Σας είχα μιλήσει παλιότερα για τα υπέροχα όσπρια που είχα αγοράσει και που μεγαλώνουν στον υπέροχο Φενεό. Για το Δικότυλον και το πόσο νόστιμα ήταν τα προϊόντα τους.
Δεν είχα όμως καταφέρει να πάω από εκεί και είχα πει ότι έπρεπε να κάνω ένα ταξιδάκι.
Στις αρχές λοιπόν του καλοκαιριού κατάφερα και πήγα. Η ημέρα δεν ήταν και η καλύτερη, μια βροχή που όλο μας έδειχνε ότι θα πέσει ξεκίνησε να πέφτει και να σταματάει και στο τέλος όταν έφτασα στο χωριό Γκούρα ακριβώς πάνω από το οροπέδιο του Φενεού βγήκε ο ήλιος.
Είχα μιλήσει με τον Κώστα Δάρη, τον ένα από τους ανθρώπους που είναι πίσω από το "Δικότυλον" και μου είπε ότι όταν φτάσω στη Γκούρα, να πάω να πιω ένα καφέ και θα έρθει να τα πούμε.
Παρήγγειλα έναν Ελληνικό μέτριο και ξεκίνησα να τον απολαμβάνω μέχρι που η βροχή που με κυνηγούσε στις ανηφόρες καθώς ερχόμουν με έφτασε και άνοιξαν οι ουρανοί..
Πήρα τον καφέ μου και μπήκα μέσα στο καφενείο.. Μεσημέρι, λιγοστός ο κόσμος έξω και ξεκινήσαμε να μιλάμε με την κυρία του καφενείου για το χωριό. Μου είπε ότι ο κόσμος φεύγει ακόμα για τις μεγάλες πόλεις και δεν θέλουν τις αγροτικές εργασίες πια..
Τα λέγαμε λοιπόν μέχρι που ήρθε και ο Κώστας με τη γυναίκα του.
Ξεκινήσαμε μια όμορφη κουβέντα για την εταιρία και τα προβλήματα και τα άγχη που έχουν στη δουλειά.
Και μετά φύγαμε και πήγαμε στα χωράφια. Και ήταν μια μαγεία να μυρίζεις το βρεγμένο χώμα και να χαίρεσαι την αρχή του καλοκαιριού.
Ήταν η εποχή που τα φυντάνια είχαν ήδη ξεμυτήσει από το χώμα και μιας και τα περισσότερα από τα φυτά που καλλιεργούν είναι αναρριχώμενα θέλουν υποστήριξη για να μεγαλώσουν. Αυτό το καταφέρνουν φτιάχνοντας τρίγωνα από καλάμια και έτσι τα μικρά φυτά έχουν κάπου να στηριχθούν και να μεγαλώσουν.
Το χώμα της περιοχής μιας και ήταν παλιά λίμνη είναι γεμάτο οργανική ουσία και πολύ εύφορο και η καλλιέργεια των ψυχανθών μόνο καλό κάνει στο χώμα μιας και στις ρίζες των περισσότερων από τα ψυχανθή συμβιώνουν αζωτοδεσμευτικά βακτήρια που παίρνουν το άζωτο από την ατμόσφαιρα και το μετατρέπουν σε οργανικό άζωτο κάτι που στην ουσία εμπλουτίζει το έδαφος αντί να το στερεί από τα θρεπτικά συστατικά του.
Στην κουβέντα που είχαμε μου μίλησε για μια συνεργασία που είχαν κάνει πριν πολλά χρόνια με το Γεωπονικό Πανπιστήμιο και για μια κοπέλα που είχε έρθει και πήρε δείγματα εδάφους για να μελετήσει τα βακτήρια αυτά των ψυχανθών. Το φοβερό είναι ότι την κοπέλα αυτή την ξέρω. Είναι η Ηώ Κεφαλογιάννη στο εργαστήριο της μικροβιολογίας εδάφους της Γεωπονικής με καθηγητή τότε τον Κώστα Μπαλή... Εκεί έκανα τη διπλωματική μου και η Ηώ μαζί με τη Φωτεινή Φλουρή ήταν αυτοί που με κατεύθυναν τότε. Εγώ μελετούσα την παραγωγή φυτορμονών από τα βακτήρια αυτά.. Οπότε πριν από τόσα χρόνια από τα μέρη αυτά στα οποία στεκόμουν είχαν πάρει τα βακτήρια με τα οποία δούλευα εγώ.
Ο κόσμος είναι πολύ μικρός τελικά! Και όλα είναι δρόμος όπως λέμε....
Η δουλειά στο χωράφι είναι πολύ δύσκολη, επαναλαμβανόμενη και μοναχική.. Καμία σχέση με τις δουλειές που κάνουμε εμείς στα γραφεία μας. Δουλειά απαιτητική πολύ σωματικά και μην ακούσω ότι εγώ πάω γυμναστήριο και ξέρω από κούραση.. Για να είσαι στο χωράφι από το ξημέρωμα να δένεις καλάμια κάτω από τον ήλιο να σου πω εγώ πως θα είναι τα χέρια σου όταν πια γυρίσεις σπίτι σου. Δεν υπάρχει καμία σχέση.. Λογικό είναι τα περισσότερα νέα παιδιά να μην θέλουν να το κάνουν πια. Δουλειές υπάρχουν αλλά ποιος τις κάνει όμως...
Μίλησα και για αυτό με τον Κώστα. Το χειρότερο λέει από όλα είναι η καχυποψία των ίδιων των αγροτών. Και μου εξήγησε γιατί.
Στην εταιρία που ξεκίνησαν μπορούν να πάρουν μέρος και άλλοι αγρότες. Να γίνει έτσι μια μορφή συνεργατισμού (δεν θέλω να πω συνεταιρισμού γιατί η λέξη αυτή πια ακούγεται άσχημα) και να κατορθώσουν με τον τρόπο αυτό να έχουν εκπτώσεις σε υλικά, φάρμακα και πρώτες ύλες και να γίνει πιο εύκολη η πώληση και η διαχείριση τυχόν προβλημάτων! Και όλο αυτό ακούγεται περίεργο και οι υπόλοιποι αγρότες το φοβούνται όλο αυτό.. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κρίμα.
Στενοχωρημένος αρκετά με όλα αυτά ξεκινήσαμε να πάμε και σε άλλα χωράφια στα οποία καλλιεργούν τα υπόλοιπα προϊόντα όπως φακές, το λαθούρι για τη φάβα και η εξοχή ήταν τόσο υπέροχη που κάπως βελτιώθηκε η διάθεσή μου.
Το θεωρώ πολύ κρίμα πάντως να υπάρχουν προσπάθειες σαν αυτές να μην αγκαλιάζονται από τον κόσμο...
Καθώς νύχτωνε πήρα το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα... Πέρασα από τη Στυμφαλία.. Υπέροχη αλλά τις όρνιθες δεν τις είδα...
Πάντως ελάτε μια βόλτα προς τα εκεί.. και μην μείνετε μόνο στη Λίμνη Δόξα.. Ο Φενεός και η Γκούρα σας καλούν...
Και εγώ νομίζω πως είναι πάλι η ώρα να ξαναπάω... Οι βανίλιες και οι γίγαντες πρέπει να είναι έτοιμα για συγκομιδή... Θα ήθελα να τα δω πως έχουν γίνει. Πάμε;