Όταν έκανα κάποτε τον κήπο στο παλιό εξοχικό (που δεν έχω πια) συζητούσα με τον Αντώνη για ένα κομμάτι που ήθελε ένα μικρό φράχτη και του έλεγα ότι ήθελα εκεί να βάλω μια σειρά από αγκινάρες.. Μιας και έχουν αγκάθια, ιδίως οι άγριες ποικιλίες νομίζω ότι θα ταίριαζαν πολύ.. Επίσης τα λουλούδια τους είναι πανέμορφα και σίγουρα είναι και πολύ νόστιμα. 

Μου έκανε πλάκα βέβαια ο καλός μου φίλος και έλεγε ότι καλό θα ήταν να μη ξεχάσω να βάλω και φυτά φακής στο φράχτη... Τέλος πάντων... 
Στον κήπο εδώ είχα φυτέψει 2-3 αγκιναριές στο φράχτη αλλά δεν είχαν καθόλου φως οπότε δεν ευδοκίμησαν καθόλου.. Οπότε θα φυτέψω μερικές ακόμα στο μπροστινό παρτέρι όπου νομίζω ότι θα τα πάνε καλά. 

Αν με ακούσει η ξαδέρφη μου η Βαγγελιώ ότι πια τρώω τις αγκινάρες θα πάθει μια μικρή πλάκα γιατί θυμάμαι πόσο δύσκολο μου ήταν μικρότερος να φάω τις αγκινάρες αλά πολίτα της μάνας μου.. Για κάποιο λόγο δεν μου άρεσαν.. ίσως είναι μια γεύση που μεγαλώνοντας ξεκινάει να σου αρέσει. Πάντως με μένα έτσι έγινε.. Ίσως από όταν ξεκίνησα να τις τρώω ωμές ή από τότε που είχε φτιάξει η φίλη μου η Ελένη αγκινάρες με χιλιάδες τρόπους και τις είδα πολύ διαφορετικά. Πάντως σαν φυτό είναι καταπληκτικό.. 

Αγόρασα αρκετές την τελευταία φορά που πήγα λαϊκή και τις μαγείρεψα με 3 διαφορετικούς τρόπους και θα τις παρουσιάσω στο σάιτ στις συνταγές τις επόμενες μέρες... Απλά ήθελα λίγο να σας μιλήσω για αυτές και να σας πω πόσο υπέροχες είναι απλά ψημένες στον ατμό σχεδόν ολόκληρες και πόσο εύκολα καθαρίζονται έτσι... 

Είναι γεμάτες αντιοξειδωτικά, χαμηλώνουν τη χοληστερίνη, αυξάνουν την παραγωγή χολής οπότε είναι ότι καλύτερο για το μεταβολισμό και του δίνουν ένα μεγάλο boost και έτσι βοηθάνε με τον τρόπο αυτό στο αδυνάτισμα. 

Τι άλλο θέλετε δηλαδή... 

Λοιπόν προετοιμαστείτε για ωραίες συνταγούλες σε μερικές μέρες και ξεκινάτε να τις καθαρίζετε από τώρα! 

Ένα από τα πράγματα που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση από όσα ταξίδια έχω κάνει μέχρι τώρα είναι τα ανθοπωλεία στις άλλες χώρες.. 
Κυρίως στη βόρεια Ευρώπη αλλά ακόμα και στην Νότια όπως στην Πορτογαλία και την Ιταλία τα ανθοπωλεία είναι πραγματικά ξεχωριστά. 

Την πρώτη φορά το παρατήρησα στο Βέλγιο όταν είχα πάει με το πανεπιστήμιο στη Γάνδη. Είδα τα ανθοπωλεία της πόλης και πραγματικά έπαθα πλάκα. 
Υπέροχα σχεδιασμένα, με γούστο και όρεξη, όχι μερικές γλάστρες εδώ και εκεί και καθόλου μα καθόλου διεκπεραιωτικά. Είχα πει τότε ότι ένα τέτοιο ανθοπωλείο θα ήθελα να ανοίξω.

Δεν έτυχε μέχρι τώρα αλλά όσο ταξίδευα τόσο έβλεπα αυτά τα αριστουργήματα και πραγματικά αναρωτιόμουν αν δεν τα έβλεπαν όλοι οι άλλοι. 
Δεν μπορεί σκεφτόμουν, δεν γίνεται οι Έλληνες ανθοπώλες να μην έχουν δει όλα αυτά και να μην έχουν κάνει και αυτοί κάτι αντίστοιχο. Και εκτός από τα μαγαζιά είναι και τα φυτά. Στην παραπάνω εικόνα θα δείτε ότι στο ανθοπωλείο αυτό πωλούνται πυράκανθοι... Ξέρετε εσείς κανένα φυτοριούχο εδώ στην Ελλάδα να κάνει τέτοιους πυράκανθους; Εγώ κανέναν.. Και ο πυράκανθος είναι ένα πάρα πολύ εύκολο φυτό που μεγαλώνει εύκολα και έξω από το σπίτι θα βρει τη θέση του ακόμα και σε μια γλάστρα... 

Τέλος πάντων.  Τα χρόνια περνούσαν και τα ίδια παρέμεναν στην Ελλάδα. Άρα μάλλον όντως δεν ταξιδεύουν οι Έλληνες ανθοπώλες :-) ή κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει.
Και αυτό που μάλλον συμβαίνει το ανακάλυψα τελικά..ή απλά το συνειδητοποίησα... 

Είναι λοιπόν μια ακόμα έκφανση του ότι οι κάτοικοι της Αθήνας και μάλλον και της υπόλοιπης Ελλάδας δεν αγαπάνε τον τόπο τους. 
Δεν τον αγαπάνε και δεν θέλουν να είναι όμορφος. Δεν έχουν ούτε την παιδεία ούτε την αισθητική νομίζω... και αυτό φαίνεται στα πάντα.

Όταν σε όλη την Ελλάδα φυτρώνουν υπέροχα λουλούδια μιας και έχουμε μια από τις πιο πλούσιες χλωρίδες στον κόσμο, όταν οι ασπρισμένες, φροντισμένες αυλές και οι γλάστρες με τα γεράνια υπήρχαν στις αυλές των χωριών έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν συμβαίνει πια στις πόλεις που ζούμε.
Δεν μας ενδιαφέρει πια να πω να ζούμε κάπου όμορφα να πω; έχουμε άλλα στο κεφάλι μας να πω; πάντως σίγουρα κάτι δεν κάνουμε καλά.

Και μην ακούσω για την κρίση... Ναι, αυτή κράτησε 10 χρόνια.. αλλά πριν από αυτή; μετά από αυτή; είχε γίνει κάτι; άλλαξε κάτι; 
Κάτι λίγο άλλαξε στους Δήμους... Το βλέπουμε στους δρόμους και στα πάρκα. Αρχίζουν και φυτεύουν κάποια λουλούδια και τα φροντίζουν κιόλας. Στο Δήμο της Αθήνας κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση με την προηγούμενη δημοτική αρχή. Στη Φιλαδέλφεια που μένω κάπως κάτι αρχίζει να γίνεται τώρα. 

Μου είχε κάνει εντύπωση η Νέα Υόρκη πριν από είκοσι χρόνια. Μια μεγαλούπολη με τρομερά γρήγορους ρυθμούς που ο χρόνος είναι χρήμα. Πως γίνεται σε μια τέτοια πόλη να υπάρχουν τόσο όμορφα πάρκα και πως αυτά τα πάρκα να συγκεντρώνουν τόσο μεγάλο αριθμό εθελοντών που να δουλεύουν σε αυτά; Ακόμα και στο παραμικρό παρκάκι θα υπήρχε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που τα Σαββατοκύριακα ή τα απογεύματα θα πήγαιναν, θα σκάλιζαν, θα φύτευαν και θα έκαναν ότι μπορούσαν για να έρθουν σε επαφή με το χώμα και τη φύση και να ξεδώσουν. Το έκαναν γιατί το αποζητούσαν..

Στην Ελλάδα οποιαδήποτε μορφή εθελοντισμού είναι σχεδόν ανάθεμα... Να πάω και να δουλεύω στο παρκάκι απέναντι από το σπίτι μου; γιατί; ο Δήμος δεν έχει κόσμο να βάλει να δουλέψει; θα με χρησιμοποιήσει δηλαδή για να κάνει τη δουλειά του τζάμπα; Κάπως έτσι σκεφτόμαστε νομίζω και γι΄αυτό και δεν προχωράνε πολλά πράγματα. 

Στο τελευταίο ταξίδι που κάναμε στη Νάντη μου ερχόταν να κλάψω από την ομορφιά. Και σίγουρα η πόλη αυτή έχει πολύ όμορφα κτίρια και πάρκα και εκκλησίες και μουσεία. Αλλά και εμείς τα έχουμε και ίσως καλύτερα από εκείνους. Αυτό μου με έκανε να στενοχωριέμαι τόσο πολύ όμως ήταν τα πάρκα τους, οι αλέες τους, οι γλάστρες στους δρόμους, η αγάπη των ανθρώπων στην πόλη και το πράσινό τους και τα ανθοπωλεία τους. Και ο κόσμος που πήγαινε να αγοράσει τα λουλούδια του... 

Ήταν μαγικό το πόσο όμορφα ήταν όλα... Τα πάρκα και ο κόσμος να είναι εκεί έξω, να κάνει ποδήλατο, να κάνει το πικνικ του, να τρώει το σάντοουιτς του στο διάλειμμα από τη δουλειά.. Μια πόλη ανθρώπινη στην οποία οι κάτοικοι την αγαπούν και αυτό φαίνεται... 
Αυτό θέλω λίγο να σας κάνω να σκεφτείτε λίγο.. 

Και ίσως αφού το σκεφτείτε να κάνετε κάτι γι' αυτό... 

Και όσο για τα ανθοπωλεία ίσως κάποτε ανοίξω ένα τελικά..