Τον Δαμιανό τον αγαπώ πολύ… Χρόνια τώρα… 

Αυθεντικός, Πειραιώτης, ντόμπρος και καλλιτέχνης. 

Όσο για τις μαγειρικές του δεξιότητες απλά με αφήνει κάθε φορά άφωνο.

Ξεκίνησε τη ζωή του όχι σαν μάγειρας. Και μιας και εγώ επίσης το ίδιο τον αισθάνομαι ακόμα πιο κοντά μου.

Βέβαια εκείνος ξεκίνησε δίπλα σε μια δύναμη της φύσης τον Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι οπότε μπήκε γρήγορα στα βαθιά. 

“Να πάρουμε ένα μίξερ σεφ να χτυπάμε τα ασπράδια μαρέγκα με αυτό για πιο γρήγορα;”

Γιατί, ήταν η απάντηση του Φαμπρίτσιο, χέρια δεν έχεις;  

Ε! όταν ξεκινάς έτσι και ξέρεις ακριβώς τη στιγμή που το αυγό αρχίζει και πήζει, πότε η ζύμη για τα ζυμαρικά είναι έτοιμη, πότε η καραμέλα έχει φτάσει τους 120 βαθμούς Κελσίου ότι και να σου συμβεί στην κουζίνα μπορείς να το αντιμετωπίσεις. 

Αυτοί οι σεφ παλαιάς κοπής είναι ότι καλύτερο μπορεί να συναντήσει ένας νέος σεφ με όρεξη και μυαλό. Και βέβαια χωρίς τα κόμπλεξ τα Ελληνικά ή τα παλιού τύπου του δεν σου δείχνω τίποτε, έρχομαι το βράδυ που δεν είναι κανένας και κάνω τις σάλτσες και άλλα τέτοια όμορφα. 

Ο Φαμπρίτσιο και ο Δαμιανός έκαναν μάγκες και “σεφ” απίθανους τύπους και επιχειρηματίες το ίδιο, που τους έφαγαν όμως χρήματα και τους εκμεταλλεύτηκαν με όλους τους τρόπους και τώρα αφιερώνουν βραβεία σε αυτούς. Τέλος πάντων… δεν ήθελα να τα πω αυτά αλλά τα έζησα με τα παιδιά και δυστυχώς το “ψάρι” βρωμάει από το κεφάλι. 

Ο Φαμπρίτσιο εδώ και ένα χρόνο δεν είναι πια μαζί μας και όσοι φάγατε από τα χεράκια του και γέμισε η ψυχή σας με τα λόγια του να θεωρείτε τον εαυτό σας πολύ τυχερό. Και ο Δαμιανός έμεινε μόνος να αντιμετωπίσει την ορχήστρα σαν μαέστρος. 

Και βούτηξε στα βαθιά… Ανέλαβε την κουζίνα του 7Epta στην Ερμού ένα εστιατόριο που ήταν κλειστό για αρκετό καιρό και σιγά σιγά το κάνει γνωστό σε όλη την πόλη. 

Έχω πάει ήδη αρκετές φορές και μια από τις πρώτες που πήγα είχα πάρει μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή για να βγάλω φωτογραφίες το χώρο, τους ανθρώπους και τα πιάτα. 

Η κουζίνα είναι Ιταλική, βαθιά, νόστιμη και απλή… δεν έχει φιοριτούρες ούτε περίεργα υλικά αλλά όλα είναι φτιαγμένα με μια υπέροχη μαεστρία που πραγματικά σοκάρει. 

Θα φάτε οπωσδήποτε τα νιόκι κολοκύθας, θα φάτε οπωσδήποτε το μονοράβιολο, θα φάτε τις σαλάτες ιδίως αυτή με την αγκινάρα, θα φάτε υπέροχες μακαρονάδες και ιδίως αν είστε μεγάλη παρέα θα σταματάτε την κουβέντα που και που και θα δοκιμάζετε τα πιάτα και θα θέλετε απλά να σταματήσουν όλα γύρω σας για να γευτείτε με όλες σας τις αισθήσεις το φαγητό.

Ο χώρος του εστιατορίου είναι βαρύς, με πολυελαίους, βαριά ξύλινα τραπέζια και καρέκλες και ίσως δεν ταιριάζει τόσο με το ανάλαφρο μαγείρεμα και τις απλές νόστιμες γεύσεις. Ευτυχώς που είναι καλοκαίρι και μπορείτε να φάτε έξω στο δρόμο και πάνω στην ταράτσα. 

Το χειμώνα ίσως σας τρομάξει λίγο αλλά νομίζω ότι θα το αντέξετε.. 

Προσοχή σε αυτούς που φοβούνται λίγο τα γυάλινα πατώματα. Από κάτω φαίνονται τα αρχαία στο υπόγειο του κτιρίου και όσο και αν είναι όμορφα σε κάποιους μπορεί να φανεί περίεργο να περπατάνε στον αέρα. :-) 

Τέλος να μιλήσω για τα γλυκά.. ή μάλλον τι να πω για τα γλυκά.. Απλά να πω ότι θα μπορούσατε να έρθετε μόνο για να φάτε τα καλύτερα γλυκά της πόλης. Το Ab-Fab, η Zuppa Ingleze, η Perfetta  σοκολάτας είναι απλά θεϊκά… και καλό είναι να πάτε χωρίς να έχετε φάει γιατί ΠΡΕΠΕΙ οπωσδήποτε να δοκιμάσετε τα γλυκά!!!! 

Αυτά.. δεν έχω τι άλλο να πω.. Α! την υπέροχη θέα από την ταράτσα και φυσικά ακόμα ένας λόγος για να πάτε είναι ο απίθανος Μάρκος Μάρκου ο οποίος τρέχει όλο το project και είναι καταπληκτικός!!!!

 Ελπίζω να σας έπεισα και να το δοκιμάσετε… 

Ερμού 119 και Άστιγκος 10, Αθήνα

2103212010

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.