Όταν έκανα κάποτε τον κήπο στο παλιό εξοχικό (που δεν έχω πια) συζητούσα με τον Αντώνη για ένα κομμάτι που ήθελε ένα μικρό φράχτη και του έλεγα ότι ήθελα εκεί να βάλω μια σειρά από αγκινάρες.. Μιας και έχουν αγκάθια, ιδίως οι άγριες ποικιλίες νομίζω ότι θα ταίριαζαν πολύ.. Επίσης τα λουλούδια τους είναι πανέμορφα και σίγουρα είναι και πολύ νόστιμα. 

Μου έκανε πλάκα βέβαια ο καλός μου φίλος και έλεγε ότι καλό θα ήταν να μη ξεχάσω να βάλω και φυτά φακής στο φράχτη... Τέλος πάντων... 
Στον κήπο εδώ είχα φυτέψει 2-3 αγκιναριές στο φράχτη αλλά δεν είχαν καθόλου φως οπότε δεν ευδοκίμησαν καθόλου.. Οπότε θα φυτέψω μερικές ακόμα στο μπροστινό παρτέρι όπου νομίζω ότι θα τα πάνε καλά. 

Αν με ακούσει η ξαδέρφη μου η Βαγγελιώ ότι πια τρώω τις αγκινάρες θα πάθει μια μικρή πλάκα γιατί θυμάμαι πόσο δύσκολο μου ήταν μικρότερος να φάω τις αγκινάρες αλά πολίτα της μάνας μου.. Για κάποιο λόγο δεν μου άρεσαν.. ίσως είναι μια γεύση που μεγαλώνοντας ξεκινάει να σου αρέσει. Πάντως με μένα έτσι έγινε.. Ίσως από όταν ξεκίνησα να τις τρώω ωμές ή από τότε που είχε φτιάξει η φίλη μου η Ελένη αγκινάρες με χιλιάδες τρόπους και τις είδα πολύ διαφορετικά. Πάντως σαν φυτό είναι καταπληκτικό.. 

Αγόρασα αρκετές την τελευταία φορά που πήγα λαϊκή και τις μαγείρεψα με 3 διαφορετικούς τρόπους και θα τις παρουσιάσω στο σάιτ στις συνταγές τις επόμενες μέρες... Απλά ήθελα λίγο να σας μιλήσω για αυτές και να σας πω πόσο υπέροχες είναι απλά ψημένες στον ατμό σχεδόν ολόκληρες και πόσο εύκολα καθαρίζονται έτσι... 

Είναι γεμάτες αντιοξειδωτικά, χαμηλώνουν τη χοληστερίνη, αυξάνουν την παραγωγή χολής οπότε είναι ότι καλύτερο για το μεταβολισμό και του δίνουν ένα μεγάλο boost και έτσι βοηθάνε με τον τρόπο αυτό στο αδυνάτισμα. 

Τι άλλο θέλετε δηλαδή... 

Λοιπόν προετοιμαστείτε για ωραίες συνταγούλες σε μερικές μέρες και ξεκινάτε να τις καθαρίζετε από τώρα! 

Καλημέρα! 

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που σε πάνε μπροστά.. και στην ουσία χωρίς να τους ξέρεις κιόλας. 

Μια από αυτούς που πραγματικά αισθάνομαι τυχερός που τους έχω στη ζωή μου είναι η Φοίβη!

Την γνώρισα μέσω ενός άλλου ανθρώπου που επίσης δεν τον "ξέρω", του Σπύρου δηλαδή, τον οποίο περίπου τον ξέρω από παιδί χωρίς όμως να τον ξέρω.. :-) 

Τέλος πάντων! :-) 

Και οι δύο είναι φωτογράφοι.. ή μάλλον ο Σπύρος είναι επαγγελματίας φωτογράφος αρκετό καιρό τώρα και η Φοίβη τελευταία επέλεξε και εκείνη τη φωτογραφία για να πορευτεί στη ζωή της επαγγελματικά. 

Και οι δύο είναι ΠΑΡΑ πολύ ταλαντούχοι και πολύ καλοί φίλοι επίσης... Και οι δύο με έχουν εμπνεύσει, ο Σπύρος με το φανταστικό του μάτι και η Φοίβη επίσης με το μάτι της αλλά και με αυτά που μου στέλνει! 

Πριν αρκετό καιρό μου έστειλε μια φωτογραφία από μια τύπισσα στο ινσταγκραμ την @blondieandrye και μάλιστα δεν με προειδοποίησε κιόλας.. έτσι απλά την έστειλε ενώ ξέρει τι αποτέλεσμα θα είχε αυτή η φωτογραφία σε μένα... 

Η τύπισσα αυτή που λέτε κάνει τα πιο ευφάνταστα ψωμιά που έχετε δει ποτέ... Κυρίως κάτι λαγάνες που απλά είναι για να τις βλέπεις μόνο.. Ε, μια τέτοια φωτογραφία έλαβα και έπαθα πλάκα.. 

Και φυσικά έπρεπε να το κάνω και εγώ.. 

Συνταγή για λαγάνα έχω.. και μάλιστα είναι και πολύ ωραία! Οπότε σκάρωσα μια στο πι και φι, βγήκα και στο πάρκο, μάζεψα τα απαραίτητα και έκανα και εγώ αυτό που βλέπετε.. 

Δοκιμάστε το και θα σας αρέσει! 

Οι μαργαρίτες του κήπου.. 

Τόσα έχω να θυμάμαι... Είναι ένα μέρος εδώ στο Άλσος που κάθε χρονιά φυτρώνουν πάμπολλες μαργαρίτες. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδί να είμαι πιο κοντός από αυτές. να πηγαίνω μέσα και να γεμίζω κιτρινάδες από τη γύρη τους και πολλά ζουζούνια πάνω μου ή και μέσα στο στόμα μου :-) 

Αργότερα τις μαζεύαμε για να κάνουμε το στεφάνι του Μαΐου.. Με τον σωστό τρόπο.. τα δάχτυλα κάτω από το λουλούδι, να το τραβάς προς τα πάνω και να ακούς το κλακ... και μετά μέσα στη σακούλα και πάμε για την επόμενη.. 

Στο σπίτι οι κλωστές περνούσαν μέσα από το μάτι της βελόνας και να οι γιρλάντες με τις μαργαρίτες που πήγαιναν γύρω γύρω από το μεταλλικό στεφάνι.. Και η μυρωδιά τους να μένει στη μύτη... 

Προχτές δεν ξέρω τι με έπιασε και ήθελα να κάνω μια τούρτα.. Α ναι! θυμήθηκα.. Είναι που από καιρό ήθελα να κάνω μια τούρτα με λουλούδια πασχαλιάς. Είχα δει μια συνταγή που έβαζαν τα λουλούδια μέσα σε κρέμα γάλακτος και αφού τα έβραζαν τα άφηναν μερικά λεπτά να περάσει το άρωμά τους μέσα στην κρέμα την οποία μετά χρησιμοποιούσαν για να κάνουν κρέμα πατισερί.. Το δοκίμασα όλος χαρά αλλά τελικά καμία σχέση.. δεν είχε καθόλου άρωμα η κρέμα και μάλιστα είχε γίνει και λίγο πικρή από το λουλούδι... Οπότε το παράτησα αυτό το όνειρο και είπα τότε να κάνω μια άλλη τούρτα χωρίς λουλούδια... Και μιας και έφυγα από τα κόκκινα του Πάσχα και πήγαινα προς τα κίτρινα της Άνοιξης είπα να κάνω μια κίτρινη τούρτα που να έχει γεύση λεμόνι... Δεν ήθελα να τη γεμίσω με βουτυρόκρεμα και ήθελα να είχε 3 ορόφους και όχι δύο όπως είχε η πρώτη μου αυτή με τα λουλούδια της αμυγδαλιάς. Θα την έκανα κίτρινη λοιπόν και μάλιστα Ομπρε δηλαδή με το χρώμα να πηγαίνει από το πιο αχνό στο πιο έντονο, και στα παντεσπάνια και στην βουτυρόκρεμα. 

Ωραία λοιπόν.. αποφάσισα να την γεμίσω με γκανάζ λευκής σοκολάτας, και μιας και είχα και ένα βάζο με lemon and orange curd (κάτι σαν μαρμελάδα με αυγά όμως) είπα να το βάλω και αυτό σαν γέμιση.. 

Από πάνω είπα να την καλύψω με τη φοβερή βουτυρόκρεμα με ελβετική μαρέγκα που κάνω αλλά και αυτή να την αρωματίσω με λεμόνι... Γενικά ήθελα να την κάνω λεμονένια αλά ισορροπημένα λεμονένια.. 

Και μετά σκέφτηκα τις μαργαρίτες... και είπα θα βάλω μερικές.. 

Οπότε στην αρχή σκέφτηκα να την πω τούρτα λεμόνι-λευκής σοκολάτας.. μετά είπα να την πω τούρτα Μαργαρίτα.. πως λέμε πίτσα μαργαρίτα; ε αυτό! :-) 

Στο τέλος είπα να την πω τούρτα Μ'αγαπάει-δεν μ'αγαπάει... Και ο κάθε ένας και η κάθε μία να μετράει τα πέταλα στο κομμάτι του και να δει αν τελικά η αγάπη είναι με ανταπόκριση ή χωρίς :-) 

Λοιπόν! πάμε να δούμε τα υλικά; 

Νάρκισσος.. 

Ο γιος της Λειριόπης μιας πανέμορφης νύμφης και του ποταμού Κηφισού.

Δεν είχε καλό τέλος.. Μάλλον περίεργο.. 

Έμεινε να κοιτάει τον εαυτό του σε ένα ποτάμι μιας και ήταν πολύ ωραίος και αυτοθαυμαζόταν μέχρι που πέθανε.. Στο σημείο εκείνο φύτρωσε το ομώνυμο λουλούδι. 

Υπάρχουν αρκετοί μύθοι για την ιστορία του. Εκεί μπλέκονται η Νέμεσις, και η Ηχώ που άλλοτε φέρεται σαν αδερφή του και άλλοτε σαν μια κοπέλα στην οποία άρεσε.. Σε όλους όμως τους μύθους αυτός πεθαίνει δίπλα στο νερό και η Ηχώ πεθαίνει από εξάντληση και αυτή καθώς φωνάζει συνεχώς το όνομά του… 

Σαν κάτι να έχει να μας πει αυτός ο μύθος.. Ας μην αυτοθαυμαζόμαστε λοιπόν και ας στρωθούμε στη δουλειά και ας ακούμε και τους άλλους που μας φωνάζουν…. Χμμμμ… έχω γνωρίσει πολλούς Νάρκισσους στη ζωή μου.

Αν αναρωτιέστε αν είστε Νάρκισσος ή όχι (που εδώ που τα λέμε αν το αναρωτιέστε δεν είστε) κάντε αυτό το τεστ των σαράντα ερωτήσεων και θα βρείτε μια χαρά αν είστε… 

https://psychcentral.com/quizzes/narcissistic-personality-quiz/

Ας πάμε τώρα στα φυτά με το ίδιο όνομα.. 

Από τα πιο αγαπημένα μου λουλούδια είναι οι Νάρκισσοι. Για μένα σηματοδοτούν την άνοιξη και είναι από τα λουλούδια που ανθίζουν πρώτα μετά από τον χειμώνα. 

Έχω αρκετούς βολβούς στον κήπο και είμαι σίγουρος ότι περνώντας τα χρόνια θα αποκτήσω και περισσότερους. 

Δεν τρώγονται όμως.. και μάλιστα είναι και δηλητηριώδεις μιας και παράγουν αρκετά αλκαλοειδή. Με απλά λόγια δηλαδή δεν θα πάρουμε και θα φάμε ένα βολβό. 

Όμως από τα παλιά χρόνια το φυτό αυτό έχει χρησιμοποιηθεί σαν φάρμακο και μάλιστα μια ουσία που περιέχει βοηθάει στους ανθρώπους με Αλτσχάιμερ. 

Κάποια είδη έχουν πολύ έντονο άρωμα, τόσο έντονο που σε ‘ναρκώνει΄και κάθεσαι να το μυρίζεις συνέχεια. Λέγεται ότι το όνομά του το φυτό το πήρε από εκεί και όχι από τον αρχαίο Νάρκισσο.. 

Πριν από 2 μέρες τελείωσε και το τελευταίο λουλούδι από τους Νάρκισσούς μου για φέτος. Το άρθρο αυτό τους το αφιερώνω για την ομορφιά που μου έδωσαν στον κήπο φέτος.. 

Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα το σκυλί για τρέξιμο... Στην επιστροφή είδα ένα όμορφα λιβάδι... 

Με τις πολλές βροχές του χειμώνα και της άνοιξης έχει γεμίσει ο τόπος χόρτα και λουλούδια. Μοσχομύριζε όλος ο τόπος. Ήταν πανέμορφα! 

Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα λίγο. Βρήκα άγριο μάραθο, σαλσίφι και άγριο κρεμμύδι.. όλα ανθισμένα! Μάζεψα 2-3 χούφτες και τα πήγα σπίτι. 

Μου ήρθε στο νου μια ανοιξιάτικη γεύση και μυρωδιά. Τα μαραθοπιτάκια της κυρίας Φωφώς. 

Η κυρία Φωφώ ήταν η καλύτερη φίλη της μητέρας μου. Από την Κρήτη, ψηλή και δυνατή γυναίκα. Με τον άντρα της τον κ. Αντρέα δεν είχαμε πολλά πολλά. Από τα παιδιά της κάναμε παρέα με την μικρότερη, τη Μαρία η οποία τώρα ζει στο Βέλγιο.

Την έχω πεθυμήσει.. ήταν 2-3 χρόνια μεγαλύτερη και φυσικά μας νικούσε σε όλα τα παιχνίδια. Ιδίως στο κουτσό.. 

Τέλος πάντων. Πάντα τα χρόνια εκείνα ο ερχομός της άνοιξης συνοδευόταν από τα μυθικά μαραθοπιτάκια της κυρίας Φωφώς... Το απίστευτο λεπτό και τραγανό φύλλο, η πολύ γέμιση, το στόμα σου μύριζε άνοιξη... 

Είπα να δοκιμάσω να φτιάξω και εγώ να δω αν θα καταφέρω να φέρω πίσω αυτή τη γεύση... 

Έκανα ένα απλό ζυμάρι λοιπόν, ετοίμασα τη γέμιση και έτοιμα τα μαραθοπιτάκια. 

Δεν ήταν ίδια με τις κυρίας Φωφώς φυσικά. Με την εμπειρία που έχει έφτιαχνε το φύλλο τόσο λεπτό και τραγανό και φυσικά δεν τα κατάφερα να το κάνω το ίδιο.. 

Δεν πειράζει όμως.. το σπίτι γέμισε από τη μυρωδιά τους και η γεύση ήταν σχεδόν ίδια.. 

Θα τα φτιάξω ξανά...  αν και νομίζω ότι θα πάω να τη δω την κυρία Φωφώ και να μου δείξει ακριβώς πως τα φτιάχνει...