Θα σας μιλήσω σήμερα για ένα εστιατόριο ή αλλιώς για 2 ανθρώπους. Γιατί τα εστιατόρια πάντα να το ξέρετε είναι οι άνθρωποι τους. Ποιοι τα δουλεύουν και ποιοι οι επιχειρηματίες που τα στηρίζουν.
Και θα ξεκινήσω πριν από σχεδόν δέκα χρόνια. Είχα δηλώσει συμμετοχή στο πρώτο μάστερ σεφ και είχα φτάσει κάπου στους 500 όπου θα έπρεπε να πάμε με ένα κρύο πιάτο να δοκιμάσουν το φαγητό μας.
Είχα φτιάξει θυμάμαι κάτι εξαιρετικά λουλούδια από πλοκάμια χταποδιού με μια φάβα από κόκκινη φακή (κάτι σαν νταλ ένα πράγμα) και το συνόδευα με μια σάλτσα από καραμελωμένο νεράντζι. Δύσκολη η σάλτσα, έκοβε εύκολα και μου είχε πρήξει τα συκώτια...
Τέλος πάντων.. Είχα τρομερό άγχος όπως φαντάζεστε και όταν έφτασα εκεί και ετοίμασα το πιάτο μου είπαν ότι όταν θα μπω στο δωμάτιο θα πρέπει να πάω στο πρώτο τραπέζι αριστερά. Μπαίνω λοιπόν μέσα και στο εν λόγω τραπέζι καθόταν ένας νεαρός κύριος με μούσι μαζί με μια κοπέλα.
Δεν τον είχα ξαναδεί και χάρηκα να σας πω την αλήθεια γιατί δεν ήταν ούτε το ιερό τέρας τότε για μένα, ο Λαζάρου δηλαδή, ούτε ο Σκαρμούτσος που τότε με το Αλάτσι είχε κάνει χαμό. Εντάξει λέω μέσα μου από το κανάλι θα είναι κάποιος οπότε χωρίς άγχος πια άφησα το πιάτο μπροστά τους.
Η κοπελιά δοκιμάζει από το φαγητό αφού με ρώτησαν κάτι γενικόλογα και όλα καλά. Και μετά ο μουσάτος κύριος με μια κίνηση του πιρουνιού παίρνει χταπόδι, φάβα και σάλτσα και τα κάνει μια μπουκιά. Έμεινα να τον κοιτάζω.. Πως το έκανε αυτό; τι μάγος του πιρουνιού είναι; Αυτός αποκλείεται να είναι από το κανάλι. Αυτός ο άνθρωπος σκέφτηκα πρέπει να έχει δοκιμάσει πολλά πιάτα στη ζωή του και με έλουσε κρύος ιδρώτας γιατί κατάλαβα ποιος ήταν. Χαμογέλασα αμήχανα και ρώτησα: Πως σας φάνηκε; Καλό μου λέει με σοβαρό τόνο στη φωνή αλλά χωρίς να δείχνει κάτι στο πρόσωπό του αλλά ας ρωτήσουμε και τον κ. Λαζάρου που όπως και να έχει το έχει με τα ψάρια....
Και έτσι λοιπόν αυτή ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα τον κ. Λουκάκο...
Την αμέσως επόμενη στιγμή και αφού είχα σχεδόν λιποθυμήσει, μπαίνει ο Λαζάρου και λέει, για να δούμε τι έχουμε εδώ και αφού δοκιμάζει λέει, μα δεν μπορώ να καταλάβω τι σας έχει πιάσει όλους τους μάγειρες με τα εσπεριδοειδή και τα θαλασσινά. Και ΝΑΙ, με είπε μάγειρα!! Ο Λαζάρου με είπε ΜΑΓΕΙΡΑ και ξανά έτοιμος να λιποθυμήσω εγώ που ΚΑΙ μάγειρα με είπε ΚΑΙ δοκίμασε από το φαγητό μου.. και εκεί θα μπορούσα να είχα φύγει από τον διαγωνισμό και να ήμουν τρισευτυχισμένος.
Αφού μπήκα λοιπόν στο διαγωνισμό και πέρασε λίγος καιρός κατάλαβα ποιος από τους τρεις κριτές πραγματικά ενδιαφέρθηκε για μας. Ένας μόνο μας έφερε βιβλία, ένας μόνο σημειώσεις, μόνο ένας ήθελε να μας κάνει καλύτερους μάγειρες. Και το εκτίμησα πολύ αυτό.. Και αυτός ήταν ο κ. Λουκάκος..
Τέλος πάντων, έχω πολλά να πω για την εμπειρία μου στο παιχνίδι και ίσως κάποια στιγμή το κάνω. Πάντως το μόνο που μετρίασε ίσως τα πολλά άσχημα της περιόδου αυτής ήταν ο κ. Λουκάκος.
Και αφού τελείωσε λοιπόν το παραμύθι και φυσικά κανείς δεν με έπαιρνε να δουλέψω στο μαγαζί του γιατί και σαράντα χρόνων ήμουν και χωρίς σχολή μαγειρικής και χωρίς εμπειρία σε επαγγελματική κουζίνα ήρθα και απογοητεύτηκα πολύ. Και ΟΚ.. λογικό δεν είναι; τι να με έκαναν; Αλλά ούτε και σαν σταζ με έπαιρνε κάποιος. Ο μόνος ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία να μπω και να δω πως είναι μια επαγγελματική κουζίνα του ήταν ο Λουκάκος. Και φυσικά τον αγάπησα ακόμα περισσότερο.
Τότε είχε το "Ψωμί και αλάτι" στο Χαλάνδρι το οποίο πήγαινε τρένο! Και εκεί γνώρισα τα παιδιά της ομάδας του και πέρασα πολύ δύσκολα αλλά και όμορφα γιατί ήθελα μεγάλη προσαρμογή και πολύ κουραστικά επίσης μιας και μετά από τη δουλειά μου να πηγαίνω και να δουλεύω μέχρι τις μια το πρωί σε ένα εστιατόριο δεν ήταν ευκολάκι. Αλλά και πόσο περήφανος ένιωθα που έκανα πια αυτό που αγαπούσα.
Για να μην τα πολυλογώ έμεινα εκεί περίπου 4 μήνες και μετά πήγα και δούλεψα πια κανονικά σε ένα άλλο εστιατόριο, το υπέροχο Nobu Matsuhisa στον Αστέρα. Άλλο σχολείο εκεί που και αυτό θέλει σελίδες για να το περιγράψω...
Εκεί λοιπόν μετά από κανένα μήνα γνώρισα ένα παιδί που ήρθε να δουλέψει κοντά μας τον Άκη τον Βαρθαλάμη... Με το που πάτησε το πόδι του στην κουζίνα σαν να άλλαξε και το κλίμα όλο. Γρήγορος, με χιούμορ και άποψη, δεν έγινε αμέσως αγαπητός από όλους γιατί είναι πολύ ανταγωνιστικός στη δουλειά του σίγουρα έδωσε μια σπιρτάδα και χαρακτήρα στην κουζίνα.
Εμένα με βοήθησε πολύ μιας και ακόμα στα πρώτα μου βήματα δεν ήξερα καλά καλά πως να οργανώσω σωστά το πόστο μου. Τα πήγαμε πολύ καλά μαζί και είχαμε μια άψογη συνεργασία.
Μου είπε ότι είχε συνεργαστεί με τον κ. Λουκάκο για χρόνια και χάρηκα ακόμα περισσότερο αλλά μετά από 8 μήνες δουλειάς στο Nobu οι δρόμοι μας χώρισαν και δεν βρεθήκαμε να δουλεύουμε ξανά μαζί. Κρατήσαμε όμως επαφή και βρισκόμασταν που και που να τα λέμε. Εκείνος μετά το Nobu βρέθηκε και ανέλαβε το σεμιναριακό κέντρο του κ. Λουκάκου και μετά συνεργάστηκε με τον Αντρέα Λαγό όπου μετά από εκεί πια εκτοξεύτηκε και δούλεψε σαν σεφ στο Ill Barretto στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης στο κέντρο της Αθήνας.
Το φαγητό στο εστιατόριο αυτό είναι υπέροχο και το κάναμε στέκι μας. Πηγαίναμε και συνεχίζουμε να πηγαίνουμε εκεί τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Οπότε μιλούσαμε πολύ με τον Άκη και τον έβλεπα πόσο χαρούμενος ήταν! Αλλά πάντα ήξερα ότι ήθελε να ανοίξει κάτι δικό του...
Και κάποια στιγμή μου την έσκασε τη βόμβα! Θα συνεταιριστεί με τον Λουκάκο μου είπε και θα ανοίξουν ένα εστιατόριο στο Χαλάνδρι στο οποίο μάλιστα θα ήταν ο ίδιος σεφ!! Τρομερό νέο και χάρηκα πάρα πολύ και για τους δυο!
Και έτσι έγινε και τον Αύγουστο που μας πέρασε άνοιξαν το Άλιο.. Ένα κόσμημα για την περιοχή, ένα παλιό σπίτι με υπέροχο κήπο που πραγματικά αισθάνεσαι τόσο ζεστά όταν βρεθείς εκεί..
Το φαγητό είναι Ιταλική κουζίνα κατά βάση με υπέροχα ζυμαρικά, πίτσες αλλά και άλλα υπέροχα πιάτα, τρομερά κοκτέιλ και γλυκά από άλλο πλανήτη...
Από τα τέλη Αυγούστου που ξεκίνησε έχουμε πάει 3 φορές ήδη και κάθε φορά είμαστε ακόμα πιο χαρούμενοι από την προηγούμενη...
Ακόμα καθόμαστε έξω στον υπέροχο κήπο και είναι ότι πρέπει ιδίως αν έρχεσαι νωρίς και έχει ακόμα ησυχία το μαγαζί και βγαίνει ο Άκης και αρχίζει να σου εξηγεί με χαρά και περηφάνια τι πιάτο ημέρας έχουν σήμερα και πως πάει η κίνηση και όλα αυτά τα ευχάριστα, να πίνεις το ποτάκι σου και να να έρχονται σιγά σιγά τα πιάτα που διάλεξες...
Να πω εδώ ότι όλα καλά αλλά αυτή η πίτσα με τα μανιτάρια είναι από άλλο πλανήτη και το βιτέλο τονάτο είναι τόσο αφράτο και ζουμερό που δεν υπάρχει στον κόσμο όλο..
Επίσης τα πιάτα ζυμαρικών με αποκορύφωμα αυτή με το μελάνι και τον αχινό είναι τόσο ζεστή και υπέροχη και ελπίζω το πιάτο με τα νιόκι να μπει κανονικά στο μενού! Μου αρέσει πολύ που δεν έχουν μια τεράστια κάρτα με τα πάντα και ελπίζω κάθε φορά που αλλάζει η εποχή να μπαίνουν και καινούρια πράγματα μέσα.. (Αλλά η πίτσα με τα μανιτάρια να μείνει για πάντα :-) )
Περιμένω πως και πως επίσης να χαλάσει λίγο ο καιρός και να αρχίσουμε να καθόμαστε και μέσα.. στο μεγάλο τραπέζι στην τζαμαρία την πίσω βλέποντας τη βροχή να πέφτει στην αυλή... Να είμαστε με μια μεγάλη παρέα με αγαπημένους φίλους και να νιώθουμε τόσο ευλογημένοι για το ότι είμαστε εδώ..
Κάθε φορά που πάω βλέπω τον Άκη αλλά και τον Γιάννη και πόσο χαρούμενοι φαίνονται και οι δυο... και αυτό είναι καταπληκτικό!
Να πάτε σας εύχομαι και είμαι σίγουρος ότι θα περάσετε υπέροχα!!!
Καλή επιτυχία παιδιά!!!
Βασ. Γεωργίου Β΄ 34, Χαλάνδρι
τηλ. 2106850745