λόγος είναι ότι έχει τόσο λεπτή γεύση το φαγητό αυτό που η φέτα, ιδίως αυτή που με τόση φειδώ :-) βάζουμε στα λαδερά θα καταλύσει εντελώς το άρωμα και τη γεύση του φαγητού που δεν θα καταλάβετε τίποτε. 

Αν θέλετε να βάλετε κάποιο τυρί θα σας πρότεινα το μαστέλο από κατσικίσιο γάλο. Έχει το ωραίο σώμα που θες, είναι πλούσιο αλλά συνάμα έχει πολύ λεπτή γεύση που ταιριάζει άψογα με το φαγητό... 

Για να δούμε τι θα χρειαστούμε... 

Πριν ένα χρόνο σας είχα δώσει συνταγή για την καλύτερη ντοματοσαλάτα. Και όντως η προσθήκη της σάλτσας ρομέσκο την πήγαινε σε άλλο επίπεδο.. 

Με τη σημερινή συνταγή προσθέτουμε ένα ακόμα επίπεδο γεύσης και πολυπλοκότητας με το οποίο η σαλάτα αυτή να γίνει ακόμα καλύτερη και ίσως να γίνει και η καλύτερη χωριάτικη σαλάτα που θα έχετε φάει ποτέ.. 

Τα αγγουράκια τουρσί όμως μπορούμε να τα βάλουμε παντού. Από τα σάντουιτς, τις σαλάτες, μπορούμε να συνοδεύσουμε το ουζάκι μας και το τσιπουράκι μας και γενικά να φτιάξουμε κάτι νόστιμο και διαφορετικό. 

Τα κλείνουμε σε βάζα και αφού τα αποστειρώσουμε μπορούμε να τα διατηρήσουμε για 6 μήνες (και παραπάνω μπορούμε, απλά μετά τους 6 μήνες χάνουν λίγο την τραγανότητά τους) στο ντουλάπι και να έχουμε όποτε τα θέλουμε. 

Επίσης είναι ένα από τα πιο εύκολα τουρσιά που μπορούμε να φτιάξουμε και δεν χρειάζεται να περιμένουμε να γίνει κάποια "ζύμωση" για να το καταναλώσουμε. 

Και φυσικά είναι ένας πολύ καλός και απλός τρόπος να κρατήσουμε για τον υπόλοιπο χρόνο κάποια λαχανικά από τον κήπο μας που έχουμε σε αφθονία. 

Είναι αλήθεια όμως ότι τώρα που μπορούμε να βρούμε όλα τα λαχανικά όλο το χρόνο δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε τουρσιά. Και γι΄αυτό και βλέπουμε να έχουν μειωθεί και αυτά που φτιάχνουν φίλοι και συγγενείς αλλά και αυτά που βρίσκουμε στο σούπερ μάρκετ. 

Αλλά θεωρώ ότι πρέπει λίγο να γυρίσουμε σε αυτά. Αφ' ενός γιατί τα τουρσιά γίνονται από λαχανικά που είναι της εποχής οπότε δεν έχουν επιπλέον φάρμακα ή γενικότερα επιβαρυντικούς παράγοντες για το μεγάλωμά τους, είναι πιο γευστικά και ιδίως αν γίνει κανονικό τουρσί αποκτούν και ένα σωρό μικροοργανισμούς που κάνουν καλό στα έντερά μας. 

Οπότε από αυτό εδώ το σάιτ θα δείτε αρκετά τουρσιά με το πέρασμα του καιρού μιας και είναι κάτι που το αγαπώ πολύ. Επίσης είναι κάτι που είναι φτηνό μιας και τα λαχανικά κατά την εποχή τους είναι και τα φτηνότερα. 

Λοιπόν, θα σας έλεγα να δοκιμάσετε να φτιάξετε αυτό το τουρσάκι.. Νομίζω θα σας αρέσει και θα θέλετε να κάνετε και άλλα στη συνέχεια! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε! 

Δεν είναι ότι είναι θρεπτική, δεν είναι ότι είναι γεμάτη προβιοτικά και σου κάνει καλό στο έντερο και ότι έχει τόσες άλλες καλές επιπτώσεις στον οργανισμό σου...

Το σημαντικό είναι ότι μου αρέσει η γεύση της. Ότι φτιάχνω ένα αναψυκτικό στο σπίτι μου με γεύση κάτι ανάμεσα σε μήλο, τσάι, ανθρακούχο νερό, φτιάχνω κάτι ζωντανό χρησιμοποιώντας απλά φτηνό μαύρο τσάι και έχω όλη την εβδομάδα να γεύομαι αυτό το υπέροχο πράγμα.

Πραγματικά κόλλησα με την κομπούτσα από την πρώτη γουλιά. 

Την είχα ακούσει αρκετά χρόνια τώρα από τον Sandor Katz τον υπέροχο αυτό τύπο που οι ζυμώσεις είναι η ζωή του αλλά στην Ελλάδα δεν μπορούσες να βρεις. Είχα ψάξει στο ίντερνετ αλλά οι πληροφορίες ελάχιστες και μόνο ένα γκρουπ κάπως ασχολιόταν αλλά ήταν παλιές οι πληροφορίες και δεν είχα καταφέρει να βγάλω άκρη.

Σε ταξίδια που έκανα στην Αυστραλία και στην Αμερική είχα βρει σε σούπερ μάρκετ και είχα πιει και μου άρεσε πολύ αλλά δεν είχα καταφέρει να βρω το "σκόμπυ" τη ζελατινώδη αυτή μάζα που μετατρέπει το τσάι στο αναψυκτικό αυτό. 

Μέχρι που γνώρισα τον Δημήτρη Κονταράτο ένα νέο σε ηλικία σεφ-τεχνολόγο τροφίμων που ψάχνει πολύ την επιστήμη πίσω από την γεύση, εμφάνιση των υλικών και που η δουλειά που κάνουν στην Ρόδο είναι καταπληκτική... 

Μιλήσαμε μέσω facebook και η συζήτησή μας ήταν του στυλ: "Γειά σου, με έστειλε σε σένα ο Τάδε γιατί μου αρέσει πολύ η κομπούτσα αλλά δεν μπορώ να βρω σκόμπι". 

"Να σου στείλω εγώ μου λέει με κούριερ" και εκεί ξεκίνησαν όλα.. τόσο απλά.. γιατί όπως έλεγε και ένας φίλος αν δεν ζητήσεις δεν θα λάβεις... 

Ήρθε λοιπόν μετά από λίγες μέρες ο φάκελος και ξεκίνησα τα πρώτα μου πειράματα.. 

Αλλά ας δούμε από την αρχή τι είναι η Κομπούτσα... 

Το πιο πιθανόν στην Ελλάδα να τη συναντήσετε σαν Κομπούχα γιατί το Κομπούτσα ε, όπως να το κάνουμε πάει προς το σεξουαλικό του πράγματος και δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια.. Λέμε τώρα.. Εγώ πάντως το θεωρώ αστείο να αλλάζω το όνομα και συνεχίζω και τη λέω Κομπούτσα. 

Τι είναι τώρα αυτό.. 

Είναι ένα αναψυκτικό και προέρχεται από ζύμωση τσαγιού. 

Τι κάνεις λοιπόν; ετοιμάζεις ένα απλό μαύρο τσάι με λίγη ζάχαρη, βάζεις μέσα το σκόμπι και το αφήνεις να κάνει τη δουλειά του για μια εβδομάδα με δέκα μέρες. Όταν είναι έτοιμο, σουρώνεις, βάζεις σε μπουκάλια που φυλάς στο ψυγείο και ετοιμάζεις καινούρια δόση τσαγιού. Κάτι σαν το κεφίρ ένα πράγμα που αντί για γάλα βάζεις τσάι... 

Τι είναι αυτό το σκόμπι τώρα. Είναι μια ζελατινώδης μάζα και το όνομά του (Scoby) σημαίνει “symbiotic culture of bacteria and yeast". Μια συμβιωτική καλλιέργεια λοιπόν από βακτήρια και ζύμες. 

Αυτό τρέφεται από το τσάι και τη ζάχαρη και παράγει την κομπούτσα. Είναι περίεργο σε εμφάνιση, μοιάζει με ένα πλατύ λαστιχένιο στρογγυλό πράγμα, επιπλέει στο βάζο και από κάτω του κρέμονται ενίοτε μαύρες κλωστές που είναι κάποιες "ζύμες" και όλο μοιάζει και λίγο με μια σαλούφα.. 

Στην ουσία το σκόμπι είναι το όχημα με το οποίο ταξιδεύουν τα βακτήρια και οι ζύμες από βάζο σε βάζο για χιλιάδες χρόνια τώρα. Γιατί η Κομπούτσα είναι πολύ παλιά. Πρωτοακούστηκε στην Βόρειο Κίνα το 200π.χ. και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας. 

Στη Δύση έφτασε τον εικοστό αιώνα και πραγματικά η έκρηξη στην παραγωγή και την κατανάλωσή της είναι τρομερή... 

Έχουν ακουστεί πολλά καλά για αυτή από το ότι μπορεί να θεραπεύσει τον καρκίνο και άλλα πολλά... Ουσιαστικά δεν έχει αποδειχθεί τίποτε από αυτά. Το μόνο που σίγουρα ισχύει είναι ότι το αναψυκτικό αυτό είναι γεμάτο με προβιοτικά βακτήρια που κάνουν πολύ καλό στο στομάχι και το έντερό μας καθώς επίσης και πολλές αντιοξειδωτικές ουσίες.. Κάπως σαν το γιαούρτι λοιπόν.. 

Αλλά ας δούμε πως ετοιμάζουμε την Κομπούτσα σύμφωνα με τη συνταγή που μου έστειλε μαζί με το Σκόμπι ο Δημήτρης.

Όταν θα πήγαινα στο χωράφι του Παναγιώτη τις προάλλες για την συγκομιδή έλεγα τι να πάρω μαζί μου να κεράσω εκεί τον κόσμο... 

Γλυκά, σιγά, θα γινόντουσαν χάλια, αναψυκτικά; πάλι η ίδια σκέψη.. 

Μήπως να έπαιρνα κάτι για να τους δώσω σαν κολατσιό; Και κάτι που να έχει να κάνει με φιστίκια όμως.. αλλά τι; Και κάτι που δεν θα ήθελε πιρούνια ή κουτάλια για να φαγωθεί... 

Και τελικά μου ήρθε. Θα έφτιαχνα μια μπάλα τυριού και θα την πήγαινα με παξιμάδια και φρυγανιές για να τη φάνε οι συλλέκτες. 

Είναι μια αγαπημένη μου συνταγή, υπέροχη τόσο στο χωράφι όσο και για ένα πάρτι στο σπίτι ή ακόμα και για ορεκτικό μαζί με τα ποτά σε ένα επίσημο δείπνο στα Χριστούγεννα. 

Τι άλλο θέλετε δηλαδή... 

Μπορεί να γίνει με πολλά είδη τυριού που να είναι μαλακά όμως και να μπορούν να πλάθονται.. Άρα τυρί κρέμα, ξινομυζήθρα είναι μια χαρά. 

Είχα εγώ ξινομυζήθρα Κρητικιά οπότε είπα να χρησιμοποιήσω αυτή. Μιας και είναι λίγο ξινή και στεγνή, έβαλα λίγη κρέμα γάλακτος και έβαλα μέσα φρούτα ξερά και φυσικά φιστίκια που είχα από τον Παναγιώτη. 

Μπόλικο πιπέρι, λίγο, ελάχιστο αλάτι και φρέσκα μυρωδικά ψιλοκομμένα... Ανακατεύεις και έτοιμο! 

Το είχα στο ψυγείο, το πήγα και το σέρβιρα με φρυγανίτσες και πολύ τους άρεσε! 

Μετά όμως είδα και μια συκιά.. και εκεί είχα μια ακόμα ιδέα.. έκοψα μερικά σύκα, τα γέμισα με μείγμα από το τυρί και τα σέρβιρα με λίγο μέλι.. 

Δεν έμεινε κολυμπιθρόξυλο... 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Δεν υπάρχει πιο εύκολη σούπα από αυτή.. Και πιο γρήγορη μάλλον... 

Είχα δυο φίλους τις προάλλες για φαγητό.. Και την είχα φτιάξει από την προηγούμενη για να τη φωτογραφίσω και τους λέω ότι το πρώτο πιάτο θα είναι σούπα.. 

Σούπα; είπαν και οι δύο εν χορώ. Ναι σούπα τους λέω.. Παγωμένη όμως.. 

Α, ΟΚ είπαν διστακτικά.. 

Γκασπάτσο τους λέω.. Α! είπαν... μας αρέσει το Γκασπάτσο.. 

Ναι λέω αλλά θα είναι λίγο διαφορετικό... Πέντε υλικά όλα και όλα μαζί με το αλάτι και το λάδι.. 

Τι; μου είπαν; είναι δυνατόν; Ναι είναι... τους λέω.. Και το ένα υλικό είναι φρούτο... 

Μα η ντομάτα είναι φρούτο μου λένε. Εξυπνάκηδες, τους λέω.. !!! 

Το φρούτο που εννοώ εγώ είναι το κεράσι... 

ΤΙ;;;;;;; Σούπα κρύα με κεράσι; τι βλακεία θα είναι αυτό βρε Γιάννη! Έχεις κάνει και έχεις κάνει αλλά αυτό μας φαίνεται το χειρότερο.. 

Σκάστε και φάτε είπα.. 

Και μετά σταμάτησαν να μιλάνε.. παρά μόνο μούγκριζαν από ευχαρίστηση.. 

Έτσι είμαι εγώ.. τους κλείνω το στόμα πάντα με φαγητό.. :-) 

Έτσι Ελένη; Έτσι Βασίλη;

Καλό καλοκαίρι!

Μια τάρτα σαν και αυτή την είχα δει σε ένα βιβλίο της Τζούλι Τζόουνς και είχα σκεφτεί τι ωραία ιδέα που είναι! 

Βέβαια την κάνει με άλλη ζύμη η καραμέλα γίνεται πολύ πιο απλή και δεν έχουν βέβαια οξύμελι και ξινομυζήθρα αλλά ΟΚ! 

Γενικά έχω πάθει πλάκα με το οξύμελι και θα το χρησιμοποιώ πολύ από εδώ και πέρα.. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι κάτι ήξεραν! :-) 

Η τάρτα είναι καταπληκτική... Κάτι ανάμεσα σε γλυκό και αλμυρό που παίζει ανάλογα αν βάλετε ζάχαρη στη ζύμη, πόσο αλμυρό τυρί και με πόσο οξύμελι θα βάλετε κτλ... 

Τα παντζάρια από μόνα τους είναι αρκετά γλυκά οπότε στην ουσία μπορείτε να φτιάξετε ένα "γλυκό" που γλυκό δεν είναι... 

Θα σας έλεγα να τη φτιάξετε.. έστω από περιέργεια! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε! 

Τι εννοείς γαλλικές αγκινάρες βρε Γιάννη; Από την Γαλλία τις πήρες; Η απάντηση είναι όχι αλλά ο τρόπος που τις μαγείρεψα είναι ένας από τους τρόπους που τις κάνουν στη Γαλλία.. 

Λέγονται a la Barigoule και είναι ένας λίγο διαφορετικός τρόπος να μαγειρεύεις τις αγκινάρες. 

Μοιάζουν αρκετά με τις δικές μας αγκινάρες αλά πολίτα αλλά χωρίς λεμόνι και χωρίς άνιθο.. 

Και με μια έξτρα γεύση από κάποιο αλλαντικό. 

Στην Γαλλία μαγειρεύονται με δύο τρόπους. Μιας και Μπαριγκούλ είναι η ονομασία από κάποια μανιτάρια οι αγκινάρες γεμίζονται με μανιτάρια οπότε το μανιτάρι δίνει μια έξτρα γεύση και συνήθως από πάνω σκεπάζονται με ένα λεπτό κομμάτι μπέικον ή πανσέτας… Αυτός ο τρόπος είναι ιδιαίτερος και δύσκολος αλλά είναι μια συνταγή την οποία όμως αξίζει να την δείτε.. Ίσως την κάνω και έτσι στο μέλλον! 

Ο δεύτερος και πιο απλός τρόπος όμως που προέρχεται από το νότο της Γαλλίας, δεν έχει μέσα μανιτάρια. Και οι αγκινάρες απλά μαγειρεύονται στο λάδι με ζωμό κοτόπουλο, κτλ κτλ.. 

Φυσικά αν δεν βάλουμε το αλλαντικό και το ζωμό κοτόπουλο και βάλουμε ζωμό λαχανικών θα είναι μια υπέροχη νηστίσιμη και vegan συνταγή.

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε

Άλλος ένας υπέροχος τρόπος να τρώμε τις αγκινάρες και να τις διατηρούμε επίσης για αρκετό καιρό. 

Και μάλιστα σε αυτή τη συνταγή σας έχω ένα πολύ πιο εύκολο τρόπο να τις καθαρίζετε. 

Υπέροχος μεζές για τσίπουρο και για κρασί και κάνω αρκετή ποσότητα και τις διατηρώ στο ψυγείο για μερικούς μήνες. 

Όσο για το καθάρισμα είναι απλό. Καθαρίζετε τις αγκινάρες από τα εξωτερικά φύλλα αλλά αφήνετε τα εσωτερικά και τις τρίχες. 

Τις βάζετε και τις μαγειρεύετε στον ατμό. 

Στο νερό της κατσαρόλας μπορείτε να βάλετε αρωματικά που με τον ατμό τους θα αρωματίσουν και τις αγκινάρες. Αυτό είναι ένα ωραίο τρικ και το κάνω όταν μαγειρεύω γενικά στον ατμό.. Εδώ έβαλα μάραθο και λεμόνι.. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε!

Στο άρθρο που έγραψα για τις αγκινάρες σας είπα ότι θα σας ετοιμάσω τρεις πολύ ωραίες συνταγές για αυτές και νομίζω ότι η κάθε μία έχει μια μικρή έκπληξη και κάτι διαφορετικό να προσφέρει στο υπέροχο αυτό λουλούδι... 

Να πω εδώ ότι σε κάθε μία από αυτές τις 3 συνταγές θα χρησιμοποιήσω και από ένα διαφορετικό ελαιόλαδο που αγαπώ πολύ το κάθε ένα για διαφορετικό λόγο... 

Σήμερα ξεκινάμε με την πρώτη, μια σαλάτα... 

Πριν πολλά πολλά χρόνια δούλευα σε ένα πολύ ωραίο και κυριλέ εστιατόριο το οποίο συγκέντρωνε μάγειρες και σεφ από πολλές χώρες του κόσμου. Γάλλοι, Ιταλοί, Ιάπωνες, χαμός! Ο σου-σεφ ένας καταπληκτικός Ιταλός ο οποίος όμως έμεινε λίγο μιας και πήγε να δουλέψει σε ένα άλλο εστιατόριο του ομίλου. Ήταν τέλος την άνοιξης όταν έβγαλε ένα πιάτο ημέρας, μια σαλάτα που όταν τη δοκίμασα έπαθα μεγάλη πλάκα! Και να πω την αλήθεια με την πρώτη μπουκιά δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που ακριβώς έτρωγα. Δηλαδή, μου ερχόταν μια ελαφριά γεύση αγκινάρας αλλά το λουλούδι αυτό το είχα συνηθίσει τόσο διαφορετικά μαγειρεμένη και σερβιρισμένο που το μυαλό μου ήταν σαν να έλεγε αποκλείεται. 

Και όμως ήταν μια πολύ απλή σαλάτα με πολύ λεπτοκομμένη φρέσκια αγκινάρα, ελαιόλαδο, λεμόνι και λεπτές φέτες από παρμεζάνα.. 

Ήταν μαγική και ήταν και ένα καταπληκτικό μάθημα για τις γεύσεις, το φαγητό και τις διάφορες απόψεις και ιστορίες που έχουμε στο μυαλό μας για τις διάφορες τροφές. 

Ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή μου που την αγκινάρα άρχισα να τη βλέπω πολύ διαφορετική. 

Μιας και σαλάτα αυτή έχει πολύ λίγα υλικά είναι σημαντικό όλα να είναι ένα και ένα. Οι αγκινάρες πολύ φρέσκες, το ελαιόλαδο να είναι καταπληκτικό, το τυρί το ίδιο.. 

Επίσης στη δικιά μου βερσιόν έχω βάλει από το λεμόνι τουρσί που έφτιαξα και ταιριάζει τόσο πολύ το άτιμο!!! 

Ας δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε! 

Με τα Βίγκαν φαγητά έχω ένα θέμα.. Ή μάλλον το θέμα δεν το έχω τόσο με τα φαγητά όσο με τους ανθρώπους που ακολουθούν μια τέτοια διατροφή γιατί αρκετές φορές είναι απλά θύματα της μόδας και όχι συνειδητοποιημένοι στη διατροφή που ακολουθούν. 

Γιατί το λέω αυτό; γιατί κατά καιρούς έχω κάνει συζητήσεις με πολλές και πολλούς από αυτούς και όταν τους λέω πόσο πολύ Βίγκαν είναι η παραδοσιακή Ελληνική κουζίνα με κοιτάνε σαν τρελό. Και μετά αρχίζω και τους μιλάω για τα λαδερά, για τα υπέροχα πιάτα με τα λαχανικά που έχουμε παραδοσιακά στην Ελλάδα, ακόμα και για άγνωστα πιάτα όπως οι κολοκυθοκορφάδες, τα ωραία τουρσιά και λοιπά και λοιπά μου λένε μπλιαχ. Γιατί δεν τους αρέσουν τα φασολάκια γιαχνί γιατί δεν είναι αρκετά trendy για αυτούς. Εκεί λίγο το χάνουν.

Τα τελευταία χρόνια κάπως έχει βελτιωθεί η κατάσταση όμως και βλέπω νέα παιδιά να έχουν αγαπήσει τέτοιες παραδοσιακές συνταγές και πραγματικά να τις δουλεύουν, να τις τρώνε και να τις πειραματίζονται.. 

Γιατί καλή η κινόα και το κεχρί αλλά προτιμώ να μην έχω το τεράστιο carbon print για να έρθουν εδώ. Επίσης ένα άλλο πολύ ωραίο πράγμα είναι ότι έχουν κυκλοφορήσει και αρκετά ωραία βιβλία με vegan συνταγές πια. Χρόνια πιπίλιζα το μυαλό σε δύο γνωστούς μου Έλληνες σεφ και τους έλεγα βρε βγάλτε ένα βιβλίο με νηστίσιμα και βίγκαν συνταγές, θα μοσχοπουλήσει, και επιτέλους ο ένας κάτι πάει να κάνει.. Αναρωτιέμαι αν θα θυμάται ποιανού ιδέα ήταν :-) Αμφιβάλω αλλά οκ.. 

Μια από τις πολύ αγαπημένες μου γυναίκες σεφ που κάνουν χορτοφαγικές συνταγές αλλά και Βίγκαν είναι η Amy Chaplin.. Αυστραλέζα αλλά κοσμογυρισμένη, έφαγα από τα χεράκια της σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο στη Νέα Υόρκη το Angelica's kitchen και λάτρεψα και την ίδια και το στυλ της και όλα..

Είχα καλεσμένους την Κυριακή και ήθελα να φτιάξω κάτι ιδιαίτερο. Και μιας και δεν είχα φάει όσπρια αρκετές μέρες ήθελα να έχει μέσα φασόλια. Θυμήθηκα μια συνταγή της που είχα δει για ταρτάκια και είπα να την μετατρέψω σε συνταγή για τάρτα και να κάνω και τα δικά μου..

Βγήκε καταπληκτική και υπέροχη και τέλεια! Τα παιδιά που δοκίμασαν τρελάθηκαν αλλά μιας και τους είπα ότι είχε μέσα φασόλια είπα να δώσω λίγο και στον αδερφό μου να δοκιμάσει χωρίς να ξέρει τι είναι... Τον χρησιμοποιώ αρκετά σαν πειραματόζωο αλλά πάντα του δίνω καλό φαγητό και δεν παραπονιέται...

Έτσι όπως δεν είχε καταφέρει να βρει από τι είχαν γίνει τα σουτζουκάκια τις προάλλες, δεν κατάφερε να βρει και τι έχει μέσα η τάρτα.. Του άρεσε πολύ όμως..

Να πω ότι χρησιμοποίησα τα υπέροχα φασόλια από το δικότυλο τις υπέροχες βανίλιες τους και επίσης τα παντζάρια με τα οποία σκέπασα την τάρτα ήταν από την Καταπληκτική Ειρήνη.. 

Οπότε πάμε να δούμε αυτή την πολύ ωραία και πολύχρωμη συνταγή που είμαι σίγουρος ότι θα σας ενθουσιάσει γιατί είναι κάτι διαφορετικό! Και αν τα παιδιά σας δεν τρώνε φασόλια για δοκιμάστε τη! 

Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τα κακά νέα

Το προζυμένιο ψωμί δεν γίνεται στα γρήγορα, θέλει το χρόνο του (καλό είναι να υπολογίζουμε πάνω από 24 ώρες). 

Θέλει μια οργάνωση στην παρασκευή του μιας και ξεκινάμε από κάτι που δεν είναι ποτέ στάνταρ όπως το προζύμι

Τώρα πάμε στα καλά νέα… 

α) Δεν χρειαζόμαστε μαγιά

β) Έχει καλύτερη γεύση από ένα απλό ψωμί με μαγιά

γ) Δεν θέλει ζύμωμα

Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι μας: 

Προζύμι. Πρέπει να έχουμε καλό και δυνατό προζύμι. Το προζύμι έχει μέσα μικροοργανισμούς οι οποίοι τρώνε το αλεύρι και μεγαλώνουν παράγοντας αέρια που φουσκώνουν το ψωμί αλλά και γεύση.

Αν το έχουμε στο ψυγείο ή στην κατάψυξη θα πρέπει να το φέρουμε σε θερμοκρασία δωματίου και να το ταΐσουμε ανά 12 ώρες για να είναι δυνατό.

Επίσης ξεκινάμε τη ζύμη όταν το προζύμι μας είναι στην φάση ανάπτυξης. Οι μικροοργανισμοί μέσα στο προζύμι μόλις βάλουμε το αλεύρι κάνουν πάρτυ. Ξεκινάνε και τρώνε και αναπτύσονται και το προζύμι μας φουσκώνει. Πρέπει να το βάλουμε στο υπόλοιπο ζυμάρι μας όταν οι μικροοργανισμοί στο προζύμι είναι χαρούμενοι και αναπτύσονται. Όχι όταν “πέφτουν”.

4-5 ώρες αφού το ταΐσαμε λοιπόν είναι μια χαρά. 

Επίσης, το αλεύρι έχει μέσα τη γλουτένη, μια πρωτεΐνη που κρατά τα αέρια που παράγουν οι μικροοργανισμοί σαν σε φυλακή και δεν τα αφήνει να βγουν έξω. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. 

α) Το αλεύρι που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να έχει πολύ γλουτένη. Σκληρό αλεύρι, αλεύρι για ψωμί, αλεύρι για τσουρέκια είναι το καλύτερο γιατί όλα αυτά έχουν μεγαλύτερα ποσοστά γλουτένης. 

β) Η γλουτένη σαν πρωτεΐνη είναι τυλιγμένη σαν κουβάρι. Η παρουσία νερού κάνει το κουβάρι να ξεδιπλωθεί, και όσο περισσότερο ξεδιπλώνεται τόσο τα “σίδερα” της φυλακής των αερίων γίνονται πιο πολλά και σφιχτά με αποτέλεσμα το ζυμάρι μας να φουσκώσει καλύτερα. Το ξεδίπλωμα αυτό παίρνει χρόνο. Οπότε… δεν βάζουμε απλά το νερό με το αλεύρι στο ζυμάρι του ψωμιού και περιμένουμε να γίνει ψωμί. 

Το νερό με το αλεύρι χρειάζονται πάνω από μια ώρα να μείνουν παρέα (έως και μια νύχτα ή και περισσότερο) για να ξεδιπλωθεί η γλουτένη και να έχουμε μια καλή ζύμη. Άρα το πρώτο που κάνουμε είναι να ανακατέψουμε το νερό με το αλεύρι.. χωρίς το προζύμι και χωρίς το αλάτι… 

Άρα… ξεκινάμε τη διαδικασία του να φτιάξουμε προζύμι το πρωί. 

Σε ένα μεταλλικό ή πλαστικό μεγάλο μπολ προσθέτουμε το αλεύρι με το νερό. Ανακατεύουμε με ένα μεταλλικό κουτάλι μέχρι να γίνει μια μάζα και τα αφήνουμε σκεπασμένα με μεμβράνη ή καπάκι, για αρκετές ώρες έτσι ώστε να μπουν τα μόρια του νερού μέσα στο αλεύρι.

Πόσο νερό, πόσο αλεύρι και τι αλεύρι και τι νερό; 

Νερό σε θερμοκρασία δωματίου, νερό από τη βρύση που το έχουμε αφήσει μερικές ώρες να εξατμιστεί τυχόν χλώριο που έχει. 

Αλεύρι είπαμε ότι θέλουμε σκληρό. Μπορούμε να παίξουμε και με ένα ποσοστό ολικής άλεσης.. Εγώ βάζω ένα 20% ολικής ή 15% ολικής και 5% κρίθινο ή και βρώμης. 

Όσο περισσότερο νερό βάζουμε σε αναλογία με το αλεύρι τόσο πιο αφράτο θα είναι το ψωμί μας και θα έχει τις ωραίες τρύπες που βλέπουμε στις φωτογραφίες στο instagram. Τόσο όμως δύσκολο θα είναι να δουλέψουμε τη ζύμη μας. 

Οι αναλογίες στους αρτοποιούς είναι εκατοστιαίες και το ίδιο θα χρησιμοποιήσω και εγώ για να δείτε πόσο εύκολο είναι.. 

Το αλεύρι πάντα είναι το 100%

Το νερό μπορεί να είναι από 60-100%. Τι σημαίνει αυτό; στα 1000 γρ αλεύρι μπορούμε να βάλουμε από 600-1000 γρ νερό. Όσο λιγότερο το νερό, τόσο πιο εύκολη η ζύμη στην κατεργασία της αλλά και τόσο πιο πολύ σφιχτή.  Όσο πιο πολύ το νερό, τόσο πιο “αφράτη” η ζύμη με περισσότερες τρύπες αλλά τόσο πιο δύσκολη στο ζύμωμά της. Αν ξεκινάτε τώρα ξεκινήστε με 60%, άντε 70% και όταν αποκτήσετε λίγη εμπειρία κάντε μια πιο υγρή ζύμη. 

Το προζύμι είναι πάντα στο 15% και το αλάτι 2%… 

Οπότε για μια ζύμη 60% υγρασίας με απλό σκληρό αλεύρι οι ποσότητες είναι: 1000 γρ αλεύρι, 600 γρ νερό, 150 γρ προζύμι και 20 γρ αλάτι. 

Προσθέσαμε το νερό λοιπόν στο αλεύρι μας, το ανακατέψαμε και περιμένουμε. 

Παράλληλα ταΐζουμε το προζύμι μας και το αφήνουμε και αυτό να φουσκώσει. 

Όταν το προζύμι μας είναι έτοιμο και αυτό το καταλαβαίνουμε από το αν έχει διπλασιαστεί σε όγκο και αν περνάει το τεστ πλευστότητας (αν πάρουμε μια κουταλιά από αυτό, και το βάλουμε σε ένα ποτήρι με νερό και αυτό επιπλέει) προσθέτουμε την απαιτούμενη ποσότητα στο μπολ με το ζυμάρι μας. Ταΐζουμε το υπόλοιπο και το βάζουμε στο ψυγείο.. 

Το προζύμι το προσθέτουμε στην κορυφή της ζύμης και προσθέτουμε και το αλάτι. 

Όλα αυτά τώρα πρέπει να γίνουν ένα. Αυτή είναι μια διαδικασία που θα πάρει 2 ώρες και κάθε 30 λεπτά θα κάνουμε και από ένα “γύρισμα”.

Με το γύρισμα ξεδιπλώνεται ακόμα καλύτερα η γλουτένη και δημιουργούνται ίνες στο ζυμάρι. Η ζύμη μας γίνεται όλο και πιο συνεκτική και πιο λεία. 

Πως γίνεται το δίπλωμα; με το χέρι μας που το βουτάμε σε λίγο νερό και το τινάζουμε καλά πάμε και πιάνουμε από κάτω τη ζύμη που βρίσκεται στην “ώρα 12” του μπολ. Ανασηκώνουμε και τη φέρνουμε και την ακουμπάμε πάνω στη μέση της ζύμης. 

Γυρνάμε το μπολ 90 μοίρες αριστερά και κάνουμε ένα δίπλωμα με τον ίδιο τρόπο. Πάλι γυρνάμε το μπολ 90 μοίρες αριστερά και κάνουμε ένα δίπλωμα και κάνουμε το ίδιο άλλη μια φορά. 

Σκεπάζουμε το μπολ και το αφήνουμε στην ησυχία του για μισή ώρα. 

Μετά από μισή ώρα κάνουμε πάλι ένα γύρισμα (μια σειρά από 4 διπλώματα δηλαδή), σκεπάζουμε ξανά το μπολ και το αφήνουμε στην άκρη. 

Ανά 30 λεπτά κάνουμε από ένα γύρισμα. Συνολικά 4.. 

Στο τελευταίο θα δούμε πόσο η ζύμη έχει αλλάξει και είναι πια πολύ απαλή και ελαστική… 

Τώρα ήρθε η ώρα να την αφήσουμε να ξεκουραστεί και να φουσκώσει.. 

Εδώ έχουμε 2 λύσεις:

α) Να την αφήσουμε σε θερμοκρασία περιβάλλοντος να φουσκώσει για 4-5 ώρες ή 

β) αν έχει πάει αργά να την αφήσουμε να φουσκώσει σιγά σιγά στο ψυγείο για 12 ώρες.

Ανάλογα το πρόγραμμά μας και πότε ξεκινήσαμε τη διαδικασία μπορούμε να ακολουθήσουμε ή το ένα ή το άλλο.. 

Σκεπάζουμε λοιπόν με μεμβράνη και αφήνουμε να φουσκώσει τη ζύμη.

Η ζύμη δεν θα φουσκώσει πάνω από το 30-50% άρα μην περιμένουμε κάτι όπως στο ψωμί από μαγιά ας πούμε έτσι.. 

Η ζύμη είναι έτοιμη όταν την πατήσουμε ελαφρά προς τα μέσα και ΔΕΝ επιστρέψει όλη.. Μένει ένα μικρό βαθούλωμα δηλαδή. Αν πατήσουμε και η ζύμη επιστρέψει τότε θέλει ακόμα ώρα για να φουσκώσει μιας και οι μικροοργανισμοί είναι ακόμα παραγωγικοί. Αν Δεν επιστρέψει καθόλου τότε την έχουμε αφήσει περισσότερη ώρα από όσο έπρεπε..

Αφαιρούμε τη ζύμη από το μπολ με τη βοήθεια μιας σπάτουλας πάνω σε μια ελαφρά αλευρωμένη επιφάνεια. Δεν θέλουμε να έχει ΠΟΛΥ αλεύρι.. Θέλουμε λίγο να κολλάει η ζύμη πάνω στην επιφάνεια εργασίας. 

Χωρίζουμε τη ζύμη στη μέση και κάνουμε το προπλάσιμό της. 

Το κάθε τμήμα της ζύμης το απλώνουμε λίγο πάνω στην επιφάνεια εργασίας προσπαθώντας να το κάνουμε σαν ένα παραλληλόγραμμο με τις μικρές πλευρές του παράλληλες ως προς εμάς. Με τα δάχτυλά μας πιάνουμε από το πλάι τμήματα της ζύμης και τα φέρνουμε προς το κέντρο. 

Έπειτα ξεκινώντας από πάνω προς τα κάτω ξεκινάμε να ρολλάρουμε τη ζύμη προς τα εμάς πιέζοντας τη από καιρό σε καιρό για να κολλήσει μεταξύ της. 

Με τον τρόπο αυτό έχουμε φτιάξει περίπου δύο καρβελάκια που τα αφήνουμε να ξεκουραστούν μισή ώρα σκεπασμένα πάνω στον πάγκο με την μερικά της ένωσης προς τα κάτω.

Μετά τη μισή ώρα επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία και σχηματίζουμε 2 καρβέλια. 

Τοποθετούμε τα καρβελάκια μας με την ένωση προς τα πάνω σε δύο μπολ που τα έχουμε ντύσει εσωτερικά με μια πετσέτα κουζίνας ή ένα κομμάτι λινό ύφασμα και τα έχουμε αλευρώσει ΠΟΛΥ. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ρυζάλευρο για το αλεύρωμά τους που είναι πολύ πιο “ψιλό” από το αλεύρι το απλό. 

Πάλι εδώ έχουμε δύο τρόπους.

α) Είτε αφήνουμε τα καρβελάκια να φουσκώσουν για 2-3 ώρες σε θερμοκρασία περιβάλλοντος ή

β) Τα αφήνουμε στο ψυγείο πάλι για να φουσκώσουν για ένα βράδυ.. 

Και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να είναι σκεπασμένα με μεμβράνη. 

Μπορούμε λοιπόν αν έχει φτάσει αργά να τα αφήσουμε τη νύχτα στο ψυγείο. 

Προθερμαίνουμε το φούρνο σε όσο υψηλότερη θερμοκρασία μπορούμε… για τουλάχιστον μισή ώρα. 

Μέσα στο φούρνο έχουμε ένα σκεύος με καπάκι (γάστρα, κατσαρόλα χρίς πλαστικά χερούλια, πυρέξ) μέσα στο οποίο θα βάλουμε το ψωμάκι μας να φουσκώσει. 

Αφαιρούμε το ψωμί από το ψυγείο αν το έχουμε βάλει εκεί 2 ώρες πριν ψήσουμε. 

Απλώνουμε λαδόκολλα πάνω στην οποία αναποδογυρίζουμε το μπολ και αφαιρούμε το ύφασμα.

Με ένα πινέλο αφαιρούμε το επιπλέον αλεύρι.

Με ένα πολύ κοφτερό μαχαίρι κάνουμε μια τομή στη ζύμη

Αφαιρούμε τη γάστρα από το φούρνο, βάζουμε προσεκτικά μέσα το ψωμί μαζί με τη λαδόκολλα, προσεκτικά σκεπάζουμε και επαναφέρουμε στο φούρνο. 

Ψήνουμε για 20 λεπτά, χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία γύρω στους 200, αφαιρούμε το καπάκι από το σκεύος και ψήνουμε για άλλα 30 λεπτά ή μέχρι να πάρει Καλό χρώμα το ψωμί.

Κλείνουμε το φούρνο, αφήνουμε το ψωμί μέσα για 20 λεπτά με την πόρτα του φούρνου ελαφρά ανοιχτή για να στεγνώσει εντελώς το ψωμί… 

Αφήνουμε να κρυώσει καλά πριν κόψουμε για να σερβίρουμε

Λοιπόν! Σας έχω φτιάξει και άλλη μια φορά Χούμους αλλά εκείνο ήταν αρκετά πειραγμένο μιας και είχε μέσα Αντζούγιες.. 

Είπα λοιπόν μιας και προχθές έψησα την κολοκύθα της Ειρήνης και έκανα πουρέ να χρησιμοποιήσω λίγο για να κάνω ένα λίγο διαφορετικό χούμους. 

Είναι από τα πιο ωραία ορεκτικά που έχετε δοκιμάσει και ότι πρέπει για να το φας μπροστά από την τηλεόραση με κομμένα λαχανικά και κανένα κριτσίνι ή κανένα ωραίο και ιδιαίτερο παξιμάδι... 

Πανεύκολη συνταγή, έχω πάντα στην κατάψυξη έτοιμα ρεβίθια από το Φενεό του Δικότυλου βρασμένα και μεριδοποιημένα καθώς επίσης και πουρέ κολοκύθας της Ειρήνης και μέσα σε λίγες ώρες αφού τα βγάλω από την κατάψυξη μπορώ να το φτιάξω στο πι και φι... 

Δεν θέλει και πολλά ακόμα, ταχίνι, λεμόνι, νερό και μερικά μπαχαρικά και ένα μούλτι... 

Η κολοκύθα στο συγκεκριμένο του δίνει μια ωραία φρεσκάδα και το κάνει αρκετά πιο ελαφρύ από το συνηθισμένο. Και ιδίως για μένα που το ταχίνι δεν είναι το αγαπημένο μου είναι ότι καλύτερο! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε! 

Είναι τρομερό νομίζω να φτάσεις σε ένα σημείο και να πετάς όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα μπορείς. 

Να χρησιμοποιείς σχεδόν τα πάντα από τα λαχανικά που αγοράζεις και να μην επιβαρύνεις όσο μπορείς το περιβάλλον. 

Μου αρέσουν πολύ οι κολοκύθες και είχα αγοράσει αρκετές από την Ειρήνη.. Μου είχε μείνει μια γκρι υπέροχη και μεγάλη και ήρθε η ώρα και αυτή να την κάνω ψητή στο φούρνο και να την κρατήσω για αργότερα. 

Λοιπόν... είναι πολύ απλό να αποθηκεύεις τις κολοκύθες σαν πουρέ στην κατάψυξη... Απλά πρέπει να τις ψήσεις. Και μετά είναι πολύ απλό να τις κάνεις πουρέ με ένα μεγάλο πιρούνι ή με με το ειδικό εργαλείο. 

Φυσικά δεν πρέπει να βάλεις αλάτια και πιπέρια κτλ γιατί μπορεί ας πούμε να θες να κάνεις μια γλυκιά συνταγή.. Μόνο Ελαιόλαδο και ένα ελαφρύ αρωματικό ίσως αν θέλετε.. Και δεν εννοώ κανένα τριμμένο αρωματικό ξερό επάνω τους. 

Αλλά είναι πολύ ωραίο βάλεις τα κομμάτια της κολοκύθας να κάτσουν πάνω σε ένα κρεββάτι από αρωματικά όπως ας πούμε φασκόμηλο... το οποίο καθώς ψήνεται θα αρωματίσει πολύ διακριτικά τα κομμάτια της κολοκύθας, τόσο διακριτικά που θα καταλαβαίνεις ότι κάτι υπάρχει αλλά δεν ξέρεις τι.. 

Επίσης τα σπόρια της κολοκύθας μπορείς να τα κάνεις υπέροχο πασατέμπο βάζοντας τους χοντρό αλάτι και μπαχαρικά.. 

Ας δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε για όλα αυτά! 

Γράφω τον τίτλο της συνταγής και γελάω.. 

Δηλαδή ειλικρινά... Σουτζουκάκια με μπανανόφλουδες; είναι σαν να λέμε σκατά με φράουλες, κάτι που δεν ταιριάζει δηλαδή.. Ε... Καμία σχέση. Ταιριάζει και δεν έτυχε αλλά πέτυχε.

Χάζευα λοιπόν για ιδιαίτερες  συνταγές στο ίντερνετ και κάποια στιγμή βλέπω μια για κεφτεδάκια με μπανανόφλουδες.. Ε λέω ΟΚ... ο κόσμος έχει ξεφύγει..

Και τη διαβάζω προσεκτικά..

Τη συνταγή την είχε γράψει μια κυρία από τη Βραζιλία. Έλεγε λοιπόν ότι για χιλιάδες χρόνια οι ιθαγενείς χρησιμοποιούσαν τις φλούδες της μπανάνας σε πολλές συνταγές και γενικά δεν πετούσαν τίποτε..

Λογικό λέω... αλλά δεν ξέρω αν έχετε δοκιμάσει φλούδα μπανάνας αλλά είναι πικρή.. πολύ πικρή..

Και ΝΑΙ έχω δοκιμάσει.. ΠΟΛΛΑ έχω δοκιμάσει.. Μάγειρας είμαι στο κάτω κάτω... :-) 

Έλεγε η καλή κυρία όμως ότι το πικρό κομμάτι της φλούδας είναι το εσωτερικό της φλούδας που είναι λίγο σαν σφουγγάρι. Και αυτό το αφαιρείς εύκολα με ένα κουτάλι ή με την πίσω μεριά της λεπίδας του μαχαιριού.

Στα μπαχαρικά δε που χρησιμοποιούσε για τη συνταγή είχε και κύμινο.. Κύμινο άρα Σουτζουκάκια σκέφτηκα.. 

Βρε μπας και μπορώ να φτιάξω σουτζουκάκια από φλούδα μπανάνας; Κοιτάω και τα υπόλοιπα υλικά της συνταγής  και τα είχα όλα. Εδώ είμαστε λοιπόν.... Τα έφτιαξα.. Και πραγματικά είπα ΟΚ! αυτά είναι σχεδόν σαν τα κανονικά σουτζουκάκια.. !!!! 

Αλλά μετά λέω, εντάξει.. μπορεί επειδή μπήκα στον κόπο να τα δοκιμάσω και με ταλαιπώρησε λίγο η συνταγή μέχρι να τη φτιάξω μπορεί και να τα βρίσκω μόνο εγώ ωραία.

Οπότε πήρα τηλέφωνο τον αδερφό μου που μένει από πάνω. Κατέβα λέω, έχω φαγητό! Τι φαγητό μου λέει; Σουτζουκάκια με πιλάφι του λέω... Α τέλεια! έρχομαι μου λέει.. 

Και ήρθε.. και του δίνω το μπολ.. Αλλά ήθελα να τον δω στα μάτια όταν τα δοκίμαζε... Βρε συ του λέω, δοκίμασε ένα για να δούμε είναι καλό στο αλάτι;

Και δοκιμάζει.. Και δεν ξινίζει τα μούτρα του παρά λέει: Μια χαρά είναι στο αλάτι, πολύ ωραία είναι τα πέτυχες! 

Α μπράβο απαντώ, ξέρεις είναι βίγκαν.. Μπα, αποκρίνεται εκείνος, δεν έχουν κρέας; Όχι του λέω.. 

Και τι έχει μέσα μου λέει; Φλούδα μπανάνας του λέω σιγανά.. 

ΤΙ ΈΧΕΙ ΜΕΣΑ; Φλούδια μπανάνας ξαναλέω... 

Α δεν πας καλά μου λέει και παίρνει το μπολ και φεύγει :-) 

Για να δούμε τι θα χρειαστούμε:

Αλλά δείτε και τις φωτογραφίες, θα σας λυθούν κάποιες απορίες.. 

Καλημέρα! 

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που σε πάνε μπροστά.. και στην ουσία χωρίς να τους ξέρεις κιόλας. 

Μια από αυτούς που πραγματικά αισθάνομαι τυχερός που τους έχω στη ζωή μου είναι η Φοίβη!

Την γνώρισα μέσω ενός άλλου ανθρώπου που επίσης δεν τον "ξέρω", του Σπύρου δηλαδή, τον οποίο περίπου τον ξέρω από παιδί χωρίς όμως να τον ξέρω.. :-) 

Τέλος πάντων! :-) 

Και οι δύο είναι φωτογράφοι.. ή μάλλον ο Σπύρος είναι επαγγελματίας φωτογράφος αρκετό καιρό τώρα και η Φοίβη τελευταία επέλεξε και εκείνη τη φωτογραφία για να πορευτεί στη ζωή της επαγγελματικά. 

Και οι δύο είναι ΠΑΡΑ πολύ ταλαντούχοι και πολύ καλοί φίλοι επίσης... Και οι δύο με έχουν εμπνεύσει, ο Σπύρος με το φανταστικό του μάτι και η Φοίβη επίσης με το μάτι της αλλά και με αυτά που μου στέλνει! 

Πριν αρκετό καιρό μου έστειλε μια φωτογραφία από μια τύπισσα στο ινσταγκραμ την @blondieandrye και μάλιστα δεν με προειδοποίησε κιόλας.. έτσι απλά την έστειλε ενώ ξέρει τι αποτέλεσμα θα είχε αυτή η φωτογραφία σε μένα... 

Η τύπισσα αυτή που λέτε κάνει τα πιο ευφάνταστα ψωμιά που έχετε δει ποτέ... Κυρίως κάτι λαγάνες που απλά είναι για να τις βλέπεις μόνο.. Ε, μια τέτοια φωτογραφία έλαβα και έπαθα πλάκα.. 

Και φυσικά έπρεπε να το κάνω και εγώ.. 

Συνταγή για λαγάνα έχω.. και μάλιστα είναι και πολύ ωραία! Οπότε σκάρωσα μια στο πι και φι, βγήκα και στο πάρκο, μάζεψα τα απαραίτητα και έκανα και εγώ αυτό που βλέπετε.. 

Δοκιμάστε το και θα σας αρέσει! 

Και το κόκκινο Πάσχα συνεχίζεται! 

Συνήθως έβαφα αυγά σε διάφορα χρώματα και τα διακοσμούσα περίεργα ή έβρισκα γενικά πολύ ευφάνταστους τρόπους να τα διακοσμώ.. 

Φέτος είπα να το πάω παραδοσιακά και απλά και μονοχρωματικά.. ή ένα βασικό χρώμα και ένα ακόμα.. 

Συνταγή δεν θα ανέβαζα.. Αλλά μια φίλη από το facebook δοκίμασε να βάψει αυγά με φυσικό τρόπο και τελικά έμειναν σχεδόν άσπρα.. Οπότε σκέφτηκα ότι μάλλον το θέμα του βαψίματος των αυγών με φυσικές μπογιές μάλλον δεν έχει ακόμα κορεστεί και είπα να γράψω και εγώ τις σκέψεις μου.

Αυτό που θέλει είναι υπομονή... Και γενικά το τελευταίο διάστημα είναι μια άσκηση στην υπομονή.. οπότε όπως και με το προζύμι, για να βάψεις αυγά με φύλλα από κρεμμύδια θες υπομονή... και ίσως ένα βράδυ ολόκληρο..  

Αλλά στο τέλος βγαίνουν ένα τρομερό έντονο βαθύ κόκκινο χρώμα που μοιάζει τόσο φυσικό και αληθινό... 

Υλικά και συνταγή είναι απλά... αλλά ακολουθείστε τα βήματα και μην κόψετε δρόμο... 

Καλησπέρα! 

Η δημιουργία του προζυμιού μας συνεχίζεται και τα ταΐσματα του προζυμιού μας είναι πια καθημερινά.. 

Μιας και κάθε φορά πετάμε 200 γρ από το μείγμα μας σας είχα πει ότι δεν το πετάμε στα σκουπίδια αλλά το κρατάμε σε ένα μπολ στο ψυγείο και κάθε φορά συμπληρώνουμε εκεί ότι αφαιρούμε από το μπολ που κάνουμε το προζύμι μας.

Με αυτό το μείγμα κάναμε τις τηγανίτες που ανέβασα εδώ και σας είπα ότι θα κάνουμε και ένα μικρό ψωμάκι.. 

Για να δούμε λοιπόν τα χαρακτηριστικά του μείγματος αυτού.

Μιας και η αναλογία αλευριού και νερού είναι 1 προς 1 όσο νερό έχει μέσα έχει και το αντίστοιχο αλεύρι. 

Επίσης αν και έχει κάποιους μικροοργανισμούς μέσα δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα καλά και έτσι δεν μπορεί να το πει κανείς προζύμι... Είναι ένα προ-προζύμι λοιπόν, ένα αδύναμο προζύμι. 

Από αυτό μπορούμε να φτιάξουμε ένα ψωμάκι αλλά θέλει λίγη δουλειά για να το δυναμώσουμε ώστε να μας φουσκώσει το ζυμάρι μας. 

Μιας και το κρατάμε στο ψυγείο δεν έχουμε μεγάλη ανάπτυξη των μικροοργανισμών. Επίσης μιας και είναι ακόμα αρκετά αδύναμο δεν έχει φάει όλο το φάι του (το αλεύρι δηλαδή).

Οπότε τι κάνουμε; το αφήνουμε εκτός ψυγείου 1-2 μέρες ώστε να ξεκινήσει να αναπτύσεται.. Το καινούριο μείγμα που του βάζουμε μέσα το βοηθάει με επιπλέον μικροοργανισμούς. 

Εγώ στο τέλος είχα 700 γραμμάρια από αυτό το μείγμα... και είπα να δοκιμάσω να τα κάνω ψωμί.

Και η ιστορία του προζυμιού συνεχίζεται... περνάνε οι μέρες και μας έχει μείνει αρκετό από το προζύμι που κρατάμε στο μπολ στο ψυγείο... 

(Αν δεν έχετε πάρει χαμπάρι για το προζύμι που φτιάχνουμε δείτε εδώ και θα καταλάβετε τι είναι το μείγμα που κρατάμε... )

Και όπως σας είπα με το "μισό-προζύμι" αυτό μπορούμε να κάνουμε τις πιο εύκολες τηγανίτες και αλμυρές αλλά και γλυκιές.. και να πως:

 Λατρεύω τα σπαράγγια.. Απλά τα αγαπώ τόσο πολύ! 

Από τα πιο νόστιμα λαχανικά της άνοιξης και ειλικρινά μπορώ να φάω πολλά. Και ιδίως σε ριζότο πω πω πω... Καλά που το θυμήθηκα! την επόμενη φορά που θα πάω έξω πρέπει να πάρω ξανά για να τα κάνω έτσι... 

Σήμερα το βράδυ πεινούσα και ήθελα έτσι κάτι να φάω αλλά να μην είναι ακριβώς κανονικό φαγητό.. Είχα ανοίξει και ένα ωραίο κρασάκι και ήθελα έτσι ένα μεζεδάκι για την ημέρα.. 

Σκέφτηκα κάτι σπαράγγια που είχα στο ψυγείο και είπα ότι πρέπει να κάνω κάτι με αυτά. 

Είχα και λίγο φύλλο κρούστας που είχε περισσέψει από μια άλλη συνταγή και είπα κρίμα είναι να πάει χαμένο.. Οπότε αποφάσισα να κάνω φλογέρες με τα σπαράγγια. Ήθελα και λίγο τυράκι να βάλω μέσα οπότε η τριμμένη παρμεζάνα ήταν όλη καλύτερο, αρκετό πιπέρι και κάτι άλλο αλλά τι άλλο; 

Τελικά το βρήκα.. Μαύρο σουσάμι... όχι μαυροκούκι, προσέξτε.. μαύρο σουσάμι υπέροχο και πεντανόστιμο... 

Δεν μου πήρε ώρα να το φτιάξω... 

Δείτε πως και δείτε και το βιντεάκι! 

Το Muscari commutatum είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου ανοιξιάτικα λουλούδια. Και εδώ που μένουμε φυτρώνει κατά κόρο αυτή την εποχή… Από τα τέλη Γενάρη ξεκινά αν είναι ο καιρός καλός και είναι από τα πρώτα σημάδια της άνοιξης. 

Έχει και ένα πολύ απαλό και ελαφρύ άρωμα και γενικά είναι ένα λουλουδάκι που το αγαπώ πολύ… 

Ήξερα επίσης ότι είναι ένα φυτάκι που γίνεται από βολβό μιας και είχα ξεριζώσει αρκετά από το πάρκο για τα να φυτέψω στον κήπο. 

Αυτό που δεν ήξερα όμως σαν μικρό παιδί ήταν ότι αυτός ο βολβός είναι ο βολβός που τρώμε στη νηστεία της Σαρακοστής και επίσης δεν ήξερα ότι και ο ανθοφόρος βλαστός αλλά και τα ίδια τα λουλούδια τρώγονται βραστά ή και σαν ομελέτα ιδίως στην Κρήτη… 

Αυτά τα έμαθα όταν άρχισα λίγο να ασχολούμαι με τα εδώδιμα λουλούδια. 

Τα λουλουδάκια μου τα θύμισε φέτος η Γιάννα Μπαλαφούτη με μια ανάρτηση που έκανε στο facebook και είπα μωρέ δεν βγαίνω να μαζέψω μερικά; 

Και βγήκα και μάζεψα και στόλισα ένα βαζάκι.. 

Αλλά με είχε πιάσει μια λιγούρα, κάτι ήθελα να φτιάξω, είχα και μια ζύμη τάρτας στην κατάψυξη και είπα να φτιάξω μια ταρτούλα και να τη στολίσω με αυτά.. 

Είχα και μια μπλε όμορφη κεραμική ταρτιέρα και είπα να τη βάλω εκεί… 

Και έγινε πολύ πολύ όμορφη… και πολύ νόστιμη

Το λεμόνι κονφί ή τουρσί είναι ένα υλικό που μπορεί να νοστιμίσει πολύ τα φαγητά σας. 

Πολύ γνωστό κυρίως στη Βόρεια Αφρική και ιδίως στο Μαρόκο που το χρησιμοποιούν πολύ. Ταιριάζει απίστευτα με Κοτόπουλο και Ψάρι και δίνει απίστευτη γεύση σε ψητά αλλά και σε ψωμιά και γλυκά. 

Φυσικά λεμόνι κονφί κάνουμε μόνο με βιολογικά ακέρωτα και αψέκαστα λεμόνια που είναι ώριμα και στην πιο ωραία τους φάση. 

Τα διατηρούμε σε μια άλμη στο ψυγείο όπου μπορούν να διατηρηθούν μέχρι ένα χρόνο. Κάνουμε πολλά ιδίως αν έχουμε το χώρο. 

Στην ουσία το μόνο που κρατάμε είναι το φλούδι, το υπόλοιπο το πετάμε όταν το βγάζουμε από την άλμη και το ξεπλένουμε καλά καλά να φύγει το πολύ αλάτι. 

Η συνταγή είναι πολύ απλή και δεν έχει και πολύ νόημα να τη γράψω αλλά ΟΚ! θα κάνω μια προσπάθεια. 

Έκανα και βίντεο με τη συνταγή αυτή.. και μάλιστα δύο βίντεο.. το ένα χωρίς μουσική και πιο θαμπό και το άλλο με μουσική και πιο έντονο.. Πείτε μου ποιο από τα δύο σας άρεσε περισσότερο.. 

Και μια αλμυρή τάρτα έτσι για να τελειώσει όμορφα η Τυρινή… Αλλά στη σημερινή τάρτα δεν θα σας δώσω ακριβώς συνταγή. 

Θα σας πω έτσι τα πως και τα γιατί για να φτιάχνετε μια τάρτα όποτε θέλετε και με ότι υλικά έχετε στο ψυγείο σας.. 

Για τη ζύμη είναι απλά.. 

Στην τάρτα με τα πορτοκάλια σας έχω δώσει την τέλεια συνταγή για ζύμη. 

Τα υλικά που γράφω είναι για 2 ζυμάρια ανοιχτής τάρτας. Οπότε φτιάξτε τη δυο φορές και βάλτε τα στην κατάψυξη ώστε να έχετε ζύμη για 4 τάρτες. Όποτε θέλετε βγάζετε το ένα από την κατάψυξη και σε λίγο η τάρτα σας θα είναι στο φούρνο. 

Τώρα.. για τη γέμιση… Δεν θέλει πολύ σκέψη.. 

Φανταστείτε την ταρτιέρα σας. Ανάλογα το μέγεθος της βγάζει και κάποια κομμάτια. Οι περισσότερες βγάζουν 8.. Δηλαδή μπορούν 8 άνθρωποι να φάνε από ένα κομμάτι. 

Αν είναι μεγαλύτερη και το κάθε τέταρτο της τάρτας μπορεί να κοπεί και στα 3 τότε μπορούν να φάνε 12 άτομα… 

Να υπολογίζετε μισό αυγό για το κάθε άτομο και 20 γραμμάρια γάλα ή κρέμα γάλακτος. 

Για μια μέτρια τάρτα λοιπόν που βγάζει 8 κομμάτια έχουμε 4 αυγά και 160 γρ γάλα ή κρέμα. 

Βάζουμε σε ένα μπολ τα αυγά και το γάλα και τα χτυπάμε. Βάζουμε αρκετό πιπέρι και προσοχή στο αλάτι… 

Από εκεί και πέρα η υπόλοιπη γέμιση είναι ότι θέλετε.. 

Μπορείτε να βάλετε τυριά, τριμμένα ή σε κομμάτια. Φέτα σε κομμάτια πάει πολύ ή ένα ωραίο κατσικίσιο γαλλικό τυρί, Μπορείτε επίσης να βάλετε αλλαντικά, μπέικον, ζαμπόν, γαλοπούλα, ότι θέλετε αρκεί να είναι ψημένο (μπέικον, κοτόπουλο)  και κομμένο σε κομματάκια. 

Μπορούμε να βάλουμε ότι μας έχει περισσέψει.. Έχω κάνει τάρτα με φασολάκια λαδερά και με ρεβίθια που είχαν περισσέψει αφού τα στράγγισα από το ζουμί τους. 

Λαχανικά μπορούμε επίσης να βάλουμε ότι θέλουμε αρκεί να είναι μαγειρεμένα έστω και λίγο.. πατάτες, μπρόκολο, καρότο, κολοκυθάκια, ότι του φανεί του Λολοστεφανή μπορείτε να το βάλετε στην τάρτα σας… 

Επίσης βάλτε πολλά αρωματικά… Μαϊντανό, άνηθο, δυόσμο, όλα ψιλοκομμένα μέσα στη γέμιση θα είναι τέλεια! 

Να πω ότι έχω κάνει τάρτα με μακαρόνια με κιμά που είχαν μείνει; Και με χυλοπιτάκια; Γενικά μην πετάτε τίποτε και ανακυκλώστε το φαγητό σας… 

Αυτά.. 

Καλή επιτυχία και καλή Αποκριά! 

Ας δούμε μερικά πράγματα για το τσάι.. 

Όχι αυτό του βουνού που λέμε αλλά το τσάι που έρχεται από την Κίνα, την Ινδία και γενικά την Ασία. 

Αυτό προέρχεται από ένα φυτό που λέγεται Camellia sinensis και το οποίο φυσικά πια έχει πολλές ποικιλίες και καλλιεργείται σε διαφορετικά περιβάλλοντα, τύποι εδαφών, υψόμετρο, κλίμα κλπ. 

Από το φυτό αυτό μαζεύουμε τα φύλλα του τα οποία μετά από διάφορες επεξεργασίες βάζουμε στο νερό και φτιάχνουμε το τσάι. 

Το πια φύλλα μαζεύουμε και τι τα κάνουμε έχει πολύ να κάνει με τη διάκριση του τσαγιού στα διάφορα είδη του. Και υπάρχουν 5 είδη. Και δεν μιλάω για γεύσεις προσέξτε.. εννοώ τσάγια που διαφέρουν στην ηλικία των φύλλων, τη συλλογή και την επεξεργασία τους. 

Τέτοια είδη τσαγιού είναι το Μαύρο, το Πράσινο, το Λευκό, το Που-ερ, και το Ου-λονγκ. 

Αλλά τι επεξεργασία περνάνε τα φύλλα του τσαγιού; 

Αφού τα μαζέψουν, τα αφήνουν να μαραθούν και μετά τα αφήνουν να οξειδωθούν για λιγότερη ή περισσότερη ώρα και μετά τα θερμαίνουν για κάποια ώρα επίσης. Μπορεί ακόμα να τα στρίψουν, να τα κόψουν και άλλα πολλά. 

Αλλά τι γίνεται με όλα αυτά; και τι μας ενδιαφέρουν; Η οξείδωση και όλες οι άλλες οι φυσικές χημικές διαδικασίες είναι υπεύθυνες για τη γεύση του τσαγιού. 

Τι είναι όμως η οξείδωση; είναι η διαδικασία κατά την οποία διάφορα ένζυμα που υπάρχουν στα κύτταρα αλληλεπιδρούν με το οξυγόνο της ατμόσφαιρας. 

Για να το κάνουμε πιο λιανά ας πάρουμε παράδειγμα ένα μήλο. Αν το αφήσουμε για αρκετές μέρες μαυρίζει. Οξειδώνεται δηλαδή. 

Αν κόψουμε το μήλο τότε μαυρίζει πιο γρήγορα. Επίσης αν πάρουμε ένα κομμένο μήλο σε φέτες και το ψήσουμε στο τηγάνι όπως όταν πάμε να κάνουμε μηλόπιτα τότε η οξείδωσή του σταματάει και το μήλο δεν αλλάζει χρώμα. 

Το ίδιο συμβαίνει και με τα φύλλα του τσαγιού. Αν τα κόψουμε ή τα ρολλάρουμε τότε τα ένζυμα που βρίσκονται μέσα στα κύτταρα έρχονται σε επαφή με το οξυγόνο του αέρα, οξειδώνονται και αλλάζουν χρώμα και γίνονται πιο σκούρα, ενώ αν τα “ψήσουμε” η οξείδωση σταματάει. 

Από αυτό καταλαβαίνουμε μια μεγάλη διαφορά του πράσινου από το μαύρο τσάι για παράδειγμα. Το μαύρο τσάι που έχει πιο σκούρο χρώμα είναι πολύ οξειδωμένο. Στο πράσινο σταματάνε την οξείδωση πολύ νωρίς με τη θέρμανση. 

Το λευκό τσάι τώρα τι είναι; Κατ’αρχήν είναι ένα τσάι που προέρχεται από τα πολύ νεαρά φύλλα, αυτά που ακόμα ακόμα δεν έχουν ξεδιπλωθεί καλά καλά. Και μάλιστα είναι καλυμμένα με λευκές τριχούλες για την προστασία τους. Από εκεί πήρε το όνομά του και όχι επειδή είναι άσπρο σαν χρώμα. Είναι ένα τσάι που είναι ελαφρύ με ωραία γεύση και άρωμα και μου αρέσει πολύ. Επίσης δεν έχει σχεδόν καμία κατεργασία. Απλά τα φύλλα μαζεύονται και αφήνονται να στεγνώσουν φυσικά μέσα σε δύο μέρες. Επειδή επί δύο μέρες στεγνώνουν κάποια ελάχιστη οξείδωση υπάρχει οπότε κάποια φύλλα είναι πράσινα και άλλα πιο καφέ ή μαύρα. 

Στο πράσινο αφού γίνει η συγκομιδή των φύλλων τότε αυτά μαραίνονται, τα κάνουν ρολό και είτε τα βάζουν στον ατμό είτε τα ψήνουν σε χαμηλή θερμοκρασία για να σταματήσουν την οξείδωση. 

Το Ου-λονγκ είναι ένα τσάι ανάμεσα στο πράσινο και το μαύρο όπου η οξείδωση μπορεί να φτάσει το 80%. Η διαδικασία μέχρι να είναι έτοιμο παίρνει πολύ χρόνο και ο κάθε παραγωγός έχει και τα δικά του μυστικά όσον αφορά το χρόνο οξείδωσης, τα ψησίματα κτλ.. Είναι τσάι με υπέροχη γεύση και ίσως από τα πιο “εύκολα” τσάγια για να ξεκινήσει κανείς. 

Το μαύρο είναι ένα τσάι με μακρά οξείδωση και όλη η διαδικασία παίρνει περίπου μια μέρα για να γίνει. Είναι το τσάι με την πιο έντονη γεύση και είναι αυτό που στην Αγγλία το πίνουν με γάλα. 

Το Που-ερ τώρα είναι από τα πιο ιδιαίτερα τσάγια μιας και περνάει από μια διαδικασία ζύμωσης η οποία μπορεί να διαρκέσει και αρκετά χρόνια και του δίνει την ιδιαίτερη γεύση του. Αυτό το τσάι είναι “ζωντανό” σαν το κρασί και όπως και το κρασί η τιμή του εξαρτάται από την παλαιότητα και την κατεργασία.. 

Αν και το Που-ερ είναι το αγαπημένο μου τσάι για να το πίνω σκέτο το λευκό είναι ένα τσάι με το οποίο “παίζω” και το συνδιάζω με άλλα βότανα και αρώματα. Αυτό επειδή το λευκό τσάι έχει μια απαλή γεύση. Επίσης όπως και το ελαιόλαδο έτσι και το τσάι έχει και αυτό πολυφαινόλες, αντιοξειδωτικά δηλαδή και μάλιστα ένα τύπο από αυτές που λέγονται κατεχίνες.  Και φυσικά είναι ότι πρέπει και για την προστασία της καρδιάς, την προστασία από καρκίνο, υψηλή πίεση και φυσικά στο χάσιμο βάρους όπως άλλωστε και το πράσινο τσάι..

Επίσης το λευκό τσάι είναι εύκολο να παρασκευαστεί. Απλά βάζουμε καυτό νερό αλλά όχι βραστό (75-85 βαθμούς Κελσίου) σε μια τσαγιέρα με τα φύλλα του τσαγιού, αφήνουμε για 4-8 λεπτά ανάλογα και το πίνουμε συνήθως χωρίς την προσθήκη ζάχαρης γιατί δεν το χρειάζεται.. 

Για κάθε κούπα αν έχουμε μεγάλα φύλλα βάζουμε 1 κ.σ. ενώ αν είναι μικρά φύλλα 1 κ.γ. ανά κούπα είναι αρκετό. 

Ας δούμε πως έφτιαξα το δικό μου μείγμα με το περγαμόντο.

Χειμώνας και οι σούπες πάνε και έρχονται. Τα ρεβίθια είναι το αγαπημένο μου όσπριο από μικρό παιδί… 

Ένα πιάτο απλή σούπα ρεβίθια με λίγη φέτα μέσα και φρέσκο ζυμωτό ψωμί και δεν θέλω κάτι άλλο. Γράφω τώρα αυτά και τα σάλια μου τρέχουν. 

Ίσως γιατί η θύμηση της κατσαρόλας στην οποία σιγόβραζαν τα ρεβίθια πίσω από το κεφάλι μου όταν σαν παιδί κοιμόμουν στην κουζίνα του σπιτιού να είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.. Αλλά γιατί όμως μόνο στα ρεβίθια μιας και σίγουρα και φασόλια έβραζε η μητέρα μου και φακές…

Σε αυτό δεν μπορώ να απαντήσω..  Σκέφτηκα μήπως τα ρεβίθια έχουν κάποιο ιδιαίτερο άρωμα που μου θυμίζει κάτι αλλά δεν μπόρεσα να ανακαλύψω κάτι… 

Θυμάμαι λοιπόν τη μητέρα μου που έπαιρνε ρεβίθια από τον μπακάλη στη Νέα Ιωνία, τα μούλιαζε σε νερό και μετά αφού τους έβαζε λίγη σόδα και τα κάλυπτε με ένα ποτηρόπανο τα πατούσε με ένα μπουκάλι για να φύγουν τα φλούδια τους. Μπελαλίδικη διαδικασία που ίσως όμως έδινε αυτό το κάτι που δεν μπορούσα να αναπαράγω εγώ όποτε τα έφτιαχνα μετά.

Θέλεις γιατί αγόραζα συσκευασμένα από το σούπερ μάρκετ, θες γιατί έπαιρνα ρεβίθια χωρίς φλούδι, πάντως δεν είχα καταφέρει να τα κάνω ίδια.. 

Μέχρι που τα κατάφερα.. Βέβαια χρησιμοποίησα πολύ καλή πρώτη ύλη… Σας έχω μιλήσει για τα παιδιά του Δικότυλο εδώ και εδώ, με τα υπέροχα όσπρια τους από το οροπέδιο του Φενεού.. Αγαπώ τα προϊόντα τους και αισθάνομαι ασφαλής ότι τα φασόλια, η φάβα κλπ θα είναι αυτά που πρέπει να είναι και θα είναι νόστιμα και κυρίως ΦΡΕΣΚΑ! 

Γιατί ένα μεγάλο θέμα με τα όσπρια είναι να είναι φρέσκα.. και άρα “βραστερά”. Γιατί πόσες φορές έχετε πάρει όσπρια και βράζετε και βράζετε και βράζετε και δεν βράζουν με τίποτε; Ε! αυτό σημαίνει ότι τα όσπρια είναι παλιά.. Πρέπει να ξέρετε ότι όσο περνάει ο καιρός τα όσπρια χάνουν υγρασία την οποία όλο και πιο δύσκολα μπορεί να την πάρουν πίσω και αυτό τα κάνει να μην βράζουν εύκολα.. 

Ας δούμε λοιπόν πως έκανα τα ρεβίθια μου χτες… 

Γιάννη τι φαγητό θα κάνουμε την επόμενη εβδομάδα; 

Ξέρω γω; τι θα θέλατε; 

Κάτι με λίγες θερμίδες, κάτι ελαφρύ και πιασάρικο… 

ΟΚ! Μετά τη σοκολάτα τα πιο πιασάρικα είναι οι πίτες.. αλλά πίτα με λίγες θερμίδες δεν ξέρω.. 

Ε δες εσύ όλο και κάτι θα βρεις… 

Ωραία.. για να δούμε, από που μπορούμε να κόψουμε θερμίδες.. 

Πρέπει να βάλουμε τυριά και αλλαντικά με λίγα λιπαρά.. να βάλουμε λιγότερο λάδι ή βούτυρο, οπότε πρέπει να δώσουμε υγρασία αλλά σίγουρα όχι με κρέμα αλλά γάλα και μάλιστα με λίγα λιπαρά…  Με τι θα δέσουμε το μείγμα; με αυγά μάλλον η καλύτερη λύση… περισσότερη πρωτεΐνη και λίγες θερμίδες… 

ΟΚ… έτσι μάλλον θα βγει το πράγμα… αλλά από γεύση; τυριά με λίγα λιπαρά, γάλα με λίγα λιπαρά… ας βάλουμε κάτι να το βελτιώσουμε.. σαν τι όμως; 

Φρέσκα μυρωδικά και λίγη μουστάρδα σίγουρα και σίγουρα θα βοηθήσουν αλλά θέλουμε και κάτι άλλο… τι άλλο, τι άλλο… 

Κόκκινη πιπεριά από βάζο!!! η καλύτερη λύση! θα δώσει γεύση, θα δώσει άρωμα, θα δώσει χρώμα!! 

Και μιας και βαριέμαι να στρώνω φύλλα να δούμε πως αλλιώς μπορούμε να το κάνουμε… 

Να κάνουμε μια πατσαβουρόπιτα; καλή ιδέα.. αλλά γίνεται να είναι έτοιμη σε μια ώρα; 

Τι εννοείς σε μια ώρα; Να, να είναι στο τραπέζι έτοιμη για να τη φάμε σε μια ώρα… 

Πολύ δύσκολα μου βάζεις.. Εδώ θέλει ώρες να ξεπαγώσει το φύλλο.. 

Ε βάλε φρέσκο φύλλο για πίτα! 

Και πως θα είναι ψημένη σε 30 λεπτά; Εκτός αν κάνω μισή δόση και την ψήσω σε ταψάκι μακρόστενο για κέικ… 

Και το υπόλοιπο φύλλο; Στην κατάψυξη για την άλλη φορά…  

Σαν να έδεσαν όλα.. 

Αλλά το καταφέραμε τελικά; ρίξτε μια ματιά.. 

Πριν αρκετά χρόνια το 1999 είχα πάει στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Brighton.. πολύ μου πήγαινε αυτή η πόλη από τότε για όσους με ξέρουν... 
Αυτή και τα χωριά της Νορβηγίας :-)

Τέλος πάντων... έμενα σε κάτι φίλους και το βράδυ βγήκαμε για φαγητό. Πέρπατώντας προς το εστιατόριο μου είπαν ότι εκεί που θα πάμε έχει το καλύτερο χούμους και ότι πηγαίνουμε ειδικά για μένα! 
Σούπερ τους λέω αλλά τι είναι το χούμους; Τι εννοείς τι είναι το χούμους με ρωτάει ο Νόρμαν. Λέω, τι είναι το χούμους, δεν το έχω ακούσει ποτέ.
Έλληνας δεν είσαι με ρωτάει. Ναι του λέω... 

Μα Ελληνικό πάτο είναι, είναι δυνατόν να μην το ξέρεις; Τι να πω και εγώ, λέω κάπου σε κανένα χωριό θα το κάνουν και δεν θα το έχω δει.. Δεν μαγείρευα ιδιαίτερα τότε και επίσης δεν είχαμε κινητά με ιντερνετ να το ψάξω εκείνη την ώρα..
Φτάσαμε στο μαγαζί και αφού παραγγείλαμε μας έφεραν και το χούμους... και το δοκιμάζω και πάλι δεν έχω ιδέα τι είναι.. Κατάλαβα ότι έχει μέσα ταχίνι το οποίο δεν το λατρεύω ενώ λατρεύω το σουσάμι (άκου να δεις τώρα) και στο πιάτο είχαν και λίγα σοτέ ρεβίθια πάνω από τη μάζα του χούμους και κατάλαβα ότι έχει μέσα ρεβίθια... Πολύ ωραίο είπα ότι είναι, τι να έλεγα άλλωστε αλλά από εκεί και μετά το παίρναμε σε όποιο Ελληνικό εστιατόριο πηγαίναμε. 

Επιστρέφοντας Ελλάδα το έψαξα λίγο εγκυκλοπαιδικά και είδα ότι το χούμους είναι ένα ντιπάκι που το φτιάχνεις από βρασμένα ρεβίθια, ταχίνι, λεμόνι και μπαχαρικά... 
Και για κάποιο λόγο ενώ είναι ένα λεβαντίνικο πιάτο (της Ανατολής δηλαδή), το έχουν συνδιάσει με την Ελλάδα ίσως γιατί οι μάγειρες στα Ελληνικά εστιατόρια στην Αγγλία δεν είναι Έλληνες... ή και αν είναι αν το πιάτο αυτό πουλάει τόσο τότε ο μάγειρας θα μάθει να το φτιάχνει. 

Στα αραβικά μάλιστα χούμους σημαίνει ρεβίθι οπότε κανονικά πρέπει να το λένε "ρεβίθι με ταχίνι" πράγμα βέβαια που δεν το κάνουν και έτσι η ονομασία στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο είναι απλά χούμους. 
Και βέβαια οι συνταγές για χούμους είναι χιλιάδες ανάλογα την χώρα, την επαρχία, ακόμα και το χωριό στο οποίο θα το φας. 
Κάποιοι το κάνουν με ταχίνι, άλλοι χωρίς, κάποιοι με γιαούρτι, άλλοι με ξίδι, αυγό, παστουρμά, λάδι, βούτυρο, ή με οτιδήποτε συνδιασμό από αυτά και φυσικά τα μπαχαρικά επίσης διαφέρουν πάρα πολύ... Κοινώς όπως θέλετε το κάνετε κιόλας! 

Εγώ θα σας κάνω τη δική μου εκδοχή που είναι λίιιιιιιιγο διαφορετική... γιατί έχει ένα υλικό έκπληξη... 

Α! να πω εδώ πως σε μια συνταγή που είδα είχε λεμόνι αλλά όχι ότι και ότι αλλά λεμόνι τουρσί... Πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό και θα ήθελα να το δοκιμάσω.. Αλλά πρώτα πρέπει να κάνω λεμόνια τουρσί.. Οπότε θα με περιμένετε μερικούς μήνες! Εκτός αν κάποιος ή κάποια έχει κανένα λεμονάκι τουρσί και άρα έρχομαι, το παίρνω και το δοκιμάζω!

Επίσης να πω ότι δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να βρούμε έτοιμα βρασμένα ρεβίθια σε κονσέρβα όπως έχουν σε πολλές χώρες του κόσμου και έτσι είναι εύκολο να τα ξεπλύνεις και να τα κάνεις αμέσως χούμους. Οπότε εδώ υπάρχει ένα θέμα ιδίως όσον αφορά την προετοιμασία τους. 
Για να το αντιμετωπίσουμε προσέχουμε για να έχουμε. Και τι εννοώ με αυτό. Βράζω ρεβίθια απλά με νερό αφού τα έχω μουλιάσει και όταν είναι έτοιμα, τα κρυώνω, τα ξεβγάζω και τα βάζω στην κατάψυξη αφού τα βάλω σε σακουλάκια σε μερίδες των 300 γρ. Περίπου 3 σακουλάκια τέτοια βγάζει το μισό κιλό ξερά ρεβίθια.. 
Και φυσικά χρησιμοποιώ τα υπέροχα ρεβίθια Φενεού από το Δικότυλο..

Λοιπόν! δείτε μια ωραία και λίγο διαφορετική συνταγή... Ελπίζω να τη δοκιμάσετε και να σας αρέσει... 

Υπάρχει τίποτε πιο ωραίο τώρα το καλοκαίρι από μια όμορφη και νόστιμη ντοματοσαλάτα; Δύσκολο ιδίως αν έχεις υπέροχες, νόστιμες και ζουμερές ντομάτες κυρίως τις αυγουστιάτικες τούτες μέρες.. 

Και αν όχι; αν οι ντομάτες σου είναι από αυτές τις πολωνέζικες που βρήκες στο σούπερ μάρκετ; μπορείς να βοηθήσεις λίγο την κατάσταση; Μπορείς.. και αν δεν μπορείς εσύ βοήθησαν οι Ισπανοί φίλοι μας εδώ και χρόνια τώρα φτιάχνοντας μια υπέροχη σάλτσα... 
Τη λεγόμενη Ρομέσκο... Αυτή, μπορεί να πάρει και την χειρότερη ντομάτα και να την κάνει άνθρωπο! Ντομάτα ήθελα να πω αλλά καταλαβαίνετε τώρα εσείς τι εννοώ.. 

Είναι δύσκολο να τη φτιάξει κανείς αυτή τη σάλτσα; καθόλου δύσκολο δεν είναι, και είναι ότι καλύτερο για να την έχετε και σε μερίδες στην κατάψυξη και να την φτιάχνετε πάντα στη στιγμή και να εντυπωσιάζετε τους καλεσμένους σας όπως εγώ εντυπωσιάζω τους δικούς μου.. 

Στην Ισπανία από όπου κατάγεται από την περιοχή της Καταλονίας την έχουν για να συνοδεύει διάφορα φαγητά.. από ψάρια μέχρι λαδερά. Εγώ ακόμα και σε καψαλισμένο ψωμάκι την βάζω και γίνεται υπέροχη έτσι σαν ένας γρήγορος μεζές μέχρι να ετοιμαστούν τα άλλα.. 

Και έχει απλά αλλά ουσιαστικά υλικά! Πιπεριά, κρεμμύδι, σκόρδο, ξηρούς καρπούς και μερικά απλά αρωματικά.. Απλή και εύκολη! 

Χτες είχαμε ένα ζευγάρι από την Αμερική και τους άρεσε τόσο πολύ οπότε τους έδωσα ένα μικρό βαζάκι για να πάρουν μαζί τους...! 

So, is there anything better now in the summer than a tasty and beautiful tomato salad? Tomatoes are at their prime so it is quite easy to accomplish. 
On the other hand not everyone is able to find those wonderful heirloom and tasty tomatoes. Some times the only thing you can find in the super market are those nice tomatoes from Poland that even though they look good and they last for a long time they lack taste. 

So, can you make a nice salad using those everyday tomatoes? well you sure can with the help of our Spanish friends. Because they devised this wonderful condiment called Romesco sauce that can take even the worst of tomatoes and turn it into a dream. Seriously!! 

Is it difficult to make? Not at all! and it is even better if you make a large batch and keep it in the freezer in doses so when ever you want it is readily available to impress your guests as I do impress mine. 
In Spain where it comes from they serve it with lot's of things, even with fish or vegetable dishes. I even use it as a spread on home made sourdough bread and they cannot have enough of it. 

The good thing as well is that it is made with things that you could have at home right now. So check on the list of ingredients and get cracking! 
Yesterday we had a couple from USA for dinner who loved it so much so I gave them a small tub of it to take back home.. 

Ωραίο το τσιπουράκι... Ιδίως έτσι πριν από το φαγητό είναι τέλειο... Αλλά ώρες ώρες σαν κάτι του λείπει για να γίνει ακόμα πιο ξεχωριστό. 

Στα τραπέζια που κάνω το τσίπουρο είναι το welcome drink που δίνω στον κόσμο να δοκιμάσει. Αλλά κάπως ήθελα να το κάνω λίγο πιο όμορφο, πιο ενδιαφέρον και πιο παιχνιδιάρικο... 
Και σκέφτηκα να του προσθέσω μερικά αρωματικά και μπαχαρικά για να το πετύχω.. 

Ξέρω ότι του αρέσουν τα εσπεριδοειδή.. και μένα μου αρέσουν πολύ... και θα ήθελα επίσης να του έδινα ένα διαφορετικό χρώμα αλλά με φυσικό τρόπο.. Αλλά που να πηγαίνει και με το γευστικό του προφίλ.. 
Δεν υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαν να πετύχουν όλα τα παραπάνω. Κουρκουμάς και κρόκος Κοζάνης. Ο κουρκουμάς υπέροχος και έχει όλα τα καλά αλλά πολύ έντονη γεύση και άρωμα και δεν τον ήθελα για το συγκεκριμένο...

Ο κρόκος Κοζάνης από την άλλη αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή. Δίνει στο τσίπουρο ένα υπέροχο χρώμα, τόσο κίτρινο που πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για λιμοντσέλο και τους κάνει εντύπωση όταν το δοκιμάζουν και από την άλλη η γεύση του είναι μονοδική, λίγο "φαρμακευτική" και υπέροχη. 
Παρέα δε, με τα εσπεριδοειδή κάνουν ένα υπέροχο συνδυασμό.. 

Δοκιμάστε το.. είναι πολύ εύκολο και γρήγορο να γίνει και το διατηρώ στην κατάψυξη όπου είναι ότι πιο δροσερό για να κεράσετε τους καλεσμένους σας. Ιδίως αν πρέπει να τους λύσετε τη γλώσσα!! 
Ας δούμε τη συνταγή:

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου και η αγάπη μου καλοκαιράκι και άλλα τέτοια μαγικά και όμορφα! 

Καλό μήνα σας είπα; δεν σας είπα! Αύγουστος σήμερα! Και σε 147 μέρες έχουμε Χριστούγεννα! και αν σας φαίνεται μακριά τότε σκεφτείτε ότι σε 4 εβδομάδες έχουμε φθινόπωρο! 

Προς το παρόν όμως η Αθήνα αδειάζει και όσοι μένουμε εδώ, σε αυλές, σε μπαλκόνια, σε ταρατσάκια κλπ περιμένουμε να βγάλουμε την καθιερωμένη φωτό στην Σταδίου στη μέση του δρόμου και χωρίς αυτοκίνητο στον ορίζοντα... 

Και μιας και μαγειρεύουμε και ωραία πράγματα κάνουμε και κόσμο ταΐζουμε θα σας πω λίγο για μια καινούρια σούπα που έφτιαξα και δίνουμε στο καλοκαιρινό μενού στους τυχερούς που έρχονται να φάνε στην αυλή μας... 
Ντομάτα και ψωμί... Και η ιστορία ξεκίνησε όταν λόγω εγκολπωμάτων ξεκίνησα να βγάζω φλούδες και στόρια από τις ντομάτες... Και τις βάζω σε ένα σουρωτήρι και μαζεύω το υπέροχο νερό ντομάτας από τα φρούτα αυτά και το κάνω παπάρα με υπέροχο ζεστό ψωμάκι... 
Τι ωραίο που θα ήταν και να φτουράει λίγο σκέφτηκα... έτσι τη γεύση αυτή να μπορείς να την έχεις περισσότερο... 

Και μετά μου ήρθε η φοβερή σούπα η Ιταλική η λεγόμενη Ριμπολίτα... Είναι μια σούπα σύμβολο της Φλωρεντίας, μια σούπα που αγνοούσα παντελώς μέχρι που μου είπε την αστεία ιστορία του ο φίλος Παναγιώτης. Την οποία θα σας την πω όταν το φθινόπωρο με τα πρώτα κρύα την φτιάξω.. 
Πάντως για να σας δώσω μια ιδέα είναι μια ελαφριά φασολάδα με λαχανικά και ψωμί... και το ψωμί το βράζουν μέσα στη σούπα και δίνει ωραία γεύση και σώμα στη σούπα αυτή... 

Λέτε λοιπόν να υπάρχει και μια τέτοια πιο καλοκαιρινή σούπα σκέφτηκα; κάπως έτσι με ντομάτα όμως και ψωμί; και μετά από μια σχετική έρευνα βρήκα μια σε ένα βιβλίο με συνταγές της νότιας Γαλλίας.. Είναι λίγο μπελάς σε ορισμένα σημεία της αλλά από την άλλη είναι καταπληκτική! 
Σημαντικό είναι να περάσουμε τις ντομάτες από το φούρνο έτσι ώστε καθώς ψήνονται γίνονται πιο γλυκές και πιο νόστιμες. Εκπληκτικό προσόν της είναι επίσης ότι καταψύχεται εύκολα στα τελικά στάδια έτσι ώστε να μην θέλει καθόλου σχεδόν μαγείρεμα μετά και να την έχουμε στο τραπέζι μας σε λίγα λεπτά.

Τη συνοδεύουμε με ντομάτες, βασιλικό, πέστο και λίγη ξυνομυζήθρα Κρήτης... 

Όσο για το πέστο βρήκα ένα κόλπο για να μην αλλοιώνεται το χρώμα του αφού το φτιάξουμε. Αλλά αυτό θα σας το πω όταν γράψω τη συνταγή του... 

Πόσες φορές λέμε αχ και να μπορούσαμε να κρατήσουμε το καλοκαίρι στην καρδιά του χειμώνα εκτός από την καρδιά μας... 

Αυτές τις ακτίνες του ήλιου που έχουν ωριμάσει ένα φρούτο... γιατί όταν τρως ένα νόστιμο κεράσι είναι λίγο σαν μια πυρηνική βόμβα. Συμπυκνωμένη γεύση, σαν να έχει αποθηκευτεί εκεί όλη η ζεστασιά του καλοκαιριού... Όλες αυτές οι ακτίνες του ήλιου..
Νομίζω ότι ο βασικός λόγος που κάνουμε γλυκά κουταλιού είναι αυτός. Καταλαβαίνω βέβαια το πρακτικό του πράγματος, ιδίως τα παλιά τα χρόνια όταν δεν υπήρχαν ψυγεία και δεν ήταν εύκολο να αποθηκεύουμε πράγματα εκτός γιατί απλά χαλούσαν. 

Αλλά το να έχεις μια κουταλιά από τα καλοκαιρινά φρούτα στο στόμα σου στην καρδιά του χειμώνα είναι μαγικό πράγμα. Και σαν μαγικό πολύ μας αρέσει. 

Αλλά σήμερα δεν θα μιλήσω για γλυκό... 
Κεράσι έφτιαξα και ζάχαρη έχει αλλά γλυκό δεν είναι μιας και έχει μέσα αρκετό ξίδι! Και δεν το χάλασε :-) όπως θα έλεγε ένας φίλος που έχω καιρό να δω και τρέχει και εκείνος. 

Τα τουρσιά είναι πολύ μεγάλη εφεύρεση.. και πάλι από ανάγκη ξεκίνησε μιας και η αποθήκευση πάντα ήταν πολύ σοβαρό πρόβλημα για τους προγόνους μας. Αλλά πέρασε από πολλά στάδια και αυτό εδώ σήμερα που κάνω είναι ένα από τα αγαπημένα μου. 
Μια έκπληξη όταν το δαγκώνεις.

Τη συνταγή την είχα δει πρώτη φορά σε ένα βιβλίο της Diana Henry και ήταν ακόμα χειμώνας και περίμενα πως και πως να έρθει το καλοκαίρι για να τη δοκιμάσω. Και ήρθε... και τη δοκίμασα, και ήταν ότι περίμενα. Ένα φρούτο γλυκό και ξινό που έχει όμως κρατήσει τον ήλιο μέσα του.
Στα τουρσιά μου χρησιμοποιώ συνήθως μηλόξιδο γιατί είναι πιο ελαφρύ και τα ξίδια τα δικά μας είναι γενικά ξίδια... Αυτή είναι η βασική διαφορά με τη συνταγή της Diana και επίσης και τα μυρωδικά που τα έχω αλλάξει στα δικά μου τα γούστα... 

Δοκιμάστε τη και θα σας αρέσει! 

Από τότε που πήγα στο κτήμα Νικολάου με τα μπλούμπερις προσπαθώ να βρω ωραίες συνταγές για να χρησιμοποιήσω αυτά τα ιδιαίτερα φρούτα! 

Είναι καλοκαίρι και σίγουρα μαζευόμαστε στα σπίτια με τους φίλους μας και πίνουμε κανένα κοκτέιλ στο μπαλκόνι ή πάμε σε φίλους και πρέπει να πάμε ένα δώρο και πολλές φορές δεν ξέρουμε τι και πάντα θέλουμε κάτι ενδιαφέρον.. 
Σας βρήκα λοιπόν μια ωραία λύση η οποία συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω.. 

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα φρούτα αυτά για να δώσουμε άρωμα και γεύση σε κάποιο αλκοολούχο ποτό. Εγώ χρησιμοποίησα βότκα αλλά και το τσίπουρο μια χαρά θα είναι.. Η βότκα απλά έχει πιο ουδέτερη γεύση και μου αρέσει για αυτό το λόγο να τη χρησιμοποιώ. 
Φυσικά αν βρούμε και ένα απλό και σχετικά ουδέτερο τσίπουρο και αυτό κάνει! 

Δεν έχουμε πολλά να κάνουμε και είναι μια απλή διαδικασία.. Θα χρειαστούμε απλά ένα γυάλινο δοχείο και ένα γουδί ή ακόμα και μια μεγάλη κουτάλα και είμαστε έτοιμοι σε 10 λεπτά. Απλά χρειαζόμαστε λίγη υπομονή γιατί θέλει μερικές μέρες για να ετοιμαστεί η αρωματισμένη βότκα μας.

Και φυσικά εκτός από μπλούμπερι μπορούμε να βάλουμε και ότι άλλο θέλουμε από αρωματικά και μπαχαρικά. Μπορώ να σκεφτώ φλούδες εσπεριδοειδών, θυμάρι, δεντρολίβανο, λέμονγκρας και τόσα ακόμα... 
Εγώ δεν έβαλα τίποτε μιας και ήθελα να το έχω όσο πιο απλό γίνεται για να μην έχω κάποιο περιορισμό στα κοκτέιλ που θα φτιάξω μετά! 

Επίσης ένα πολύ καλό της συνταγής αυτής είναι ότι τα φρούτα δεν τα πετάμε μετά. Τα αφήνουμε και στεγνώνουν και μπορούμε άνετα να τα βάλουμε σε κέικ, σε μια σαλάτα ή σε ότι άλλο θέλουμε! Ακόμα και μέσα σε παγοκύστες μπορούμε να τα βάλουμε και να έχουμε ωραία παγάκια.
Για να δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε!! 

Τη Βασιλική Μπεχλιούλη τη γνώρισα μια μέρα όταν με είχε πάρει τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάρω μέρος σε μια εκπομπή στην τηλεόραση. Μου φάνηκε εξαιρετικά συμπαθής και είπα ναι.

Συνεργαστήκαμε λοιπόν σε 2 εμφανίσεις στην εκπομπή της Αντελίνας Βαρθακούρη στο Νέο Έψιλον και τα περάσαμε όμορφα. 
Η Αντελίνα σταμάτησε την εκπομπή λόγω εκλογών μιας και ήταν υποψήφια δημοτική σύμβουλος και έτσι δεν τα είπαμε ξανά από τότε.
Ήταν λίγο πριν το Πάσχα όλο αυτό και κάναμε τσουρέκια και κάτι μαραθοπιτάκια.. τα λινκ για τις συνταγές θα τα βρείτε εδώ και εδώ.

Χτες το απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνό μου και ήταν η Βασιλική! Έλα τι κάνεις τη ρωτώ; Ξεκινάτε ξανά την εκπομπή με την Αντελίνα ρώτησα; 
Όχι μου λέει αλλά είμαι αρχισυντάκτρια σε μια μεσημεριανή εκπομπή στο ίδιο κανάλι με την Φωτεινή Γεωργαντά.
Α! ωραία της λέω και πως και με θυμήθηκες; Να, μου λέει, θέλεις να έρθεις αύριο να μαγειρέψεις; 
Σπίτι σου τη ρωτώ; όχι βρε, στο στούντιο μου λέει.. Κάτι απλό να κάνεις... 15 λεπτά ωφέλιμο χρόνο έχουμε.. Α! ξέχασα, λέει... δεν έχουμε ούτε μάτι κουζίνας ούτε και φούρνο! 

Α! ΟΚ... Και τελευταία στιγμή και ευκολάκι, σκέφτομαι... Αλλά μου αρέσουν τα δύσκολα και λέω ότι τότε πρέπει να βρω κάτι ωμοφαγικό να σας φτιάξω! 
Άνοιξα τα κιτάπια μου και σκεφτικά μια ωραία ατομική σαλάτα που σερβίρετε πάνω σε φύλλα μαρουλιού αλλά τι να βάλω μέσα; να φτιάξω ένα χούμους; αλλά πως; θα έπρεπε να βράσω τα ρεβίθια και δυστυχώς δεν βρίσκουμε εύκολα βρασμένα ρεβίθια στην Ελλάδα..

Και μετά σκέφτηκα τα φασόλια που έχω στην κατάψυξη... 
Πάντα βράζω ένα κιλό φασόλια από το Φενεό από τους αγαπημένους Κώστα και Γιάννη που έχουν το Δικότυλον. Έχουν κάτι μικρά λευκά φασόλια που τα λένε βανίλιες.
Αυτά λοιπόν αφού βράσουν τα βάζω σε σακουλάκια ανά 200 γ. βάρος και τα βάζω στην κατάψυξη. Έτσι έχω πάντα φασόλια για μια σαλάτα ή για ένα χούμους όπως αυτό... 

Πως να το κάνω πιο εμφανίσιμο όμως; ας βάλω και παντζάρι μέσα σκέφτηκα.. 

Ψιλοκομμένα λαχανικά από πάνω και μια σάλτσα ταχίνι για το σερβίρισμα και έτοιμη η συνταγή! Απλό και γρήγορο! 

Αυτό έφτιαξα και τους πήγα και τους άρεσε πολύ... 
Η Φωτεινή Γεωργαντά δε, μια χαρά!!! 
Μου ζήτησε να ξαναπάω να φτιάξουμε κεφτεδάκια! Μάλλον θα πάω την επόμενη Τρίτη... και μάλλον θα πηγαίνω κάθε Τρίτη! Φαίνεται να είναι ένα ωραίο παρεάκι εκεί! 

Δείτε τη συνταγή πιο κάτω! 

Όταν ήμουν μικρός είχαμε έναν νοικάρη. Τον έλεγαν Μανώλη και σπούδαζε στο μικρό πολυτεχνείο. 
Ο Μανώλης ήταν από την Κρήτη από μια πολύ φτωχή οικογένεια και τον είχαμε λίγο υπό την προστασία μας. Κάποιες φορές του έστελναν δέμα από την Κρήτη και ιδίως αρχές καλοκαιριού κάθε φορά το δέμα θα είχε μέσα μούσμουλα. 
Μάλλον θα πρέπει να είχαν μια μουσμουλιά στο σπίτι τους και η μητέρα του Μανώλη του έβαζε πάντα μέσα στο δέμα μερικά. 

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που τα δοκίμαζα μιας και τότε δεν τα έβρισκες και πολύ στις λαϊκές... Όχι ότι και τώρα είναι κοινά αλλά σίγουρα τα βρίσκεις πιο συχνά. 
Είναι ένα φρούτο ιδιαίτερο... με μεγάλα κουκούτσια, φλούδα και αρκετά υπόξινο... Δεν είναι εύκολο να το καθαρίσεις και γενικά δεν φτουράει πολύ που λέμε. 

Αλλά όμως γίνεται ένα καταπληκτικό τουρσί που δεν το πιστεύεις πόσο ωραίο είναι! Συνοδεύει άψογα κρέατα (με αρνάκι στο φούρνο είναι ονειρεμένο) αλλά και τυριά και σε κοτόπουλο επίσης είναι σούπερ! 
Αν έχετε κάποιο δέντρο δοκιμάστε να φτιάξετε λίγο... Και να πω εδώ ότι το ζουμί που θα περισσέψει είναι άψογο για να φτιάξετε ωραίες βινεγκρέτ για τις σαλάτες σας... 

Και τα κουκούτσια τα κάνετε ποτάκι... 

Για να δούμε τη συνταγή λοιπόν! 

Είχαμε ένα τραπέζι τις προάλλες σε κάτι τουρίστες από την Αμερική. 

Και εκεί που συζητούσαμε για την πικρή γεύση (που είναι από τα αγαπημένα μου θέματα) τους έβγαλα το κυρίως πιάτο. Αρνάκι με πατατούλες και τα λοιπά. Σε κάθε πιάτο είχα βάλει και από μια πιρουνιά αμπελοβλάσταρα τουρσί που είχα φτιάξει πριν από μερικές μέρες. 

Παραξενεύτηκαν...

Και από το πως ήταν εμφανισιακά, και από τη γεύση τους και από το γιατί.. 

Και αμέσως άρχισαν οι ερωτήσεις: 

Τι είναι αυτό; 

Αμπελοβλάσταρα τους λέω.. το πως το είπα στα Αγγλικά άστα μην τα ρωτάτε.. αυτοσχεδίασα...

Από που τα πήρες; τα μάζεψες; 

Όχι, από τη λαϊκή τα πήρα τους λέω.

Πουλάνε στη λαϊκή τέτοια πράγματα; με ρώτησαν... 

Και φύλλα πουλάνε σκέφτηκα αλλά δεν τους το είπα.. 

Και γιατί τα μαζεύουν; 

Γιατί είναι νόστιμα τους λέω. 

Μα, έτσι δεν χαλάει το φυτό; δεν γίνεται αδύναμο; ή υπάρχουν ειδικές ποικιλίες αμπελιού που μαζεύουν τα αμπελοβλάσταρα με ρώτησαν.

Και εκεί κατάλαβα τι δεν είχαν συλλάβει... Και ξεκίνησα να τους μιλάω για το φαγητό στην Ελλάδα... 

Τέτοια εποχή τους λέω κορυφολογούν τα αμπέλια και μαζεύουν και μερικά τρυφερά φύλλα. Αυτό το κάνουν για να δώσει έμφαση το φυτό στην ανθοφορία και όχι στην ανάπτυξη βλαστών. 

Το θέμα είναι το αμπέλι να κάνει σταφύλια και όχι να γίνει θηρίο... Εκεί λοιπόν η σοφία του αρχαίου μάγειρα παίρνει αυτά που σε άλλες χώρες θα τα πετούσαν και τα κάνει τουρσί...

Τα κάνει ένα μεζεδάκι λοιπόν πρώτο που είναι ότι πρέπει μαζί με τσίπουρο.

Και αυτό είναι η μαγεία του Ελληνικού φαγητού.

Στη λαϊκή λοιπόν αυτές τις μέρες θα βρείτε αμπελοβλάσταρα.. Σπεύσατε! Συνταγούλα απλή σας έχω!

Μα θα βάλεις ντομάτα στις φακές; 

Γιατί να μην βάλω; 

Μα δεν είναι ωραίες έτσι! 

Μια χαρά ωραίες είναι! 

Όχι σου λέω, οι φακές έχουν απαλή γεύση και άμα βάλεις ντομάτα θα καλύψεις τη γεύση τους. 

Μα άρρωστοι είμαστε και θα τις φάμε νερόβραστες; 

Βάλε μέσα μια πατάτα και θα δεις …

Άντε θα σου κάνω το χατίρι.. 

Και του το έκανα… αν και η αλήθεια είναι ότι έβαλα και τηγάνισα και μερικά λουκάνικα έτσι για να βοηθηθεί η κατάσταση σε περίπτωση που.

Αλλά δεν χρειάστηκε.. Οι πολύ ωραίες φακές του Δικότυλον, με ελάχιστα υλικά έγινε μια σούπαρα καταπληκτική.. 

Βέβαια έβαλα αρκετό κρεμμύδι και σκόρδο. Είχα και ωραίο ζωμό κοτόπουλο σπιτικό και βοήθησε και αυτό. Δάφνη από τον κήπο, καρότο και λίγο πετιμέζι που δεν χρειάστηκε τελικά.. Καλύτερα λίγο ξίδι… καλό όμως. 

Για να δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε

Φασολάδα τρομερή κάθε βήμα και πορδή κι άμα βάλεις και καρότο κάνει πιο μεγάλο κρότο..

Το αγαπημένο μας τραγουδάκι τις Δευτέρες ή τις Τετάρτες στο σπίτι όταν η μάνα μου έφτιαχνε όσπρια :-) 

Είχα αρκετό καιρό να κάνω όσπρια μιας και στην οικογένεια υπάρχει κάποιος ο οποίος πάσχει από εκκολπωματίτιδα και τα όσπρια τον πειράζουν πολύ. 

Η ασθένεια αυτή είναι αρκετά επίπονη και οφείλεται σε φλεγμονή των εκκολπωμάτων τα οποία είναι μικρά “σακουλάκια” που βρίσκονται στο παχύ έντερο. 

Οπότε ο μόνος τρόπος για να φάμε όσπρια στο σπίτι είναι να τα περάσουμε από το μούλτι και να τα κάνουμε βελουτέ.. εντάξει, δεν τα περνάμε και από σίτα αν και θα μπορούσαμε για να γίνει ακόμα πιο βελούδινη. 

Πάντως ο τρόπος αυτός είναι ότι πρέπει και για τα παιδιά αν δεν τους αρέσει η φασολάδα. 

Να πω εδώ ότι τα όσπρια που θα χρησιμοποιήσουμε είναι σημαντικό να είναι φρέσκα, να βράζουν γρήγορα και να είναι νόστιμα.. 

Αγαπώ πολύ τα όσπρια από το Φενεό του Δικότυλον.. Από εκεί είναι και τα φασόλια που χρησιμοποίησα (βανίλιες).

Είχα μια κολοκύθα στο καλάθι με τα λαχανικά εκτός ψυγείου για κανένα δίμηνο τώρα. Από αυτές τις μακρόστενες.. τις butternut που τις λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες.

Τις αγαπώ για πολλούς λόγους αλλά ο κύριος είναι ότι ξεφλουδίζονται εύκολα με ένα πίλερ και δεν χρειάζεται να κόψεις τα χέρια σου με κάποιο μαχαίρι για να τα καταφέρεις. Επίσης είναι μικρές και κρατάνε μήνες εκτός ψυγείου οπότε δεν σου πιάνουν το χώρο..

Κάνω αρκετά πράγματα με αυτές οπότε περνώντας ο καιρός θα δείτε αρκετές συνταγές αλλά κυρίως φτιάχνω σούπες.. 

Έτσι λοιπόν είπα να φτιάξω μια σουπίτσα για αύριο… 

Είχα να ψήσω ένα κοτόπουλο σήμερα οπότε θα άναβε που θα άναβε ο φούρνος και είπα να ψήσω την κολοκύθα πρώτα για να πάρει ακόμα πιο ωραία γεύση. 

Και μιας και δεν τρώμε και τόσα πολλά όσπρια όσο πρέπει είπα να βάλω στη σούπα και λίγη φάβα για να γίνει ακόμα πιο νόστιμη! 

Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα το σκυλί για τρέξιμο... Στην επιστροφή είδα ένα όμορφα λιβάδι... 

Με τις πολλές βροχές του χειμώνα και της άνοιξης έχει γεμίσει ο τόπος χόρτα και λουλούδια. Μοσχομύριζε όλος ο τόπος. Ήταν πανέμορφα! 

Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα λίγο. Βρήκα άγριο μάραθο, σαλσίφι και άγριο κρεμμύδι.. όλα ανθισμένα! Μάζεψα 2-3 χούφτες και τα πήγα σπίτι. 

Μου ήρθε στο νου μια ανοιξιάτικη γεύση και μυρωδιά. Τα μαραθοπιτάκια της κυρίας Φωφώς. 

Η κυρία Φωφώ ήταν η καλύτερη φίλη της μητέρας μου. Από την Κρήτη, ψηλή και δυνατή γυναίκα. Με τον άντρα της τον κ. Αντρέα δεν είχαμε πολλά πολλά. Από τα παιδιά της κάναμε παρέα με την μικρότερη, τη Μαρία η οποία τώρα ζει στο Βέλγιο.

Την έχω πεθυμήσει.. ήταν 2-3 χρόνια μεγαλύτερη και φυσικά μας νικούσε σε όλα τα παιχνίδια. Ιδίως στο κουτσό.. 

Τέλος πάντων. Πάντα τα χρόνια εκείνα ο ερχομός της άνοιξης συνοδευόταν από τα μυθικά μαραθοπιτάκια της κυρίας Φωφώς... Το απίστευτο λεπτό και τραγανό φύλλο, η πολύ γέμιση, το στόμα σου μύριζε άνοιξη... 

Είπα να δοκιμάσω να φτιάξω και εγώ να δω αν θα καταφέρω να φέρω πίσω αυτή τη γεύση... 

Έκανα ένα απλό ζυμάρι λοιπόν, ετοίμασα τη γέμιση και έτοιμα τα μαραθοπιτάκια. 

Δεν ήταν ίδια με τις κυρίας Φωφώς φυσικά. Με την εμπειρία που έχει έφτιαχνε το φύλλο τόσο λεπτό και τραγανό και φυσικά δεν τα κατάφερα να το κάνω το ίδιο.. 

Δεν πειράζει όμως.. το σπίτι γέμισε από τη μυρωδιά τους και η γεύση ήταν σχεδόν ίδια.. 

Θα τα φτιάξω ξανά...  αν και νομίζω ότι θα πάω να τη δω την κυρία Φωφώ και να μου δείξει ακριβώς πως τα φτιάχνει... 

Θυμάστε ίσως τις ντομάτες που είχα βρει; 

Τελικά αποφάσισα να κάνω μια τάρτα με αυτές έτσι ώστε να γευτώ το καλοκαίρι που είναι κοντά από τώρα. 

Εύκολη συνταγή, μπορείτε να αλλάξετε πάρα πολλά σε αυτή και να την κάνετε δική σας! 

Εγώ πάντως τη λάτρεψα και σας την δίνω! 

Προτείνω μάλιστα μιας που θα κάνετε τη ζύμη κάντε τη δυο φορές και τη μισή βάλτε τη στην κατάψυξη... Θα είναι μια χαρά για μερικούς μήνες.

Σε όλη τη νότια Ευρώπη υπάρχουν διαφόρων ειδών λεπτά και πλατιά ψωμιά. Στην Ιταλία έχουμε τις φοκάτσιες, στην Γαλλία τις φουγκάς, στην Ελλάδα τις λαγάνες.

Τέτοια ψωμιά θα βρούμε ακόμα στην Ισπανία και την Πορτογαλία, την Τουρκία και γενικά σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και τα χρησιμοποιούσαν για να ελέγχουν αν ο φούρνος ο οποίος δούλευε με ξύλα την εποχή εκείνη έχει φτάσει στη σωστή θερμοκρασία. 

Το δικό μας τέτοιο ψωμί, τη λαγάνα, θα το φάμε κυρίως την Καθαρά Δευτέρα και εδώ θα σας δώσω μια συνταγή για μια λίγο διαφορετική λαγάνα που έγινε διαφορετική από ανάγκη μιας και δεν είχα αρκετό αλεύρι σκληρό. 

Έβαλα λοιπόν λίγο αλεύρι ολικής, το υπόλοιπο για όλες τις χρήσεις και μιας και είχα και ένα βαζάκι με ταχίνι που είχε μείνει λίγο έβαλα και από αυτό στη ζύμη. 

Άρεσε πολύ σε όλους αν και κάποιοι είπαν ότι ήθελε λίγο περισσότερο αλάτι ακόμα οπότε αν θέλετε βάλτε παραπάνω... 

Επιτέλους ξεκίνησαν να κοκκινήζουν οι πρώτες ντομάτες του κήπου! 

Και ναι έκοψα τις πρώτες! Δηλαδή υπήρχαν και μερικές ακόμα αλλά μάλλον τις έφαγε η μαρμάγκα ή μάλλον τα ποντικάκια του αγρου που πηγαινοέρχονται στην αυλή. Σημείωση στον εαυτό μου: Αύριο να μιλήσω με τον Γιάνναρο να δω τι μπορώ να κάνω με αυτά... 

Τέλος πάντων! οι ντομάτες κόπηκαν και τι να τις κάνω; Το πιο εύκολο πιάτο! Το είχα φάει πρώτη φορά από τον Αντώνη που είχε στο κτήμα κάτι υπέροχες ντομάτες της ποικιλίας Brandywine που θεωρούνται οι πιο νόστιμες στον κόσμο και είχα πραγματικά τρελαθεί. 

Και είναι το πιο απλό πιάτο.. απλά κομμένη ντομάτα με λάδι, αλάτι και τίποτε άλλο.. έτσι απλά για να σου έρθει όλη η υπέροχη ντοματίλα στο στόμα.

Χρειάζονται ωραίες ψωμομένες ντομάτες με πολύ σάρκα, ελάχιστα σπόρια και νερά... Είχα μια μεγάλη μαυροπράσινη από αυτές... και μιας και είχα διάφορα λέλουδα στον κήπο έκοψα και μερικά και έτοιμη σε 3 λεπτά η σαλατούλα!