Στη γειτονιά που μένω δεν μπορώ να πω ότι είμαστε και πολύ ευλογημένοι με καλά εστιατόρια.. Έστω και με λιγότερο καλά. Δεν ξέρω γιατί αλλά πέρα από το "Γίδι" με συμπαθητικό κρέας και το πολύ ωραίο εστιατόριο με ζυμαρικά στη Δεκελείας (Pasta bar) που πραγματικά είναι και value for money αλλά και προσφέρει φαγητό νόστιμο και τίμιο, όλα τα υπόλοιπα θα έλεγα ότι είναι κάτω του μέτριου, ακόμα και μέρη σαν το Μeat and Grill που είναι πολύ της μόδας.. 

Κάποια στιγμή όμως ο φίλος μου ο Γιώργος μου μίλησε για ένα μαγαζί με ψάρι λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου. Ψαροταβέρνα στη Μεταμόρφωση ρωτάω; είναι δυνατόν; και είναι καλή ρε Γιώργο; Είναι τρομερή μου λέει, κοίτα, δεν έχει ακριβό ψάρι και τέτοια οπότε είναι ότι πρέπει για το βαλάντιό μας αλλά έχει σούπερ ποιότητα στο φαγητό και ο ιδιοκτήτης είναι όλα τα λεφτά. 

Και πήγαμε.. Και ήταν όλα όπως μου τα είπε.. Εκτός από το πολύ νόστιμο φαγητό που παρόμοιο μόνο σε πολύ ακριβότερα εστιατόρια με ψάρι βρίσκεις είναι το ήθος αυτού που έχει το μαγαζί που σε κερδίζει. Και αυτό είναι ίσως ακόμα πιο σημαντικό. Γιατί ο Θανάσης θα σε κερδίσει με τις πρώτες κουβέντες. Θα σε κερδίσει γιατί είναι αληθινός και καθόλου δήθεν. 

Θα σου πει για την ιστορία του μαγαζιού, για το πρώτο που άνοιξε στην κεντρική αγορά της Νέας Ιωνίας και που υπάρχει ακόμα, δίπλα στα ψαράδικα και τα μανάβικα και στο οποίο έφτιαχνε τυρόπιτες και σάντουιτς μέχρι που κάποιος πελάτης του ζήτησε ένα μεζεδάκι για τσίπουρο... 

Πήγε δίπλα στον ψαρά, πήρε λίγο γαύρο και τον ετοίμασε στο γκαζάκι που φτιάχνουν τον καφέ.. 

Αυτός ο πελάτης έφερε και άλλον και άλλον και μετά οι τυρόπιτες σχεδόν εξαφανίστηκαν από το μαγαζί... Το ένα έφερε το άλλο και τελικά βρήκε ένα μαγαζί στον κεντρικό δρόμο της Μεταμόρφωσης και άνοιξε εκεί το δεύτερο "Στην Αγορά" άσχετο που δεν είχε πια αγορά εκεί δίπλα.. Είναι όμως δίπλα ένα παρκάκι και έχει ωραία τραπεζάκια κάτω από τα δέντρα και έχει και μια δροσιά..  ΟΚ, αυτές τις μέρες δροσιά ακριβώς δεν έχει πουθενά αλλά που θα πάει, θα έρθει και ο Αύγουστος με τα μελτέμια του. 

Έχει δεν έχει αγορά όμως, να πας και θα φας καλά.. Και τα μύδια του και τα στρείδια του θα βρεις, και τις γόπες και τον μαρινάτο γαύρο... Και πολύ ωραίο χέλι, και φάβα με λακέρδα και κριθαρότο έχει και ριζότο έχει (που δεν το δοκίμασα όμως) και υπέροχη σαρδέλα που τη δοκίμασα και την ξαναδοκίμασα..

Να πω εδώ ότι δεν έχει κάτι πέρα από κρέας. Δηλαδή θα βρεις πατάτες, θα βρεις μια τυροκαυτερή, θα βρεις σαλάτες αλλά δεν θα βρεις μπιφτέκια, δεν θα βρεις κοτόπουλο ούτε και μπριζόλα. Και αυτό το θεωρώ καταπληκτικό πράγμα. Όχι πια λίγο απ' όλα.. 

Μερίδες γενναίες και χορταστικές. Οι σαλάτες του τεράστιες. Ίσως πολύ τεράστιες για τα γούστα μου αλλά σίγουρα θα τις βρείτε τέλειες... Γενικά ότι φάγαμε ήταν εξαιρετικό οπότε το συστήνω ανεπιφύλακτα. 

Επίσης να αναφέρω ότι ο άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια. Δεν ξέρω τι έχουν πάθει όλοι οι μάγειρες και οι μαγείρισσες αλλά και όλα τα παιδιά του σέρβις. Όλοι έχουν φύγει για σεζόν; ψάχνει να βρει μια βοήθεια στο μαγαζί και ψάχνει και ψάχνει...

Αν ακούσετε κάτι μου λέτε...

Και μιας και θα θέλετε να πάτε εδώ τα στοιχεία της υπέροχης αυτής ταβέρνας! 

Φωτίου Γκινοσάτη 71, ΤΚ 144 52, Μεταμόρφωση Αττικής 
Τηλ.:211 4131026

http://www.stin-agora.gr/

Το μαγαζάκι που λέγαμε - Ιωάννινα

Υπάρχουν εστιατόρια που τα συνδέεις με πόλεις… ή μάλλον με ανθρώπους ή μάλλον με πόλεις που τις συνδέεις με ανθρώπους.. ή ένα τρίπτυχο τέτοιο ας πούμε.. 

Για μένα για παράδειγμα τα Γιάννενα τα έχω συνδέσει με δυο ανθρώπους και ένα εστιατόριο. 

Με μια κοινή ζεστασιά, μια αγάπη για την πόλη και για αυτό που κάνουν, και συνήθως ενάντια στο κατεστημένο της πόλης ή των ντόπιων.. 

Για μένα τα Γιάννενα για παράδειγμα είναι συνυφασμένα με τον Φώτη Σαρρά, έναν υπέροχο φωτογράφο και φίλο εδώ και πολλά χρόνια και με την Μαρία Κλήμη… 

Για τον Φώτη θα σας τα πω μια άλλη φορά αλλά για την Μαρία θα τα πούμε τώρα. 

Η Μαρία δεν είναι από τα Γιάννενα. Μεγάλωσε στην Κάλυμνο.. Ήρθε στα Γιάννενα γιατί τη ζωή καμιά φορά απλά αξίζει να την ακολουθείς όπου σε πάει και επίσης η Μαρία ίσως επειδή έζησε στην Κάλυμνο και οι κάτοικοι του νησιού εκεί είναι πραγματικά πολεμιστές έφερε τον αγώνα και το πείσμα των ντόπιων και τον έβαλε και στα δικά της γονίδια..

Η Μαρία από καθηγήτρια Αγγλικών ξεκίνησε, αλλά είχε μια μεγάλη αγάπη: τη μαγειρική.. 

Το σπούδασε, δούλεψε για αρκετά χρόνια σε ξενοδοχεία και όταν ήρθε η ώρα έφτιαξε το “μαγαζάκι που λέγαμε”… ένα κόσμημα πραγματικό στην πόλη των Ιωαννίνων. 

Ανέβηκα στα Γιάννενα πριν από μερικούς μήνες για μια φωτογράφηση. Και φυσικά δεν μπορούσα να πάω στην πόλη και να μην περάσω από το φοβερό εστιατόριο της Μαρίας. Η εστίαση ακόμα δεν είχε κλείσει και είχα την ευκαιρία να τη δω, να μιλήσουμε το μεσημέρι, να βγάλω μερικές φωτογραφίες, να γνωρίσω και την φοβερή κοράκλα της και να πάω το βράδυ ξανά για φαγητό.. 

Ένα φαγητό απλά καταπληκτικό. Υπέροχο. Καθαρές γεύσεις, νόστιμες συνταγές με λίγα αλλά ξεχωριστά υλικά η κάθε μία που πραγματικά σε κάνουν να θες να βουτήξεις μέσα τους. 

Καταλαβαίνεις ότι ήρθες σε ένα ξεχωριστό μέρος από τον μικρό κατάλογο, τα ιδιαίτερα πιάτα ημέρας και όταν έρχονται τα πρώτα πιάτα βλέπεις την ευφυΐα με την οποία είναι δουλεμένα. Αλλά και τη γνώση. Καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος στην κουζίνα το έχει ψάξει πάρα πολύ.. Ένας άνθρωπος που έχει μεγάλη αγάπη για τη δουλειά αλλά και τη γνώση πως να περάσει αυτή την αγάπη και τη νοστιμιά στο φαγητό του.  

Η αγάπη για αυτό που κάνει η Μαρία είναι τόσο μα τόσο εμφανής. Η αγάπη αλλά και η περηφάνια! 

Φαντάσου τώρα πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα χωρίς γνωριμίες να πηγαίνει σε μια άλλη πόλη και απλά να ανοίγει το ένα από τα καλύτερα εστιατόριο της περιοχής.. Αλλά τα κατάφερε με πολύ κόπο και με πολύ δουλειά! 

Και σίγουρα δεν τη φοβάμαι.. Είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να τα πάει περίφημα.. Τιμάει την μαγειρική, τιμάει την ποδιά της και τιμάει τον πελάτη που θα έρθει να φάει στο χώρο της. 

Μακάρι πραγματικά να ήταν όλα τα εστιατόρια έτσι.. 

Η εστίαση άνοιξε ξανά.. Και είμαι σίγουρος ότι η Μαρία ανασήκωσε τα μανίκια και ξεκίνησε πάλι να δουλεύει… Αναρωτιέμαι τι θα βρίσκεται στο καλοκαιρινό της μενού. Τι λέτε; πάμε μια βόλτα στα Γιάννενα όταν μπορέσουμε για να το δοκιμάσουμε; Εγώ είμαι μέσα! 

Εθνικής Αντιστάσεως 44, Ιωάννινα, Ιωαννίνων, 45221

2651033106, 6948187769

https://www.facebook.com/tomagazakipoulegameioannina

Δεν ξέρω αν έχετε πάει ποτέ στην Ταϊλάνδη.. Μια υπέροχη και μεγάλη χώρα στην Ασία που έχει πολλά από αυτά που όλοι ψάχνουμε στις διακοπές μας.. Τις παραλίες με τους φοίνικες και τα κρυστάλλινα νερά, την λευκή άμμο, τους ευγενικούς ανθρώπους και έναν εξωτισμό που όπως και να το κάνουμε είναι υπέροχος. 
Βέβαια, όταν κάποιος πάει στην Ταϊλάνδη και βγει από την πόρτα του αεροδρομίου παθαίνει ένα σοκ.. Η ζέστη και η υγρασία πραγματικά έρχεται και σε πιάνει από το λαιμό.. 
Θυμάμαι, ακόμα και όταν κάπνιζα και έφτανα μετά από 10-12 ώρες πτήση στον προορισμό μου βγαίνοντας από το αεροπλάνο δεν μπορούσα να καπνίσω αμέσως γιατί απλά δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.. Το κάπνισμα το ξεκινούσα όταν πια έφτανα στο ξενοδοχείο με το ερκοντίσιον στο τέρμα. 

Επίσης να πω για αυτές τις υπέροχες παραλίες ότι το νερό είναι σούπα.. Τόσο μα τόσο ζεστό που δεν μπαίνεις μέσα για να δροσιστείς όπως κάνεις στην Ελλάδα και ο ήλιος είναι τόσο καυτός μιας και είσαι κοντά στον ισημερινό και είναι κάθετα πάνω από το κεφάλι σου και πάρα πολύ δυνατός. Δηλαδή τύπου καίγεσαι στα δέκα λεπτά ηλιοθεραπείας. 
Πραγματικά αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι που ζουν εκεί βγαίνουν έξω και καλλιεργούν τη γη, ή κάνουν την οποιαδήποτε δουλειά σε εξωτερικό χώρο... 

Και μετά ανακαλύπτεις το φαγητό.. Και εκεί παθαίνεις ένα σοκ γιατί είναι καυτερό.... πολύ καυτερό.. ιδρώνεις που ιδρώνεις συνέχεια και τρως και ιδρώνεις περισσότερο.. Αλλά μάλλον δροσίζεσαι έτσι. Πάντως δεν είναι τυχαίο που σε όλες τις χώρες που κάνει ζέστη το φαγητό είναι καυτερό.. Δείτε την Ινδία όπου το φαγητό γίνεται όλο και πιο καυτερό καθώς κατεβαίνεις προς τα κάτω... 

Οι πρώτες ύλες είναι τόσο διαφορετικές αλλά και ο τρόπος που μαγειρεύουν.. Γενικά η κουζίνα της Ταϊλάνδης στην ουσία είναι απλό φαγητό χωρίς πολύωρο μαγείρεμα αλλά πολύ πολύ καλά δομημένο.. Όλες οι γεύσεις παρούσες και το αποτέλεσμα πρέπει να είναι πολύ αρμονικό. Και αυτό είναι το πολύ δύσκολο. 
Όλοι μπορούμε να φτιάξουμε Ταϊλανδέζικο φαγητό αλλά λίγοι είναι οι μάστορες σε αυτό...

Στην Αθήνα έχουμε την ευτυχία να έχουμε μερικά Ταϊλανδέζικα εστιατόρια. Τα περισσότερα βέβαια είναι κάπως διεκπεραιωτικά, κάποια είναι απλώς κακά, ένα δυο είναι πιο δυτικότροπα και υπάρχουν ένα δυο διαμαντάκια.. Το ένα από τα διαμαντάκια και στο οποίο πηγαίνω συχνά η γεύση του φαγητού εξαρτάται από το ποιος μαγειρεύει.. η μάνα ή η κόρη...
Αν μαγειρεύει η μάνα είσαι τυχερός και θα φας υπέροχα. Από την άλλη αν μαγειρεύει η κόρη θα φας πάλι και αρκετά καλά αλλά δεν θα είναι το ίδιο.. Και αυτό γιατί η κόρη δεν έχει ούτε την εμπειρία της μητέρας της αλλά και ούτε την προσοχή στη λεπτομέρεια και την ακρίβεια της.. Μη με ρωτήσετε ποιο είναι. Αν και αν ασχολείστε λίγο με το Ταϊλανδέζικο φαγητλο στην Αθήνα ξέρετε ήδη για ποιό εστιατόριο μιλάω. 

Το δεύτερο διαμαντάκι ήταν κρυμμένο σε κοινή θέα και μου το έδειξε πριν λίγο καιρό ο φίλος μου ο Δαμιανός αν τον θυμάστε από το 7.. Ο Δαμιανός δεν είναι πια στο εστιατόριο αυτό και το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να κλείσει το εστιατόριο εν τέλει αλλά.. ΟΚ! 
Μια φορά που ήμουν στο 7 και τα έλεγα με τον Δαμιανό πέρασε ένα παιδί από εκεί και έπιασαν την κουβέντα.. Όταν έφυγε μου είπε ότι είναι ο Μπάμπης του TUK TUK. Το μαγαζί το είχα ακούσει σαν ένα μικρό streetfoodαδικο στη γνωστή γειτονιά του Κουκακίου αλλά είχα ακούσει επίσης ότι είναι μικρό, πρέπει να περιμένεις ουρά για να μπεις να κάτσεις κτλ και δεν είχα μπει στη διαδικασία να πάω μέχρι εκεί.. Του τα λέω στον Δαμιανό και μου λέει θα πάμε μαζί.. Και πήγαμε.. και φάγαμε και έπαθα πλάκα! υπέροχο φαγητό, τρομερή εξυπηρέτηση από όλους και το κατευχαριστηθήκαμε! 

Από τότε έχω πάει κάποιες φορές και όλο λέω ότι θα φέρω μηχανή μαζί μου και ποτέ δεν το έκανα.. Είναι υπέροχο το TUK-TUK, αλλά είναι μάλλον λίγο μικρό για να βγάζεις φωτογραφίες φαγητού.. Ίσως μια μέρα πάω και τα φωτογραφίζω έξω όταν μεγαλώσει λίγο η μέρα.. και ανοίξουν ξανά τα εστιατόρια λόγω του ιού.. 

Τέλος πάντων.. Το φαγητό είναι υπέροχο.. ότι έχουμε πάρει είναι νόστιμο, ισορροπημένο και με μια σπιτική διάθεση.. 

Για τις φωτογραφίες που δεν είναι υπέροχες συγχωρέστε με αλλά είναι από το κινητό. 
Οι σούπες του είναι υπέροχες.. η Tom Ka Khai με το γάλα καρύδας και το κοτόπουλο υπέροχη αλλά μια άλλη που φάγαμε τις προάλλες με ψάρι ήταν απλά απίστευτη!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πως μπορεί μια ψαρόσουπα να είναι συνάμα τόσο "δική μας" και τόσο εξωτική είναι τρομερό!. 

Από τις σαλάτες η Som Tum Thai που χτυπιέται όπως και οι περισσότερες μέσα σε ένα γουδί είναι καταπληκτική με αρώματα και γεύσεις να σε κατακλύζουν καθώς τη γεύεσαι.

Φυσικά μιας και η Ταϋλάνδη είναι μια μεγάλη χώρα το φαγητό αλλάζει από επαρχία σε επαρχία.. Πως ας πούμε στη βόρεια Ελλάδα τους λαχανοντολμάδες τους κάνουν με λάχανο τουρσί; ε! έτσι και στην Ταϊλάνδη αλλάζει και το πόσο καυτερό είναι αλλά ακόμα και τα υλικά που ένα πιάτο έχει μέσα του.

Ο Μπάμπης τα ξέρει όλα αυτά. Έχει ταξιδέψει πολύ στην Ασία, ιδίως στην Ταϊλάνδη και έχει κάνει τα άπειρα σεμινάρια εκεί.. Έχει φτιάξει το μενού σε πολλά Ασιατικά εστιατόρια στην Αθήνα (πιο πολλά από όσα φαντάζεστε) και όταν άνοιξε μαζί με τον Κώστα το εστιατοριάκι αυτό ήθελε να προσφέρει αυθεντικό Ταϊλανδέζικο φαγητό στην Αθήνα και σε προσιτές τιμές. 
Φυσικά και δεν κάνει αυτοκρατορική Ταϊλανδέζικη κουζίνα, (πως θα μπορούσε άραγε σε αυτή τη μικρή κουζίνα που δουλεύει) αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να το δούμε και αυτό.. 
Πάντως πιάτα όπως ένα καταπληκτικό πιάτο με φιλέτο ψαριού και σάλτσα λάιμ δεν θα το βρείτε σε κανένα άλλο εστιατόριο στην Αθήνα και πραγματικά είναι κορυφαίο! ...

Όλα τα ορεκτικά επίσης όπως το Καριμπαπ Γκάι (πιτάκια γεμιστά με πατάτα και κοτόπουλο) ή κάτι καταπληκτικά σαν τηγανητά ντάμπλινγκ που αντί για ζυμάρι έχουν δέρμα από τόφου ήταν απλά να ουρλιάζεις! 

Τα κάρυ του, αυτό το Μασαμαμ κάρυ είναι υπέροχα γλυκό και ξινό και καυτερό και υπέροχο..  Και τώρα θυμήθηκα ένα άλλο πιάτο με κιμά χοιρινό στο γουόκ με ρύζι γιασεμιού και από πάνω ένα τηγανητό αυγό... πωωωωωωω!!!! αρρώστια!!! 

Τα γράφω και μου τρέχουν ειλικρινά τα σάλια... 

Αλλά το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι η αγάπη του για το φαγητό και την εστίαση γενικότερα.. Μιλάγαμε για πολύ ώρα για τα εστιατόρια, τα ταξίδια που έχουμε κάνει και τα μέρη που έχουμε δει και τις γεύσεις που έχουμε μοιραστεί..

Μιλήσαμε πολύ για τις ουρές που περιμέναμε απέξω από το φούρνο του Άνσελ, ή τα γλυκά που δοκίμασε στο Milk bar του Μομοφουκου, για το τι είναι μαγειρική για εκείνον, το πόσο μας αρέσει και στους δύο να κάνουμε τραπέζια σε φίλους ή και σε αγνώστους, τους ήρωές μας στη μαγειρική και στη ζωή και είναι σαν να βρήκα ένα φίλο.. Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο ωραίο από όλα.. 

Και αυτές τις μέρες που τα εστιατόρια είναι κλειστά στην Αθήνα αν με ρωτήσεις σε ποιό έτσι θα ήθελα να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή αυτό θα ήταν το Τουκ Τουκ, να τρώω ένα κάρυ και να τα λέμε με τον Μπάμπη... 

Ειλικρινά επισκεφτείτε το όταν πια ανοίξουν τα εστιατόρια πάλι και δεν θα χάσετε!!! Πείτε ότι σας έστειλα εγώ! 

Πληροφορίες:

Σάιτ: https://tuktukthaifood.net

Βεΐκου 40, Κουκάκι

Τηλέφωνο: +302114051947
Μέιλ: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. 

Θα σας μιλήσω σήμερα για ένα εστιατόριο ή αλλιώς για 2 ανθρώπους. Γιατί τα εστιατόρια πάντα να το ξέρετε είναι οι άνθρωποι τους. Ποιοι τα δουλεύουν και ποιοι οι επιχειρηματίες που τα στηρίζουν. 
Και θα ξεκινήσω πριν από σχεδόν δέκα χρόνια. Είχα δηλώσει συμμετοχή στο πρώτο μάστερ σεφ και είχα φτάσει κάπου στους 500 όπου θα έπρεπε να πάμε με ένα κρύο πιάτο να δοκιμάσουν το φαγητό μας. 
Είχα φτιάξει θυμάμαι κάτι εξαιρετικά λουλούδια από πλοκάμια χταποδιού με μια φάβα από κόκκινη φακή (κάτι σαν νταλ ένα πράγμα) και το συνόδευα με μια σάλτσα από καραμελωμένο νεράντζι. Δύσκολη η σάλτσα, έκοβε εύκολα και μου είχε πρήξει τα συκώτια... 

Τέλος πάντων.. Είχα τρομερό άγχος όπως φαντάζεστε και όταν έφτασα εκεί και ετοίμασα το πιάτο μου είπαν ότι όταν θα μπω στο δωμάτιο θα πρέπει να πάω στο πρώτο τραπέζι αριστερά. Μπαίνω λοιπόν μέσα και στο εν λόγω τραπέζι καθόταν ένας νεαρός κύριος με μούσι μαζί με μια κοπέλα. 
Δεν τον είχα ξαναδεί και χάρηκα να σας πω την αλήθεια γιατί δεν ήταν ούτε το ιερό τέρας τότε για μένα, ο Λαζάρου δηλαδή, ούτε ο Σκαρμούτσος που τότε με το Αλάτσι είχε κάνει χαμό. Εντάξει λέω μέσα μου από το κανάλι θα είναι κάποιος οπότε χωρίς άγχος πια άφησα το πιάτο μπροστά τους.

Η κοπελιά δοκιμάζει από το φαγητό αφού με ρώτησαν κάτι γενικόλογα και όλα καλά. Και μετά ο μουσάτος κύριος με μια κίνηση του πιρουνιού παίρνει χταπόδι, φάβα και σάλτσα και τα κάνει μια μπουκιά. Έμεινα να τον κοιτάζω.. Πως το έκανε αυτό; τι μάγος του πιρουνιού είναι; Αυτός αποκλείεται να είναι από το κανάλι. Αυτός ο άνθρωπος σκέφτηκα πρέπει να έχει δοκιμάσει πολλά πιάτα στη ζωή του και με έλουσε κρύος ιδρώτας γιατί κατάλαβα ποιος ήταν. Χαμογέλασα αμήχανα και ρώτησα: Πως σας φάνηκε; Καλό μου λέει με σοβαρό τόνο στη φωνή αλλά χωρίς να δείχνει κάτι στο πρόσωπό του αλλά ας ρωτήσουμε και τον κ. Λαζάρου που όπως και να έχει το έχει με τα ψάρια.... 

Και έτσι λοιπόν αυτή ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα τον κ. Λουκάκο... 

Την αμέσως επόμενη στιγμή και αφού είχα  σχεδόν λιποθυμήσει, μπαίνει ο Λαζάρου και λέει, για να δούμε τι έχουμε εδώ και αφού δοκιμάζει λέει, μα δεν μπορώ να καταλάβω τι σας έχει πιάσει όλους τους μάγειρες με τα εσπεριδοειδή και τα θαλασσινά. Και ΝΑΙ, με είπε μάγειρα!! Ο Λαζάρου με είπε ΜΑΓΕΙΡΑ και ξανά έτοιμος να λιποθυμήσω εγώ που ΚΑΙ μάγειρα με είπε ΚΑΙ δοκίμασε από το φαγητό μου.. και εκεί θα μπορούσα να είχα φύγει από τον διαγωνισμό και να ήμουν τρισευτυχισμένος. 

Αφού μπήκα λοιπόν στο διαγωνισμό και πέρασε λίγος καιρός κατάλαβα ποιος από τους τρεις κριτές πραγματικά ενδιαφέρθηκε για μας. Ένας μόνο μας έφερε βιβλία, ένας μόνο σημειώσεις, μόνο ένας ήθελε να μας κάνει καλύτερους μάγειρες. Και το εκτίμησα πολύ αυτό.. Και αυτός ήταν ο κ. Λουκάκος..

Τέλος πάντων, έχω πολλά να πω για την εμπειρία μου στο παιχνίδι και ίσως κάποια στιγμή το κάνω. Πάντως το μόνο που μετρίασε ίσως τα πολλά άσχημα της περιόδου αυτής ήταν ο κ. Λουκάκος. 

Και αφού τελείωσε λοιπόν το παραμύθι και φυσικά κανείς δεν με έπαιρνε να δουλέψω στο μαγαζί του γιατί και σαράντα χρόνων ήμουν και χωρίς σχολή μαγειρικής και χωρίς εμπειρία σε επαγγελματική κουζίνα ήρθα και απογοητεύτηκα πολύ. Και ΟΚ.. λογικό δεν είναι; τι να με έκαναν; Αλλά ούτε και σαν σταζ με έπαιρνε κάποιος. Ο μόνος ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία να μπω και να δω πως είναι μια επαγγελματική κουζίνα του ήταν ο Λουκάκος. Και φυσικά τον αγάπησα ακόμα περισσότερο. 

Τότε είχε το "Ψωμί και αλάτι" στο Χαλάνδρι το οποίο πήγαινε τρένο! Και εκεί γνώρισα τα παιδιά της ομάδας του και πέρασα πολύ δύσκολα αλλά και όμορφα γιατί ήθελα μεγάλη προσαρμογή και πολύ κουραστικά επίσης μιας και μετά από τη δουλειά μου να πηγαίνω και να δουλεύω μέχρι τις μια το πρωί σε ένα εστιατόριο δεν ήταν ευκολάκι. Αλλά και πόσο περήφανος ένιωθα που έκανα πια αυτό που αγαπούσα. 

Για να μην τα πολυλογώ έμεινα εκεί περίπου 4 μήνες και μετά πήγα και δούλεψα πια κανονικά σε ένα άλλο εστιατόριο, το υπέροχο Nobu Matsuhisa στον Αστέρα. Άλλο σχολείο εκεί που και αυτό θέλει σελίδες για να το περιγράψω...

Εκεί λοιπόν μετά από κανένα μήνα γνώρισα ένα παιδί που ήρθε να δουλέψει κοντά μας τον Άκη τον Βαρθαλάμη... Με το που πάτησε το πόδι του στην κουζίνα σαν να άλλαξε και το κλίμα όλο. Γρήγορος, με χιούμορ και άποψη, δεν έγινε αμέσως αγαπητός από όλους γιατί είναι πολύ ανταγωνιστικός στη δουλειά του σίγουρα έδωσε μια σπιρτάδα και χαρακτήρα στην κουζίνα. 
Εμένα με βοήθησε πολύ μιας και ακόμα στα πρώτα μου βήματα δεν ήξερα καλά καλά πως να οργανώσω σωστά το πόστο μου. Τα πήγαμε πολύ καλά μαζί και είχαμε μια άψογη συνεργασία. 

Μου είπε ότι είχε συνεργαστεί με τον κ. Λουκάκο για χρόνια και χάρηκα ακόμα περισσότερο αλλά μετά από 8 μήνες δουλειάς στο Nobu οι δρόμοι μας χώρισαν και δεν βρεθήκαμε να δουλεύουμε ξανά μαζί. Κρατήσαμε όμως επαφή και βρισκόμασταν που και που να τα λέμε. Εκείνος μετά το Nobu βρέθηκε και ανέλαβε το σεμιναριακό κέντρο του κ. Λουκάκου και μετά συνεργάστηκε με τον Αντρέα Λαγό όπου μετά από εκεί πια εκτοξεύτηκε και δούλεψε σαν σεφ στο Ill Barretto στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης στο κέντρο της Αθήνας.
Το φαγητό στο εστιατόριο αυτό είναι υπέροχο και το κάναμε στέκι μας. Πηγαίναμε και συνεχίζουμε να πηγαίνουμε εκεί τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Οπότε μιλούσαμε πολύ με τον Άκη και τον έβλεπα πόσο χαρούμενος ήταν! Αλλά πάντα ήξερα ότι ήθελε να ανοίξει κάτι δικό του... 

Και κάποια στιγμή μου την έσκασε τη βόμβα! Θα συνεταιριστεί με τον Λουκάκο μου είπε και θα ανοίξουν ένα εστιατόριο στο Χαλάνδρι στο οποίο μάλιστα θα ήταν ο ίδιος σεφ!! Τρομερό νέο και χάρηκα πάρα πολύ και για τους δυο! 

Και έτσι έγινε και τον Αύγουστο που μας πέρασε άνοιξαν το Άλιο.. Ένα κόσμημα για την περιοχή, ένα παλιό σπίτι με υπέροχο κήπο που πραγματικά αισθάνεσαι τόσο ζεστά όταν βρεθείς εκεί.. 
Το φαγητό είναι Ιταλική κουζίνα κατά βάση με υπέροχα ζυμαρικά, πίτσες αλλά και άλλα υπέροχα πιάτα, τρομερά κοκτέιλ και γλυκά από άλλο πλανήτη... 

Από τα τέλη Αυγούστου που ξεκίνησε έχουμε πάει 3 φορές ήδη και κάθε φορά είμαστε ακόμα πιο χαρούμενοι από την προηγούμενη... 

Ακόμα καθόμαστε έξω στον υπέροχο κήπο και είναι ότι πρέπει ιδίως αν έρχεσαι νωρίς και έχει ακόμα ησυχία το μαγαζί και βγαίνει ο Άκης και αρχίζει να σου εξηγεί με χαρά και περηφάνια τι πιάτο ημέρας έχουν σήμερα και πως πάει η κίνηση και όλα αυτά τα ευχάριστα, να πίνεις το ποτάκι σου και να να έρχονται σιγά σιγά τα πιάτα που διάλεξες... 

Να πω εδώ ότι όλα καλά αλλά αυτή η πίτσα με τα μανιτάρια είναι από άλλο πλανήτη και το βιτέλο τονάτο είναι τόσο αφράτο και ζουμερό που δεν υπάρχει στον κόσμο όλο.. 

Επίσης τα πιάτα ζυμαρικών με αποκορύφωμα αυτή με το μελάνι και τον αχινό είναι τόσο ζεστή και υπέροχη και ελπίζω το πιάτο με τα νιόκι να μπει κανονικά στο μενού! Μου αρέσει πολύ που δεν έχουν μια τεράστια κάρτα με τα πάντα και ελπίζω κάθε φορά που αλλάζει η εποχή να μπαίνουν και καινούρια πράγματα μέσα.. (Αλλά η πίτσα με τα μανιτάρια να μείνει για πάντα :-) ) 

Περιμένω πως και πως επίσης να χαλάσει λίγο ο καιρός και να αρχίσουμε να καθόμαστε και μέσα.. στο μεγάλο τραπέζι στην τζαμαρία την πίσω βλέποντας τη βροχή να πέφτει στην αυλή... Να είμαστε με μια μεγάλη παρέα με αγαπημένους φίλους και να νιώθουμε τόσο ευλογημένοι για το ότι είμαστε εδώ.. 
Κάθε φορά που πάω βλέπω τον Άκη αλλά και τον Γιάννη και πόσο χαρούμενοι φαίνονται και οι δυο... και αυτό είναι καταπληκτικό! 
Να πάτε σας εύχομαι και είμαι σίγουρος ότι θα περάσετε υπέροχα!!! 
Καλή επιτυχία παιδιά!!! 

Βασ. Γεωργίου Β΄ 34, Χαλάνδρι

τηλ. 2106850745 

Τον Δαμιανό τον αγαπώ πολύ… Χρόνια τώρα… 

Αυθεντικός, Πειραιώτης, ντόμπρος και καλλιτέχνης. 

Όσο για τις μαγειρικές του δεξιότητες απλά με αφήνει κάθε φορά άφωνο.

Ξεκίνησε τη ζωή του όχι σαν μάγειρας. Και μιας και εγώ επίσης το ίδιο τον αισθάνομαι ακόμα πιο κοντά μου.

Βέβαια εκείνος ξεκίνησε δίπλα σε μια δύναμη της φύσης τον Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι οπότε μπήκε γρήγορα στα βαθιά. 

“Να πάρουμε ένα μίξερ σεφ να χτυπάμε τα ασπράδια μαρέγκα με αυτό για πιο γρήγορα;”

Γιατί, ήταν η απάντηση του Φαμπρίτσιο, χέρια δεν έχεις;  

Ε! όταν ξεκινάς έτσι και ξέρεις ακριβώς τη στιγμή που το αυγό αρχίζει και πήζει, πότε η ζύμη για τα ζυμαρικά είναι έτοιμη, πότε η καραμέλα έχει φτάσει τους 120 βαθμούς Κελσίου ότι και να σου συμβεί στην κουζίνα μπορείς να το αντιμετωπίσεις. 

Αυτοί οι σεφ παλαιάς κοπής είναι ότι καλύτερο μπορεί να συναντήσει ένας νέος σεφ με όρεξη και μυαλό. Και βέβαια χωρίς τα κόμπλεξ τα Ελληνικά ή τα παλιού τύπου του δεν σου δείχνω τίποτε, έρχομαι το βράδυ που δεν είναι κανένας και κάνω τις σάλτσες και άλλα τέτοια όμορφα. 

Ο Φαμπρίτσιο και ο Δαμιανός έκαναν μάγκες και “σεφ” απίθανους τύπους και επιχειρηματίες το ίδιο, που τους έφαγαν όμως χρήματα και τους εκμεταλλεύτηκαν με όλους τους τρόπους και τώρα αφιερώνουν βραβεία σε αυτούς. Τέλος πάντων… δεν ήθελα να τα πω αυτά αλλά τα έζησα με τα παιδιά και δυστυχώς το “ψάρι” βρωμάει από το κεφάλι. 

Ο Φαμπρίτσιο εδώ και ένα χρόνο δεν είναι πια μαζί μας και όσοι φάγατε από τα χεράκια του και γέμισε η ψυχή σας με τα λόγια του να θεωρείτε τον εαυτό σας πολύ τυχερό. Και ο Δαμιανός έμεινε μόνος να αντιμετωπίσει την ορχήστρα σαν μαέστρος. 

Και βούτηξε στα βαθιά… Ανέλαβε την κουζίνα του 7Epta στην Ερμού ένα εστιατόριο που ήταν κλειστό για αρκετό καιρό και σιγά σιγά το κάνει γνωστό σε όλη την πόλη. 

Έχω πάει ήδη αρκετές φορές και μια από τις πρώτες που πήγα είχα πάρει μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή για να βγάλω φωτογραφίες το χώρο, τους ανθρώπους και τα πιάτα. 

Η κουζίνα είναι Ιταλική, βαθιά, νόστιμη και απλή… δεν έχει φιοριτούρες ούτε περίεργα υλικά αλλά όλα είναι φτιαγμένα με μια υπέροχη μαεστρία που πραγματικά σοκάρει. 

Θα φάτε οπωσδήποτε τα νιόκι κολοκύθας, θα φάτε οπωσδήποτε το μονοράβιολο, θα φάτε τις σαλάτες ιδίως αυτή με την αγκινάρα, θα φάτε υπέροχες μακαρονάδες και ιδίως αν είστε μεγάλη παρέα θα σταματάτε την κουβέντα που και που και θα δοκιμάζετε τα πιάτα και θα θέλετε απλά να σταματήσουν όλα γύρω σας για να γευτείτε με όλες σας τις αισθήσεις το φαγητό.

Ο χώρος του εστιατορίου είναι βαρύς, με πολυελαίους, βαριά ξύλινα τραπέζια και καρέκλες και ίσως δεν ταιριάζει τόσο με το ανάλαφρο μαγείρεμα και τις απλές νόστιμες γεύσεις. Ευτυχώς που είναι καλοκαίρι και μπορείτε να φάτε έξω στο δρόμο και πάνω στην ταράτσα. 

Το χειμώνα ίσως σας τρομάξει λίγο αλλά νομίζω ότι θα το αντέξετε.. 

Προσοχή σε αυτούς που φοβούνται λίγο τα γυάλινα πατώματα. Από κάτω φαίνονται τα αρχαία στο υπόγειο του κτιρίου και όσο και αν είναι όμορφα σε κάποιους μπορεί να φανεί περίεργο να περπατάνε στον αέρα. :-) 

Τέλος να μιλήσω για τα γλυκά.. ή μάλλον τι να πω για τα γλυκά.. Απλά να πω ότι θα μπορούσατε να έρθετε μόνο για να φάτε τα καλύτερα γλυκά της πόλης. Το Ab-Fab, η Zuppa Ingleze, η Perfetta  σοκολάτας είναι απλά θεϊκά… και καλό είναι να πάτε χωρίς να έχετε φάει γιατί ΠΡΕΠΕΙ οπωσδήποτε να δοκιμάσετε τα γλυκά!!!! 

Αυτά.. δεν έχω τι άλλο να πω.. Α! την υπέροχη θέα από την ταράτσα και φυσικά ακόμα ένας λόγος για να πάτε είναι ο απίθανος Μάρκος Μάρκου ο οποίος τρέχει όλο το project και είναι καταπληκτικός!!!!

 Ελπίζω να σας έπεισα και να το δοκιμάσετε… 

Ερμού 119 και Άστιγκος 10, Αθήνα

2103212010

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Το καράτι ζυγίζει 0,2 γραμμάρια. Διακόσια χιλιοστά του γραμμαρίου λοιπόν. Πως όμως επέλεξαν αυτή την λέξη και αυτό το βάρος για να ζυγίζουν τα πολύτιμα αντικείμενα όπως ο Χρυσός και τα διαμάντια; 

Είναι απλό.. Υπάρχει ο καρπός ενός δέντρου που έδωσε το όνομά του σε αυτό. Μιλάμε για τον καρπό της ξυλο-κερατιάς ή πιο γνωστής ως Χαρουπιάς. Ο κάθε σπόρος του χαρουπιού ζυγίζει περίπου 0,2 γραμμάρια και από αυτό πήρε το όνομά του το καράτι. 

Το χαρούπι είναι ένα δέντρο πολύ σημαντικό για τους Έλληνες. Εκτός από τροφή για τα ζώα τα χαρούπια έθρεψαν γενιές και γενιές Ελλήνων και Κυπρίων. Στην Κρήτη και στην Κύπρο ιδίως η Χαρουπιά ήταν ένα δέντρο που έχαιρε ιδιαίτερης προστασίας και μάλιστα απαγορευόταν να το κόψεις χωρίς ειδική άδεια. 

Από τα χαρούπια κάνουμε αλεύρι, κάνουμε ζάχαρη, κάνουμε το χαρουπόμελο.. Με το αλεύρι δε κάνουμε τα πάντα.

Υπάρχει ένα εστιατόριο στη Θεσσαλονίκη που ονομάζεται Χαρούπι.. Είναι ένα Κρητικό Εστιατόριο. 

Σεφ εκεί είναι ο Μανώλης Παπουτσάκης. Κρητικός. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη για μεταπτυχιακά στον Πλάτωνα.. Και έμεινε.

Μαγείρευε για να έχει χρήματα για τις σπουδές του αλλά μετά ήρθε η φιλοσοφία του φαγητού και τον μάγεψε και αποφάσισε να φιλοσοφεί από το φαγητό του και μόνο. 

Κατάφερα και τον συνάντησα και είπαμε δυο λόγια. Πριν φάμε.. ή μάλλον ενδιάμεσα στο φαγητό. 

Μιας και ασχολούμαι χρόνια με τη μαγειρική τελικά η ποιότητα του μάγειρα σαν ανθρώπου και τα χαρακτηριστικά του βγαίνουν στο φαγητό που σου φέρνει στο τραπέζι. 

Και η αγάπη του Μανώλη για τον τόπο του και την Κρητική κουζίνα βγαίνει σε ότι δοκιμάσαμε. 

Πόσο κοντά είναι η Κρήτη από τη Θεσσαλονίκη; Ένα καράτι δρόμος στο Χαρούπι… 

Δεν θα σας μιλήσω για το κάθε πιάτο που δοκιμάσαμε. Δεν έχει νόημα. Θα σας μιλήσω όμως για τις πρώτες ύλες. Για τα τυριά που έχει στο εστιατόριο και ξέρει από ποιον παραγωγό είναι. 

Για τα λαχανικά που και αυτά ξέρει από πού είναι. Για τις ντομάτες που τις φέρνει από τη Σύρο, γιατί εκεί βρήκε ωραίες νόστιμες ντομάτες ακόμα και μέσα στο χειμώνα. Και όλα αυτά θα τα δοκιμάσεις. Και τις μικρές μικρές ελιές θα δοκιμάσεις. Κατ’ ευθείαν από την Κρήτη.. Και το λάδι που το φέρνει από τους γονείς του. Παρθένο ελαιόλαδο που το χρησιμοποιεί ακόμα και για το τηγάνισμα. Και τα παξιμάδια και όλα από την Κρήτη έρχονται.. Και ωραίο Κρητικό κρασί θα πιεις αν θες. Αν και εμείς δεν ήπιαμε. Μείναμε με την ρακή με την οποία ξεκινήσαμε γιατί δεν θέλαμε να τα μπερδέψουμε. Και καλά κάναμε… γιατί πήραμε και δοκιμάσαμε σχεδόν τα πάντα. Και μαγευτήκαμε.. 

Και θέλουμε να ξαναπάμε.. γιατί θέλουμε να ξαναπάμε στην Κρήτη. Στη Θεσσαλονίκη.. 

Χαρούπι, Δόξης 4 στα Λαδάδικα. Τηλέφωνο: 2310 526262

Δείτε τον κατάλογο στο λινκ στην αποπάνω γραμμή.. και αν δεν σας τρέξουν τα σάλια ελάτε να μου πείτε..