Όταν γνώρισα από κοντά την Μ. (γιατί είχαμε μιλήσει μια φορά ακόμα μέσω βιντεοκλήσης) ήρθε με ένα μεγάλο κόκκινο βάζο γεμάτο παιώνιες.. 

Όσες και όσοι με ξέρετε λίγο, θα ξέρετε την αγάπη που έχω για τα φυτά και ιδίως για φυτά που δύσκολα τα καταφέρνουν στο ωραίο, ζεστό, ή πολύ ζεστό κλίμα της Αττικής. 

Ένα από αυτά τα φυτά είναι οι παιώνιες. 

Έχουμε και στην Ελλάδα μερικά είδη από το φυτό αυτό, στη Μακεδονία και νομίζω ακόμα και στη Λέσβο αλλά προς το νότο δεν νομίζω ότι τα καταφέρνει πολύ καλά. 

Είχα την χαρά να φυτέψω μια πανέμορφη διπλή ποικιλία με έντονο ροζ χρώμα στο σπίτι στο Σινεβρο αλλά η άτιμη άνθισε αφού εγώ είχα πια φύγει από εκεί και φαντάζεστε τη φούρκα μου όταν με πήραν από το χωριό για να με ρωτήσουν για το πανέμορφο λουλούδι που άνθισε ένα πρωί στον κήπο.. 

Τέλος πάντων, η Μ. ήρθε με τα καλούδια της και φυσικά της είπα ότι οπωσδήποτε πρέπει να δω τον κήπο και τις παιώνιες της. Λίγο με κοίταξε παράξενα, φαντάζομαι δεν θα είναι πολλοί που τους αρέσει να τριγυρνούν στους κήπους των ανθρώπων, αλλά για μερικούς τρελούς  σαν εμένα μας αρέσει πολύ. 

Τέλος πάντων, μερικές μέρες μετά η Μ. τηλεφώνησε και μας κάλεσε να πάμε και να κάνουμε μια βόλτα στον κήπο της.. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω. Απλά, ο Μαρκ μου είπε ότι θα μου αρέσει πολύ και καλό θα ήταν να πάρω την καλή κάμερα μαζί μου. 

Δεν μου τα είπε καλά όμως.. μιας και εμένα αυτός ο κήπος θα μείνει στην καρδιά μου και δεν μου άρεσε απλά. 

Ο λόγος είναι η Μ…

Συνήθως σε ένα μεγάλο κήπο αυτό που γίνεται στην ουσία είναι να βλέπεις το όνειρο του σχεδιαστή του. Ενός ανθρώπου που έχει κάτσει στον υπολογιστή ή στο σχεδιαστήριό του και έχει βάλει τη φαντασία του να δουλέψει χωρίς καλά καλά πολλές φορές να έχει μελετήσει το κλίμα, τον προσανατολισμό και κυρίως χωρίς να έχει μιλήσει με τους ανθρώπους που θα χαίρονται τον κήπο και να ακούσει τις ανάγκες τους. 

Ο συγκεκριμένος λοιπόν κήπος δεν είναι από αυτούς. Είναι από τους άλλους, από εκείνους δηλαδή που φωνάζουν ότι φτιάχτηκαν οργανικά, σχεδιάστηκαν με πολύ σκέψη από τους ιδιοκτήτες τους και με πολύ αγάπη και μεράκι και μετά τους άφησαν να ωριμάσουν, να πάρουν το δρόμο τους κάπως σαν να είναι τα παιδιά τους. Ο κήπος λοιπόν «φώναζε» Μ και Ν και ήταν ένας από τους πιο όμορφους που έχω δει με τα μάτια μου μέχρι τώρα.

Ώριμα τεράστια δέντρα στην είσοδο που τον συνδέουν με το δάσος, υπέροχοι συνδυασμοί διαφόρων αποχρώσεων του πράσινου και όχι το συνηθισμένο «να βάλουμε λουλούδια παντού», υπέροχα καθιστικά, μια στρογγυλή σάουνα και ένα εξωτερικό ντουζ, εναλλαγές φωτός και σκιάς, πέργκολες και σκιερά μονοπάτια που οδηγούν σε μοναδικά φυτά. 

Από τα αγαπημένα της είναι ένα γιαπωνέζικο σφενδάμι και δυο κίτρινες αζαλέες που τα πήρε από τον κήπο της μητέρας της όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή και τη συνδέει μαζί τους.  Μια μητέρα από την οποία πήρε την αγάπη της για την κηπουρική και πόσο υπέροχο είναι που η αγάπη αυτή θα συνεχιστεί για ακόμα μια γενιά. 

Στην Ελλάδα δεν ξέρω κάτι αντίστοιχο, ίσως γιατί δεν έχουμε το χώρο για μεγάλους κήπους ή γιατί δεν έχουμε τέτοιες ευαισθησίες πάντως εγώ το βρήκα πραγματικά υπέροχο. 

Το φοβερό ήταν ότι όταν φτάσαμε πια στις παιώνιες δεν μου έκαναν πια μεγάλη εντύπωση. 

Δεν λέω, υπέροχες είναι, με λαμπερά  χρώματα απο το λευκό μέχρι το κόκκινο με ότι αποχρώσεις σκεφτείς ενδιάμεσα, μόνες, διπλές, ημίδιπλες, κάπως μοιάζουν με μαγιάτικα τριαντάφυλλα, και λοιπά αλλά τι να πιάσουν δίπλα σε όλα τα αλλά φυτά που είδα, από τα πιο τεράστια δέντρα μέχρι ένα υπέροχο μικρό ανθισμένο βιβούρνο και ένα κυδωνίαστρο με μικροσκοπικά φύλλα και με υπέροχους βλαστούς που στριφογυρνάνε συνέχεια.. 

Και φυσικά ο κήπος έχει και ετήσια καλλωπιστικά, έχει και λίγα λαχανικά και αρκετά berries οπότε μοιάζει λίγο με άλλους κήπους αλλά η αίσθηση που σου δίνει είναι μια αίσθηση βαθιάς ιδιωτικότητας. 

Είναι ένας κήπος που δεν έγινε τόσο για να μοιράζεται με τους πολλούς όσο για να τον ανακαλύπτουν οι λίγοι. Και αυτός είναι ο λόγος που ίσως δεν θα διαβάσεις ποτέ αυτό το άρθρο μιας και πριν το δημοσιεύσω ανοιχτά στο σάιτ μου θα το μεταφράσω και θα το στείλω να το δει η Μ, και μόνο αν μου πει το ναι θα το ανοίξω για να το χαρούν όλοι. Αλλιώς θα της στείλω μερικές από τις φωτογραφίες που έβγαλα θα τις χαίρομαι και εγώ και ο κήπος αυτός θα μείνει μυστικός.. 

Όταν ακούσει κάποιος για αυτή την πόλη αυτό που του έρχεται στο μυαλό είναι ψηλά κτίρια, ωραία αρχιτεκτονική, μοντέρνα μαγαζιά, πολλά ηλεκτρονικά και άντε καμιά γκέισα ή κάποιο μπονσάι. 

Κήποι και πάρκα πάντως δεν του έρχονται στο μυαλό. 

Κακώς βέβαια γιατί το Τόκυο έχει πάρα πολλά πάρκα και ο περισσότερος κόσμος θα κάνει μια βόλτα από εκεί το πρωί και τα απογεύματα ανάλογα πάντα τον καιρό. Οι Ρυθμοί δουλειάς στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας είναι τρελοί, ο κόσμος τρέχει και δεν φτάνει και με κάποιο τρόπο πρέπει να ηρεμεί. 

Όταν πήγαμε λοιπόν στο Τόκυο πάθαμε πλάκα με τα πάρκα τους. Μεγάλα, τεράστια κάποια από αυτά, που θες μέρες για να τα γυρίσεις όλα. 

Τα περισσότερα αποτελούσαν τους κήπους Φεουδαρχών και Σογκούν ιδίως της εποχής “Εντο” και έτσι έχουν παραμείνει μέχρι τις μέρες μας.

Είναι εντυπωσιακό πάντως πόσο προσέχουν και πόσο αγαπούν οι ντόπιοι την πόλη τους και κατ’ επέκταση και τα πάρκα τους. 

Όλα τα δέντρα είναι καλοκλαδεμένα και ιδίως τα πεύκα είναι σαν να βλέπεις γιγάντια μπονσάι. 

Επίσης σε όποιον αρέσουν τα γιαπωνέζικα σφενδάμια εδώ θα βρει το μπελά του, με την καλή έννοια, μιας και εδώ τα έχουν όπως εμείς έχουμε τα πλατάνια. Τεράστια σε μέγεθος με τα μικρά τους φύλλα να τρεμοπαίζουν με το παραμικρό φύσημα του αέρα είναι πραγματικά καταπληκτικό να τα παρατηρείς. 

Αν έμενα στο Τόκυο θα έκανα ένα περίπατο για τους τουρίστες στα πάρκα της πόλης. 

Μιας και δεν μείναμε στο Τόκυο πολλές μέρες δεν καταφέραμε να τα επισκεφτούμε όλα και ιδίως τα μεγαλύτερα όπως το μεγάλο πάρκο της περιοχής του Σιντζούκου το οποίο θεωρείτε το σέντραλ παρκ της πόλης με 3 “κήπους” έναν Γαλλικό, έναν Αγγλικό και ένα Γιαπωνέζικο. Εκεί θα πάμε την άλλη φορά σίγουρα. 

Πήγαμε όμως στο πάρκο του Γιογιόγκι που έχει από τα πιο μεγάλα δέντρα Γκίνκο και το φθινόπωρο θα είναι καταπληκτικά με τα χρυσά τους φύλλα πριν πέσουν.. 

Το αγαπημένο μας ήταν το Χαμαρίκιου στις όχθες του ποταμού Σουμίντα όπου έχει και ένα καταπληκτικό teahouse που μπορείς να πιεις τσάι με την αυθεντική τελετή του τσαγιού και να γευτείς “ωραία” και “διαφορετικά” γλυκά από τα δικά μας. Αξίζει πραγματικά όπως άξιζε και η βόλτα στους ανατολικούς κήπους των ανακτόρων με εκτάσεις από γκαζόν, θεόρατα δέντρα και υπέροχη θέα προς το παλάτι.. 

Οι κήποι στο Τόκυο είναι ζωντανοί με πολλές εκδηλώσεις όλες τις εποχές του χρόνου με 2 όμως σημαδιακές εποχές η μία την άνοιξη με την άνθιση των κερασιών και η άλλη το φθινόπωρο όταν τα φύλλα των σφενδαμιών αλλάζουν χρώμα και παίρνουν όλες τις αποχρώσεις από το κίτρινο στο κόκκινο. 

Ελπίζω την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο Τόκυο να είναι σε μια από αυτές τις δύο εποχές…